Waarom wil men per se in het Engels bloggen als men die taal niet machtig is? Waarom?
On her own erotical ways she seduces her victimes. The true point is that you get in doubt until the last second of the movie to find out that she actually did the murdering or not. Jup… don’t let yourself into the comments of journals but try and find it out yourself!
Mijn oprechte excuses.
Lost en Desperate Housewives waar en wanneer je wil (DS 11/04/2006) ABC zal een aantal afleveringen van hun vier populaire series on-line zetten, daags na hun uitzending op televisie. Het gaat om Lost, Desperate Housewives, Alias en het mij geheel onbekende Commander in Chief. Leuk.
De afleveringen kunnen niet gedownload of bewaard worden, maar ze worden wel gearchiveerd.
Euh. Gearchiveerd? Ik dacht dat het de bedoeling was dat we de episodes online konden bekijken? En worden gearchiveerde bestanden niet per se bewaard? Ook uit de context worden we niet wijzer:
Wie wil kan dus op zijn computer een hele reeks afleveringen achter elkaar bekijken. Van Alias wordt zelfs meteen het hele lopende seizoen online gezet. Een en ander betekent dat kijkers hun favoriete televisiereeksen altijd en overal op hun pc kunnen bekijken, als ze tenminste over een breedband-internetverbinding beschikken.
Een en ander betekent dat
staat hier waarschijnlijk voor ‘ik weet absoluut niet waar het over gaat, en ik ga er dus ook niet proberen er een uitleg aan te geven.’ De episodes worden online geplaatst, maar tegelijkertijd ook gearchiveerd, en de reeksen kunnen altijd en overal op de pc bekeken worden, allez, als ze over breedband beschikken. Maar anders altijd en overal. Echt waar. Denk ik.
Enfin, de Disney press release brengt verduidelijking (Disney-ABC Television Group takes abc primetime online, offering hit shows on abc.com during May and June):
Current episodes of “Lost,” “Desperate Housewives,” and “Commander In Chief,” as well as the entire present season of “Alias,” will be available for streaming during May and June, marking the first time a broadcast network has made multiple series available for viewing online, free of charge to consumers. [mijn bold]
[…]
Encoded and streamed in Flash 8, which offers the best video quality and allows users on both Mac and PC platforms to watch the video episode, will be offered in two different sizes. The standard viewing size is 500×282 pixels (streamed at 400kbs), and the larger viewing size is 700×394 pixels (streamed 700 kbps).
Aha. Streaming. Via Flash. Waardoor het niet vanzelfsprekend wordt om de filmpjes te downloaden, en waarmee ze er meteen ook voor kunnen zorgen dat de reclame niet kan geskipped worden. Eigenlijk volstond het om maar ze worden wel gearchiveerd
uit de tekst te schrappen (en ook die Een en ander betekent dat
).
“De afleveringen kunnen niet gedownload of bewaard worden. Maar wie wil kan dus op zijn computer een hele reeks afleveringen achter elkaar bekijken. Van Alias wordt zelfs meteen het hele lopende seizoen online gezet. Op die manier kunnen kijkers hun favoriete televisiereeksen altijd en overal op hun pc kunnen bekijken, als ze tenminste over een breedband-internetverbinding beschikken.”
Zoiets? (Als ik even pedant mag wezen. Ik weet het, ’t is niet vriendelijk en ik maak ook veel fouten en al, maar ik heb een proper excuus: net geen 10 uur geslapen op zo’n vier etmalen.)
“I’m on a natural high“, zong Vanessa Paradis in een van de liedjes die Lenny Kravitz voor haar schreef. Dat moet zowat het gevoel zijn dat ik nu heb, zowel om de (naïeve) interpretatie die verder aan de tekst kan worden gegeven, als door uitputting.
We maken er een gewoonte van. Na de Vooruit zaterdag (zondagochtend), hebben we (helaas zonder Tessa deze keer) meteen ook maar het Studio Skoopcafé gesloten. Een pak vroeger dan de vorige keer (ergens rond tweeën), en bovendien werd ik door Lief (kijk eens hier) en i. met de wagen netjes voor mijn deur gedropt, zodat mij een een al te lange nachtelijke tocht werd bespaard. (Dankuwel.)
Grootse plannen werden gesmeed (o.a. Beau zal content zijn); (te) veel geklaagd over wat eigenlijk een luxe-situatie is (maar het lucht op); lichtelijk overdreven in mijn uitgaven (maar kijk, maak zelf de som); en verschrikkelijk goede raad gekregen voor mijn experimenteerzucht.
De lentezon is (was?) er vanochtend eindelijk écht, maar ik heb me toch maar bedwongen en ben niet met de motor naar het werk gekomen (hoewel dat verschrikkelijk veel wilskracht vergde). Immers, i’m on an natural high, al vrees ik dat ik recht op een crash course afsteven. (Hoewel ik er voorlopig nog als een duracellkonijn bij loop.)
Twee weken geleden heb ik eindelijk een nieuwe harddisk aangeschaft. Ik heb er nu al een beetje spijt van. Niet van die harddisk, want die was broodnodig (en dat kan ik zonder overdrijven stellen), maar wel dat ik er niet twéé in plaats van één heb gekocht.
De opstelling is momenteel als volgt: aan de verouderde mac (uit 1999) hangen momenteel drie schijven (cfr: naamgeving (bis)):
Aan de verouderde PC hangt dus nu fotobase bij, met ruimte voor 250GB fotomateriaal. Daartoe heb ik speciaal een USB 2.0 kaart bijgekocht (voor een luttele 17 EUR), want de USB in mijn PC is (net zoals bij die mac) nog van de 1.0 generatie. Nu kan ik bovendien ook voor het downloaden van foto’s (rechtstreeks) uit de camera van die 2.0 snelheid gebruik maken. Het verschil is indrukwekkend.
Maar nu heb ik geen backup meer, tenzij ik alles via het netwerk overpomp (wat ik ook doe; ik heb geen zin mijn fotomateriaal te verliezen), waar de oude mac de boel een beetje ophoudt. En dus komt er binnenkort nog een tweede bij.
Maakt u eigenlijk wel (regelmatig) backups?
25 jaar heeft Jamal Derrar gekregen, omdat hij vier jaar geleden ocharme een vlammetje bij 17-jarige Sohane Benziane had gehouden, nadat hij eerst het meisje met benzine had overgoten. Ze had het ook gezocht natuurlijk, met zo’n naam. En het was absoluut niet de bedoeling geweest haar in brand te steken. Nee, de trut had hem belachelijk gemaakt tegenover Tony en zijn andere vrienden, en hij wou haar gewoon een beetje de stuipen op het lijf jagen. Kon hij eraan doen dat ze wild rond zich heen sloeg toen ze haar overgoten, en daarna nog eens met haar armen begon te slaan toen hij zijn zippo bovenhaalde. Ze had het zelf gezocht, quoi.
25 jaar heeft hij daar nu voor gekregen. En dan hadden ze hem nog liever moord in zijn schoenen gewreven. Alsof die bitches dat waard zijn. Net zoals die Samira. Die dacht dat ze hem en zijn vrienden genadeloos kon ophitsen door hier als een loopse teef in een rok rond te lopen. En dan verwonderd zijn dat we op haar avances ingaan. Die meuf mocht blij zijn dat ze haar allemaal eens goed gepakt hadden. Kon ze er tenminste over meespreken. Wist ze tenminste wat echte seks was. Dan gaat ze nog beweren dat ze verkracht is ook. (Niet luidop natuurlijk, want dat durft ze niet.)
25 jaar. Als het tegenzit is hij dus 47 als hij terug vrijkomt. En wat moet hij dan beginnen. Gewoon omdat hij er één in brand heeft gestoken. Barbaars. Niet dat hij haar in brand heeft gestoken, maar die straf. Alsof een vrouw meer waard is dan een man. Alsof een vrouw niet gewoon moet doen wat een man haar opdraagt en voor de rest haar bakkes houden. Hij had haar beter gewoon eens goed gepakt, gelijk Samira. Dat was hij eigenlijk ook van plan geweest, maar ze had godverdomme haar maandstonden, en hij zou wel zot zijn als hij zijn lul, de lul van een echte man met echte kloten, door zo’n seut had laten bevuilen. De fik erin godverdomme. De fik erin, in plaats van de pik erin. Jamal glimlachte om zijn vondst. En hij was er zeker van dat hij die glimlach nog wel 25 jaar zou kunnen meedragen.
Het was een geslaagd Bal. Zeer aangename conversaties gehad, mensen terug gezien die ik in lange tijd niet meer had gezien, zoals Karla, Kris, Nancy, en Geert natuurlijk. Ergens tegen vier uur werd de muziek gestopt en even later gingen ook alle lichten aan, in de Balzaal, kwestie van de volhouders toch maar duidelijk te maken dat het nu echt wel afgelopen was. Samen met Kris (Demey) hebben we net niet de deuren van de Vooruit gesloten, en gemurmeld dat het voor herhaling vatbaar is.
Een uitgebreid verslag volgt nog.
Er was veel volk, op de matinee van de ‘kinderversie’ van De Toverfluit (Die Zauberflöte). Veel volk, maar lang niet alle plaatsen waren bezet. Ik schrijf met opzet ‘bezet’, en niet ‘verkocht’, want hoewel wij bijvoorbeeld onze kaarten reeds lang op voorhand hadden besteld (op 19 januari om precies te zijn), waren de beste plaatsen toen reeds gemarkeerd als bezet. Niets bleek minder waar. Het eerste balkon kende minder dan 50% effectieve bezettingsgraad, terwijl wij met gezinnen hebben gepraat die zich uit noodzaak hebben moeten opsplitsen tussen pakweg het tweede en het dierde verdiep wegens… gebrek aan plaatsen. En dat is een zeer spijtige zaak.
Over de voorstelling zelf (bijna) niets dan lof. Goed, de zang was misschien niet van topniveau (hoewel zéker niet slecht), maar het entertainmentgehalte en de inbelevingsgraad was hoog. Even was er zelfs directe interactie met het jonge publiek, en de opera leent zich bovendien überhaupt tot een ‘kinderversie’, gezien zowel de inhoud als de vorm. De Toverfluit is een Singspiel: een mengvorm waarin de dialogen die de verschillende aria’s verbinden, worden gesproken. Voeg daaraan toe dat de opera voor deze opvoering werd vertaald naar het Nederlands, en het jonge volkje kon perfect volgen (mits enige uitleg van mama of papa).
De Toverfluit bevat bovendien genoeg humor (Papageno) en leuke deuntjes: het liefdesduet tussen Papageno en Papagena, en de aartsmoeilijke aria Der Hölle Rache kocht in meinem Herzen (Aria van woede en haat). Die laatste aria is wereldberoemd in de versie van Florence Foster Jenkins, die op haar beurt euhm befaamd was voor haar totaal gebrek aan zangkunst. (U kan het fragment beluisteren vanop die Wikipedia pagina.)
Het verhaaltje in een (hele kleine) notendop (deze versie was tot ongeveer de helft van de normale voorstelling ingekort). Sarastro houdt Pamina, de dochter van de Koningin van de Nacht, gevangen, om haar aan de invloed van haar moeder te onttrekken. De Koningin stuurt de jonge prins Tamino uit om haar dochter te bevrijden, vergezeld van Papageno, die op zoek is naar een vrouw. Zowel Tamino als Papageno slagen vanzelfsprekend in hun doel, en worden bovendien bongenoten van Sarastro, die eigenlijk met iedereen het beste voorheeft.
Deze opera biedt een heleboel scenografische mogelijkheden, die zich voor deze versie op een (voor de kinderen) overzichtelijke manier rond een reusachtig bed werden geconcentreerd. Papageno was sober behouden, wat enerzijds een beetje jammer was (iedereen houdt wel van vreemde vogels), maar anderzijds veel ‘acrobatie’ van het personnage toeliet.
Veel geroezemoes, veel uitleggende ouders, en vooral veel enthousiaste kinderen. Het hoorde er allemaal bij, en maakte deze voorstelling heel geslaagd.
De Toverfluit, gezien in de Vlaamse Opera, op 8 april 2006. Foto: OperaExplorer
(Deze entry is ook terug te vinden op Gentblogt)
Pietel pleit voor meer betrokkenheid bij het werk. Hij gaat in zijn pleidooi een beetje te keer tegen een generatie […], die mikt op een “goede werkgever” met werkzekerheid, goede voorwaarden en toffe collega’s.
En dan vraag ik mij toch af wat daarmee het probleem is. Hij gaat door:
Zelf neig ik naar het zelfstandige type. Iedere opdracht moet je binnenhalen. Een goede stimulans om nog beter te presteren. Je werkt op basis van portfolio, prestaties en referenties, in plaats van certificaten.
Je gaat niet naar huis omdat de klok vijf uur slaat, maar als het werk af is. Naarmate je meer en beter werkt, gaat ook je inkomen de hoogte in. Geen werk is geen geld. Stress.
Hah! Pietel lijkt mij inderdaad geknipt voor een job als zelfstandige (been there, done that). Op een bepaald moment maak je een (andere) keuze, en dan moet je ook achter die keuze kunnen staan. Uw verantwoordelijkheid hoeft immers niet in de eerste plaats bij uw werk te liggen. Uw verantwoordelijkheid kan ook uw gezin zijn, en de financiële zekerheid die nodig is om dat gezin te (helpen) onderhouden. En in de huidige maatschappij is werkzekerheid lang geen feit meer.
Veel mensen, ongeacht hun scholing, hebben slechts een beperkte keuze in het jobaanbod. Bijscholing kan helpen, maar het heeft weinig zin mensen om te scholen naar iets waar hun hart niet ligt. Want als het hart er niet ligt, zal er ook geen betrokkenheid volgen, laat staan verantwoordelijkheidszin.
(En dan hebben we het nog niet gehad over office politics, die zelfs de betrokkenheid van de meest optimistische en gemotiveerde werknemer kan fnuiken.)
Wat is er mis met het geval van Shellac? Gerrit zou dolgraag met tekenen zijn brood verdienen, maar heeft daar momenteel een (andere) day job voor nodig om dat financieel aan te kunnen. Ik ben er (bijna) zeker van dat Gerrit het veel liever zonder die day job zou stellen, om zich volledig op zijn tekenen te kunnen toeleggen. En hij is lang niet de enige die in een dergelijke situatie verkeert.
Wat te doen? Moet de staat mensen zoals Shellac subsidiëren, om op die manier Shellac’s day job open te stellen voor iemand anders? Of moet Shellac maar een werkloosheidsuitkering aanvragen? Of rijk trouwen?
Een comfortabel en veilig leven, dat na de werkuren geleefd wordt. De inhoud van de job en de betrokkenheid komen vaak achterop hinken.
vervolgt Pietel. Mag ik toch maar even benadrukken dat er meer is dan werk alleen?
Laat ik het mijzelf wat moeilijk maken, moet ik gedacht hebben. Er is geen beginnen aan, en al zeker niet als ik naar mijn collectie durf te kijken, dus neem ik maar –net zoals eerder voor de cds– de recente aankopen/publicaties.
Strips. Een oud en lang liefdesverhaal, dat er bij mij op een of andere onverklaarbare reden met de paplepel is ingegeven. Jommeke, Suske en Wiske (destijd nog zeer instructief en doordacht), Piet Pienter en Bert Bibber, en nadien ben ik daar verder in doorgegleden. Een korte manga-periode, maar ik vond dat er genoeg Europese strips waren (zeker met Manara tijdens de adolescentie), om daar mijn aandacht aan te wijden.
Ganse reeksen heb ik in mijn bezit gehad, en even zozeer heb ik ganse reeksen verkocht. Zeer tot mijn spijt. Als ik iets heb geleerd, dan is het wel (bijna) nooit iets te verkopen. Gelukkig heb ik nog steeds een paar van de uiterst gelimiteerde oplagen van De Negende Kunst (Nederkouter) in mijn bezit: 1 album per bladzijde werd daarvan verkocht, en je kreeg er meteen een originele plaat bij. Nuja, krijgen: die albums waren allesbehalve goedkoop. Bijna had ik een origineel van Sambre in mijn bezit, maar dat is op de valreep afgeblazen.
Edoch. Laat ons beginnen.
0 te vermijden / * slecht, maar leesbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch
Hm. Ik heb nog twee plaatsen, maar nog veel meer albums die ik wil bespreken. Ik denk dat ik al weet wat ik naar Q2 zal overdragen, maar dan heb ik er nog steeds 3-4-5 op overschot. Soit. Snoeien dus.
Tu vois cet arbre, Josef? On le surnomme ‘le désespoir du singe’ car il ne laisse aucune prise à l’escalade. Notre liaison est comme cet arbre. Elle ne peut se laisser envahir par les sentiments.De stijl van het verhaal en de tekeningen houden het midden tussen Yann (Les Innommables) en Yslaire (Sambre). Donker romantisch, met antagonisten die niet zouden misstaan in een tekenfilm van Raoul Servais.
Gekanteld (ik kan het deze keer niet laten):
En, wat denkt u? Nuttig? Smaakt naar meer? Of steek ik mijn energie beter elders in?
Een tijdje gelden heb ik besloten te wachten met zulke boude uitspraken tot ik (meer) zicht krijg op wat de belastingen mij dit jaar gaan teruggeven. Staan ondertussen op het verlangenlijstje (in prioritaire volgorde):
nieuw ontwikkelde, geavanceerde 11-velds AF (dezelfde als de professionele D2-serie), die de fotograaf de keuze toelaat tussen een 11-velds AF of 7 breedveld AF.Een grote stap vooruit op de 5-velds D70 AF. En ja kijk, dat is nu eens iets wat ik écht nodig heb.
Waar blijven ze nu met hun belastingsbrief?