Maand: januari 2007

upgrade

Tech dinges: eerder deze week had ik de software voor dit weblog al (pijn- en moeiteloos) ge-upgraded naar versie 2.1, gisteren en vandaag heb ik de gelegenheid meteen te baat genomen om ook het thema wat aan te passen.

Waarom het warm water opnieuw uitvinden, dacht ik, als er genoeg thema’s zijn om van te vertrekken. De nieuwe look werd aldus gebouwd op Tarski, met een aantal eigenaardigheden van mezelf erbij gezwierd. (Zoals de navigatiekolom, die ik grotendeels heb meegenomen van de vorige versie.)

[Update] Als ze bij de upgrade instructions vermelden Important: when upgrading from 2.0.x to 2.1, you will need to delete old files on the server, because several file names have changed., dan volgt ge die raad maar beter op. *kuch* (met dank aan jesus_)

ongezond wantrouwen

Tessa brengt deze namiddag, vannacht, en morgenvoormiddag door in het Château du Lac in Genval, alwaar haar jaarlijkse BHS congres plaatsvindt. Het Château du Lac, weet u wel, is dat vijf-sterrenhotel vlakbij Brussel, waar ook wel eens staatshoofden durven bijeen te komen.

Geen van die staatshoofden heeft echter ooit al openbaar vervoer van dichtbij gezien, zodat het kasteel op die wijze dan ook moeilijk bereikbaar is. Dus is Tessa met de wagen, en mocht ik gisterenavond nog snel even de tank vullen met ongelode benzine (95) –waarvoor we trouwens eerst een wagen hebben moeten laten takelen die onze poort versperde.

Maar goed, ik rij de wagen naar de Shell aan de Sterre, en vul naarstig brandstof bij, wanneer er dicht achter mij een chique Mercedes coupé komt staan. Iets te dicht dan beleefd is, en al maak ik mij daar niet druk in, ik frons toch even de wenkbrauwen gezien de andere vier of vijf pompen allemaal vrij zijn. Straks word ik nog gecarjacked ook.

Wanneer de tank gevuld is, en ik wil instappen, spreekt de bestuurder –een grijze zestiger– mij aan. “De winkel is al gesloten zeker?”, vraagt hij verslagen. Tsja, het is dan ook al na achten.

Met een duidelijk zichtbaar briefje van vijf euro in de hand komt hij naderbij. Of ik soms met mijn bankkaart voor vijf euro benzine in zijn tank wil kippen. Ik aarzel. Het is te zeggen, iets in mij schreeuwt om dat gewoon te doen, en eigenlijk zelfs voor niets die mens uit de nood te helpen. Iedereen heeft wel eens pech.

Maar tegelijkertijd vraag ik mij af waarom hij niet met zijn eigen bankkaart voor vijf of voor tien of voor twintig euro zijn luxewagen kan voeden. Iederéén heeft toch een bankkaart?!

De man ziet mij aarzelen, en op hetzelfde moment blozen we allebei. Ik wegens de verfoeilijke gedachte dat ik ook aan de slechte versie van dit scenario heb gedacht, en hij om wat hij me vervolgens opbiecht. “Het is het einde van de maand”, bekent hij schaapachtig. “Overmorgen heb ik weer genoeg op mijn rekening, maar ik kan vandaag mijn bankkaart niet gebruiken.” Hij steekt het briefje van vijf mijn richting uit. “Als u het zou zien zitten?”

Terwijl ik het briefje aanneem verontschuldig ik mij bij de man. Dat men tegenwoordig niet voorzichtig genoeg kan zijn, en dat er verschrikkelijk dingen gebeuren, en dat het helemaal niet mijn bedoeling was dat… “Ik begrijp het volkomen”, onderbreekt hij me. “Ik had waarschijnlijk op net dezelfde manier gereageerd.” En ik bloos nog meer. “Maar tankt u alstublieft zelf, want ik zou niet graag over het bedrag gaan. Maar als u erover gaat, ik heb nog wel wat kleingeld.”

Het is erg gesteld met de maatschappij, bedenk ik, wanneer ik de tank van meneer met vijf euro ongelode benzine vul (95 ook). En ik vloek binnensmonds om het wantrouwen dat mij dezer dagen aangeboren lijkt.

triptiek: stokje

ego (ii) ego (iii) ego (vi)

Een tijdje geleden werd mij een stokje toegeworpen. ’t Is te zeggen naar mij en naar twee lotgenoten, bij wie ik tot nog toe evenmin veel zelfportretten heb zien verschijnen.

Niet te veel over nadenken, gewoon doen, had ik elders gelezen (al ben in vergeten waar), maar dat ligt niet meteen in mijn aard. Hoe portretteer ik mijzelf, en waarom. En eigenlijk waren de antwoorden redelijk voor de hand liggend.

Een triptiekje. En redelijk close-up, met de 50mm, omdat die lichtsterk genoeg is (f/1.8), en licht genoeg om –met een redelijke mate van stabiliteit– op armafstand te houden. Een tripod heb ik niet (meer), en het ding gewoon op een tafel zetten met de zelfontspanner gaf mij niet genoeg mogelijkheden. De onderwerpen zijn zaken die mij nauw aan het hart liggen: muziek (de koptelefoon); fotografie (de camera zelf is in focus); en mijn tattoo.

Voila. Heren, ’t is nog aan jullie.

Wie zich verder geroepen voelt, neme het stokje aan. (Ik ben bijvoorbeeld benieuwd naar Henk en Djivy en Perre. Maar voel jullie zeker niet verplicht.)

gedichtendag

Lange tijd ben ik fan geweest van Herman De Coninck –ik heb de man zelfs ontmoet. Dat was vóór ik Tom Lanoye leerde kennen, ergens in het vijfde middelbaar, en de teksten van De Coninck eindelijk zo puberaal bleken als ze eigenlijk waren. Al was ik destijds dermate aangetrokken tot poëzie dat ik mijn poëtica heb overgedaan. Lanoye bracht ik mee in de les, toen de leraar Nederlands, in een wanhopige poging modern over te komen, zijn leerlingen had uitgedaagd ook eens met wat hedendaagsere poëzie af te komen. Hedendaagser dan wat er in onze bloemlezing van de Nederlandse poëzie te lezen was, althans. (Ik ben er nu niet uit welk boek het juist was. Ik kijk het vanavond na.)

Dus ik bracht Bagger mee, en In de piste, waaruit ik een drie-vier gedichten mocht voorlezen. “Dat kan natuurlijk maar bezwaarlijk poëzie genoemd worden”, was de repliek van die leraar. “Die Lanoye zou maar beter iets anders doen dan schrijven.” Ach, het is ondertussen een boutade geworden.

Een van mijn favoriete Nederlandstalige dichters is François Haverschmidt, u beter bekend onder zijn pseudoniem Piet Paaltjens. Internet is Paaltjens genegen, want zowat al zijn gedichten –waaronder de Immortellen en de Tijgerlelies— kan u online lezen via de site van Laurens Janszoon Coster. Over Aan Rika ben ik altijd al heel enthousiast geweest.

En een van mijn lievelingsgedichten is zonder twijfel Alone van Edgar Allan Poe.

From childhood’s hour I have not been
As others were–I have not seen
As others saw–I could not bring
My passions from a common spring.
From the same source I have not taken
My sorrow; I could not awaken
My heart to joy at the same tone;
And all I lov’d, I lov’d alone.
Then–in my childhood–in the dawn
Of a most stormy life–was drawn
From ev’ry depth of good and ill
The mystery which binds me still:
From the torrent, or the fountain,
From the red cliff of the mountain,
From the sun that ’round me roll’d
In its autumn tint of gold–
From the lightning in the sky
As it pass’d me flying by–
From the thunder and the storm
And the cloud that took the form
(When the rest of Heaven was blue)
Of a demon in my view.

(De dag is nog lang, nietwaar.)

Die flutvriend

Heeft de madam amper een weblog, staat ze al op de site van dé Debby en dé Nancy van televisie. En kijk, ze vermelden mij ook.

Debby & Nancy hebben af en toe een soft spotje ergens..een moment dat wij harde tantes, ook eens week worden. Bijvoorbeeld wanneer we weer rondsurfen en plots op een blogje komen dat www.morgenkomtpolly.be heet. Een soort dagboek van ene Tessa Kerre (genoemd naar haar denkbeeldig vriendinnetje dat Polly heette). Schoon hé, maar het wordt nog schoner.
Op haar blogje stoeft ze dolgelukkig dat Debby & Nancy echt iets gepost hebben bij haar. Die flutvriend die ze heeft doet er natuurlijk schamper over. Stomme gast. Tuurlijk waren wij het echt!!

Zwaait vrolijk. Dag jongens meisjes Debby & Nancy.

mezze jazz

Aldus waren onze geliefde eetplekken gisteren gesloten –dank u voor de tips. We zijn uiteindelijk naar de Mezze Bar getrokken in Oudburg. Het is van dezelfde eigenaar(s) als de Ankara, en daar zijn we tot nog toe altijd al tevreden over geweest. De Ankara was ook al gesloten op dinsdag, en hoewel ook de Mezze Bar als gesloten-op-dinsdag wordt geadverteerd, bleek de zaak tot ons groot genoegen gewoon geopend. We deelden er een mezze van de chef als voorgerecht, en achteraf gingen we door met lamsspiesjes en grill mixte. Onze ogen waren duidelijk groter dan onze buik, want van het ‘hoofdgerecht’ hebben we toch een deel moeten laten liggen. Niet het vlees evenwel, want dat was zeer lekker bereid. De koffie (thee) kregen we van het huis, een plat water kost er amper één euro, en de gerechten zelf zijn heel betaalbaar, dus ook financieel waren we tevreden.

Daarna ging het naar de Hot Club de Gand, want eigenlijk was het optreden aldaar het doel van onze uitstap. Eric Vermeulen op piano, Robin Verheyen op sax, en Marek Patrman op drum. De contrabas van Brice Soniano werd er onder voorbehoud bij gezet, maar die hebben (helaas!) niet gezien (noch de contrabas, noch Soniano).

Erik Vermeulen en Robin Verheyen (i) Erik Vermeulen en Robin Verheyen (ii)

Van de rest hebben we eigenlijk ook niet veel gezien/gehoord. Het concert begon al wat later (22u15 kroop voorbij, en het was nog later voor het uiteindelijk begon), en wij waren oververmoeid. Pak daar nog eens bij dat ik iets in mijn oog had gekregen, dat ik er met de beste wil van de wereld niet uitkreeg, en op het plezier werd al gauw een grote domper geplaatst. Iets voor elf –na het tweede nummer van de eerste set– zijn we huiswaarts gekeerd, nog op tijd voor een van de laatste trams aan de Korenmarkt.

Aan de muziek heeft het alvast niet gelegen, dat we de Club hebben verlaten. “Dat is dus wel de top van België,” hoorden wij een metal getooide jongeman op de eerste rij tegen aan twee soortgenoten vertellen. “Allez, dat heb ik daarjuist toch horen vertellen.” En top was het heel zeker. Verheyen warmde nog even zijn sax(en) op, Vermeulen ontkleedde de piano voor een krachtiger sound, en Patrman omringde zich met cymbalen. De sound was duidelijk, verzorgd geïmproviseerd, en de bal werd sportief doorgespeeld tussen de muzikanten. Zelfs op slechts twee nummers tijd was duidelijk dat dit een goed concert was.

De metal men hadden blijkbaar toch iets anders verwacht van de Belgische jazztop, want na druk gefluister en gelach, verlieten ze aan het eind van het eerste nummer het concert. Amper één nummertje later zouden wij hen volgen, met verschrikkelijk veel spijt in het hart, ingegeven door een zielig kleinburgerlijk verantwoordelijkheidsgevoel dat ons voorhield dat de volgende dag de wekker alweer om 6u zou aflopen. Mijn wraak zal zoet zijn (met een goede midlife crisis of zo).

vrijkaarten: de statistiek

De vrijkaarten zijn al lang verdeeld en opgesoupeerd, maar ik geef toch maar even deze info mee, getoetst aan de Gouden Tips

  • 38% had een verkeerde subject line
  • 8% gebruikte een pseudoniem ipv de echte naam
  • 8% werd verwijderd wegens twee pogingen tot deelname (onder dezelfde naam)
  • 2% verzond een lege mail

Slechts 44% van de deelnemers is door de ‘begrijpend lezen’-selectie geraakt.