Ik zou wel eens willen weten wat Nike+ zou suggereren als ik 7 times a week zou lopen. “Make it 8 with a monthly goal!”
Tag: nike
Nike+ Sportband
Over sommige produkten valt eigenlijk niks te vertellen. De Nike+ Sportband is er zo één. Dat ding zit rond mijn pols, en per loopsessie moet ik er vier keer op drukken, en één keer in de computer steken. Mijn kilometers worden geteld, net zoals mijn tijd en mijn calorieverbruik –na het ingeven van mijn gewicht, wat tegenwoordig een guesstimate is, want ik heb mij in bijna geen jaar gewogen, denk ik.
Het zit gemakkelijk rond de pols, weegt niks, is eenvoudig te bedienen via één knop, die zich naast het afleesscherm bevindt. Let wel, voor de fanaten zitten er zelfs twee knoppen aan het toestel. De tweede knop zit langszij, en daarmee kan je tijdens het lopen switchen tussen afstand, tempo (pace), tijd en calorieverbuik; standaard toont het scherm tijdens het lopen de afgelegde afstand. Ik gebruik dat niet, ik kijk zelfs uiterst zelden naar het ding terwijl ik loop, maar duw gewoon op start bij de aanvang en stop bij het einde (zelfde knop).
Zo’n Sportband is meer dan voldoende voor wie –zoals ikzelf– recreatief loopt, en eigenlijk gewoon de afgelegde afstand en tijd wil bijhouden. Wie dat via Nike+ doet krijgt er overigens gratis nog schone grafiekskes en een steeds ontluikende gemeenschap bij. Wreed handig overigens is ook dat je de Sportband aan meer dan één sensor kan linken. Ik had nog een tweede sensor rondslingeren, en loop met twee paar schoenen, maar hoef niet langer de sensor te wisselen als ik van schoenen verruil.
Het ding is niet spotgoedkoop (maar veel goedkoper dan Suunto’s of Polars). Ik heb de mijne gekregen van Nike, maar ik heb mij laten vertellen dat hij te koop is voor net iets minder dan 60 euro. Perfect voor de recreatieve loper (het grootste deel van de lopers zijn recreanten, vermoed ik). Leutig vind ik dat, als zo’n product ongemerkt zijn ding kan doen.
Mannen vs vrouwen. Of toch niet.
De sprekende hoofden twitteren mij bemoedigingen toe:
Blij dat je blijft lopen ondanks de Nationale Nederlaag van de mannen bij de Nike+ Challenge!
Die Nationale Nike+ Challenge, die lag in het verlengde van die bloggers challenge waaraan ik met veel graagte heb deelgenomen. Twee teams van bloggers, vijf vrouwen vs vijf mannen, mochten toen tegen elkaar uitkomen in een virtuele loopwedstrijd. Een soortement blogging battle of the sexes als prelude op die nationale uitdaging, die tegelijkertijd ook een mondiale uitdaging was. Wreed wijs, vond ik dat, temeer ik ervan overtuigd was –en in die overtuiging bevestigd ben– dat gans die Nike+ uitrusting eigenlijk volstaat voor de recreatieve loper zoals ikzelf. Sindsdien heb ik mijn Suunto aan de kant gelegd, en loop ik enkel nog op Nike+ (ja, ik heb die uitrusting gratis gekregen; nee, dat heeft mijn beslissing niet beïnvloed).
Die bloggers challenge, die was niet geheel gelijkwaardig verlopen. De vrouwen mochten veertien dagen voor de mannen starten, dus –alle emancipatie ten spijt– was er van enige rechtgeaarde wedstrijd geen sprake. Nochtans, als we op wedstrijden zoals het excellente Eeuwige Roem mogen afgaan, hoeven vrouwen niet meteen onder te doen voor mannen. (In de eerste reeks won Gella Vandecaveye; de tweede werd gewonnen door Marleen Renders.)
Voor de nationale challenge zag het er iets beter uit: mannen en vrouwen mochten toch al op hetzelfde moment aan de race beginnen. De mannen namen al gauw de bovenhand, en hielden hun leiderschap tot de laatste dagen van de race. Toen haalden de vrouwen plots ettelijke honderden kilometers in. En jawel: de vrouwen verzamelden niet alleen kilometers, ze haalden zelfs de mannen in. De eindstand kwam op een onwaarschijnlijk spannende 5.807,64 km voor de vrouwen, versus 5.752,69 km voor de mannen. Dat zijn nog eens wedstrijden!
Behalve dan, dat het niet allemaal vrouwen waren, die in het vrouwelijke kamp hebben meegelopen. Meer zelfs: minstens één man is in de laatste paar dagen van het mannelijke kamp naar het vrouwelijk kamp geswitched. Broempie bijvoorbeeld, een Ekin –een Nike evangelist (lees Ekin van rechts naar links)– die daardoor 544,13 km van de mannen naar de vrouwen versluisde.
Grappig is het dan, als we in de krant mogen lezen: Vrouwen halen het van mannen in online looprace. Zonder (minstens één) man hadden ze het precies niet gehaald, lijkt bovenstaande informatie te suggeren, en dat doet dan weer een klein beetje de inzet tekort van de vrouwen die zich sterk hebben geweerd in die challenge. Want wie er wint, dat er doet er absoluut niet toe. Veel belangrijker is hoe al die mensen plots opnieuw (?) met sport zijn begonnen (en dan heb ik het niet noodzakelijk over de Nike+ Challenge natuurlijk). Dus gaan we ons toch niet druk maken over nederlaag of overwinning?
Blijven lopen, dames en heren, u doet dat schitterend!
Game over?
http://nikeplus.nike.com/nikeplus/v1/swf/scrapablewidget/challenge.swf
Wel, de strijd is gestreden. Het vrouwenteam heeft een mooie 556,38 km bijeen gelopen, de mannen hielden (met veertien dagen handicap) halt na 378,03 km. Samen hebben we bijna 1.000 km afgelegd!
Een mooie overwinning voor de vrouwen én een puike prestatie van iedereen: Jess, Kaat, Lien, Lies, en Georgina, aaiboek, Ardi XIV, dipfico, en Kristof.
De competitie hield iedereen op zijn scherpst, er zitten mensen bij die het drievoudige hebben gelopen van hun normale training. Zoals Kaat schrijft: het maakt dus wel degelijk iets uit als je met iemand loopt dan wel tegen iemand.
Niet getreurd, deze challenge mag dan wel voorbij zijn, op 13 maart starten de nationale Gunter vs Ann en de internationale Men vs Women challenges waaraan iedereen kan meedoen. Wij hebben ons al aangemeld, u doet toch ook mee?!
Gramschap
“Hoe lang gaat dat eigenlijk nog duren?”
Ik keek verbouwereerd op bij zoveel boosheid. “Euh…”
“Dat lopen. Die challenge. Hoe lang nog?”, klonk het kortaf.
“Euh,” begon ik opnieuw, “euh. Maar ge hebt daar toch nog nooit een probleem van gemaakt? In tegendeel, ge hebt mij al altijd gesteund als ik ging lopen.”
“Wel, nu niet meer. Het is te veel. Als het nog lang duurt, dan weet ik niet meer wat ik ga doen.”
“Nog twee dagen,” pleitte ik, “maandag en dinsdag. En woensdag is gegarandeerd een rustdag.”
“Grmbl.”
Mijn rechterknie is dus boos. En als uw knie spreekt, kunt ge maar beter luisteren. Maar ik heb nog tot dinsdag gekregen, en dan doen we het even wat kalmer aan. Want kijk, vandaag, staan we –mijn knie en ik– (vermoedelijk (heel) tijdelijk) op de eerste plaats op het leaderboard.
27 km gelopen vandaag, en ik ben behoorlijk tevreden over die prestatie. Niet zozeer voor die afstand (ik heb al verder gelopen), maar omdat er een gigantische tegenwind stond aan de Watersportbaan –waar ik vijf keer ben rondgelopen.
Maar goed, de strijd is nog niet gestreden. Nog twee dagen. En hoewel de mannen zeer hun best aan ’t doen zijn, heeft het vrouwenteam nog een zeer grote voorsprong. Het blijft spannend.
Rustdag
Zaterdag is een rustdag. Loopgewijs dan toch, volgens mijn schema. Vorige week zaterdag heb ik dus braafweg niet gelopen, en eigenlijk was ik ook niet van plan om vandaag te lopen –zo had ik trouwens ook aan Lien verteld, gisteren tijdens een koffie pauze in de Coffee Lounge. Bovendien zijn het niet meteen korte loopjes, en waren het ook lange dagen, vorige week. Een rustdag zou dus eigenlijk wel raadzaam zijn.
Maar ik verkeerde gisteren nog in de veronderstelling dat die Nike+ Challenge nog wel een tijdje zou doorgaan. (Ik en data, dat lukt niet. Langer dan een dag op voorhand plannen, zit er niet in.) Edoch, dinsdag is reeds de laatste dag van de challenge tussen de vijf bloggers en de vijf blogsters –in aanloop naar de nationale Gunter vs Ann en de internationale Men vs Women challenges. (U loopt toch ook mee?!) Dus heb ik vanmiddag –na een luie voormiddag in bed met Henri (terwijl Tessa haar rondes deed op het UZ)– alsnog mijn schoenen aangebonden voor een extra 17 km.
Competitie, het doet wat met een mens. (Het zet mijn tellertje op 129,91 km bijvoorbeeld.)
Een weekje plus. Nike plus.
Een week geleden werden ook de mannen aan de challenge toegevoegd. Normaal gezien was dat pas voor vrijdag voorzien –en eigenlijk pas voor zondag– maar om één of andere reden telden plots ook de kilometers mee die ik donderdag had gelopen. De vrouwen hebben een fantastische voorsprong opgebouwd –ze zitten ondertussen aan 440 kilometer– en moeten de mannen het met vier stellen i.p.v. vijf, gezien onze aaiboek met shin splints het lopen even mag vergeten (rusten is de enige –en frustrerende– remedie tegen kwestures). Niettemin, op een weekje tijd hebben de mannen toch ook al bijna 200 km bijeen gelopen. Goed bezig makkers!
http://nikeplus.nike.com/nikeplus/v1/swf/scrapablewidget/challenge.swf
De deelnemers, om u er even aan te herinneren, dat zijn Jess sport, Kaat loopt, Lien Braeckevelt, Lies Deruddere, en mijn naam is Georgina; en aaiboek, Ardi XIV, dipfico, Kristof Nizet, en ikzelve. Er wordt aardig wat afgetwitterd en geblogd, en het belooft spannend te worden. Het leaderboard zag er daarnet nog zo uit…
…al is de kans niet gering dat tegen vanavond Kaat alweer over mij heen is gesprongen.
Nike+ werkt enorm stimulerend voor zo’n challenge. Lien en Kaat schreven er ook al over: het is gewoon een feit dat ge beter uw best doet als er wat uitdaging is. Voor recreanten zoals wij is het systeem bijna perfect. Vergeet die duurdere pro(sumer) sporttoestanden, het enige wat ik mis is een hartslagmeter. En naar verluidt komt die eraan (hij zou in de herfst catalogus staan, en is mogelijks al beschikbaar vanaf de zomer). Wreed content dus –de kans is niet gering dat ik na de challenge niet naar Suunto terugkeer.
Niet vergeten: binnenkort kan iedereen meelopen in de grote Men vs Women Challenge (van 13/03 tot 19/04)!
Nike+ vs Suunto (i)
Als onderdeel van een Nike marketing campagne, waarover ik eerder al berichtte, wordt in een eerste fase een Nike+ Challenge georganiseerd. 5 bloggers en 5 blogsters werden geselecteerd om tegen elkaar uit te komen in een wedstrijd, een soort battle of the sexes, waarbij beide kampen zoveel mogelijk kilometers moeten verzamelen. De blogsters gingen van start op 14 februari, de bloggers starten normaal gezien nu zondag. De vrouwen hebben er ondertussen al 260 kilometer op zitten, wij mannen mogen dus een stevig tandje bij steken.
http://nikeplus.nike.com/nikeplus/v1/swf/scrapablewidget/challenge.swf
Nike rustte de deelnemers uit met de nodige gear: schoenen, een sensor, en een iPod nano. Er werd geen enkele voorwaarde gesteld aan de deelnemers, behalve dan om de uitrusting te gebruiken en de vorderingen via Nike+ bij te houden.
Tot een dik jaar geleden maakte ik overigens gretig gebruik van die Nike+ toestand. Toen begaf mijn iPod het, en –gezien mijn loopfrequentie was gestegen– vond ik plots dat ik wel toe was aan ‘hoogwaardiger’ toys. Tijdens een verblijf in Seattle schafte ik mij de Suunto t6c (met hartslagmeter en footpod) aan, en sindsdien houd ik daarmee mijn kilometers en hartslag bij.
De sensor heb ik niet gekalibreerd, noch voor de Suunto, noch voor Nike+. De fabrikanten spreken van kleine foutmarges, en de manier waarop de afstand wordt bijgehouden hangt zeer sterk af van de manier waarop men loopt. In theorie kan de gemeten afstand verschillen door de lengte van uw stap, en zelfs de zwaai van u voet. Over de footpod van Suunto heb ik gelezen dat die zo recht mogelijk op de schoen moet staan, een probleem dat zich bij de Nike+ sensor niet voordoet, omdat die in een holte in de schoen wordt geplaatst.
Vandaag ben ik voor de eerste keer met de Nike+ op pad getrokken.
De Suunto (Suunto t6c Running Pack: 429 € –dat was een pak goedkoper in de VS) vertelt mij dat ik 7,28 km heb afgelegd in 36’21”, met een gemiddelde snelheid van 12 km/h (5’00″/km) en een maximum snelheid van 15,1 km/h (3’58″/km).
Nike+ (iPod Nano + Nike+ Sport kit: 168 € –ook goedkoper in de VS) heeft het over 7,23 km in 36’18”, met een gemiddelde snelheid van 5’00″/km en een maximale snelheid van 4’17″/km.
Dergelijke foutmarges zijn verwaarloosbaar (en bovendien voor een groot deel te wijten aan de vertraging bij het indrukken van de stopknop). Toegegeven, bij die Suunto zit een hartslagmeter, en dat is mijn grootste gemis bij de Nike+ uitrusting. Via de Suunto kan u dan weer niet naar muziek luisteren, en vooral: Suunto heeft geen online community — en dat is toch iets dat ik serieus heb gemist.
Schoeisels
Wij mogen nog altijd niet meedoen, wij mannen, zodat de vrouwen gezapig kilometers verzamelen. Niet dat ons dat thuis houdt natuurlijk, en ondertussen houden we de vorderingen rustig in het oog.
http://nikeplus.nike.com/nikeplus/v1/swf/scrapablewidget/challenge.swf
Vandaag ging ik mijn schoenen halen. Ergens in oktober was ik al eens bij het Runners Service Lab op de Antwerpse Steenweg langs gegaan, maar dit zou de eerste keer zijn dat ik er schoenen ‘kocht’. Mijn voeten werden er gemeten (een Amerikaanse 9,5), en er werd een voetscan genomen. Aan de hand daarvan werden een aantal schoenen gesuggereerd, waaruit ik dan verder kon selecteren. Een jaar of twee geleden was ik met de Vomero’s begonnen, en dat was een heerlijke zachte schoen, maar bood niet genoeg stabiliteit. Tegenwoordig loop ik op Triax (maar geen nike+ versie).
De volgende schoenen passeerden de revue: Vomero, Pegasus (denk ik), Equalon, Triax, en Elite; allemaal in de plus versie. Ik heb lang getwijfeld tussen Equalon, Triax en Elite, maar uiteindelijk heb ik voor de Elite gekozen. Die dingen wegen niets, zitten rond uw voet gelijk een kous, en bieden toch nog ondersteuning (maar bijna geen demping). “De Equalon is een soort mix van Triax en Vomero; en de Elite is een Triax, die lichter is gemaakt, en eigenlijk bedoeld is voor wedstrijden”, werd mij ingefluisterd. Ik denk dat ik ga afwisselen tussen de Triax voor de lange trainingen en de Elite voor de kortere snelheidstrainingen.
Nu nog even wachten op de sensor (want die was niet op voorraad), en dan de iPod. En wachten op zondag 1 maart natuurlijk, want pas vanaf die dag tellen de kilometers van de mannen mee. Benieuwd hoeveel achterstand we tegen dan zullen weg te werken hebben.
Geïnternetwerkt
Huh. Door al dat genikeplus raak ik weer meer geïnternetwerkt (ik voel mij helemaal retro). Mijn facebook is wat actiever, ik heb twitter geheractiveerd (met Tweetdeck) en meteen per abuis een oude run via Twiike gepost (edoch bedankt voor de suggestie, Ardi XIV).
Mijn boeken staan op Goodreads en bij LibraryThing; mijn links op delicious; en mijn muziek op last.fm. Ik heb een myspace, en een Linkdin profiel, en smijt mijn foto’s op Flickr. Op twee accounts zelfs. En ze komen ook nog eens allemaal op mijn tumblr. (En dan heb ik nog niet eens over de hopen minder actieve of inactieve accounts.)
Och, geef maar toe: het is bij u net zo erg!