El Labirinto del Fauno (Pan’s Labyrinth)

Deze film laat zich niet in een hokje duwen. Hoewel El Labirinto del Fauno (Pan’s Labyrinth) kan omschreven worden als een (donkere) sprookjesfilm, zou ik u niet meteen aanraden om uw jonge kroost op deze prent te trakteren. Fantasy en gruwel (bijna: horror) worden hier immers met elkaar verstrengd in functie van de plot, die zich afspeelt in de context van de Spaanse Burgeroorlog en de overwinning van Franco.

El Labirinto del Fauno werd geregisseerd door Guillermo del Toro, die u misschien kent van Mimic, Blade II of Hellboy, of, als het helemaal goed zit, van El espinazo del diablo (The Devil’s Backbone). De ervaring die del Toro met eerstvernoemde films heeft opgedaan vertaalt zich nu in uiterst realistische special effects die de geloofwaardigheid van verhaal enkel maar ten goede komen. Thematisch sluit El Labirinto De Fauno dan weer perfect aan bij El espinazo del diablo.

Het is 1944, de Spaanse Burgeroorlog is al even afgelopen, en Franco heeft de macht gehaald. Maar in de onherbergzamere gebieden zitten nog steeds guerrillero’s die het niet zo begrepen hebben op Franco’s fascisme. Carmen is onlangs hertrouwd met de koude en autoritaire man Vidal, een kapitein in Franco’s leger. Samen met haar dochtertje Ofelia –uit een vorig huwelijk– reist ze naar haar nieuwe man die de opdracht heeft gekregen in de bergen in Navarra de rebellen te verslaan. Ofelia heeft het maar moeilijk in de nieuwe situatie, en zoekt afleiding in het labyrint naast het huis. Daar ontmoet ze een Faun (Pan), die haar vertelt dat ze een princes is van een magisch koninkrijk. Om het koninkrijk te kunnen betreden, moet Ofelia evenwel drie proeven afleggen.

Wat volgt zijn eigenlijk twee verhaallijnen: het gevecht van Vidal tegen de rebellen, en de avonturen van Ofelia op zoek naar haar koninkrijk. Het geniale van de film zit hem net in de manier waarop del Toro er is in geslaagd beide werelden op zeer geloofwaardige manier met elkaar in contact te brengen. Verwacht echter vooral geen epische gevechten van saters met de soldaten van Vidal. De gruwel in beide onderdelen is van een geheel verschillend kaliber, en daarom niet minder reëel. Bij kapitein Vidal gaat het om het koudbloedige destructieve fascisme, terwijl de wereld van Pan voor Ofelia niet zomaar een plaats is waar ze in kan wegvluchten, maar waar ze ook haar eigen demonen onder ogen komt.

De film zit vol speciale effecten –of had u een Faun in uw tuin wonen? Del Toro gebruikt hier evenwel geen effecten omdat het kan, maar omdat het nodig is om de essentie van het verhaal te vertellen. Dit resulteert in een sterk realistische vertelling, waarbij u zich in beide onderdelen met veel gemak zal laten meeslepen.

De regisseur heeft zich gedurende een jaar voorbereid op deze film, maar eigenlijk was hij al met de plot bezig van voor hij zijn eerste grote film, Cronos heeft gemaakt. “Het script voor El Labirinto de Fauno gelijkt heel sterk op mijn eerste versie van El espinazo del diablo“, zo vertelt del Toro. “Het zou zelfs mijn debuutfilm geweest zijn indien ik destijds over het nodige budget had beschikt. De film speelde zich ook af tijdens de Spaanse Revolutie en vertelde het verhaal van een jonge, zwangere vrouw die bij haar man terugkwam in het huis dat hij had gerestaureerd. Als ze het huis bezoekt, ontdekt de moeder-in-spe een tuin in de vorm van een labyrint, waarin ze een sater aantreft. Ze bedrijft de liefde met het beest die haar voorstelt haar kind op te geven zodat ze voor eeuwig bij de sater kan blijven. Hoewel er grote overeenkomsten zijn met mijn oorspronkelijke idee, is de nieuwe versie ondanks alles toch heel verschillend geworden. Iets sentimenteler, misschien.”

Voor del Toro is El Labirinto de Fauno zijn beste film tot nog toe, met als belangrijkste thema de essentie van het fascisme. Het fascisme zelf hoeft daarom niet noodzakelijk bij naam te worden genoemd, maar del Toro ziet fascisme als de grootste denkelijke gruwel. Net daarom is dit ‘sprookje voor volwassenen’ de meeste geschikte vorm om dit verderf aan de kaak te stellen. Want het is kapitein Vidal (“mijn enige zwakte is mijn trots”) die het echte monster is, veel meer dan de wezens die Ofelia op haar tocht ontmoet.

Een heuse aanrader!

El Laberinto Del Fauno, van Guillermo del Toro met Sergi Lopez, Ivana Baquero, en Maribel Verdú, nog te zien op 14/10 om 22u30 en op 19/10 om 17u, telkens in Kinepolis. Er zijn nog plaatsen beschikbaar. De film verschijnt op 22 november in de zalen.

(Deze bespreking verscheen eerder vandaag op Gentblogt.)