Wie Het Project niet in RSS lezer heeft staan (of op een andere manier volgt), zou het misschien missen: Gentblogt geeft 5 vrijkaarten weg voor het volgende concert bij Opatuur. ’t Is maar dat u ’t weet.
Bart Van Caenegem (piano) & Bart Quartier (vibrafoon), zondag 17 september om 20u bij Opatuur, Citadellaan 17. Toegang 10 EUR.
Onze Franstalige vrienden van macandphoto.com hebben de Digitale Leica M gedurende dik 40 minuten in handen gehad. Hun bevindingen zijn te lezen in een artikel (prise en main du Leica M8) voorzien van het nodige beeldmateriaal, en een aantal specificaties.
Lien Braeckevelt, die ook meespeelt in Het Project, komt op in Gent voor de Sp.a, op de achtste plaats. Ze is een enthousiast en gedreven persoon, met een interessante visie op onze stad en een wijk-gedreven deelprogramma (een beetje zoals Groen! dus).
Vandaag lanceert ze haar campagnefilmpjes, die ongetwijfeld binnen de kortste keren de ronde van het internet gaan doen: kleedjes, restaurant en orgasme. Mijn favoriet is deze:
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=1DLJlkxZAQg]
Begin deze maand schreef ik nog dat ik geplaagd zat met een batterij aften, en dat –zoals gewoonlijk– pijnstillers niet helpen. Tradonal blijkt toch iets van effect te hebben, al is het maar dat ik er duidelijk misselijk van word, en een beetje ijl in het hoofd (deugenieten zullen dan weer graag opmerken dat ik altijd al een beetje ijl in het hoofd ben). Soit, de beste resultaten tot nog toe. Maar de ondingen verdwenen er niet mee.
Dus zijn we nog maar eens een kuur Medrol gestart. En kijk, in minder dan een week zijn ze zo goed als verdwenen. Ik ben wel weer ongelooflijk hyper geworden –en ja ook dat is anders al erg genoeg– en vermoedelijk kan ik de slapeloosheid ook daaraan een beetje wijten. Ondertussen bouwen we al ijverig af (nog twee dagen een kwartje per dag), want als het nog lang doorgaat (met dat slaaptekort e.d.) zou ik wel eens kunnen crashen. Maar hey, ik voel mij goed, vol energie, de aften zijn weg, en de zon schijnt.
(Sla deze gerust over.)
Elk jaar, ergens in september, maak ik dezelfde berekening: zou het niet beter zijn om toch maar een abonnement op het openbaar vervoer te nemen? (En dan bedoel ik eigenlijk voor De Lijn, want ik heb een –door de werkgever volledig terubetaald– abonnement voor mijn woon-werkverkeer met de trein naar Brussel.)
De goedkoopste formule is een jaarabonnenment. Dat kost –in mijn leeftijdscategorie– 199 EUR. Het driemaandelijks equivalent zou neerkomen op 284 EUR per jaar, het maandelijks op 306 EUR.
199 EUR betekent 3,83 EUR per week, of 4,8 ritten per week (uitgaande van het equivalent van 0,80 per rit met een lijnkaart). Gemiddeld denk ik eerder aan zo’n 3 ritten per week te geraken (jaargemiddelde), of 124,80 EUR per jaar. Een abonnement zou dus niet voordeliger uitkomen.
Zeker ben ik er echter niet van, dus ik denk dat ik het eens een paar maand ga bijhouden.
In de aanloop naar de verkiezingsstrijd, is de Sp.a reeds begonnen aan een partijtje paniekvoetbal (verdere voetbalmetaforen zal u van mij niet moeten verwachten). Dermate onzeker zijn ze van zichzelf –of dermate overtuigd van hun verlies– dat ze nu reeds de schuld op de andere partijen beginnen te steken.
Hoewel de Sp.a-voorzitter zijn mond vol heeft van democratisch bestuur, blijkt die democratie vooral op te gaan voor de Grote Partijen: De vraag is wat het belangrijkste is: dat de groenen 1 procent meer halen, of dat de democratische partijen in hun globaliteit vooruitgaan.
Een niet onbelangrijk citaat, waarin Vande Lanotte niet alleen te kennen geeft dat Groen! voor de Sp.a niet (meer) tot de democratische partijen wordt gerekend, maar waarin hij met éénzelfde trek de partij aanspoort plaats te ruimen. Er is geen plaats voor Groen! in de politiek, zo beweert de Sp.a-voorzitter.
Het laatste beetje twijfel aan de democratische filosofie van Groen! wordt een paar lijnen verder onderuit gehaald: Vande Lanotte suggereert dat de partij daarmee de objectieve bondgenoot van het VB is geworden.
Mooi is dat.
Vande Lanotte heeft het hierbij niet alleen over de rol van Groen! in Antwerpen, ook in Gent zijn de groenen er teveel aan:
Ook over de groene opstelling in Gent spuit Vande Lanotte niet mis te verstane kritiek. Vooral de weigering om mee te stappen in het verhaal over de vernieuwing van de stationsbuurt valt hem moeilijk. Hij meent dat de groenen zich “soms fundamentalistisch” opstellen. “Wij vinden dat daar iets moet gebeuren, met de bedoeling automobilisten op de trein te krijgen. Enkele huizen in de buurt krijgen meer last van fijn stof, maar in heel Vlaanderen wordt het beter. En dus zegt Groen! nee, en niet om redenen van mobiliteit. Dat is het Nimby-syndroom (Not in my backyard, FL/LVI) in het kwadraat.”
Laat het mij u duidelijk stellen, meneer Vande Lanotte: haal uw handen af van Gent, voor u met uw gefilibuster ook in onze stad het pad voor het VB effent. U heb alle voeling met onze stad verloren. Zoals ik eerder al schreef gaat het absoluut niet over het ‘fijn stof’ in de achtertuin, maar over de leefbaarheid en eigenheid van onze stad, en die gaat u niet om zeep helpen voor uw ambities.
Nee, de Sp.a is niet goed bezig. Nog voor ze de verkiezingen goed en wel verloren hebben (want daar stevent u met die mentaliteit recht op af; pas op of straks komen de tsjeeven weer aan de macht in Gent), steken ze reeds de schuld van hun verlies op anderen. En weet u wat? Wij zijn dat beu. Men moet geen tsjeef zijn om een mea culpa op de borst te kloppen. Begin er maar al aan.
(Het PDF-je)
Henri is ziek. Hij heeft zo’n 38,7 graden koorts, en was dus een gemakkelijke prooi om vast te leggen. In alle eerlijkheid was hij maar al te blij met het beetje afwisseling dat ik hem hiermee bezorgde.
(Let ook op de reflectie in zijn oog.)
D70, ISO200, 50mm 1/500s f/1.8
Vanavond wordt het nieuwe jazz seizoen officieel voor open verklaard. Al moet u zich van die verklaring niet al té veel voorstellen, u kan gewoon bij Opatuur terecht voor het eerste concert na de zomerstop. En wat voor een concert.
Bij Tuur starten ze vanavond maar liefst met een duet tussen Jef Neve en Rony Verbiest; piano en accordeon. Verbiest valt nog het gemakkelijkste te omschrijven als het Belgische equivalent van Richard Galliano (waarbij Belgisch allerminst pejoratief hoeft te zijn), geplaagd door een virtuositeit die in het Vlaamse landsgedeelte al lang niet meer onopgemerkt is gebleven. Pianist Jef Neve behoort –net zoals Ewout Pierreux– tot het Grote Jonge Talent in de Belgische Jazz (al die hoofdletters staan daar zeer terecht). Wij waren alvast enthousiast over het Jeff Neve Trio op ParkJazz in Kortrijk, en nu is uw kans om hem nog eens buiten zijn gewone circuit aan het werk te zien.
Waar wacht u nog op? Afspraak, vanavond om 20 bij Opatuur, Citadellaan 17. Toegang 10 EUR.
De nazomer wordt ingezet zoals het hoort: ziek.
Hoewel gisteren een spectaculair goede en interessante dag was, ging het een beetje verkeerd met Henri. Opstaan ging nog, en ook het relaxed en langzaam ontbijt verliep net zoals de omschrijving, en zelfs de boodschappen –blij dat hij eindelijk nog eens kon fietsen– werden gedaan vol energie: Origino, ’t Vitamientje, Limerick, AST, en dan alles afzetten thuis.
Aan de Marimain liep het mis. De schaduw op het plein was er teveel aan, en Henri besliste als een zielig hoopje op de trappen in de zon te blijven zitten, terwijl wij gezellig –als eerste klanten– aan een tafeltje plaatsnamen. Toen al hadden we moeten weten dat er iets niet pluis was, want Henri zit liever niet lange tijd in volle zon. Toen hij na lang aandringen toch bij ons (op schoot) kwam gekopen, voelde hij verschrikkelijk warm aan. Een inderhaast gehaalde pijnstiller bleek te goed werken, en het probleem werd uitgesteld. Een zalige zonnige dag in vrolijk Gent.
Van de bibliotheek ging het vervolgens naar de Vooruit —uitzonderlijk gesloten– en naar het terras van de Backstage: de perfecte lunchplaats voor zo’n dag. Tessa ging verder inkopen doen, en Henri ging met mij terug naar huis (evenwel niet zonder eerst langs De Poort te passeren) waar we konden ‘genieten’ van een volledig in de schaduw verdoken tuin (‘dank zij’ de bomen van de buurman). Op het balkon op de tweede verdieping hadden we nog net wat zon –dus verhuisden we ras naar boven– maar, niet getreurd, beste buurman: als uw bomen nog even groeien, kunnen we het ook daar vergeten.
Toen ging het echt niet meer voor Henri. Bibberend kroop hij in ons bed, en de thermometer toonde ruim 38 graden. Eten ging hem niet goed meer af, en slapen evenmin: hij is minstens vier keer wakker geworden, vannacht. Daarjuist had hij nog 38,7 dus hebben we hem algauw opnieuw iets tegen de koorts gegeven.
Het wordt een gezellig dagje thuis, vandaag.
Mijn absolute prioriteit
, zo laat Termont optekenen in De Morgen, is het wegwerken van de dualiteit in de stad.
Helaas is de rest van zijn betoog een schoolvoorbeeld van de heikneuterigheid en het gebrek aan visie waaronder het huidige stadsbestuur nog steeds gebukt gaat. En met bloedend hart moet ik dan toegeven dat het er –met Termont aan het hoofd– niet naar uitziet dat het snel zou verbeteren.
Een van mijn stokpaardjes is het totaal ontbreken van architecturale visie bij het stadsbestuur –minder scrupuleuze mensen zouden op den duur durven beweren dat het bestuur zich laat leiden door de aannemers, maar daar zult u mij niet op betrappen. Maar ook u kan toch niet anders dan in lachen (of is het huilen) uit te barsten bij het lezen van dit statement:
Voor de binnenstad droom ik van een stevig architecturaal statement. Over de site aan de garage Mahy moet over twee eeuwen nog gepraat worden. Mijn generatie moet ook een nieuwe toren in het centrum neerzetten. Van een Gentse architect. Die Toyo Ito van Anciaux, met alle respect, maar laat die zijn werk elders doen.
Een door populisme ingegeven bewering, die verdacht veel neigt naar een ‘eigen volk eerst’ bezorgdheid. Wie maalt erom of die toren wordt ontworpen door een Gentse architect? Het Volk, waar u zoveel om beweert te geven, meneer Termont, had zich al duidelijk uitgesproken vóór Toyo Ito, tijdens de architectuurwedstrijd voor het Forum. Datzelfde Volk, werd toen reeds door het stadsbestuur genegeerd.
Over de site van het Wintercircus moet over twee eeuwen nog worden gepraat, maar dan bij voorkeur in positieve zin, en niet omdat het bestuur haar eigen poulains en de aannemers opnieuw vrij spel heeft gegeven om een gedrocht neer te planten zoals bij de invulling van het Wilsonplein (om maar één voorbeeld te geven).
Maak eens een stevig architecturaal statement
, meneer Termont. Doe het voor één keer eens goed. Wie eeuwen wil meegaan moet verder kijken dan zijn neus lang is. Al beweert u in eenzelfde adem:
Toch moeten we absoluut vermijden dat de leefbaarheid van de stad wordt aangetast door de megalomanie van de politiek. Gent is New York niet, maar mag ook niet het kabouterdorp van Groen! worden.
En daarmee doelt u specifiek op het Project Gent Sint-Pietersstation. Over megalomanie en volksverlakkerij gesproken. Het stadsbestuur heeft zich laten meeslepen in de ambitie van de projectonwikkelaars om de stationsbuurt om te bouwen naar het model van Brussel Noord. Hoge ongeïnspireerde glazen vlakken waarin niemand wil wonen, en die zorgen voor een onveilige leegstand ’s nachts. Ongezonde kantoorbuurten in wat eigenlijk tot het centrale stadsgedeelte behoort worden op die manier gedoemd tot verdere leegstand, want niemand die daar nog wil wonen. Terwijl Flanders Expo vlakbij is, perfect toegankelijk met het openbaar vervoer (trein en dan tram), en dus ideaal is voor de economisch gunstige kantoorplannen die het stadsbestuur met ons vermeent voor te hebben.
Met de projecten voor het Sint-Pietersstation, Flanders Expo en het nieuw voetbalstadion creëren we duizenden arbeidsplaatsen. Ik wil dat die projecten leefbaar én rendabel zijn. De torens aan het Sint-Pietersstation mogen de omwonenden geen 24 uur per dag schaduw bezorgen. Maar zij kantten zich ook tegen een nieuwe afrit. Het is zeer egoïstisch dat zij geen fijn stof in hun achtertuin willen. Oké, het fijn stof zal op die plaats verhogen, maar als het aantal treinreizigers verdubbelt, komt er minder fijn stof in héél Vlaanderen.
Leefbaarheid, meneer Termont, is meer dan de bestrijding van fijn stof. Leefbaarheid is niet ingrijpen in de fundamentele structuur van een buurt, en al zeker niet als er valabele alternatieven voorhanden zijn. Deze stad, onze stad, meneer Termont, is geen kantoorstad. Onze stad, Gent, is een bewonersstad, waar mensen graag wonen en léven. Er is geen model voor Gent, want Gent bekleedt een unieke positie in Vlaanderen (en dat is geen slogan). Dat maakt het misschien wat moeilijker om daar een goede visie voor op te zetten, en verleidelijk om Brussel of –godbetert– Antwerpen als voorbeeld te nemen. Maar daar geven wij Gentenaars toch niet aan toe? Nie pleuje is het devies waar elke Gentenaar trots op is.
Pak de moeilijke weg, meneer Termont, want met bovenstaande uitspraken zal u niet op mijn (voorkeur)stem moeten rekenen.
(Kijk, een PDF-je.)