Het volledige citaat van Branford Marsalis over Robin Verheyen gaat als volgt:
Man, you know how to play that instrument, now you have a whole lifetime to think about what you want to say.
Het klikt precies tussen beiden, want in oktober (2005) stond Verheyen opnieuw naast Marsalis, in de AB deze keer. Verheyen brengt ondertussen het grootste deel van zijn tijd door in Parijs, in afwachting van de verhuis naar New York in september. Blijkt het daar te lukken, dan zou die verhuis wel eens permanent kunnen worden.
Op het internetmagazine King Kong vind je een portret van Verheyen (onder Vlaamse Jazz, of volg deze frameloze link), die overigens ook over een eigen site beschikt. En er is het interview met Jazzenzo van oktober.
In februari treedt Verheyen samen op met het Frederik Leroux Quartet in de Hnita-Jazz Club in Heist-op-den-Berg, waar hij Peter Ehwald vervangt (op sax natuurlijk). Catch him while you still can !
(Er is maar één ding vervelend aan Robin Verheyen: hij blijft geen seconde stilstaan. Leuk voor het publiek, aartsmoeilijk voor de fotograaf om daar mooie beelden uit te halen bij dimlicht. Uit het optreden bij Opatuur [flickr set] haalde ik amper dit:)
Waarom heb dat nu gevraagd? De eerste keer dat ik Robin Verheyen heb zien spelen zal nu ongeveer acht à tien jaar geleden zijn. Hij kwam toen bij mij nogal zelfzuchtig over: als hij soleerde bleef dat maar duren en duren en duren; de mede-muzikanten kregen het er echt op hun heupen van. Bovendien waren zijn solo’s (naar mijn smaak althans) een overloos gezwets. Ik was dan ook niet verbaasd de uitspraak van Branford Marsalis te lezen. Ik interpreteerde deze als: “Techniek hebt ge genoeg, doe er nu ook iets mee.” Maar waarschijnlijk had ik het mis, als ik bovenstaande recentie lees. Alhoewel ik toch de mening blijf toegedaan dat er de laatste tien tot vijftien jaar serieus wat afgezeverd wordt in de jazz; enige maanden geleden was ik Leuven in At The Bebop (www.atthebebop.be) op een concert van Jan Mues. Eindelijk nog is een jazz-muzikant die belang hecht aan melodie en harmonie; dat wordt echt een zeldzaamheid.
Maar misschien ligt het aan mij, ik ben tenslotte al opa.
Ik had zo’n vermoeden. Waarschijnlijk is het niet eens zo’n vergezochte interpretatie van Marsalis’s citaat, en in acht jaar is Verheyen natuurlijk ook geëvolueerd.
Eigenlijk ben ik erg benieuwd naar het concert in Heist-op-den-Berg, waar hij Ehwald gaat vervangen in het FLQ. Het zou een goede gelegenheid zijn om te zien hoe hij zich aanpast aan het quartet.