Maand: april 2006

cultuurhoofd

Het is niet mijn gewoonte vacatures te posten, maar dit ziet er verdomd interessant uit: Departementshoofd Cultuur – stad Gent (het staan niet bij de vacatures op de stadssite, maar u vindt het terug bij VTi of via Cultuur Lokaal).

Als departementshoofd (m/v) coördineert en leidt u de diensten behorend tot het departement Cultuur tot een samenwerkend geheel. Het betreft de stadsdiensten Monumentenzorg, Architectuur, Kunsten, Receptieve Ruimten en Stadsarcheologie, de Gentse musea (Design Museum, het Museum voor Schone Kunsten, het M.I.A.T.), de bibliotheek en het stadsarchief.

(Reageren vóór 19 april.)

CDs 2006 Q1

Aldus is het eerste kwartaal van 2006 voorbij. Een tijdje geleden had ik min of meer beloofd een –weliswaar beknopt– overzicht te geven van mijn cd-aanwinsten, waarbij ik vooral de écht goede cds zou tippen, en de écht slechte laten kantelen. Voor de middelmaat zoekt u zelf maar uit hoe het zit.

0 te vermijden / * slecht, maar bekijkbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch

klassiek

  1. Chopin: Nocturnes / Maurizio Pollini (piano) / 2005 / ****
    Och kijk, de uitvoering van Pollini kent zijn gelijke niet. Dit is mogelijks dé definitieve versie van de Nocturnes. Quatsch natuurlijk, maar met deze cd haalt u een pareltje van een uitvoering in huis. Blind te kopen.
  2. Orlandus Lassus: Psalmi Davidis Poenitentiales / Collegium Vocale Gent / 2006 / ****
    Oh-oh-oh. Ik beken het, ik heb een zwak voor ‘vroege’ muziek, en in het bijzonder de polyfonie. Philippe Herreweghe brengt met zijn Collegium Vocale een uitvoering waar uw oren u dankbaar voor zullen zijn. Er bestaat geen muziek die rustgevender is, harmonieus, speels, en daarenboven, met psalmen zit u nooit verkeerd. Orlandus Lassus, in zijn veelheid van namen is een halve Vlaming, en een van de meest productieve componisten van zijn tijd (16eE). Een schitterende (dubbel)cd.
  3. Mozart: Sonatas K 331 K 570 – Fantasia K 397 – Adagio K 540 / Tom Beghin (pianoforte) / 2006 / ****
    Pianobouwer Chris Maene heeft speciaal voor Tom Beghin een pianoforte (naar Anton Walter, 1782) nagebouwd. Het resultaat is een Mozart zoals u die maar zelden hebt gehoord. Verschrikkelijk interessant om lezen is daarbij: Mozarts pianoforte onderzocht, gebouwd en bespeeld (Achtergrond bij een wereldprimeur).
  4. Mozart: Complete Sonatas for Keyboard and Violin – Volume 2 / Rachel Podger (viool) – Gary Cooper (piano) / 2005 / ***
    In mijn overzicht van 2005 had ik u er reeds voor gewaarschuwd. De combinatie Podger/Cooper is op zijn minst geslaagd te noemen. Heel geslaagd.
  5. Philippe Boesmans: Julie / Kamerorkest van de Munt / 2005 / ***
    Eigenlijk was ik van plan een lang en uitgebreid artikel aan dit werk te wijden. Tijdsgebrek en alles. Boesmans is een hedendaags componist, en dit is een verschrikkelijk goede hedendaagse… opera. Geen Verdi of Haendel, maar hedendaagse, best toegankelijke muziek. Probeer het eens; ik ben er enorm tevreden over. (Meer, en bovendien interessante info vindt u bij De Munt –waar Boesmans huiscomponist is– en bij La Médiathèque.)

jazz

  1. The Fred Hersch Trio + 2 / 2004 / ****
    Een al wat oudere cd, maar deze mag in uw collectie niet ontbreken. Ik heb The Fred Hersch Trio + 2 live gezien op Middelheim, maar de aankoop lang blijven uitstellen omwillen van de prijs. De prijs zal helaas niet snel zakken, want deze cd is elke cent waard.
  2. Miss Soul / Eric Legnini Trio / 2006 / ****
    Eric Legnini is de pianist die u reeds vorige zomer aan het werk kon zien met Stefano di Battista. Hier gaat hij zijn eigen weg, en leidt ons mee op een tocht doorheen zijn invloeden. Funky, pop (een prachtig nummer van Björk): dit is jazz waarmee u niet kan verkeerd zitten. (Serieus, dit is de ideale plaat voor iedereen die u over de schreef wil halen richting jazz-land.)
  3. Live At Bradley’s II: the perfect set / Kenny Barron Trio / 2005 / ***
    De opvolger van, hoe kan het ook anders: Live At Bradley’s, die in 2001 amper mijn CD-speler heeft verlaten. Invloeden vooral van Monk, maar het is vooral de kunde van Barron zelf die hier garant staat voor een goede plaat (en de belofte ook waarmaakt).
  4. African Flashback / Romano-Sclavis-Texier / 2005 / ***
    African Flashback is de opvolger van het reeds ruimschoots bejubelde Suite Africaine. En wat moet een mens daaraan toevoegen?
  5. Narcissus / Narcissus Quartet / 2006 / ***
    Dat ik een fan ben van Robin Verheyen, had u waarschijnlijk al begrepen. Edoch wil ik u nog evenzeer deze cd met lichte aandrang aanraden.

En terwijl we toch bezig zijn, wil ik graag nog even een lans breken voor werk van eigen bodem.

Jan Muës: Cool Cargo: ik heb het al gezegd, maar ik Opa Pettson uiterst dankbaar voor deze tip. Muës brengt met Cool Cargo een aantal prachtige standards. Zijn stem is een beetje wennen (zoals Wim Mertens), maar dit is een goede plaat.

War, van de Rawfishboys (Joachim Badenhorst en Brice Soniano) is evenzeer de moeite (de cd is waarschijnlijk enkel verkrijgbaar via de website).

Ook nog ’til now van de Hendrik Braeckman Group (feat. Bert Joris en Kurt Van Herck) en Personal Legend van het Pascal Schumacher Quartet.

(En nu hou ik op, voor u mij ervan verdenkt reclame te maken voor W.E.R.F. –mag ik gewoon even benadrukken dat we in België over een aantal schitterende jazz-muzikanten beschikken. Ja? Dank u.)

(Ik merk net dat ik geen cds heb laten kantelen. Dat wil daarom niet zeggen dat ik er geen ben tegengekomen. Maar positief is toch altijd beter, nietwaar?)

(Nu nog ergens de cds van Briskey, Moker en het Carlo Nardozza Quintet zien te vinden, dan kan ik die tegen de volgende keer ook opnemen in de ‘bespreking’.)

moules parqués

Buurman is terug van weggeweest. En het eerste wat hij deed was zijn wagen voor onze poort plaatsen (de plaats voor zijn eigen deur was vanzelfsprekend ook vrij). Of liever: buurvrouw deed dat. Buurman is een sympathieke underdog, die er eigenlijk niet aan kan doen dat zijn vrouw een probleem heeft met de hele wereld, en met ons in het bijzonder.

Toen ze uitstapte zag ik haar met een vies gezicht naar boven kijken, om te zien of ze ons niet spiedend in de gordijnen kon aantreffen. Dat had haar immers nog veel beter doen voelen. En wij, die de ganse dag eigenlijk toch niks beters van doen hebben, doen verschrikkelijk ons best om haar zo veel mogelijk ter wille te zijn. Want dat schept een band. En niets is zo belangrijk als goede banden hebben met uw buren.

Vorig jaar hebben we het evenwel verkorven. In plaats van ontsteld ons beklag bij haar te doen, hebben we toen hun tuinafval, waarvan ze zo vriendelijk waren het in onze tuin te werpen, netjes opgeruimd en met de GFT meegegeven. Dat heeft toen anderhalve maand veel stiletto-getak met zich meegbracht, telkens iets na middernacht.

Ze zijn niet allemaal zo attent, onze buren. Zo kwam een van de buren langs de andere kant (we hebben er daar drie) dit weekend vragen of hij de klimop langs zijn muur mocht snoeien. Dan hoefde ik niet opnieuw halsbrekende toeren boven mijn serre uit te halen: hij kon er van zijn kant immers heel gemakkelijk bij. Nu vraag ik u. Straks mag ik zijn snoeischaar nog lenen ook.

indie (?) films

Via Reddit bij The 50 Greatest Independent Films (Empire’s Ultimate Indie Line-Up) terecht gekomen. Het hoeft niet altijd de IMDB top 250 te zijn.

  1. Reservoir Dogs (1992)
    Tsja, het was onvermijdelijk zeker, dat Tarantino de lijst zou aanvoeren?
  2. Donnie Darko (2001)
    Al een paar keer gezien, blijft dit een van de betere Amerikaanse films.
  3. The Terminator (1984)
    I’ll be back. ‘nough said.
  4. Clerks (1994)
    Dit is de archetypische indie-film voor velen. Iconisch, al ben ik een grotere fan van Smiths Chasing Amy (om louter subjectieve redenen waarschijnlijk).
  5. Monty Python’s Life Of Brian (1979)
    Een beetje raar, dat die in dit lijstje opduikt? Goede film, daar niet van. U hebt hem toch al gezien, mag ik hopen.
  6. Night of the Living Dead (1968)
    Ja komaan, we kunnen toch moeilijk naast Romero!
  7. Sex, Lies, And Videotape (1989)
    Heb hem onlangs op DVD gekocht, want heb maar een half idee meer van wat er nu juist in gebeurd. Binnenkort herbekijken dus.
  8. The Usual Suspects (1995)
    De film waarmee ik Kevin Spacey zal blijven identificeren. Blijft zeer goed, zelfs al kent u de afwikkeling uit het hoofd.
  9. Sideways (2004)
    Recent nog gezien, en was er niet zo zot van.
  10. Mean Streets (1973)
    Niet gezien.
  11. Bad Taste (1987)
    Niet gezien.
  12. Eraserhead (1977)
    Allez, wie heeft deze film van David Lynch niet gezien?
  13. Memento (2000)
    De film die de omgekeerde chronologie fashionable maakte. Christopher Nolan heeft daarna de remake van Insomnia gemaakt (niet gezien, origineel wel), en het schitterende Batman Begins.
  14. Stranger Than Paradise (1984)
    Niet gezien.
  15. Blood Simple (1984)
    Van de Coen brothers. Op tv gezien, weinig van onthouden.
  16. She’s Gotta Have It (1986)
    Nooit een fan geweest van Spike Lee. Ik heb hem gezien, ja. Volgende.
  17. Cidade de Deus (2002)
    Prachtige fotografie, mooie verhaalstructuur, schrijnend geloofwaardig. Van Fernando Meirelles die nu (opnieuw) hoge ogen gooit met The Constant Gardener
  18. Withnail And I (1987)
    Niet gezien.
  19. Lone Star (1996)
    Op tv gezien. Herrinner me niet veel, behalve dat ze een skelet hebben gevonden.
  20. Slacker (1991)
    Niet gezien.
  21. Roger And Me (1989)
    Op tv gezien; ik heb er ergens een vage herinnering aan.
  22. Nosferatu, eine Symphonie des Grauens (1922)
    Dé klassieke Dracula-film. Incontournable.
  23. The Evil Dead (1981)
    (Veel horror precies.) Super-film! Liters en liters en liters en liters bloed. En dan nog wat. Dit tijdsdocument moet u gezien hebben.
  24. Happiness (1998)
    Niet gezien.
  25. Drugstore Cowboy (1989)
    Jaja, gezien. Maar het zit ergens vreselijk ver weg. Geen idee.
  26. Lost in Translation (2003)
    Natuurlijk gezien. Zelfs Bill Murray kon mij niet van Scarlett Johansson wegslaan. Voor één keer beter dan de hype. Aanrader.
  27. Dark Star (1974)
    Niet gezien.
  28. In The Company Of Men (1997)
    Niet gezien.
  29. Bad Lieutenant (1992)
    Goh ja, gezien. En rap weer vergeten. Ben geen fan van Keitel.
  30. Sweet Sweetback Baadassss’ Song (1971)
    Gezien. Maar heel lang geleden, en ik weet absoluut niet meer waar die over gaat.
  31. Pink Flamingos (1972)
    Niet gezien.
  32. Two Lane Blacktop (1971)
    Niet gezien.
  33. Shallow Grave (1994)
    Heb ik –geheel per toeval– eens op tv gezien. Van Danny Boyle, een erm… veelzijdig regisseur. Niet slecht, dacht ik, maar ik herinner mij het einde niet meer.
  34. The Blair Witch Project (1999)
    Hoe men met een verschrikkelijk beperkte middelen (budget, locatie) toch een heel goede film kan maken. Hoezo, u hebt hem nog niet gezien?
  35. THX-1138 (1971)
    Niet gezien.
  36. Buffalo ’66 (1998)
    Niet gezien.
  37. Being John Malkovich (1999)
    Hilarische, grotendeels zinloze, film van video-man Spike Jonze. Het scenario is van Charlie Kaufman (de man ook achter Adaptation en Eternal Sunshine of the Spotless Mind). Wijs.
  38. Grosse Point Blank (1997)
    Whoa! Wordt regelmatig op de televisie vertoond, en ik mis hem geen enkele keer. Schitterende casting van John Cusack (als professionele huurmoordenaar), en ik ben vooral verzot op de (radio-)scène waarin hij zijn ex-liefje (Minnie Driver) voor het eerst in jaren terugziet.
  39. The Passion Of The Christ (2004)
    Niet gezien.
  40. The Descent (2005)
    Onlangs nog gezien, en heb me geen moment verveeld. Nu nog in de zalen.
  41. Dead Man’s Shoes (2004)
    Niet gezien.
  42. Swingers (1996)
    Niet gezien.
  43. Shadows (1959)
    Niet gezien.
  44. Amores Perros (2000)
    Onlangs nog gezien. Heerlijke film, zeer goed opgebouwd. Aanrader.
  45. Mad Max (1979)
    De film die Mel Gibson beroemd heeft gemaakt. Bende-afrekeningen in een post-apocalytpisch Australië.
  46. The Texas Chain Saw Massacre (1974)
    Een must see! Vijf tieners komen terecht bij een familie kannibalen, waarvan een van de familieleden letterlijk in de huid kruipt van zijn slachtoffers (Leatherface, jawel!) Werd in 2003 geremaked met Jessica Biel (van 7th Heaven).
  47. Blood Feast (1963)
    Niet gezien.
  48. Cube (1997)
    Niet gezien.
  49. Lola rennt (1998)
    Van Tom Tykwer, die momenteel Das Parfum van Süskind verfilmt. Met Franka Potente, die we nadien terugzien aan de zijde van Matt Damon in de twee Bourne films. Een interessante film met drie mogelijke plotwendingen. Tijd om hem nog eens te zien.
  50. El Mariachi (1992)
    Fantastisch. Regisseur Robert Rodriguez zou de film grotendeels overdoen in Desperado (1995), met Antonio Banderas en Salma Hayek in de hoofdrollen.

32/50 ofte 18 films niet gezien. Mis ik iets?

massa (ii)

Hoe fris uw uitgeslapen geest ook mag zijn, als de trein niet rijdt blijft u de pineut.

“Ha, Bruno. Neemt gij altijd deze trein”, vroeg Wouter toen hij mij in de mensenmassa ontwaarde bij de trap aan het perron. Het was inmiddels 7u30, en Wouter had tot zijn genoegen gezien dat er voorwaar een trein om 7u38 en een trein om 7u41 naar Brussel zou vertrekken. “Veel minder volk op die van 41 dus.”

De 7u38 was eigenlijk mijn 7u08, maar toen ik Wouter alleen liet opstappen op de 7u41 –te vol naar mijn goesting– was er van mijn trein-met-vertraging nog steeds geen spoor (pardon the pun) te bekennen. En dat was reeds de derde direct naar Brussel die ik liet passeren.

Omdat ik nu ook weer geen zin had om een uur op de trein te wachten (dan was ik beter ergens gaan ontbijten), en omdat ik in een van de wagons van de 7u49 voorwaar een volledige lege bank ontdekte (nadat iedereen reeds was opgestapt), heb ik me maar laten verleiden. Al waren we amper een kwartiertje onderweg, toen de 7u49 werd afgeleid naar een zijspoor, om de lege 7u08 met een rotvaart door te laten.

massa (i)

Het is geen goed idee om pas rond 19u45 naar Decascoop te vetrekken tijdens de paasvakantie. De file om af te slaan naar Kinepolis stond nog net niet tot aan de lichten van de Overpoort. Geen film dus gisteren, maar in plaats daarvan ben ik dan maar met twee (kleine) pita’s (met frieten) terug naar huis gekeerd, om er, na het verorberen van de nodige vetstoffen, een half uur later als een blok in slaap te vallen.

Fris als een hoentje ben ik vandaag, jawel.

(Morgen proberen we opnieuw.)

als de DOKA sluit

Ook in de de Karel de Grote Hogeschool lijkt digitaal het te winnen van analoog. Vanaf volgend (school)jaar gaat de DOKA er definitief dicht. De professionele wereld wil niet langer wachten op filmontwikkeling.

Hij vertelde hoe hij vroeger soms een volledige dag nodig had voor 1 beeld om al het licht goed te krijgen (elk soort licht geeft namelijk een andere kleur). Hij had vershcillende filters nodig en moest dan een dia (met TC) meermaals belichten. Sinds Canon een digitale fullframe uitbracht is hij overgestapt en werkt hij met tilt-shift lenzen. Nu worden er verschillende beelden gemaakt van hetzelfde onderwerp (telkens ingesteld met de juiste witbalans voor het op dat moment brandende licht) achteraf worden de beelden op mekaar geplakt en heb je zowaar geen kleurzwemen meer in tegenstelling tot dia.

Stijn De Meyere (sken) in Analoog is dood

filmverlangenlijstje

Ghoh. Er spelen weer een hele hoop interessante films. Tenminste, dat vermoed ik maar, afgaande op de titel, de korte inhoud en de cast (ik lees nooit reviews voor ik een film zelf heb gezien).

Worden overwogen:

(Er zullen er, vermoed ik, drie aan geloven, deze week.)

herhaling

Jos Machtel op 19/02 met het Peter Beets Trio (ii)Hah. U bent er weer in geslaagd een uitstekend (gelieve traag en met nadruk in lettergrepen uit te spreken) concert te missen. Heerlijk hoe drie mensen hun instrument aan de mond, of hun vingers aan het instrument, kunnen plaatsen, en dat elke noot die er dan wordt gebracht tot het heerlijkste samenspel kan leiden. Van Monk tot Parker, zelfs Brubeck, en een hele hoop standards waarvan (zelfs) de muzikanten even vergeten waren wie de componist was. Alsof de muziek niet belangrijker is.

Frank Vaganee (sax), Ron Van Rossum (piano), en Jos Machtel (contrabas); en in die volgorde stonden ze ook opgesteld, bij Opatuur. Geen ego’s, maar muzikanten die weten wat samenspel is, en niet alleen geduldig hun beurt afwachten, maar samen aan een uitstekende set bouwen.

Of er verzoekjes waren voor het encore? “Iets bluesy!” “Cherokee!” Van Rossum schartte even in zijn haar: “OK, een bluesy versie van Cherokee dan.” Waarop Vaganee een spetterende opening inzette, en de andere heren met trillende noten te gepasten tijde invielen. Een waardige apotheose, die perfect het concert samenvatte. (En u hebt het gemist.)