Maand: oktober 2007

M645

Van een collega van Tessa kreeg ik een Mamiya M645 in de schoot geworpen. Laat mij duidelijk zijn, daar zegt ge geen neen tegen. Philip Greenspun, van photo.net zegt over het 6×4,5 formaat:

The 645 format is the smallest, lightest, and cheapest roll-film design. Negatives are a little squatter than the standard 35mm frame (24x36mm) and therefore full-frame printing on standard paper sizes such as 8×10 need not require a cropping decision.

Zelf ben ik nog altijd een grotere fan van de vierkantjes (zoals Greenspun zelf, heb ik op diezelfde pagina gelezen), maar dat mag het plezier niet drukken.

Met de M645 kwam een 80mm lens (de standaard lens in medium format fotografie), met een maximale diafragma-opening van f/2.8, wat volledig open een uiterst geringe hoeveelheid scherpte in de scherpte-diepte geeft. Zoals hier, waar enkel de handen scherp zijn:

hands

(Mag ik onderwijl nog eens beklemtonen hoe verschrikkelijk content ik ben van de Fuji films? In dit geval was het een Pro400H, maar ik gebruik ook graag de 160S. Mij absolute voorkeur blijft evenwel de Superia, maar die bestaat niet in 120 rolfilm.)

De Mamiya heeft één nadeel: de spiegel. Zo’n middenformaat camera blijft een reflextoestel, een SLR, een technologie die nog steeds in de moderne digitale (reflex-)toestellen wordt gebruikt. Dat wil zeggen, als je zo’n toestel gebruikt, kijk je eigenlijk via een spiegel door de lens naar het object dat je wil fotograferen, en als je afdrukt, klapt de spiegel omhoog en wordt de film of de sensor belicht.

In een middenformaat camera is de spiegel al groter dan in een kleinbeeld, en waar de spiegel bij de Hasselblad al een duidelijk herkenbaar dwop-wop geluid maakt, klapt hij bij de Mamiya omhoog en omlaag met trillingen die het toestel in je handen laat bibberen –ok, ok, ik overdrijf een klein beetje. Maar toch, het klappen is duidelijk merkbaar. Op de afdrukken is dat gelukkig niet merkbaar –tegen mijn verwachtingen in– maar ik ben dan ook niet trager dan 1/60s gegaan.

Wel leuk speelgoed, en een fotoformaat dat een beetje aan een scène uit een langspeelfilm laat denken.

gimap

Daar zit ik al lang op te wachten! [via] Het ziet ernaar uit dat Gmail eindelijk IMAP zal ondersteunen.Meer zelfs, bepaald accounts zouden zelfs de IMAP optie verkregen hebben.

IMAP is godsent voor mensen de meerdere accounts te ‘verwerken’ hebben. Bij Het Project hebben we bijvoorbeeld verschillende adressen voor de eindredactie, fotoredactie, en voor wedstrijden. Soms moet je in meerdere accounts tegelijk zijn, en dan ik het een kwestie van een tijdrovend in- en uitloggen om de bestanden te pakken te krijgen die je nodig hebt. Of als je met meerdere mensen in de eindredactie account moet/kan zijn, en je enkel aan die mails moet/mag raken die je nodig hebt.

Zie ook Gmail IMAP Access. Any day now.

maten en gewichten

Tsja, ik wou dit eigenlijk zonder commentaar posten. Ik ken Hugo Camps niet, anders dan van zijn stukjes uit De Morgen, die worden afgewisseld met die van Bernard Dewulf –waardoor ik overigens veel meer ben gecharmeerd. Er zit meer taal in Dewulf, meer nuance, meer inzicht ook. Maar goed, regelmatig moeten we het zonder Bernard stellen (elke andere dag, denk ik), en dan laat ik dat tekstje op de voorpagina van DM gewoon aan mij voorbij gaan.

Vanochtend sleurde Camps echter de federale politie de middeleeuwen in.

Een vrouw: BMI 31, zes te hoog voor het geijkte medische profiel, koudweg afgewezen. Ik kijk naar haar foto. Mevrouw ziet er goed uit. Vlezig maar gezond. Nee, ze neigt niet naar anorexia, is geen scharminkel, maar een Michelinmadam is ze ook weer niet. […] Normaal mens. Overigens is mevrouw laborante en geen daklegger –dan wekt enig zitvlees juist vertrouwen. Je zal maar een hiv-test laten bestuderen door een sprinkhanige del die zo graag zelf in het buisje wil.

Hm. Niet alleen schildert Camps elke vrouw, die er niet ‘vlezig en gezond’ uit ziet, af als een scharminkel of een sprinkhanige del; in dezelfde paragraaf slaagt hij er tevens in de professionele competentie van een laborante te meten aan de omvang van het zitvlees dat ze meetornt. Wantrouw de gezonde mens, is de boodschap die hij u vandaag wil meegeven.

Nu heb ik niet meteen een vooringenomenheid tegen de iets vleziger medemens. Het is uw vel, en u moet er zich goed in voelen. Het citaat van Camps bevat evenwel onwaarheden, en dat gaat mij dan weer een stap te ver.

Een BMI (ofte queteletindex naar de Gentenaar Adolphe Quételet) van 31 duidt op (eerste graads-) obesitas. Obesitas vormt, net zoals anorexia, een bedreiging voor de gezondheid. Een gezond persoon beschikt over een BMI dat zich tussen 18,5 en 25 bevindt. Daaronder of daarboven kunnen de gezondheidsrisico’s sterk oplopen.

Ziet u, meneer Camps, dat BMI van 31 is niet alleen zes te hoog voor het geijkte medische profiel, dat getalletje wijst erop dat de kans groot is dat mevrouw aan obesitas lijdt. Dat is niet ‘vlezig en gezond’, dat is ongezond. En dat hoeft u niet te minimaliseren.

(Ik schrijf het er even bij, voor de duidelijkheid. Mijn reactie gaat niet over de richtlijnen van de federale politie, dan wel of het kán dat mensen aan de hand daarvan worden afgekeurd. Mijn reactie gaat over de luchtigheid waarmee Camps zwaarlijvigheid afdoet als een akkefietje, een voetnoot in het betoog, hoewel overgewicht eigenlijk net zo’n groot probleem is als ondergewicht. En allebei kennen ze extreme gevallen die gretig in de media uitgesmeerd worden en –zoals vaak– de realiteit vertekenen.)

postnummers

We gaan eens van afkijkerken doen. Kathleen had begin dit jaar een schitterend voornemen gemaakt:

1000 tot 9000
Alle steden met als postcode een duizendtal bezoeken. Dat wil zeggen Brussel (1000), Antwerpen (2000), Leuven (3000), Luik (4000), Namen (5000), Charleroi (6000), Bergen (7000), Brugge (8000) en Gent (9000). Mwahaha… Dit is echt een leuke. Of het gaat lukken is natuurlijk een andere vraag. Oh en het hoeft niet in die volgorde, anders lukt het zeker niet!

Dat zweeft al lang ergens in mijn onderbewustzijn rond, dat idee (lees: ik zal het wel al eens van ergens anders willen pikken hebben), maar vraag mij niet hoe ik nu vandaag net op die pagina ben terecht gekomen. Leuk. Dat is dan al het tweede project dat ik mijzelf stel. Transportmiddel: de trein vanzelfsprekend –hm, moet ik dan voor 9000 van ’t Sint-Pietersstation naar de Dampoort sporen? (O, en ik warm alvast mijn fototoestel op, Clopin.)

Zou Henri dat een leuk project vinden denkt u?

economie

“Goedemiddag meneer”, zei de andere meneer aan de andere kant van het glas.

“Goedemiddag meneer”, groette ik beleefd terug.

Drie minuten later en 207 euro armer beschikte ik over een lichtblauw papierke in een plastic houder waarmee ik een jaar lang van de diensten van de Lijn mag genieten.

Een abonnement –sorry, Omnipas– komt mij goedkoper uit dan de boel lijnkaarten, waarvan ik er ongeveer 1,5 (van 9,60 €) per week opsoupeerde. Kijk, vandaag heb ik tram 21 genomen, tram 4, en bus 5 (twee keer zelfs); en binnenkort kan ik –dank zij de Omnipas– eindelijk aan mijn alsnog geheime project beginnen. Stay tuned.

you’ve been challenged

Het leuke aan een community zoals Nike+ is dat je er ook kan meedoen aan ‘wedlopen’. Zo doe ik momenteel mee in de 17 Provinciënstrijd der lage landen (voor de naam alleen al zou ik het doen) en de Nederland-België (Belgique) herfstkampioenschap.

Onlangs kreeg ik een nieuwe challenge in mijn inbox. Een uitdaging om mee te doen aan de Europe countries teams: Team with most kilometres over 365 days. Wijs. Tot ik wil deelnemen aan de uitdaging en onder join challenge de volgende landen zie: benelux, Spain, France, Italy, Germany, Scandinavia, Greece, Rest of europe, Eastern europe, UK.

Run for your own country staat er bovendien nog bij. Komaan, voor een wedstrijd die een jaar duurt kunnen we toch wel meer landen opnemen? Als we 17 provinciën in de lage landen kunnen vermelden, kunnen de Belgen toch wel zonder de Nederlanders of de Luxemburgers lopen in een Europese landenmatch? Doen!

gelukkige verjaardag

Dubbel feest vandaag –zoals elk jaar overigens: de verjaardag van Tessa én Henri. Weinig tijd, veel stress, veel geregel, maar een hoop sympathieke mensen op bezoek.

’s Middags gaan eten in de Progrès, daarna terug naar huis voor de taarten van Françoise en de koffie van de mokabon. Het thema was vliegtuigen, en het antwoord op de prijsvraag “HB 8 Airlines“. Prijsvraag, welke prijsvraag, ik weet van geen prijsvraag?! Troost u, ik ook niet, maar “HB 8 Airlines” is wel het antwoord erop.

Drie sfeerfoto’s, en dan laat ik u, want ik moet naar Tuur.

dubbel feest dubbel feest dubbel feest

Gelukkige verjaardag, lieve schatten.

tweeduizend tweehonderd

Tweeduizend tweehonderd euro –plus BTW– dat is het bedrag dat ik dien op te hoesten om twee van mijn fototoestellen terug te krijgen.

De Leica M6, waarvan werd verondersteld dat de revisie en herstelling zo’n 300 euro zou kosten, heeft een bestek gekregen van 800 euro. Dat is 800 euro voor een CLA (Clean-Lube-Adjust), de herstelling van de teller, en een nieuw shutter curtain. Nieuw kost zo’n Leica M6 TTL iets van een 2.500 €; de M7 kost ergens rond de 3.300 €.

De Canon 5D, waarvan werd uitgegaan dat herstellingen aan een toestel van (toen) nog vijf maand oud onder garantie vielen, heeft een bestek gekregen van 1.400 euro. Nieuw kost de Canon 5D 2.200 €.

In het geval van de Leica ga ik mijn spaarcenten aanspreken. Mijn dofroze en ondertussen anorectische spaarvarken bibbert reeds op haar broze pootjes. In het geval van de 5D weet ik echt niet wat ik moet doen. Het is een fantastisch toestel, maar ik ga geen 1.400 euro (+ BTW) ophoesten voor een herstelling van een toestel dat ik, mits opleg van 500 euro helemaal nieuw kan kopen (BTW inbegrepen).

> vloekt <