Maand: september 2008

RIP Pierre Van Dormael

it's jazz, baby

Daarnet een smsje gekregen dat Pierre Van Dormael de strijd met kanker heeft verloren. Evenwel niet zonder eerst nog de drie projecten te hebben afgewerkt waar hij nog een laatste keer zijn hart had ingestoken: de muziek voor de film van zijn broer Jaco; de publicatie van zijn boek Four principles to understand music; en de nieuwe cd die hij heeft gemaakt samen met Hervé Samb. Van Dormael was een jazz gitarist en componist, en stond mee aan de wieg van o.a. AKA Moon.

Zie ook de berichtgeving bij Jazz in Belgium; de RTBF: Décès du guitariste de jazz Pierre Van Dormael; en Neve: Salut Pierre.

Bekijk/beluister ook eens het Pierre Van Dormael Quartet Live at the KVS 2007 via YouTube.

boeken 200808

Ah, mja, ik had gedacht net één boek meer uit te hebben, deze maand. Niettemin, elk van onderstaande boeken heb ik met plezier gelezen –niet dat het allemaal meesterwerken zijn. Frequente lezers weten echter dat ik een stukje pulp vaak met veel plezier tot mij neem, tenzij de schrijfsels zo schabouwelijk slecht zijn dat ze zelfs niet meer bij de kitsch of camp kunnen worden ondergedeeld.

Karin Slaughter leest heel vlot. Weinig fantasie, zeer vrouwelijk (niet dat beide omschrijvingen iets met elkaar zouden te maken hebben), een beetje de tegenhanger van Lee Child, maar dat houdt mij wat in balans, denk ik dan maar.

Murakami moest ik gewoon lezen. Ik loop, en ik ben redelijk fan van zijn fictieboeken. Ondertussen is zelfs Tessa aan Murakami begonnen: vorige week heeft ze Dans, dans dans uitgelezen, en ze was er, geloof ik, zeer over te spreken. Pretentieloos leesplezier, murmelde ze –als ik mij niet vergis. Ik heb die hier ook ergens rondslingeren, in het Engels, maar ik begin zo stilletjesaan wanhopig te worden over de boeken die ik nog dringend wil gelezen hebben. Het beste stuk van What I Talk About When I Talk About Running werd reeds voorgepubliceerd in The New Yorker (het staat echter niet online), en het (gans het boek dan) biedt een redelijk interessant inicht in het leven van de schrijver, hoe hij denkt over lopen én over schrijven. Een beetje minder interessant soms voor mij, want ik merk dat ik op bepaalde vlakken enorm –maar dan ook: enorm– gelijklopend over bepaalde zaken blijk te denken. Allemaal lezen dus!

The Avengers is helemaal pulp, maar fantastisch ontspannend. Buitenwerelds hoe in dat boek wordt gehandeld, veel meer nog dan James Bond, maar echt zoiets om helemaal tot rust te komen.

Vrije val ten slotte, had kunnen omschreven worden als literaire thriller, maar gelukkig is Juli Zeh geen Johanna Spaey. Dit boek leest gewoon goed, en zit beter ineen dan de gemiddelde Aspe. Een enthousiaste fan sprak mij erover aan toen ik in de Mokabon aan het lezen was, en raadde mij aan om toch ook maar Speeldrift op mijn ’te lezen’ lijstje te plaatsen. Ik houd het in gedachten.

  1. A Faint Cold Fear / Karin Slaughter / 2004 / **
  2. What I Talk About When I Talk About Running / Haruki Murakami / 2008 / **(*)
  3. The Avengers: The Magnetic Man / Norman Daniels / 1968 / **
  4. Vrije val / Juli Zeh / 2008 / **

0 te vermijden / * slecht, maar leesbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(boeken vorige maand)

kleur bekennen

Soms gaat het gewoon niet, en zou het eigenlijk beter zijn het beeld alsnog naar zwart-wit om te zetten. Maar dat doen we niet graag.

it's in stereo colour, baby it's in stereo colour, baby

En soms lost zich dat zonder noemenswaardige problemen op.

it's in stereo colour, baby it's in stereo colour, baby

Links telkens het onbewerkte beeld, zoals het ‘RAW’ uit de camera komt; rechts het kleurgecorrigeerde beeld in Lightroom. Photoshop komt er bij mij eigenlijk uiterst zelden aan te pas.

(Oh, bovenaan: Ben Sluijs; onderaan: Bob Mover.)

maar bruno!

…wat doet gij toch allemaal met uw tijd, trekken ze dan aan mijn mouw. Niets meer of minder dan een ander denk ik. Mijn boeken-, cd-, concert-, en filmlijstjes verschijnen deze week, dan bent u weer mee (en ik ook).

Eens zien, de zomer is voorbij, sinds juli zijn we opnieuw in ’t land, en mijn tijd is voornamelijk weggevlogen in jazz. Van jury (Jong Jazztalent) tot foto’s (Gent Jazz, Jong Jazztalent, Jazz Middelheim, Jazz in ’t Park), waaruit we graag nog eens het huisfotograafschap voor Jazz Middelheim aanstippen. Ik heb het gevoel dat ik weer gigantisch veel dingen heb bijgeleerd.

Voor de zottigheid heb ik ook eens gekeken naar de artikels die ik de voorbije maand voor Het Project heb geschreven, en ik kwam uit op 22 (dat is één elke drie dagen, en niet meegeteld de artikels waarvoor ik enkel foto’s heb geleverd):

Komt daar ook nog eens bij mijn hondstrouwe looptraining, die enkel kort werd onderbroken voor Jazz Middelheim. Dagelijks 8 tot 11 km lopen, en zelfs 15 km op zondag. Deze maand voeren we die afstand op, met een minimum van 10 km per dag, en piekjes van 20 km op zondag en 15 km op woensdag. Zaterdag blijft een rustdag. Aan dat lopen ‘verlies’ ik gemakkelijk toch anderhalf tot twee uur (inclusief stretchen en douchen nietwaar).

Maar ik beleef er alleszins veel leute aan. (Anders zou ik het niet blijven doen natuurlijk.) En ik hoop Tessa en Henri toch ook een beetje, want die dutskens worden door mij meegesleurd van het ene naar het andere evenement (waarvoor dank). Zaterdag zat ik er even door, en ik ben dan ook zowel zaterdag- als zondagavond redelijk snel van Jazz in ’t Park naar mijn bed vlucht zodra ik mijn foto’s had. Ik ga het deze week eens wat kalmer aan doen, denk ik.