Waar zo’n vliegreis verschrikkelijk goed voor is, is dat er een heleboel tijd is om boeken te lezen. Maar liefst vijf van de zeven boeken die in het lijstje van juli voorkomen, heb ik gelezen tijdens de reis. Drie ervan tijdens de vliegreis zelf, en twee gedeelteljk op het vliegtuig en de rest onderweg door de verschillende staten. Het waren –om de metafoor even door te trekken– niet meteen hoogvliegers, al waren er best een paar dik de moeite.
The Road was net iets beter dan ik had verwacht. Ik had het gekocht omdat W. me had verteld dat het vlot las, en ik dacht dat het aldus wel interessante vliegtuiglectuur zou zijn. Het begin viel een beetje tegen –en met begin bedoel ik wel degelijk begin. Na amper tien bladzijden zat ik goed in het verhaal, en nog geen drie uur later had ik de bijna driehonderd bladzijden volledig doorgelezen. Een goed einde bovendien –voorspelbaar, in dat het eigenlijk niet anders mócht aflopen– al had het er even uit gezien dat het de andere –minder goede, maar eigenlijk even voorspelbare kant– uitging. Ik heb in elk geval zin om nog wel iets anders van McCarthy te lezen.
Murakami’s Norwegian Wood is een goed boek. Een Bildungsroman die ongetwijfeld behoorlijk populair moet zijn bij de universiteitsstudenten, maar in een uiterst erbarmelijke vertaling. Mogelijks heeft de vertaler al te letterlijk proberen te vertalen, waardoor het Engels een beetje karikaturaal overkomt, niet geheel onvergelijkbaar met het nederengels zoals men dat op bepaalde naar populariteit strevende weblogs aantreft. Het gaat er evenwel heel vlotjes in, en ik ga zeker nog Kafka on the Shore of The Wind-Up Bird Chronicle van hem proberen.
Erbarmelijk was evenwel het tempeliersboek van Raymond Khoury. De korte bio vermeldt dat Khoury geroemd wordt om zijn scripts voor televisie en film. Daarvoor hoefde u eigenlijk de bio niet te lezen, want het boek lijkt wel een compilatie van populaire plotwendingen zoals men die aantreft in de commerciëlere Hollywood films. Slecht geschreven bovendien, waarschijnlijk met de bedoeling het boek zo snel mogelijk als script te verkopen (om hoogst waarschijnlijk te eindigen in een gelijkaardig soortement misbaksel als Michael Crichtons Timeline).
Net zo belabberd was De nacht van de zwarte rozen, maar dan voornamelijk omdat het een nodeloos gecompliceerd non-boek betreft.
Jamaicaanse Nachten was de echte ontgoocheling van de maand. Na het beloftevolle New Yorkse nachten haalt Portocarero het niveau van zijn vorige verhaal absoluut niet. Nodeloos complex (alweer!) blijft Portocarero zodanig twijfelen tussen thriller en literatuur, dat zijn verhaal het referentiekader van het ene noch het andere haalt. En als u de prequel niet hebt gelezen, hoeft u aan dit tweede deel al zeker niet te beginnen. Jammer.
De twee Cobens zorgden voor licht maar degelijk entertainment, waarbij vooral Tell No One zeer onderhoudend was.
- Jamaicaanse Nachten / Herman Portocarero / 2007 / *(*)
- De nacht van de zwarte rozen / Nino Filasto / 1997 / 0
- Tell No One / Harlan Coben / 2001 / **
- The Last Templar / Raymond Khoury / 2005 / (*)
- The Innocent / Harlan Coben / 2005 / *(*)
- Norwegian Wood / Haruki Murakami / 1987 / **(*)
- The Road / Cormac McCarthy / 2006 / ***
0 te vermijden / * slecht, maar leesbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)
(boeken vorige kwartaal)
Norwegian Wood heb ik ook net gelezen!
ik heb heel hard genoten van ten zuiden van de grens van murakami. maar toch besloten in het vervolg geen nederlandse vertalingen meer te kiezen (was ook heel slecht)
Ah? Goed dat ik het weet van Khoury. Ik ben in The Last Templar begonnen maar niet ver geraakt, vond het stiervervelend. Ik dacht dat het aan mij lag, niet in de stemming ofzo. Het ligt nu al een paar maand ongelezen op mijn nachtkastje (bij nog een stapeltje boeken). Die kan ik dus gerust richting haard & houblokken verplaatsten, ha. Bedankt voor de tip.
Kafka on the Shore vond ik een superfijn boek. Zo’n zalige vreemde paralelle werelden! Echt een boek dat meer doet dan gewoon met taal een verhaal vertellen.