Frederik Lebeer van Duke Plankton tijdens het Jong Jazz Talent Gent concours op 26/07/2008. Eén bartsenvol vat podiumprésence, die Lebeer, op het arrogante af, maar dat stoorde niet echt.
Op datzelfde filmpje stonden ook nog foto’s van het LABTrio, dat daags voordien mocht optreden:
Gisteren heeft Tessa mij verlaten. Ze doet dat regelmatig, maar tot nog toe is ze altijd opnieuw terug naar huis gekomen. Een congresachtig iets in Londen is het ditmaal, een soort mix van workshops en lezingen en vergelijkbaar –geheel naar eigen zeggen— met Fashion Week (you wish, darling).Donderdag én zaterdag was Henri al bij iemand anders blijven slapen, en ik zag het echt niet zitten om dat ook voor gisteren nog eens te herhalen.
“Henri jongen,” vroeg ik hem, “ziet ge het zitten om vanavond eventjes alleen thuis te blijven, terwijl uw vader de bloemetjes gaat buiten zetten?”
Hij had vanzelfsprekend alle begrip voor de noden van zijn vader, nu de vrouw des huizes de woning had verlaten. “Als ik later groot ben, zal ik dat nog beter begrijpen hé papa,” besloot hij vol overtuiging. De schat.
Als beloning mocht hij bij mij in het Grote Bed blijven slapen, en op het nachttafeltje van zijn moeder had ik haar wachtgsm gelegd.
“Vlak voor het begint, bel ik u op,” beloofde ik, “maar daarna moet ge wel gaan slapen.”
Zoals steeds was ik nerveuzer dan mijn zoon zelf.
Gisteren stonden Ben Sluijs en Erik Vermeulen op het programma bij Opatuur in De Centrale, twee muzikanten waar ik veel waardering voor heb. Ik had het echter verschrikkelijk moeilijk om ‘in’ de muziek geraken –hoewel het een goed concert was. Toch de eerste set, want dat was de enige die ik heb gezien. Ik heb amper een paar foto’s gemaakt –het licht is totaal anders dan op de oude locatie, en ik moet er nog een beetje aan wennen, maar het ziet er veelbelovend uit. Met ruimte voor vooruitgang: ik kan makkelijker bij de pianist, al is daar voorlopig nog niet de veel ‘gezichtslicht’ te bespeuren.
En Opatuur is rookvrij geworden! Zowel de wekelijkse concerten in De Centrale, als de maandelijkse in Mub’Art, zijn geheel vrij van rookwalm. De Centrale is van hieruit makkelijk bereikbaar –ik heb maar op tram 4 te springen, en van de halte (één halte voor Sluizeken) is het hooguit twee minuten stappen– al blijft het een redelijk lange rit.
Een vreselijk lange rit, als ge u naar huis wilt spoeden, bleek van bezorgdheid om wat er thuis allemaal kan zijn misgegaan. Groot was mijn opluchting toen er geen MUG voor de poort stond, en ook al geen brandweerwagen, en al evenmin politie. Al viel de baksteen pas van mijn hart toen ik mijn engeltje in diepe slaap verzeild terugvond.
“Och,” antwoordde hij vanochtend –enigszins verveeld– toen ik hem vroeg hoe het verlopen was, “ik heb de telefoon dichtgeklapt, mijn Jommeke naast bed gelegd, het licht uitgedaan, en ik ben in slaap gevallen. Waarom misschien?”
U kent mij al een beetje. Of misschien helemaal niet. Peu importe, ik vermeld het nog maar even, dan bent u meteen mee. Ik ben een liefhebber. U mag dat op velerlei manieren interpreteren, ik ben gemakkelijk op dat vlak (lees: ik trek het mij toch niet aan). Mijn liefhebberijen strekken zich uit van mijn doktertje (tada, hebben we dit meteen uit de weg, want u zat er toch op te wachten) en onze zoon, via boeken, muziek (voornamelijk jazz, maar ook klassiek, in een proportie die de laatste jaren verhoudingsgewijs is gewisseld), film, fotografie, lopen –ik denk dat deze opsomming min of meer chronologisch verloopt– en binnenkort ook fietsen. Hopen sites heb ik afgespeurd, advies verzocht en gewonnen, en iedereen in huis gek gemaakt niet alleen met websites, maar ook brochures, prijslijsten en magazines. De kogel is nog net niet door de kerk, maar we zijn al een hele stap dichterbij.
Ik was esthetisch het meest ‘gepakt’ door de Celeste gekleurde Bianchi (de Via Nirone 7 Alu Carbon), maar reviews waarschuwden om beter weg te blijven van de *kuch* goedkopere exemplaren van het merk. Gezien de (nog) duurdere exemplaren ver buiten mijn budget liggen, valt Bianchi uit de boot.
De meeste fabrikanten hebben twee soorten racefietsen overigens. Een pure racer waar u snelle wedstrijden mee pakt, en een comfortabler versie waarmee u kilometers maalt. Dan zijn er nog de aluminium versies, de carbon versies, en de hybride mengeling waarbij de voorvork in carbon is, en vaak ook de achterste ophanging, maar de rest van het frame in aluminium. En dan zijn er nog de versnelingen, die meestal van Shimano zijn, gaande van Tiagra, via 105 naar Ultegra (al dan niet SL) tot Dura-Ace.
Maar goed, we hebben onze keuze reeds beperkt tot 4 ranges: Specialized Roubaix (uithouding), Specialized Tarmac (race), Cannondale Synapse (uithouding) en Cannondale Six (race). Niet getreurd, ik sla er u nog wel mee om de oren. Tips en ervaringen blijven welkom!
(Leica M6 TTL, 50mm f/2 Summicron, Kodak BW400CN, 400ASA)
…tijdens de soundcheck natuurlijk. Dré Pallemaerts, en de broertjes Belmondo op Jazz Middelheim, deze zomer.
Twee uur heb ik gisteren in de file gestaan. Een file van eerst twee, dan drie baanvakken, maar dat betekende nog niet dat ze alledrie werden bediend. Er waren drie man personeel voor die drie baanvakken namelijk, terwijl er eigenlijk twee mensen per baanvak nodig zijn om die goed te kunnen bedienen. Een garagist, die de wagen van een klant voorreed, heeft het mij allemaal piekfijn uit de doeken gedaan.
Toen onze Lancia aan de beurt was, werd er midden tijdens de behandeling van ploeg gewisseld. Schafttijd. Geen probleem, de kaart was vrij van blaam, en toen ik mijn keuringbewijs ging afhalen/betalen, vermeldde de kassajuffrouw dat ze geldig is tot 2010! Zonder voorafgaandelijk onderhoud, is onze Lancia niet alleen geslaagd, maar mag zij meteen een jaartje keuring overslaan. Schitterend.
Van contentement ben ik doorgereden naar Fietsen Godefroot, alwaar ik mij heb verlekkerd aan de tweewielers. Deze Bianchi Via Nirone 7 Alu Carbon, doet bijvoorbeeld geen pijn aan de ogen, of deze Pinarello FP3 Carbon, of deze Trek Madone 5.2 Pro. En er was een deftige deal op de Ridley Orion. Een week eerder had ik bij Moving Store deze Specialized Tarmac Comp Double gezien. Wat een schoonheid.
Zowel in de kranten als in mijn inbox mocht ik lezen dat vandaag Billy wordt gelanceerd. Nee, geen nieuwe editie van de befaamde Ikea-kast, maar Billy is een cadeaubon, in de vorm van een soortement pre-paid MasterCard. De bedragen verlopen in schijven van 25 euro (tot maximaal 125 euro), maar daarbovenop betaalt u als ‘schenker’ 4,95 euro kosten. Een BillyToken noemen ze dat. Maar pas, zo zeggen ze er nog bij, daar hangen geen verdoken kosten meer aan. De ontvanger kan het bedrag op de kaart dan integraal aan een aankoop naar keuze besteden. Was dat niet zo met de meeste cadeaubonnen?
Dus als ik iemand een cadeaubon van 25 euro wil geven (toch al niet slecht, dacht ik), geef ik daar eigenlijk 30 euro aan uit. Maar liefst twintig procent van de aankoopprijs komt erbij. En dan moet de handelaar waarbij ge koopt waarschijnlijk nog geld afdragen aan MasterCard (of welke instantie dan ook) voor het gebruik van de ‘bankkaart’.
Ge zijt gij zeker zot?
“Waar zijn de slaappillen?”, klinkt het met een klein stemmetje, maar net zo dramatisch als ge u voorstelt.
Even voordien had ik zacht gestommel boven mijn hoofd gehoord, gevolgd door muizenvoetjes op de trap.
“Henri, blijf daar niet dremmelen op de gang, komt toch gewoon binnen”, verzuchtte ik toen hij na dik twee minuten nog steeds met de deurklink in zijn hand stond, maar ze niet naar beneden durfde te duwen om zichzelf binnen te laten.
Slaappillen dus. Waarom wil in godsnaam hij slaappillen, flitste het door mijn hoofd. Het is toch een paar jaar te vroeg voor puberale dramatiek?
“Jongen, ik denk niet dat ik in gans mijn leven al één slaappil heb genomen,” probeerde ik, “dus waarom zoudt gij in ’s hemelsnaam één of meerdere slaappillen willen?”
“Ik kan niet slapen, papa”, piepte hij.
Zijn hoofd zit vol. Vol school, vol Lego, vol verjaardag, en vol zwemangst. Schaapjes tellen lukt niet (“ik heb het geprobeerd, maar er zitten geen schapen in mijn kamer”); in warme melk met honing heeft hij geen zin; zijn hoofd leegmaken kan hij niet (“er zit geen kraantje in hé”).
We zullen samen les volgen, heb ik hem gezegd tijdens het gesprek dat op zijn vraag volgde. Gij voor de basis, en ik voor de crawl.
Of het geholpen heeft, dan wel of het van uitputting was, weet ik niet. Maar uiteindelijk is hij toch in slaap gevallen –tenminste hij is voor zeven uur vanochtend niet meer naar beneden gekomen.
Maar slaappillen. Jongen toch.
(Leica M6 TTL, 50mm f/2 Summicron, Kodak BW400CN, 400ASA)
Het gezicht van het linkse meisje heeft iets klassieks (of retro), vind ik. Er zit echter (nog) ‘iets’ anders in de foto wat mij ertoe aantrekt, maar ik kan er de vinger niet op leggen.
Het wisselen van de seizoenen brengt nog wel meer dingen mee dan alleen aften en koude. Dikke stapels liggen op mijn bureau verspreid, waaronder zich cds, halve besprekingen, boeken, tijdschriften en rekeningen bevinden. Het nieuwe cultuurseizoen biedt zich aan –het is volgens sommigen al druk onderweg– en mijn kalender is dan ook virtueel reeds tot aan de rand gevuld, alleen heb ik alsnog verzuimd alles ook effectief aan te vullen. Het huis ligt er dermate slordig bij, dat het beter lente dan herfst zou worden (niet dat zulks temperatuurgewijs veel verschil maakt) want ik ontwikkel lenteschoonmaakgevoelens.
Het begon met een piano, en vandaag loop ik rusteloos de trap op en af, van zolder tot kelder en terug, onderwijl grootse plannen smeedend en verwoed naar verwijderbare objecten speurend. Een beetje zoals Terminator, maar dan zonder al dat metaal in mijn lijf. Of computer in mijn hoofd. Of bionische superkrachten. Of… enfin, u begrijpt mij best. Het is overigens ook een beetje de schuld van mijn buurvrouw (nee, niet die van buurman), die gans haar huis prachtig aan het verbouwen is, en waar ik gisteren een kleine rondleiding in heb gekregen. Wij denken nog steeds aan een badkamer en een keuken, en het dak van onze achterbouw. De bank ziet het zitten om mee te werken, nu wij zelf nog.
Edoch, we gaan beginnen met de agenda bij te werken, en dat zal vermoedelijk samengaan met mijn bureaublad (het échte, niet dat van de computer) leeg –of op zijn minst: geordend– te krijgen; en dat zal resulteren in duidelijkheid omtrent een aantal deadlines.
Ondertussen verricht ik ook verder opzoekwerk rond Project Fiets; morgen ga ik nog eens een andere fietsenwinkel bezoeken. Ik heb mijn hart al verpand aan een bepaalde racefiets, maar ik wil eens luisteren of het niet interessanter is een cyclocross aan te schaffen. Kwestie van in de herfstwinter ook gemakkelijk buiten te kunnen komen. Oh, onderwijl begeef ik mij ook richting autokeuring –dat ligt op de baan. Mijn boek heb ik al klaargelegd, want de lengte van het bezoek raakt mijn kouwe kleren niet, zolang ik maar niet moet terugkeren.
Gisteren heb ik mijn nieuwe VISAkaart ontvangen, nu is het nog wachten op mijn ‘geheime code’.
En ik moet dringend meer tijd voor fotografie maken; op de laatste vergadering van Het Project zag het ernaar uit dat ik kandidaten had gevonden voor een project waar ik al een tijdje op broed. Ik ga eerst eens een test shoot doen met Tessa en dan beginnen we daar ook aan.
Nu we het toch over fotografie hebben: de Canon 5D mark II werd zopas voorgesteld. 2.500 EUR voor de body, of 2.700 USD –wat dan weer hertaalt naar 1.900 EUR. Voor (veel) minder dan 600 EUR kunt ge tegenwoordig wel aan een retourtje New York geraken zeker? De meest belangrijke feature is deze: New 21.1 Megapixel CMOS sensor with improved EOS Integrated Cleaning System (E.I.C.S.)
(en dan nog voornamelijk dat laatste gedeelte), en hopelijk een verbeterde (hoge) ISO-gevoeligheid.
Ah, en enkele van mijn foto’s werden gepubliceerd in een tijdschrift. Maar daar vertel ik bij een volgende gelegenheid wel over.
…tenminste, dat beweren de mannen en vrouwen van Sensoa toch –in een bui die mogelijks gekleurd is door Woody Allen. Ik neem even over uit hun persbericht:
Sensoa lanceert allesoverseks.be, een unieke site in Vlaanderen die digitaal antwoorden formuleert op vragen rond relaties en seksualiteit van 15- tot 25-jarigen. Die groep zit nog met een pak vragen en is op zoek naar betrouwbare informatie over seksualiteit en relaties op het internet, wat niet evident is. Allesoverseks.be beantwoordt aan die behoefte. Vanop de openingspagina word je uitgenodigd om een vraag in te tikken of op trefwoord te zoeken. Een speciaal ontwikkelde database met 2.000 vragen en antwoorden zorgt voor een onmiddellijk resultaat. Net die vraaggestuurde aanpak maakt de site innovatief en uniek voor Vlaanderen. Naast de site liet Sensoa een spraakmakende promotiecampagne ontwikkelen. Die countert op ludieke manier de “onwetendheid” van sommigen met de site als antwoordbaak voor hun vragen. De site past in de Praat over seks-aanpak die Sensoa met zijn campagne in 2005 startte.
Wij gingen even kijken, en kregen meteen dé Joepie-vraag uit de jaren 80 gesuggereerd: Kan ik zwanger worden als ik sperma inslik? (Het antwoord is nee, insgevallend u hier terecht kwam na een panische google-zoektocht.)
Ga vooral zelf eens op de site kijken, u vindt er 2.000 vragen én antwoorden (o.a. via een woordwolk), een forum, en de mogelijkheid om een hoogstpersoonlijke vraag te stellen indien u het antwoord daarop alsnog niet op de site vond.