Maand: september 2006

in spe

Gisterenavond hebben we Henri ingeschreven in de muziekschool. Op aanraden van een aantal mensen hebben we geopteerd voor de VEM. De kinderen krijgen er individueel les, en starten niet met klassieke notenleer, maar leren noten samen met het instrument kennen.

De laatste jaren wordt Henri door de grootouders ‘verwend’ met muziekinstrumenten, waardoor naast het gebruikelijke –vooral voor de ouders irritante– ‘slagwerk’, zijn collectie verder ook een gitaar, een klarinet, en een trompet omvat. Op geen van die instrumenten kan hij spelen, ttz hij krijg uit alles wel geluid (zelfs uit de trompet) maar de techniek die hij voor die productie toepast is even arbitrair als de tonen die hij dan voortbrengt.

Dus heb ik hem een paar maand geleden verboden nog op die instrumenten te spelen. Een goede zet, zo bleek gisteren, want een verkeerde gewoonte is er maar moeilijk uit te krijgen.

Vanaf volgende donderdag gaan we samen naar de les, hij om actief te participeren, ik als (meer dan) geïntereseerde ouder. Zijn instrument mocht hij –net zoals het feit muzieklessen te volgen– zelf kiezen, al wisten wij al lang dat hij voor trompet zou opteren.

(Om ’te vieren’ hebben we hem gisteren na zijn inschrijving meegenomen naar de Martino –niet zo’n verstandige beslising, want daardoor is het voor hem veel te laat geworden op een weekdag. Overigens, voor wie van BV-spotting houdt: we troffen in de Martino het —arguably— meest bekende Sp.a kopstuk aan een tafeltje. Al zijn we daar zoals het hoort zeer discreet over gebleven.)

slapeloze nachten

Pffft. Ik kan niet slapen. Het is nu al een paar nachten aan een stuk dat ik de slaap niet kan vatten. Voor middernacht lukt het me niet om in slaap te geraken, en amper een paar uur later word ik al opnieuw wakker. Eerst was dat nog om 6u, een kwartiertje voor de wekker afliep, dan 5u, en vandaag was het net iets na vieren.

“It’s the full moon“, wisten ze me gisteren op het werk als verklaring te geven. “Een slecht geweten, pleegt men te zeggen, of een rusteloze geest”, zo schreef ik op de mailing list van Het Project, maar ook daar kon ik op dit ontiegelijke uur enkel met mijzelf converseren.

publiek geheim

Filip Bossuwé in de Soup CultureSsst. Op 16 september (OdeGand) gaat De Foyer van het NTG opnieuw open. De uitbater is Filip Bossuwé, van het uiterst aangename restaurant Soup Culture (nu gesloten).

Wij gingen heel graag naar de Soup Culture –een van de best bewaarde geheimen van Gent– voor een onklopbare lunch, of à la carte ’s avonds (kijk, de eerste keer was precies in 2002). Met De Foyer doet Bossuwé gewoon verder wat hij met Soup Culture al deed, en wij staan alvast te trappelen van ongeduld om terug de benen bij hem onder tafel te kunnen steken. (Bovendien zal u ook in De Foyer geheel rookvrij van uw maaltijd kunnen genieten.)

De aankondigingen zijn de deur nog niet uit, dus als u –net zoals wij– de openingsavond wil meemaken, dan kan u maar beter eens bellen (09 234 13 54).

lijstjes! planning! snel!

Voor ik helemaal in de soep draai met mijn planning, heb ik toch een paar concertdata opgezocht op het Grote Internet. Kwestie van zelf te weten welke avonden ik nog vrij heb (de zondagen, die liggen al lang vast natuurlijk).

En dan heb ik mijzelf twee beperkingen opgelegd: het moet zich zoveel mogelijk in Gent afspelen (want ik ga niet graag met de wagen én dan kan ik bovendien achteraf eventueel iets voor Het Project schrijven), en jazz krijgt voorrang.

Dat betekent dat ik Jazz Brugge niet heb opgenomen (te weinig vakantie, en het meeste heb ik nog maar gezien of zie ik elders), en dat ik de verschrikkelijke taak heb te moeten kiezen tussen het Kronos Quartet in de Bijloke en Dave Burrell in de Vooruit, op 3 oktober (ik denk dat het Burrell gaat worden –Kronos heb ik al gezien, en Burrell werd mij met stip aangeraden; en zoals ik net schreef: jazz heeft voorrang).

Nog een dilemma: het Motives Festival in Genk (15-18/11), vs Uri Caine (15/11) en Tricycle (18/11) in de Bijloke. Grrmbl. Vooral Henri Texier feat. Carlo Nardozza en Rabih Abou Khalil op Motives spreken mij sterk aan (misschien komen die wel net de 16e en de 17e!).

En dan is er nog het filmfestival: met vier à vijf films per dag en een paar avondlijke evenementen, zal er maar weinig tijd resten voor de concerten op 12, 15, 18 en 19/10. Ik zal maar beter eerst het programma van het filmfestival afwachten.

Hm. Er zijn nog wel wat gaten. Nog een opera misschien? Of Uitgelezen?

Of hebt u nog tips?

de beleefdheidsvorm

Zegt Laurens:

Ik ken iemand die zijn vader moet aanspreken in de beleefdheidsvorm. Dát doet mijn tenen pas krullen…

Och, de jeugd kent geen manieren meer, meneer. Dat is al zo sinds de jeugd jonger is dan de volwassenen, en zal dus nooit veranderen.

Zelf sta ik er niet op dat Henri mij met ‘u’ aanspreekt –ik heb het hem nog nooit gevraagd, en als hij het al zou doen, dan heb ik het nog niet opgemerkt. Waar ik wel op sta, is dat hij met twee woorden spreekt (“ja ja, papa papa” –ze blijft meegaan, die grap), en –algemeen beschouwd– zich beleefd en welopgevoed gedraagt. “Dag, meneer”, “goedemorgen, meester Kris”, ‘dankuwel’ zeggen als hem iets gegeven wordt, toelating vragen voor hij van tafel mag na zijn eten, zijn beurt afwachten, ouderen (en daarmee bedoel ik niet noodzakelijk senioren) laten voorgaan, etc.

Hij mag van mij alles doen en (vooral) zeggen –binnen bepaalde limieten– zolang het met het nodige respect en eenzelfde hoeveelheid beleefdheid gebeurt. En daar zit hem net de finesse, de subtiliteit, het detail: waar liggen de limieten? En hoe evolueert dat? Want die limieten en verplichtingen verleggen hun grenzen voortdurend naarmate het kind ouder wordt. In elk geval: communicatie is belangrijk.

Het is ook totaal ridicuul uw opvoeding op ‘verboden’ te baseren: laat een kind, een kind zijn, alstublieft. Het plezantste is overigens om te zien hoe kinderen voor alles achterpoortjes vinden en gebruiken. Want eigenlijk is beleefdheid (en opvoeding) een beetje zoals racen: iedereen kan het gas open draaien op de rechte stukken, maar de echte race wordt gereden in de bochten.

hoezo genoeg?

De kids, tsja. Ik ben de eerste om tegen de verengelsing op te treden (een professionele afkeer), en meteen ook de eerste om zelf toch Engelstalige computertermen te gebruiken.

Maar wat dan met ouders die elkaar aanspreken als ‘mama’ en ‘papa’, en hun kinderen als ‘broer’ en ‘zus’? En dan heb ik het niet over “vraag het eens aan uw mama”, of “help uw zus met haar schoenen”, maar wel over pakweg de aansprekingen zoals in de volgende conversatie:

– Zeg, mama, gaan we zus meenemen om boodschappen?

“Tuurlijk papa, dan kan broer op de hond letten.”

Aaarrrgghhh. Uw vrouw is niet uw moeder (tenzij uw naam Oedipus is), uw dochter niet uw zuster (alweer, tenzij uw naam Oedipus is); en –u raadt het al– hetzelfde geldt voor ‘papa’ en ‘broer’, al zal u dan waarschijnlijk Electra heten.

Henri is mijn zoon, en ik spreek hem dan ook aan als ‘zoon’, of ‘Henri’ of met een troetelnaampje. En als hij flink geweest is, dan zeg ik tegen zijn moeder dat mijn zoon weer goed zijn best gedaan heeft. Als hij –vanzelfsprekend geheel uitzonderlijk– een beetje een ettertje is, dan moet ze dringend haar zoon onder controle krijgen. Als hij een medisch probleem heeft, dan zeg ik hem: “vraag dat aan uw mama”. Maar nooit zal ik Tessa zelf als ‘mama’ aanspreken.

Het is een tamelijk wijdverbreid gebruik, maar toch. Ik heb een moeder, het is een fantastische vrouw, maar ik zou mij niet op mijn gemak voelen in bed met een vrouw die ik als ‘mama’ aanspreek.

de andere kant

De laatste tijd veel mensen over de vloer gekregen –straks denk ik nog dat ik populair word ook. Gisteren kwam Frederik langs om zijn vers gekochte tweedehands Nikkor DX Fisheye 10.5mm f/2.8G fisheye lens af te halen.

De snoodaard heeft er maar meteen een foto van ‘de andere kant’ van mijn bureau mee genomen:

Brussels Jazz Orchestra (iii)

Dan maakt hij mij zot met zijn AFS DX 12-24 f/4G lens (gelukkig niet lichtsterk genoeg voor mij), en —to top it all off— kreeg hij nog een tekening van Henri op de koop toe.

Tsss. Er zijn grenzen aan gastvrijheid. (’t Is gelijk Michel die hier zomaar wireless bandbreedte van de buren kwam afsnoepen.)

MPS

Godver, hoe stel ik nu mijn Gentblogt e-mail adres in met mail.app?

Ewel, zoals de mens zegt in de commentaar: Leave it to Apple to provide an utterly simple and hidden solution to a common problem.

The solution I found is extremely simple: You simply need to enter multiple comma-separated email addresses in your account settings and they’ll each show up in the address list when you compose a message.

Zie ook: Mail.app Identities & Managing email aliases in Apple Mail.

te koop: Canon G5

Eerste eigenaar, gekocht op 23 augustus 2003. Net drie jaar oud geworden dus, en werkt –vanzelfsprekend– nog gelijk nieuw. Het is een 5 megapixel toestel, wat ruimschoots moet volstaan voor uw familiefoto’s, en voorzien van een heleboel semi-professionele opties, die toelaten de camera van geheel manueel tot evenzeer volledig automatisch in te stellen.

Op ebay staan er twee te koop (350 en 490-540 EUR). Te duur, zou ik zeggen (en ik te eerlijk), maar doe mij een redelijk bod (public [at] volume12 [dot] net), en het toestel wordt zo snel of tellen het uwe.

Wordt in de originele verpakking geleverd (vraag maar aan Wannes), met handleidingen (FR/NL), installatie CDs, 32MB Compact Flash Card en 1GB Hitachi Microdrive Card, die ook al origineel bij het toestel werden geleverd. Reviews vindt u bij DPReview, DCRP, en via google op nog tig andere plaatsen.