Zoals “het geluk zit in…”. Henri kwam hij me nog iets in het oor fluisteren voor hij naar zijn kamer trok om te slapen, gisterenavond.
“Papa, ga jij ook een paar dagjes verlof nemen, tijdens de krokusvakantie?”
(In de krokusvakantie wordt traditioneel een moeder-zoon uitstap gepland, en Tessa neemt een groot deel van de week verlof. Het is ook de periode waarna Tessa een uitgebreide e-mail rondstuurd met verslag van haar activiteiten. Die zal dit jaar waarschijnlijk ook op haar weblog verschijnen, neem ik aan.)
– Ik was het eigenlijk niet van plan jongen, waarom?
“Wel, ik zou graag hebben dat jij toch ook twee dagjes vakantie hebt.” Hij stak eerst één, dan toch maar twee vingers omhoog. “Misschien eentje zodat we met ons gedrietjes zijn, en dan één dag waarop wij tweetjes alleen zijn.”
Ik schrijf het toe aan kinderlijke naïviteit, maar toch, de gedachte dat er iemand niet alleen een dag met mij alleen wil zijn, maar daar bovendien ook nog om vraagt! Waar heb ik mijn leave request form hier weer ergens gelegd?