Maand: januari 2007

gesloten wegens sluitingsdag

Vanavond heb ik hebben we nog eens vrij. Meestal zetten we dan een stapje in de wereld, en daar hoort een restaurantbezoek bij. Wij zijn daar nogal tamelijk conservatief in, d.w.z. dat we –eenmaal goed bevonden– vaak naar dezelfde plek terugkeren. De Martino is zo’n plaats, en de Progrès.

Helaas is het vandaag dinsdag, wat betekent dat niet alleen de Martino gesloten is, maar de Progrès ook! Ik heb nog wel een paar alternatieven in gedachten, maar misschien heeft iemand tips voor gelijkaardige restaurants? Bij voorkeur wel op wandelafstand van de Groentenmarkt. (Niet de Sarabande, want daar zal het nu waarschijnlijk weer vreselijk koud zijn.)

Streets of Fire

Het gisteren terloops vermelde Streets of Fire is één van die films die mij als tiener zin heeft doen krijgen in méér films. Het is ook een van de weinige films die ik meer dan één keer in de cinema heb bekeken, al heb ik sinds die jaren 80 de film niet meer gezien. Mogelijks is dat een goede zaak, daar de prent zo’n mythische jeugdherinneringen opwekt, dat hij nu waarschijnlijk alleen maar kan ontgoochelen.

Een fantastische soundtrack was daar ook bij, met o.a. Nowhere Fast en Tonight Is What It Means To Be Young door Fire Inc. (het heeft jaren geduurd eer ik ben te weten gekomen dat die groep maar twee liedjes heeft gereleased).

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=ZTXJfOd3qv4]

Met de delectable Diane Lane, toen amper 19-20 jaar oud, vers uit de Coppola pre-brat pack movies Rumble Fish en The Outsiders. Rowrrr!

Daarna heb ik haar enkel nog in The Cotton Club, Murder at 1600, The Perfect Storm en The Glass House gezien —Chaplin heb ik gemist. Al liep het vrouwelijk publiek destijds storm voor Michael Paré. En eternal bad guy William Dafoe natuurlijk.

het rode boekje

Het was een geslaagd weekend, achteraf bekeken. Als we even in beschouwing nemen dat ik tegenwoordig stijf sta van de stress, denk ik dat ik mij de voorbije twee dagen redelijk heb kunnen ontspannen. (Het enige waar ik steeds meer mee in zit, is dat ik veel te weinig tijd vrijmaak voor Henri. Eigenaardig, met Tessa die een veel drukkere day time job heeft dan ikzelve, nietwaar.)

We zijn begonnen met een ontbijt bij Bloch. Een halflege zaak op zaterdagochtend vonden wij eigenlijk heel verdacht: normaal gezien zit het daar nokvol op dat moment, maar mogelijks zaten de solden en/of het gure weer daar voor iets tussen. Nadien zijn we achtereenvolgens Zara (een vest voor 35 EUR), AS Adventure (een muts), H&M (ondergoed), en Bellerose (een broek) binnengewandeld, en een controversiële winkel in de Sint-Pietersnieuwstraat. Lunch in de Vooruit, en terug huiswaarts om een nieuw speeltje te installeren (moet ik niet steeds met een koptelefoon opzitten als ik te lui ben om CDs te verwisselen).

Zondag was het zo mogelijk nog rustiger: uitslapen (!) terwijl mijn allerliefsten (jaja, meervoud) ontbijtkoeken haalden, een beetje klooien met het stokje dat ons uit twee verschillende bronnen werd toegeworpen (het komt eraan, het komt eraan), een bourgondische verjaardagslunch voor Tessa’s grootmoeder, een uurke thuis, naar Tuur voor een optreden, en tot 2u20 naar de video gekeken. Die digicorder van Telenet is niet noodzakelijk een zegen!

De belangrijkste aanschaf was evenwel een Moleskine: een Pocket 12 Month Red Weekly Planner Notebook. Exclusief voor (de planning van) Het Project. Tessa had een tijdje geleden voor zichzelf reeds een 12 Month Weekly Planner Notebook 2007 gekocht. Het ding zag er zeer handig uit: links staat de week, rechts een gelijnd blad voor notities. De (pocket) versie die zij gekocht had, was echter voorzien van een soft cover. Zo’n soft cover verputs ik binnen de kortste tijd, dus ik had het boekje links laten liggen, en voor mijzelf een (hardcover) Large Size Weekly Diary (whole week on two pages) aangeschaft.

Toen we zaterdag na het ontbijt bij Bon Marché binnenstapten, ontdekte ik een rode, hard cover (!) versie (die volgens de site een limited edition is). Ik heb geen seconde getwijfeld, en ben ondertussen druk bezig met de ganse planning voor Het Project naar het boekje over te sassen (voor mijn persoonlijke agenda gebruik ik nog steeds mijn grote versie). Want ik ben niet alleen hardhorig, mijn geheugen (vooral het korte-termijngeheugen) is zo lek als een zeef. En ik ben geen fan van PDA’s (die zijn enkel goed als wekker).

(Oh, en ik heb ook zo’n Pocket Ruled Reporter Notebook gekocht. Nog meer street credibility!)

The Alan Parsons Project

Schrijft Tessa in een reactie op mijn shuffle:

Gaudi! Freudiana! Zijn dat niet van de weinige CD’s die ge via mij hebt leren kennen? Ik heb die grijsgedraaid toendertijd. Heb ik eigenlijk nog eens zin in… Afspraak vanavond met mijn i-pod bij je mac?

Ja en nee (ge hadt toch niet gedacht dat ik zomaar iets ging toegeven —en plein public dan nog wel). Gaudi hebben we samen ontdekt in de Bilbo, en met Freudiana zijt gij inderdaad komen aanzetten. Maar ik was al eerder fan van The Alan Parsons Project, om precies te zijn door Don’t Answer Me. Die LP Ammonia Avenue heb ik grijs gedraaid, paste perfect bij de soundtrack van Streets Of Fire en stak schril af tegen mijn Kim Wilde collectie.

Voor de mensen die te jong zijn –of reeds dementie claimen– en de reden waarom dit in een afzonderlijke post terecht is gekomen: de videoclip (courtesy of YouTube).

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=bLbUQGNL3Dw]

(En dat afspraakje zie ik wel zitten natuurlijk!)

hardhorig

U kunt er tegenwoordig niet meer naast: het is niet goed gesteld met het gehoor van de jeugd. De grote schuldige is de MP3-speler, of liever, de eigenaar die dopjes steeds dieper de oren induwt en het volume steeds luider aanhoudt. Ik zou het niet wagen mijn eigen tekortkoming daarop af te wentelen, al is het natuurlijk niet onmogelijk dat mijn hardhorigheid daarmee iets heeft te maken.

Al staat het volume van mijn iPod meestal stil. Verder dan één derde wordt het niet opengedraaid, en eigenlijk houd ik het vaker nog lager. En kijk, ik ben de mens die tijdens popconcerten (en BNRF) oordopjes insteekt.

Mijn hardhorigheid gaat al langer mee, en werd, zo denk ik, familiaal doorgegeven. Nietwaar moeder? (“Wablieft? Wat zegt ge? Sorry, maar ik heb u niet verstaan.”) Let wel, ik ben niet doof. Meer nog: ik hoor té goed. Als een televisie in een andere kamer aan staat, het volume muted, dan hoor ik dat aan het gesnerp van de beeldbuis (bij een LCD zal dat dus niet lukken, denk ik). Als ik mij in een kamer aan de tuinzijde van ons huis bevind, dan hoor ik dat er iemand zijn wagen voor onze poort parkeert.

Niet een zolang geleden, heb ik mijn gehoor laten testen. 10 op 10, was het resultaat, al diende ik de examinator te vragen die score even te herhalen omdat ik hem niet had begrepen. Piepjes en getuut, op gelijk welke frequentie, worden door mijn oren zonder probleem omgepikt. (Tijdens de test heb ik overigens met opzet mijn reactie vertraagd, in een poging de score negatief te beïnvloeden. No such luck. Nu ja, luck is hier relatief.)

Vandaag staat mijn probleem haarscherp beschreven in DS: Rage opgepepte mp3-spelers is ramp voor oren van jeugd

Eén van de eerst symptomen van gehoorschade is het zogenaamde cocktaileffect. “In een ruimte waar veel omgevingslawaai is, kost het dan veel moeite om een gesprek te volgen. Ook oorsuizingen komen bij jongeren steeds vaker voor. De gevolgen van gehoorschade gaan trouwens verder dan alleen maar slecht horen. Jongeren met beschadigde oren raken achter op school omdat ze in het geroezemoes van een klas niet meer verstaan wat er wordt uitgelegd. En gehoorschade is onomkeerbaar”, beklemtoont Vinck. “Eens je haarcellen zijn beschadigd, takelen ze veel sneller af. Een remedie is er niet.”

Cocktail party effect (en niet: cocktaileffect): check. Oorsuizingen (tinnitus): check.

Dus als u mij tijdens een conversatie dwaasweg ziet knikken, of tijdens een groepsgesprek de dingen langs mij heen laat glijden, ga er dan niet zomaar van uit dat het gespreksonderwerp mij niet interesseert. Vermoedelijk begrijp ik u niet goed, en wacht ik op een teken tot slot/samenvatting voor ik u verzoek dat laatste nog eens te herhalen.

shuffle

Met al die mp3-spelers, iPod en shuffle-toestanden, en gezien de promiscuïteit op pakweg last.fm, vraag ik mij af: wordt er nog wel naar albums geluisterd? Of stelt iedereen zijn playlist in op party shuffle?

Mij lijkt het op zijn minst een beetje raar. Ik stam uit de tijd waarin LPs voor het overgrote deel concept albums waren, die door de luisteraar als een samenhangend geheel dienden te worden gezien. Een aantal archetypevoorbeelden in de populaire muziek (een werk uit de klassiek muziek is bijna per definitie een samenhangend geheel) zijn: Sgt. Peppers van The Beatles, Tommy van The Who en The Dark Side of the Moon van Pink Floyd. Maar ook de studioplaten van The Alan Parsons Project (Tales of mystery and imagination, Gaudi, Freudiana), en verder The Kinks, David Bowie, Peter Gabriel en –in het recente werk– Daft Punk hebben dergelijke albums op het publiek losgelaten.

Op een LP stonden voor mij altijd al liedjes die doelbewust in een bepaalde volgorde werden geplaatst, en waarvan het de bedoeling was ze in die volgorde te beluisteren. Ik ben –zoals u wel al weet– grote Beatlesfan, en bij hen was het ‘concept’ overduidelijk. Het voornoemde Sgt. Peppers, maar ook The White Album, Abbey Road, en zelfs op de Grote Verzamelaars the Red Album en the Blue Album lijken de nummers een eenheid te vormen. Laat mij overigens een Beatlesalbum horen, en ik kan u telkens zeggen welk liedje er volgt.

Nu nog, als ik een plaat CD koop, verwacht ik een eenheid. Singles waren nooit aan mij besteed, tenzij als collectors item (ik heb hier nog wat EPs van Duran Duran bijvoorbeeld). Misschien is het ook dat wat mij zo sterk in jazz aantrekt: indien niet thematisch, zijn de nummers op zijn minst lyrisch en/of stylistisch verbonden, al mag het resultaat soms wat eclectisch overkomen –zeker in de moderne jazz varianten.

geveld

Kijk, dat komt ervan als men ’s ochtends voor het licht vertrekt, en ’s avonds na het licht (hoewel dat toch nog vroeg is) thuiskomt. Dan staat een mens op zaterdagochtend op –na het licht– en ontdekt men dit op zijn pelouze:

Jawel, ook bij ons heeft de storm een slachtoffer gemaakt. Even spannend, want wij dachten dat deze boom de muur van stabiliteit voorzag.

(Jammer dat het niet een van de zonnerovende bomen van buurman was, die u links in beeld over onze muur ziet sluipen –de boom, niet buurman, al komt die ’s ochtends ook graag binnenpiepen vanop zijn plat dak.)

TV-tips

Laat ons eens twee TV-tips geven voor vanavond: The Italian Job en Oldboy. Ik heb beide films vorig jaar in maart gezien, en er bestaan onaangenamere manieren om uw vrijdagavond door te brengen.

The Italian Job is een remake van de gelijknamige versie met Michael Caine in de hoofdrol (en die ik –nog steeds– niet heb gezien). Get in. Get out. Get even. is een van de taglines voor deze actiefilm, met Mark Wahlberg en Charlize Theron. Na een eerste perfecte diefstal, wordt Charlie Croker (Wahlberg) door een van zijn medewerkers opgelicht. Een jaar later beramen de overblijvende bendeleden een plan om de buit terug te winnen. Onschuldige ontspanning, perfect om uw televisie-avond mee te beginnen.

Te zien op VT4 om 20u30.

Om 22u30, als het afgelopen is en de reclame begint, spoedt u zich naar het toilet, haalt u een nieuwe lading nootjes, schenkt u de glazen nog eens vol, en dan kan het echte werk beginnen.

Want om 22u30 (tot 00u45), kan u op KA2 –in de reeks Cult Night– Oldboy zien, van Chan-wook Park. Oldboy, zo wordt verteld, past in de (voorlopige) trilogie gevormd door Sympathy for Mr. Vengeance, Oldboy zelf, en Sympathy for Lady Vengeance. Na vijftien jaar gevangenschap, wordt Oh Dae-Su vrijgelaten, met de opdracht de persoon die hem van zijn vrijheid heeft beroofd, in maximaal vijf dagen tijd terug te vinden. Wat volgt is sterke, confronterende cinema, waarbij u voorbij het geweld moet kunnen kijken. Het geweld is functioneel (zoals men dat van naakt ook beweert –vrouwelijk naakt is ten andere *altijd* functioneel), en het verhaal werd zeer goed opgebouwd.

Kijken!

schuldig tot anders bewezen

Wet praktijktests begraven heet het bij DS, of Verhofstadt schrapt praktijktest discriminatie staat onderaan pagina 3 bij DM. En hoewel dat –gezien de praktische onhaalbaarheid– een goede zaak kan worden genoemd, is het amendement dat bij de drie nieuwe wetsontwerpen van Christian Dupont (PS), minister van Maatschappelijke Integratie, verrassend te noemen.

Aan de drie nieuwe wetsontwerpen van Dupont, die volgende week in het parlement komen, wordt een amendement toegevoegd dat stelt dat een rechter soeverein oordeelt of het bewijsmateriaal voldoet of niet. Aanvaardt de rechtbank de vermoedens, dan verschuift de bewijslast en zal de aangeklaagde moeten bewijzen dat hij niet discrimineerde.

Het slachtoffer hoeft dus niet langer aan te tonen dat hij werd gediscrimineerd, maar de portier dient in de nieuwe wet te bewijzen dat hij niet discriminerend tewerk ging. Mooi is dat. Ik stel voor dat vanaf heden elke minister voor de rechtbank wordt geroepen om te bewijzen dat hij nog nooit heeft gefraudeerd.

Jawel, ik ben mij ervan bewust dat een rechtbank de klacht eerst ontvankelijk moet verklaren, en ja, ik hoop met u mee dat het in de praktijk niet zo’n vaart zal lopen. Maar is dit nu een wet? Werd iemand betaald om met dit idee op de proppen te komen? (In 2003 reeds, want deze clausule is niet nieuw, volgens de berichtgeving in DS.) En is dit niet in strijd met een of andere verklaring van de rechten van de mens die stelt dat men onschuldig is tot anders bewezen? Want dit amendement houdt in dat, wanneer de rechtbank een klacht voor ontvankelijk verklaart, de beklaagde schuldig bevonden is. Hallucinant.