Ik heb geen idee wie de fotograaf van deze landschappen is. De enige referentie die ik heb is de flickr naam voigtf64, en via google komt ik zo terecht bij John Whitham, waar verder ook weer niks over te vinden is. Hij is al gans de maand uitzonderlijk actief, en het is een plezier om zijn (ondertussen herkenbare) foto’s elke dag in mijn newsreader te zien opduiken.
(All photographs copyright voigtf64)
Op de pro-forma factuur van De Beukelaer (sa H. De Beukelaer & Co nv) is te lezen:
Uitgevoerd volgens bestek.
- ALGEMEEN NAZICHT
- HERSTELLING SLUITER
- REGELING SLUITER
- REGELEN RANGE FINDER
- VERVANGEN LICHTDICHTINGEN
- HERSTELLEN COUNTING UNIT
- REGELINGEN
- TEST
Prijs: 677,85 EUR
BTW: 142,35 EUR
Totaal: 820,20 EUR
Erbij geleverd was een Grote Rode Leicapunt die met een touwtje als een zegel aan het toestel was aangebracht, én een Service Certificate:
Dear Leica customer
Your Leica product has been repaired or serviced by the Customer Service of Leica Camera AG in accordance with Leica’s stringent testing and acceptance regulations and by specially trained staff. Any spare parts that had to be fitted are from original Leica stock. All settings and adjustments have again been made to comply with the tight tolerances specified fot this product.
This servicing work will help to preserve or enhance the value of your Leica instrument. If any fault should occur within a year, we will remedy it free of charge, providing it has not been caused by external influences.
Your Leica instrument
.
Ze weten het toch mooi in te kleden, daar in Solms. Maar goed, ik heb eindelijk weer een camera om altijd op zak te hebben (de Hasselblad is daar toch iets té groot voor). Het filmrolletje zit er al in (Kodak BW400CN).
“Maar zeg eens, Bruno, waarom fotografeerde-gij eigenlijk?”, is een vraag die ik regelmatig gesteld krijg. Niemand vraagt ooit met eenzelfde regelmaat aan Tessa waarom ze dokter geworden is, of vroeg zich af waarom ik –in een vorig leven– tot webdeskundige werd uitgeroepen. Maar koppel mijn dilettantisme aan de rest van mijn maatschappelijk onproductieve interesses en bovenvermelde vraag verwordt plots tot een belijdenis welk antwoord niet alleen míjn leven, maar ook het leven des vraagstellers een zinvol doel kan bezorgen.
Enige hyperbool is mij niet vreemd, maar de regelmatige bezoekers zullen dat –samen met het eerder archaïsche taalgebruik en de nodige arrogantie– als typerend voor deze schrijfsels kunnen kenmerken. Bovendien vind ik de vraag best vermakelijk.
Wel goed, ik kíjk graag. Ik ben graag toeschouwer, veel meer dan participant. Ik aanschouw graag het verloop van een scène, de afwikkeling van een plot, de kleine radertjes die ervoor zorgen dat het geheel in beweging wordt gebracht of blijft. Had ik andere ambities dan zou dat van mij waarschijnlijk een geschikte manipulator gemaakt, maar die kunde ontbreekt mij geheel.
Eigenlijk heb ik daar nog nooit een echt antwoord op gegeven, waarom ik fotografeer. Niet zozeer uit onwil, maar wel omdat die reden –net zoals mijn fotografie– voortdurend mee evolueert. Destijds ben ik niet met fotografie begonnen met een bepaald doel voor ogen, maar de laatste paar jaren heb ik er wel gehad. Eerst was het bijna zuiver experimenteel: wat is fotografie, en wat kan ik ermee doen? Dat evolueerde al gauw van street photography naar concertfotografie, maar steeds meer begint die interesse te verschuiven naar geënsceneerde fotografie. Maar dat gaat dan weer louter over inhoud.
Vorige week doken een aantal artikels op in mijn newsreader. Who do you shoot for? is een eerder humoristische kijk op de zaak (met zoals steeds een grond van waarheid); maar op The Online Photographer vond ik niet alleen Getting Better: The Crucial Sentence, maar ook een link naar Thom Hogans What’s Your Goal?.
Als ik Michael Johnston met Thom Hogan combineer, dan wil ik op jaarbasis minstens 12 foto’s die ik de moeite vind om op –pakweg– 50x50cm te laten afdrukken. En dan wil ik op langere termijn een zwart/wit doka waarin ik mijn eigen afdrukken kan maken. (Jawel, ik ga steeds meer opnieuw de analoge weg op.)
Maar ik fotografeer dus omdat ik graag kijk. (En omdat ik u daardoor –heel even– kan laten meekijken. Le moment décisif, weet u wel.)
(Canon EOS 40D, EF 16-35mm f/2.8 L II USM @ 16mm, f/4, 1/250s, 100 ISO)
Henri wou dolgraag weten hoe een bevroren banaan zou smaken. Er lagen er twee in de diepvries, maar ik vermoed dat de volgende in een milkshake zal gedraaid worden.
Eergisteren heb ik het nog maar gezegd: het wordt weer kouder, dus het is weer tijd voor comfort food. Geen voedsel dat meer soelaas biedt dan zoetigheid, vandaag dat ik mijn homarus-reeks verder zet met een dessert. En wat voor één.
In de maand maart van dit jaar liet ik mij overhalen (geheel door mijzelve) om een plat à tatin van Le Creuset aan te schaffen. Het ding heeft tot gisteren ongebruikt in mijn keuken staan blinken, hoewel ze er op de site van Le Creuset een hele hoop recepten voor gepubliceerd hebben. Maar het eerste gerecht dat je in zo’n plat à tatin maakt is een Tarte Tatin natuurlijk. De herfst is bovendien het appelseizoen, en alle vrouwenbladen en andere lifestyle magazines staan vol appelrecepten, waaronder Tarte Tatin.
De Tarte Tatin, voluit Tarte des demoiselles Tatin is geheel per toeval uitgevonden. De zusjes Stéphanie en Caroline Tatin hadden het Hotel Tatin in Lamotte-Beuvron van hun vader geërfd. Het hotel (annex restaurant) stond bekend voor een heerlijke appeltaart die door Stéphanie Tatin werd bereid. Tijdens een druk moment vergiste Stéphanie zich, en in plaats van de appels op het deeg te leggen, legde ze het deeg op de appels, en ging de taart zo de oven in. Stéphanie bemerkte haar vergissing pas toen ze de taart uit de oven haalde, maar ipv de taart weg te smijten, draaide ze de vorm gewoon om op een bord. Een knapperige koek met daarop succulente gekarameliseerde appeltjes waren het resultaat, en het dessert werd wereldvermaard. Zo gaat het verhaal toch…
Tarte Tatin is heel eenvoudig om te maken. We nemen er even het derde deel uit de homarus-reeks bij (het gerecht, p. 288) voor de benodigdheden: 100g boter, 120g suiker, 1 zakje vanillesuiker, 1 kg appels, 200g bladerdeeg. Het recept voor bladerdeeg staat in een ander homarusboek (de basis, p. 228), maar ik heb mij bezondigd aan een voorgemaakt delhaizedeeg.
Eigenlijk heb ik iets te veel boter gebruikt (iets minder dan de helft van een pakje van 250g). Smelt de boter in een pan (op laag vuur), tot je iets bekomt zoals op de foto. Voeg er dan de suiker bij, en laat alvast een beetje karamaliseren.
Ondertussen schil je de appels, snij ze vervolgens in vieren, en verwijder het klokhuis. Schik de appelstukken zo dicht mogelijk bij elkaar in de pan, en laat een vijftien-twintigtal minuten zacht stoven. Het mag geen appelmoes worden!
Verwarm de oven voor op 220 graden.
Haal de pan van het vuur, laat kort even afkoelen, en leg vervolgens het bladerdeeg over de appels. Vouw het deeg langs de randen een beetje langs de appels, en prik in het midden een gaatje, zodat de stoom kan ontsnappen.
Plaats uw taart in de oven, verminder de temperatuur naar 200°C en bak gedurende een twintig minuten (tot het deeg mooi goudbruin geworden is).
Haal de taart uit de oven, laat een vijftal minuten rusten/afkoelen (dat is belangrijk met de gietijzeren creuset), en draai de taart om op een rooster of een bord.
Smakelijk!
(Mamiya M645 J, Sekor C 80mm f/2.8, Fuji Pro400 H, 400ISO)
Ik fotografeerde het gras natuurlijk, niet dat koppeltje.
Lang geleden dat ik nog eens over mijn culinaire avonturen/uitspattingen heb gepost. De week van de smaak kondigt zich evenwel aan, én het wordt kouder dus is een mens ook geneigd meer tijd bij het warme fornuis te spenderen. Of zoiets, want wij hebben niet een fornuis maar een vitrokeramische kookplaat en een combi-oven. Voldoende om flankreem te maken. (En nee, dat is inderdaad geen ABN.)
Het recept. Ik ben al langer fan van de excellente kookboeken van Sam & Sam Clark Moro en Casa Moro. Jawel, dat zijn twee verschillende boeken, die u wat mij betreft allebei blind mag kopen om er vervolgens de heerlijke gerechten uit klaar te maken.
We maakten aldus ook geen gewone flan, maar flan de naranja, wat zich uitzonderlijk vlot laat vertalen naar sinaasappelflan. Ik had nog nooit flan gemaakt (ook geen crème brûlée, nee).
Benodigdheden: 6 grote (biologische) eieren; 60g fijne kristalsuiker; 300ml vers geperst sinaasappelsap. Eieren krijg ik op overschot van mijn schoonvader (hij houdt kippen); kristalsuiker had ik niet, maar wel koffiesuikerzakjes (ik heb er twaalf gebruikt); en versgeperst sinaasappelsap drinken wij hier elke ochtend, dus ook dat was geen probleem.
Verwarm de oven voor op 120°C.
Klop de eierdooiers (het wit ging weg, u kan er desgewenst schuimpkens van maken) stevig op met de suiker, en schenk er al kloppend het sinaasappelsap bij. Verdeel over vier recipiënten (pirex drinkglazen in mijn geval), en zet die in een koud waterbad. Zorg dat het water ongeveer even hoog staat als het mengsel.
Zet dat anderhalf uur in de oven, en daarna in de koelkast. Klaar.
300ml sinaasappelsap vond ik eigenlijk net iets te veel. De volgende keer probeer ik het met 250 of zelf 200ml. Niet dat de flan niet stevig was, maar het had best steviger mogen zijn. Veel hangt ook af van de grootte van de eieren waarschijnlijk.
In elk geval: smakelijk!
“Dat ruikt goed!” De man trad uit zijn kruiswoordraadsel en keek naar mijn bord waarop drie toast kramieks lagen.
“Er gaat niks boven zo’n toast met flink wat boter,” antwoord ik hem, en hij knikt instemmend.
Elke vrijdag na de wekelijkse persconferentie van het stadsbestuur sla ik 250gr Misore koffie in bij de Mokabon. En maak ik van de gelegenheid gebruik om een dubbele (espresso) met een toast kramiek tot mij te nemen. In de Mokabon brengen ze bij de koffie altijd een flinke toef slagroom –wie melk wilt, moet daar expliciet om vragen.
“Ik kom van Houffalize,” vertelt de man terwijl ik aan mijn toast begin, “maar ik woon ondertussen al twintig-dertig jaar in Gent. Het is daar altijd minstens vijf graden kouder, in Houffalize, weet u?”
Maar voor ik een antwoord vol toast kan murmelen, gaat hij verder.
“Kijk, ik eet vegetarisch, maar een vegetarisch restaurant hebben ze daar niet. En hier in Gent zijn er een stuk of tien. En ik schaak graag, maar voor een goede match moest ik een uur rijden naar Marche(-en-Famenne). Er was eens een toernooi, en toen ik ’s avonds terugkeerde kwam ik in sneeuw terecht, zo hoog!” En hij toont trots een afstand die tweemaal zo hoog is als de tafel waar we aan zitten. “Ik ben in mijn auto moeten blijven slapen.”
Ik glimlach.
“Maar mijn kinderen zeggen: Qu’est-ce que papa va faire chez les flamands?” Hij spreekt flamands uit als flamaings, en kijk mij vrolijk aan. “Mais papa se plaît bien chez les flamands.”
En voor ik het goed besef is hij alweer in zijn kruiswoordraadsel verzonken.
Ik ga graag naar de Mokabon, ik.
(Mamiya M645 J, Sekor C 80mm f/2.8, Fuji Pro400 H, 400ISO)
Acht jaar, zo oud is hij geworden, zondag.
Dinsdag moest ik langs bij de VDAB in de Minnemeers. Om eens te spreken over mijn toekomst en hoe ze mij eventueel kunnen helpen om werk te zoeken. Ik heb daar nog wel wat voorgeschiedenis over te vertellen, maar dat zal voor een andere keer zijn. Een van de trucs die ik meekreeg, was het verder uitbouwen van mijn online dossier bij de VDAB, dat in hun KISS databank wordt opgenomen.
Dus zet ik mij aan het werk —so to speak. In mijn dossiermanager is er een onderdeel “Welke job zou je graag doen?“, met daarbij een helpende:
Weet je niet welke jobs voor jou geschikt zijn? Of kan je niet kiezen? Klik dan op beroepsoriëntatie. Dat kan je helpen.
Op die pagina gaat het verder:
Nieuwsgierig welk beroep bij je past?
De VDAB-beroepsoriëntatie helpt je op weg. Door het invullen van deze test kom je te weten welke beroepen er voor jou wellicht geschikt zijn.Je kunt de test op 2 manieren invullen :
1. Een vragenlijst over je interesses :
Wat vind jij boeiend in een job ? Wat vind jij interessant in een beroep ?2. Een vragenlijst over je vaardigheden :
Waar ben je goed in ? Waar ben je niet zo goed in ?
Hoho! Vragen, lijstjes, assesments, jawel, daar ben ik met zekerheid voor te vinden. Klikken op interesses opent een nieuw venster, met daarin een java-applicatie. Ik raak twee schermen ver, en dan loopt het ding vast. Moervast, zoals ik een applicatie maar zelden heb weten vastlopen op mijn mac. Wat zeg ik, zelden? Nog nooit heb ik een toepassing zichzelf zo weten verankeren in een fout. Geen interesses dus (pun intended).
Vaardigheden dan maar:
De VDAB-beroepsoriëntatie peilt naar jouw professionele vaardigheden. Als resultaat krijg je een lijst met beroepen die voor jou geschikt kunnen zijn. Deze lijst houdt GEEN rekening met je interesses enerzijds en officiële beperkingen of voorwaarden (diploma’s, vestigingsattesten, brevetten,…) om dat beroep uit te oefenen anderzijds.
Na een hele hoop vragen kom ik terecht op een pagina de mij een aantal beroepen suggereert:
zeker haalbaar
haalbaar maar mits bijkomende inspanningen
moeilijk haalbaar
Op de volgende pagina’s vinden we ook nog: E-commerce medewerker; Keramist – pottenbakker; Beroep te bepalen na oriëntatie; Croupier; Vluchtvoorbereider; Diamantbewerker; Researchmedewerker radio, televisie; Consulent sociaal secretariaat; Operator nazicht textielproducten, visuele controle; Voorbewerker van soepele materialen (leder, huiden); Administratief bediende in het bankwezen; Beheerder van het wegtransport van personen; Helper voedingswaren en aanverwante; Productiearbeider van platen op houtbasis; Verantwoordelijke kwaliteitscontrole; Hotelreceptionist; Kader internationale instellingen; Bediende in openbare dienst; Arbeider in de land- en tuinbouw; Graveerder; Softwareontwikkelaar.
Moeilijk haalbaar zijn: Hulpkok; Ovenist in een (banket)bakkerij; Hotelconciërge; Communicatieverantwoordelijke; Medewerker voor studie in de sociale wetenschappen; Gevangenisbewaker; Supervisor callcenter; Verantwoordelijke hygiëne; Bookmaker; Webontwikkelaar; Trein- en trambestuurder; Presentator; Acteur; Agent van politie; Pompbediende, …
Hm. Maar dat spreekt mij inderdaad wel aan, die creatief-ambachtelijke beroepen.