Pietel pleit voor meer betrokkenheid bij het werk. Hij gaat in zijn pleidooi een beetje te keer tegen een generatie […], die mikt op een “goede werkgever” met werkzekerheid, goede voorwaarden en toffe collega’s.
En dan vraag ik mij toch af wat daarmee het probleem is. Hij gaat door:
Zelf neig ik naar het zelfstandige type. Iedere opdracht moet je binnenhalen. Een goede stimulans om nog beter te presteren. Je werkt op basis van portfolio, prestaties en referenties, in plaats van certificaten.
Je gaat niet naar huis omdat de klok vijf uur slaat, maar als het werk af is. Naarmate je meer en beter werkt, gaat ook je inkomen de hoogte in. Geen werk is geen geld. Stress.
Hah! Pietel lijkt mij inderdaad geknipt voor een job als zelfstandige (been there, done that). Op een bepaald moment maak je een (andere) keuze, en dan moet je ook achter die keuze kunnen staan. Uw verantwoordelijkheid hoeft immers niet in de eerste plaats bij uw werk te liggen. Uw verantwoordelijkheid kan ook uw gezin zijn, en de financiële zekerheid die nodig is om dat gezin te (helpen) onderhouden. En in de huidige maatschappij is werkzekerheid lang geen feit meer.
Veel mensen, ongeacht hun scholing, hebben slechts een beperkte keuze in het jobaanbod. Bijscholing kan helpen, maar het heeft weinig zin mensen om te scholen naar iets waar hun hart niet ligt. Want als het hart er niet ligt, zal er ook geen betrokkenheid volgen, laat staan verantwoordelijkheidszin.
(En dan hebben we het nog niet gehad over office politics, die zelfs de betrokkenheid van de meest optimistische en gemotiveerde werknemer kan fnuiken.)
Wat is er mis met het geval van Shellac? Gerrit zou dolgraag met tekenen zijn brood verdienen, maar heeft daar momenteel een (andere) day job voor nodig om dat financieel aan te kunnen. Ik ben er (bijna) zeker van dat Gerrit het veel liever zonder die day job zou stellen, om zich volledig op zijn tekenen te kunnen toeleggen. En hij is lang niet de enige die in een dergelijke situatie verkeert.
Wat te doen? Moet de staat mensen zoals Shellac subsidiëren, om op die manier Shellac’s day job open te stellen voor iemand anders? Of moet Shellac maar een werkloosheidsuitkering aanvragen? Of rijk trouwen?
Een comfortabel en veilig leven, dat na de werkuren geleefd wordt. De inhoud van de job en de betrokkenheid komen vaak achterop hinken.
vervolgt Pietel. Mag ik toch maar even benadrukken dat er meer is dan werk alleen?
Interessant betoog. Twee bemerkingen.
één- je besteed ongelofelijk veel tijd op en in functie van je werkdag. Daarna blijft er weinig tijd/energie over. Misschien weegt het werk niet door in zijn appreciatie, maar wel in zijn gewicht/tijd. Kan je het dan onverschillig laten?
twee- Er is meer dan werken. Gelukkig maar. Maar is dat voldoende om je de hele dag op de been te houden?
slot- mijn betoog was niet tegen 9/5, laat staan tegen mensen die hun job correct uitvoeren.
Mijn betoog ging over (jonge) mensen (= no house, no kids) die inhoudelijk weinig of geen prioriteiten stellen en zo snel mogelijk in routine willen rollen.
Dat ik dat niet begrijp. En dat er ook veel oudere mensen zijn die tegen hun goesting gaan werken. En dat ik dat als collega of werkgever niet zo geweldig zou vinden.
Pietel: Misschien moet je in het achterhoofd houden dat de geweldig toffe en interessante jobs niet voor het oprapen liggen? En dan nog, niet iedereen heeft de capaciteiten om zo’n job te bemachtigen of de luxe om op zoek te kunnen gaan naar zijn of haar droomjob. Ik denk dat dit zelfs opgaat voor de meerderheid van de mensen, voor wie een job gewoon dient om brood op de plank te brengen. Dat is nu eenmaal de realiteit.