Pakjeswacht

Sinds zaterdag staat er op de site: De chauffeur is onderweg. Dat betekent zoveel, volgens diezelfde site, dat die chauffeur mijn pakje die dag zou afleveren. Helaas, geen pakje gezien, zaterdag. En al evenmin een bericht in de bus. Vandaag ook niks, dus ik contacteer de pakjesdienst even.

Een kwartiertje later kreeg ik al antwoord.

Indien u afg. Zaterdag geen notitie in de brievenbus heeft ontvangen van de Chauffeur, dan moet ik aannemen, dat door overmacht de chauffeur niet heeft kunnen langskomen. TNT rijdt nooit op maandag. De eerst volgende afleverpoging zal derwege zijn op dinsdag 09 FEB 2010.

Aaarrrggghhh.
(Al vind ik het wel leuk dat ze chauffeur respectvol met hoofdletter schrijven.)

Gelukkig kwam de ‘gewone’ postbode wél langs. Met maar liefst twee pakjes: de February Subscription Coffee van Square Mile, en een vijftal cd’s van Amazon UK.

Warmteverlies

In onze vensters zit nog steeds enkel glas. Met uitzondering van de badkamer, dat werd vervangen net omdat het daar in de winter makkelijk warm moest kunnen worden. Of omdat het hout verrot was, dat kan ook. Of beide.

Enkel glas, dat is niet meer van deze tijd. Als we geld aan energie audit van ons huis zouden hangen, zouden we meteen brandende (infra-)rode vlekken aan elk raam zien. Zelfs al heb ik, een jaar of twee drie geleden, alle ramen netjes opgespoten met silicone. Ze konden dan wel niet meer geopend worden (op een paar na), maar het zal toch een beetje geholpen hebben. Maar nu worden ze vervangen. Met dank aan mijn moeder, waardoor we nu onze lening niet moeten verlengen.

We hebben voor aluminium gekozen, met hoge energiewaarde en geluidswerend, zodat het geroezemoes van de straat ook meer zal onderdukt worden. Alle ramen worden vervangen, behalve dat één in de badkamer, en de twee veluxen op Henri zijn kamer, die reeds voldoende energie-efficiënt zijn. En het leutige van de zaak is: ze worden vervangen terwijl wij in de USA zitten. Met dank aan mijn schoonvader, die de werfleiding op zich zal nemen.

Wat een ongelooflijke luxe allemaal.

(En dan kijk ik uit naar de spectaculaire daling van onze energiefactuur.)

Jos L. Knaepen ‘Jazz Masters’

Toen ik vijf jaar geleden met mijn fototoestel voor de eerste keer naar Opatuur trok, voor een artikel voor Gentblogt, had ik van hem nog niet gehoord. Ik was helemaal nieuw in het wereldje, en dank zij het aanhoudend gezaag van de mederedactieleden naar dat artikel en mijn enthousiasme over de (helaas rokerige) jazzkroeg, ben ik er ondertussen redelijk in blijven plakken. Een paar maanden later was er het Blue Note Festival, editie 2005, dat ondertussen al twee keer van naam is veranderd. Het was toen nog net iets gemakkelijker voor fotografen om er een fotopas te versieren, en –alweer– via Gentblogt kwam ik daar vlotjes frontstage te staan. Eén fotograaf stak er met kop en schouders bovenuit, niet zozeer door zijn gestalte, maar wel door de ogenschijnlijke bedaardheid waarmee hij eerst de scène overschouwde, en vervolgens doelbewust een paar foto’s ging maken. Hij had een gigantische lens op één van zijn toestellen zitten, en stond vaak aan de zijkant rustig te kadreren, geholpen door een monopod, afwachtend tot de artiest net op die manier in zijn lens kwam gesprongen als hij voor ogen had.

Achteraf hoorde ik dat die man Jos Knaepen was (met vaak nog een ‘L.’ tussen zijn naam), die bekend stond als de jazzman. Hij was de officiële festivalfotograaf. Gaandeweg heb ik Jos beter leren kennen, en hoewel hij uiterlijk veelal rustig blijft, heeft hij een gefundeerde mening over zijn vak. Een visie, die hij graag deelt met de minder ervaren fotografen. Fotograferen is kijken en zien, stelt Jos. Observeren hoe zo’n artiest zich gedraagt, en dan weet je gewoon wanneer die goede foto eraan komt. De foto’s van Jos zijn herkenbaar, en dat ze goed zijn, merkt men ook aan de internationale belangstelling die er voor zijn werk is.

Zijn foto’s worden gebruikt in o.a. Downbeat en Jazz Times, en door het Smithsonian Institute bij de verjaardagsspecial over Wynton Marsalis. In 2008 exposeerde hij in het American Jazz Museum in Kansas City, en werd hij door de Jazz Journalists Association (JJA) ook genomineerd voor de Excellence in Photography Award. Wie naar Gent Jazz komt heeft ze zeker al gezien, op de levensgrote spandoeken die verspreid over het festivalterrein zijn opgehangen.

In 2003 bracht hij een eerste fotoboek uit, Jazz in Belgium, en nu is er een tweede, Jazz Masters. Het werd in december al voorgesteld in de Hnita Jazzclub te Heist-op-den-Berg (waar meteen ook zijn 65e verjaardag werd gevierd), en donderdag werd het ook hier in Gent voorgesteld, onder impuls van Bertrand Flamang, die zijn huisfotograaf voor Gent Jazz en Jazz Middelheim daarmee eer wou bewijzen. Een heleboel indrukwekkende genodigden werden er vergast op een verrassingsconcert van Toots Thielemans.

Nog tot midden maart loopt in hotel NH Gent Belfort (Hoogpoort 63 te Gent) een fototentoonstelling van Jos Knaepen in de wandelgang naar de jazzkelder Trova. Ga zeker eens kijken als u in de buurt bent.

Jazz Masters van Jos L. Knaepen, 110 zwart/wit en kleurfoto’s, aan € 25 (+ €6,70 voor portkosten en speciale verpakking). Formaat 26,5cm x 26,5cm. Verkrijgbaar op bestelling via info@jazzphotography.be (Veerle Van de Poel) of via 0495/50.94.43.

In de muil van de wolf

“We gaan nog eens uit eten,” stelde ze een dag of twee geleden voor. “Woensdag, of donderdag, wanneer pas dat het beste?”

Opvang was gauw geregeld, en ook om andere reden noodzakelijk (ik had gisteren om 17u een boekvoorstelling –het fotoboek van de sympathieke Jos ‘Jazzman’ Knaepen, binnenkort meer daarover– dus kon ik Henri niet van school afhalen). Even de zone09 op, een korte aha-erlebnis (daar willen we al zo lang naar toe), en vijf minuten later hadden we een tafeltje gereserveerd bij In Bocca ‘Lupo.

Zo verschrikkelijk gezellig. We hadden een klein tafeltje bij het raam, naast de voordeur en vlakbij de verwarming (het ene compenseerde het andere). Hoe lekker de kaart er ook uit zag, we hebben toch voor de menu gekozen. Een heerlijk bord antipasto, cannelloni als primo piatto, escalope milanese als secondo piatto, en koffie. Waarbij we er toch niet aan konden weerstaan om een panna cotta overgoten met espresso bij te bestellen. Voeg er een aperitief en een liter spuitwater aan toe, en we waren minder dan 100 euro kwijt. Het is lang geleden dat ik nog eens zo te spreken was over de redelijkheid van de prijs/kwaliteit.

Alles was perfect klaargemaakt; de antipasto was divers, de saus bij de cannelloni heel smaakvol, de korst van de escalope krokant. Als ik verplicht was een minpuntje op te geven, dan was het dat de panna cotta misschien net iets té stevig was. Een kniesoor, die daar na zo’n heerlijke maaltijd iets van zegt.

Een aanrader, wij keren zeker nog terug.

In Bocca ‘Lupo, Corduwaniersstraat 63, 9000 Gent, tel: 09/224.25.42

cds 201001

François Tusques is een van de pioniers van de free jazz in Frankrijk (waarbuiten hij grotendeels onbekend is). Ik had nog nooit van de man gehoord, tot Giovanni Barcella erover begon tijdens een lunch met de juryleden van het Jong Jazz Talent, vorige maand. Niet zo lang nadien vond ik een transfer van de originele lp bij Inconstant Sol, vol guitige, zeer toegankelijke muziek.

Lees meer over Tusques: Francois Tusques et le Nouveau Jazz Francais (ondanks de titel, is het artikel in het Engels geschreven) & Reissue This!

Da Mo is de bijna onopgemerkt gepasseerde, maar langverwachte cd van het Jeroen Van Herzeele Quartet (Jeroen van Herzeele, Fabian Fiorini, Jean-Jacques Avenel, Giovanni Barcella –Avenel is overigens ook te horen L’Intercommunal Free Dance Music Orchestra, volume 4). Een energieke, intensieve plaat, die mooi in het verlengde ligt van de enthousiast onthaalde live tournee die eraan vooraf ging. En die meer aandacht verdient.

  1. L’Intercommunal Free Dance Music Orchestra, volume 1 / François Tusques / 1971 / ***
  2. L’Intercommunal Free Dance Music Orchestra, volume 4 / François Tusques / 1981 / **(*)
  3. Da Mo / Jeroen Van Herzeele Quartet / 2009 / ***

0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(cds vorige maand)

concerten 201001

  1. Rios-Neve-Proesmans / 11-01-2010 / Concertzaal, De Bijloke, Gent / **
    Geslaagd entertainment van dit trio, maar het geluid stond vreselijk slecht afgesteld. Rios was vaak bijna niet te horen, en als hij te horen was, ging zijn stem gepaard met een snerpend slisgeluid. Bovendien was het volume veel te hoog, en werd de muziek pas genietbaar met de vingers in de oren.
  2. De Nolf-Sheppard-Pallemaerts / 16-01-2010 / De Werf, Brugge / **(*)
    Er zat iets te weinig evenwicht in deze groep. De Nolf was duidelijk de leider, maar met een dubbele ritmesectie en één saxofonist, gaat de aandacht van nature uit naar de blazer. Sheppard schitterde bij de vertolking van zijn eigen stukken, maar was wat aarzelender bij de interpretaties van de composities van de andere groepsleden; Pallemaerts schitterde tout court, van zijn nadrukkelijk ritme tot de stille solo’s en de onverhoedse foutjes; De Nolf complementeerde, nam de leiding, en toonde zelfs zijn talenten als dj in een dialoog met Sheppard. Het was goed, maar dit was geen hechte groep.
  3. Piero Delle Monache & Nicola Andrioli / 17-01-2010 / Opatuur, De Centrale, Gent / *(*)
    Er zit wel wat belofte in saxofonist Delle Monache, maar hij staat iets te vroeg op het podium. Zijn voortdurend staccato lijkt te veel op een manier om enige technische tekorten te verbergen. Geef hem nog wat tijd, en wie weet.
  4. Michael Moore Fragile / 20-01-2010 / Vooruit / *(*)
    Een beetje ontgoochelend, dat concert. Al zat er een heel muzikale drummer in.
  5. Wouter Vandenabeele & Anne Niepold / 21-01-2010 / Opatuur @ Mub’Art / **
    Interessante muziek, voornamelijk folk, maar dat mag geen bezwaar zijn. Onderhoudend en creatief concert.
  6. Rudresh Mahanthappa – Indo Pak Coalition / 22-01-2010 / De Werf, Brugge / ***
    Eén brok energie, die Mahanthappa (nadruk op de tweede lettergreep bij de uitspraak van zijn naam). Sommige mensen zouden dit omschrijven als schattig: “I am Rudresh Mahanthappa, and this is an alto sax” (aan het einde van het concert en nadat hij eerst de andere twee muzikanten heeft vermeld). Mahanthappa is één van de mensen die de alt sax boeiend maken.
  7. Sweet Hollywaiians / 23-01-2010 / ’t Ey, Belsele / ***
    Megabonuspunten voor ambiance. En wat een meesterschap van hun snaarinstrumenten.
  8. Bob Mover Quartet / 31-01-2010 / Opatuur @ De Centrale / *(*)
    Hij was niet zo in vorm, Bob Mover. Heel aarzelend, en vaak gaf hij de indruk alsof hij alleen zat de spelen, en de anderen hem maar moesten volgen. Ik heb maar één set gezien, ik was oververmoeid en ben na de eerste set in bed gekropen. Na eerst naar huis te zijn gekeerd, weliswaar.

0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(concerten vorige maand)

Cupping

Sinds ze open zijn ben ik klant en fan van OR (Espresso Bar); er is geen betere plaats in Gent om koffie te drinken. Ergens eind vorig jaar hadden ze mij gewaarschuwd dat er een cupping zat aan te komen, en zo liet ik gisterenavond Henri alleen thuis achter om koffie te gaan proeven. Hij mocht vanzelfsprekend mee, maar had geen zin om ’tussen al die koffiegeuren te gaan zitten’.

Op de grote tafel in OR stonden 8 versgebrande en versgemalen koffies opgesteld. Langs weerszijden van de tafel stonden er telkens twee potjes per koffie, waarin we eerst, caffeïnejunkies die we zijn, het gruis dienden op te snuiven. Ik noteerde nietszeggende omschrijvingen zoals mild, wollig, en dan iets avontuurlijker gedroogde apennoot, tot ik aan de laatste koffie kwam, en er plots karamel / thee / verse boterham / peperkoek op mijn blad kwam.

In een volgende stap werd er heet water op de gemalen koffie gegoten, en mocht iedereen (we waren met een tiental) een koffie breken, door met de cupping spoon het gruis weg te duwen en twee, drie keer om te roeren. Tot slot werd er geslurpt en uitgespuwd, om de aroma’s te proeven. Gedronken werd er niet.

Algemene favoriet was de Ethiopische Yirgacheffe (die laatste, overal bovenuit springende koffie), maar ook de Java Kalossi Boengie was erg smakelijk. De koffies waren lichter gebrand dan normaal, en het is jammer dat ze in die lichtere branding niet te koop zijn. Ik vond ze veel lekkerder zonder die karamelgebrande bijsmaak.

Een heel boeiende introductie tot cupping, en ik meen te hebben begrepen dat er waarschijnlijk nog wel een vervolg komt. Puik initiatief.

boeken 201001

Begin uw jaar goed, en lees Invisible van Paul Auster. Hieronder een fragment, één van de vele sleutelmomenten in het boek.

I’m not ready for anything new now.
I understand.
Good. That makes things a lot simpler.
Not simpler –more complicated. But that won’t change anything in the end.
Oh?
Once you get to know me better, you’ll see that I have one very special quality, something that sets me apart from everyone else.
And what quality is that?
Patience, Adam. I’m the most patient person in the world.

Veel leesplezier!

  1. Invisible / Paul Auster / 2009 / ***(*)
    Hij blijft erin slagen, Auster, om van die schitterende boeken te schrijven. Een boek over het schrijven van een boek, waarin de auteur uitlegt hoe het boek tot stand komt. Een gans leven, zit er in dit boek. Misschien wel een van zijn meest experimentele schrijfsels.
  2. Dit is van mij / Saskia De Coster / 2009 / *
    Met de beste wil van de wereld kon ik mij nu al niet meer herinneren waar dit boek over ging. Dit boek is pure De Coster, waarin fictie en realiteit naadloos in elkaar over gaan, en een betekenisloos verhaal vormen. Hier moet een publiek voor bestaan, maar ik behoor er niet toe. De Coster is –zover ik haar zie en hoor in allerlei programma’s– eigenlijk een interessante juffrouw, maar haar boeken zijn mij te ijl. Bon, het is van haar, en ze mag het hebben.

0 te vermijden / * slecht, maar leesbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(boeken vorige maand)

films 201001

We zijn 2010 goed begonnen. Ik heb behoorlijk wat films gezien, en een paar daarvan waren serieus de moeite. We onthouden 2001: A Space Odyssey (hebt u toch al gezien?); Milk (over (de moord op) de eerste openlijk homoseksuele stadsbestuurder in de VS); Ne le dis à personne (een schitterende Franse verfilming van een Engelstalige thriller); Der Baader Meinhof Komplex (over de RFA en Ulrike Meinhof en Andreas Baader); Martyrs (een zenuwslopende en vooral zeer verontrustende horrorfilm); The Road (een uitstekende boekverfilming); en Mr. Nobody (een uitstekende poging, dat helaas iets te veel een samenraapsel van goede ideëen is). Ze steken allemaal met kop en schouders boven de rest uit.

  1. 2001: A Space Odyssey / Stanley Kubrick / 1968 / SciFi Channel / ****
    Dit is een essentiële film. Daar hoeft echt niets aan toegevoegd te worden.
  2. Milk / Gus Van Sant / 2008 / Prime / ***(*)
    Sean Penn is een groot acteur. Dit is een schitterende film. Bekijk hem.
  3. The Chronicles of Narnia: The Lion, the Witch and the Wardrobe / Andrew Adamson / 2005 / VT4 / **(*)
    Niet zo slecht als ik had verwacht. Ja, de ganse film kan geïnterpreteerd worden als een doorzichtig christelijke allegorie, maar dat hoeft niet.
  4. Club Dread (aka Broken Lizard’s Club Dread) / Jay Chandrasekhar / 2004 / 2BE / *(*)
    Euh. Moordenaar. Schaars geklede dames. Maagdelijke onschuld. Dun stereotiep verhaaltje. Dolletjes.
  5. Shaun of the Dead / regisseur / 2004 / VT4 / **
    Persiflage op het zombie genre. Simon Pegg is eigenlijk best een grappig acteur. Dit is geen kwalitatief hoogstaande film, maar ik heb toch een paar keer luidop gelachen, iets wat me uiterst zelden overkomt bij films (en al zeker bij humoristische films).
  6. Saw V /
    David Hackl / 2008 / Prime / **
    Het leutigste aan de Saw reeks zijn de ‘spelletjes’ waaraan de slachtoffers worden onderworpen. Wat betreft creativiteit valt het nog mee, al wordt de moraliteit wel redelijk hevig op de voorgrond geschoven deze keer. Weinig interessant voor wie Saw IV niet heeft gezien overigens.
  7. Ne le dis à personne / Guillaume Canet / 2006 / Prime / ***(*)
    Heb ik die film al gezien, vroeg ik me van bij het begin af. Mijn visueel geheugen ontkende nadrukkelijk, maar mijn ‘verhalend’ geheugen bleef maar aandringen. Pas ergens midden in de film kon ik de Franse cinema in verband brengen met de Engelstalige literatuur: Harlan Cobens Tell No One, gelezen in juli 2007. Regisseur (en acteur) Guillaume Canet heeft een pracht van een verfilming neergezet, waar ik nog enthousiaster over ben dan over Chabrols verfilming La demoiselle d’honeur (gezien op het FF in 2004) van Rendells The Bridesmaid (ook al gelezen ergens in 2007). Aanrader!
  8. Paparazzi / Paul Abascal / 2004 / 2BE / *
    Dit hoorde eigenlijk thuis op VijfTV, en op 2BE had ik dus duidelijk iets anders verwacht. Nog goed dat Robin Tunney mee deed, al kwam ze veel te weinig in beeld. Met een boel (vaak grappige) cameo’s zoals o.a. Mel Gibson & Matthew McConaughey.
  9. Polar Storm / Paul Ziller / 2009 / SciFi Channel / *
    Rampenfilms zijn totaal mijn ding. Soms zijn ze echter gewoon oncreatief en lamlendig, zoals deze.
  10. Solar Flare (aka Solar Destruction) / Fred Olen Ray / 2008 / SciFi Channel / 0
    Bon, er is dus veel brol te zien op SciFi.
  11. Body of Lies / Ridley Scott / 2008 / Prime / **(*)
    Het Midden-Oosten is nog steeds hip als locatie voor vechtplaats van VS tegen het globale terrorisme. Onderhoudende film, inclusief een paar verrassingen, maar met een beetje een al te optimistisch-naïef einde.
  12. Madagascar: Escape 2 Africa / Eric Darnell & Tom McGrath / 2008 / Prime / **(*)
    Nog grappiger dan de eerste Madagascar, boordevol ‘volwassenen’-humor, maar begrijpelijk genoeg ook voor Henri. Wijs.
  13. Suburban Girl / Marc Klein / 2007 / Prime / (*)
    Geef mij dan maar Elegy.
  14. Chaos / regisseur / 2005 / 2BE / *(*)
    Mja. Politie-/bankovervalfilm van dertien in een dozijn. Wel een leuke verwijzing naar James Gleick, wiens boek Chaos ik begin jaren 90 nog heb gelezen. Lorenz attractors begod. Hoe zit dat eigenlijk met fractalen tegenwoordig? Manderbrot, Sierpinski… destijds kostte het mijn 80286 computer een ganse nacht om een fractaal te tekenen die nu waarschijnlijk in een seconde wordt gemaakt.
  15. Burn After Reading / Ethan Coen & Joel Coen / 2008 / Prime / **
    Als meer dan een goede poging zou ik dit toch niet omschrijven. Heel leutig wel hoe de typetjes die de door de acteurs werden neergezet eigenlijk een uitvergroting van hun eigen normaliter getypecaste zelve zijn. Er zit dan ook gigantisch veel potentieel in deze satire, maar het is niet ver genoeg doorgetrokken. De sfeer van de film twijfelt een beetje tussen slapstick en droge humor, en weet daardoor minder te boeien. Spijtig.
  16. Rogue / Greg Mclean / 2007 / Prime / **
    Wat betreft monsterkrokodillenfilms valt dit best wel mee eigenlijk. Het verhaal is dan niet echt vernieuwend, de spanning zit goed, net zoals de voorstelling van de gebeurtenissen. Wie Ananconda leuk vond, zal ook dit aangenaam vinden.
  17. Lakeview Terrace / Neil LaBute / 2008 / Prime / *(*)
    Dat zag er mij zo intrigerend uit, toen die film uit kwam, maar het is niet meer dan een gemiddeld probeersel. Falling Down is veel interessanter.
  18. Der Baader Meinhof Komplex / Uli Edel / 2008 / Prime / ***(*)
    Zeer schoon kleurenpalet, in deze film. Vakkundig gebruik van funcioneel naakt ook. In het (prille) begin kan een mens nog sympathie opbrengen voor de basisprincipes van de RAF, redelijk link natuurlijk want het betreft gewoon een stelletje ontspoorde moordenaars die, in de beste demagogische traditie, op menigerlei wijze een ganse natie gegijzeld hielden. Actrice Johanna Wokalek lijkt als twee druppels water op Gudrun Ensslin, net zoals Sebastian Blomberg op Rudi Dutschke. Uitmuntende en redelijk gebalanceerde film evenwel, al is enige voorkennis handig.
  19. The Hole / Nick Hamm / 2001 / 2BE / *(*)
    Naast de 16-jarige Keira Knightley en de 19-jarige Thora Birch die zich de borsten stevig laat bepotelen, zitten er nog een aantal dommigheden in deze film. Van bij het begin is het zo klaar als een klontje dat iedereen dood is, maar i.p.v. dat gewoon ook zo te stellen, vermeent de regisseur dat hij een soort spanning opbouwt door dat niet te expliciteren. Enfin, de regisseur of schrijver Guy Burt, op wiens debuut de film gebaseerd is (al ziet de synopsis van het boek er interessanter uit). In plaats van een spanningsboog opgehangen aan de leugenachtigheid van Liz Dunn (gespeeld door Birch), wordt de film daardoor gedegradeerd tot een waterige whodunit. Spijtig.
  20. Transporter 3 / Olivier Megaton / 2008 / Prime / **
    Niet geheel ongelijkaardig de andere Transporter films uit de reeks. U weet, én krijgt, wat u kunt verwachten.
  21. You Don’t Mess with the Zohan / Dennis Dugan / 2008 / Prime / 0
    Ik was ziek, ik was misselijk, en deze film was zelfs dan niet te bekijken. Voor de fans van Borat.
  22. Valkyrie /
    Bryan Singer / 2008 / Prime / **
    De laatste aanslag op Hitler. Goed, vanuit een zeker historisch oogpunt, maar had beter gekund als film. De film mist een pak achtergrond, die zelfs nu eigenlijk al niet meer tot de basiskennis behoort.
  23. Martyrs / Pascal Laugier / 2008 / Prime / ***(*)
    Eindelijk (nog eens) een horrorfilm met wat diepgang. Het begint redelijk onrustwekkend, wordt eventjes wat matig, maar verdwijnt algauw met rasse schreden in de regelrechte gruwel. Deze film heeft geen valschemer of donkere nacht nodig, geen vreemde kwelgeesten of geschminkte boosdoeners, nee, dit is allemaal een stapje gruwelijker. Wie uit de zaal liep voor The Shining, zal het hier erm… een ietsje lastiger hebben. Het einde is onvermijdelijk (en daarmee bedoel ik plotgewijs, en niet dat de film stopt), maar eigenlijk best aanvaardbaar. De scènes zijn grauw, wreed, en helaas zo aannemelijk en bijna sequentieel logisch (al is dat een verschrikkelijke uitspraak) voorgesteld, dat uw hart ineenkrimpt bij elke seconde film die vordert. Het zit goed in elkaar, en zelfs wanneer u denkt dat u het wel weet, loopt het anders af dan dacht. De gruwel zit hem niet alleen in de beelden overigens (die verschrikkelijk zijn), maar ook in de psychologie die gaandeweg krankzinniger wordt. Een absolute aanrader, deze film, maar niet voor gevoelige zieltjes (en daarbij heb ik het niet over goedkope horrortrucjes).
  24. Sherlock Holmes / Guy Ritchie / 2009 / Kinepolis Oostende / *(*)
    Robert Downey Jr. is geheel en al getypecast voor de titelrol van deze film. Eigenlijk had het net zo goed Iron Man Holmes kunnen heten, want de complete characteristiek van de acteur is uitwisselbaar tussen beide films. Het niveau van het plot van deze film is bovendien geënt op een doelpubliek van tieners, behalve dan dat er een paar scènes in voorkomen die misschien niet voor een jeugdig publiek geschikt zijn. Weinig verrassing, heel veel spielerei en goedkope vondsten die te pas en te onpas worden herhaald. U wacht beter tot hij op tv komt.
  25. The Road / John Hillcoat / 2009 / Kinepolis Oostende / ***(*)
    Kijk eens hier: een zeer adequate verfilming van de roman van Cormac McCarthy. Dat boek leest bedriegelijk gemakkelijk, maar is niet zo eenvoudig om te verfilmen. Er zit veel gedachtenwerk in, dat door scenarist Joe Penhall en regisseur John Hillcoat naar tevredenheid in film werd omgezet. De film blijft dicht bij het boek, maar het helpt wel degelijk om eerst het boek te hebben gelezen. “Ik verstond er niets van,” zei één van de in totaal zes mensen die behalve mijzelf in de zal zaten, na afloop. Dit is absoluut geen actiefilm natuurlijk, al komt er wel een weinig actie in voor, maar een film die het moet hebben van de beklemmende context en de voortdurende impliciete angst. Pijnlijke film (en pijnlijk boek) als u zelf een kind hebt. In wezen gaat het ook over het loslaten van het kind door de vader; in dat opzicht is het een beetje een bildungsroman. Aanrader! (Maar lees toch maar het boek (ook).)
  26. Mr. Nobody / Jaco van Dormael / 2009 / Kinepolis Oostende / ***
    Deze film zit boordevol verwijzingen: niet alleen knipogen naar zijn eigen films (de korte verschijning van Pascal Duquenne uit Le huitieme jour bijvoorbeeld), maar tevens een pletora aan associaties of geherinterpreteerde scènes uit een pak andere opmerkelijke films uit de laatste decennia. Van het ruimtestation uit 2001: A Space Odyssey tot de wereld als schouwtoneel uit The Truman Show, de realiteitsveranderende ervaringen uit Eternal Sunshine of the Spotless Mind, of het nog veel moeilijker te volgen Synecdoche, New York. Charlie Kaufman is nooit echt ver weg. Soms lijkt het iets te veel op een samenraapsel van goede ideëen. Een coherent samenraapsel, weliswaar, maar het mist op dat vlak wat originaliteit. Het is best een fascinerende, onderhoudende film, maar die echter nog een pak beter had gekund. De stokoude, 120-jarige man als verteller, is op een zijn best een irritante rode draad, die het élan van de film op al te veel momenten breekt; een film die voor de rest enorm vooruit gaat, de toeschouwer echt mee binnentrekt in die schijnbaar moeilijk te volgen wereld, die gaandeweg steeds aannemelijker wordt. Er speelt uitstekende muziek in de film, met onder andere een aantal prachtige composities van Pierre van Dormael, de broer van de regisseur, die in september 2008 is overleden.

0 te vermijden / * slecht, maar bekijkbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(films vorige maand)