“Maar zeg eens, Bruno, waarom fotografeerde-gij eigenlijk?”, is een vraag die ik regelmatig gesteld krijg. Niemand vraagt ooit met eenzelfde regelmaat aan Tessa waarom ze dokter geworden is, of vroeg zich af waarom ik –in een vorig leven– tot webdeskundige werd uitgeroepen. Maar koppel mijn dilettantisme aan de rest van mijn maatschappelijk onproductieve interesses en bovenvermelde vraag verwordt plots tot een belijdenis welk antwoord niet alleen míjn leven, maar ook het leven des vraagstellers een zinvol doel kan bezorgen.
Enige hyperbool is mij niet vreemd, maar de regelmatige bezoekers zullen dat –samen met het eerder archaïsche taalgebruik en de nodige arrogantie– als typerend voor deze schrijfsels kunnen kenmerken. Bovendien vind ik de vraag best vermakelijk.
Wel goed, ik kíjk graag. Ik ben graag toeschouwer, veel meer dan participant. Ik aanschouw graag het verloop van een scène, de afwikkeling van een plot, de kleine radertjes die ervoor zorgen dat het geheel in beweging wordt gebracht of blijft. Had ik andere ambities dan zou dat van mij waarschijnlijk een geschikte manipulator gemaakt, maar die kunde ontbreekt mij geheel.
Eigenlijk heb ik daar nog nooit een echt antwoord op gegeven, waarom ik fotografeer. Niet zozeer uit onwil, maar wel omdat die reden –net zoals mijn fotografie– voortdurend mee evolueert. Destijds ben ik niet met fotografie begonnen met een bepaald doel voor ogen, maar de laatste paar jaren heb ik er wel gehad. Eerst was het bijna zuiver experimenteel: wat is fotografie, en wat kan ik ermee doen? Dat evolueerde al gauw van street photography naar concertfotografie, maar steeds meer begint die interesse te verschuiven naar geënsceneerde fotografie. Maar dat gaat dan weer louter over inhoud.
Vorige week doken een aantal artikels op in mijn newsreader. Who do you shoot for? is een eerder humoristische kijk op de zaak (met zoals steeds een grond van waarheid); maar op The Online Photographer vond ik niet alleen Getting Better: The Crucial Sentence, maar ook een link naar Thom Hogans What’s Your Goal?.
Als ik Michael Johnston met Thom Hogan combineer, dan wil ik op jaarbasis minstens 12 foto’s die ik de moeite vind om op –pakweg– 50x50cm te laten afdrukken. En dan wil ik op langere termijn een zwart/wit doka waarin ik mijn eigen afdrukken kan maken. (Jawel, ik ga steeds meer opnieuw de analoge weg op.)
Maar ik fotografeer dus omdat ik graag kijk. (En omdat ik u daardoor –heel even– kan laten meekijken. Le moment décisif, weet u wel.)
Bruno, ik vind dit echt een mooie verwoording. Niet dat ik mij ooit heb afgevraagd waarom mensen iets of iets niet doen. Zolang ze zich maar goed voelen. Niet alles in het leven hoeft een doel te hebben. Maar blijkbaar denken meer en meer mensen dat elke minuut moet renderen of zinvol moet zijn. Ik krijg regelmatig de vraag waarom ik blog, of waarom ik een knuffelbeest maak terwijl je het voor minder geld en inspanning in de winkel kan kopen. Ik heb op zo’n, in mijn ogen stupide, vragen niet altijd een pasklaar antwoord. Meestal denk ik iets in de trend van ‘waarom ben jij zo bemoeizuchtig’ maar dat zeg ik dan niet luidop 🙂 Ik troost mij met de gedachte dat de invulling van mijn tijd zinvoller gebeurt op die manier dan een hele avond voor de buis te zitten en zo elke vorm van creativiteit de deur wijs. Voor mij geldt het antwoord: omdat ik dankzij die creatieve uitlaatklep een wereld creëer voor mezelf zoals ik die (graag) zie. Een vorm van overleven?
ik heb het niet zo voor blogs…vraag me niet waarom…
er is er maar ééntje die ik dagelijks laadt, deze van bruno! Dan kruipt dat tikkeltje gevoel van jaloezie over me heen… dat ik dan met de virtuele deleteknop weer verwijder want jaloezie hoort niet!
Soit – zowel voor bruno als de even aanvulling van Eigenwys: mooi mooi mooi!
Wat betreft analoog bruno: ik heb een ministapje digitaal gezet door een sony’tje dsc-t1 (oud!!) te kopen, maar buiten dat kan ik maar niet digitaal beginnen: voor mij persoonlijk doodt digitaal net het kijken – het laat fotografie verglijden naar video en het achteraf zoeken naar de best passende “still”. Het besef van 15 opnames op een film, de ontwikkelkosten, de vaste lenzen, het zoeken naar het beeld dat het best verwoordt wat je wil zeggen… dat trage proces in combinatie met de sluiterfractieseconden wissel ik niet in voor het digitale gemak!
goeieavond! :o)
pfffff schrijven gaat me toch niet zo goed af !
Bedankt, Julie en Dieter!
Dat analoge ken ik. Afdrukken in een doka gaat mij net iets te ver, maar Z-W films zelf ontwikkelen en scannen komt naarboven. Vandaag een contaxt RTS met drie carl zeiss lenzen op de kop getikt. Going back to the roots.