Ha! zo daagde het bij mij. Ik moet ook maar eens zo’n boek schrijven, dacht ik terwijl ik Vochtige streken las. Zoiets over seks en een beetje shocking, een beetje vulgair en met wat taboes erin verwerkt. Het enige probleem is dat ik geen vrouw ben –en al zeker geen jonge– en dat zo’n werk dan vlug als één van een perverse oude man zal worden gezien. Hoewel, Boon heeft het ook gedaan, met Mieke Maaike. Hm, which kinda proves my point natuurlijk.
Nee, nee, kijk, dan hebben we nog een tweede kans met Een vorm van vermoeidheid –dat kan ik ook. Alweer. Een paar dagen geleden werd een recensie-exemplaar onder mijn poort geschoven. Meteen een uitdaging om het boek nog in oktober uit te lezen, zodat het nog bij in de maandelijkse overzichtslijst kon. Ook de vorige twee boeken van de man, zijn debuutroman De onzichtbare en de verhalenbundel Thuisverlangen, werden destijds gelezen, maar helaas niet goed genoeg bevonden. Theunissen is germanist, was writer-in-residence van Yang, en het is vooral via de associatie met dat tijdschrift dat we zijn proza kunnen typeren. Het is eerder academisch, als een opeenvolging van stijloefeningen, dan een roman die het moet hebben van een degelijk en meeslepend verhaal.
In Een vorm van vermoeidheid voert de auteur Horacio Gnade op, een dertiger die wat verloren lijkt in het leven. De midlife crisis lijkt steeds vroeger te komen tegenwoordig, want in de veelheid van dingen des levens is Gnade niet alleen een levensdoel, maar vooral ook zichzelf kwijt. Hij gaat door het lint, en besluit vrouw en kind te verlaten om op zoek te gaan naar… erm tsja, naar wat eigenlijk. Gnade gaat naar niets op zoek, en vindt het vanzelfsprekend ook niet. Zijn bestaan was in zijn ogen conformistisch en zinloos, en het nieuwe bestaan dat hij tegemoet gaat blijkt niet veel beter. Misschien is dit typerend voor de generatie na mij, die overstelpt wordt met nog meer en aan nog veel meer wil deelnemen, en daardoor wel vermoeid moet achterblijven. Misschien daarom dat dit boek mij helemaal niet ligt. In elk geval, het bevat voor mij te weinig verhaal, te weinig schwung, te weinig “aanzet tot lezen”.
Al was het beter dan dat van Paul Baeten Gronda (Nemen wij dan samen afscheid van de liefde). Goh maat, waarom moeten die Vlamingen altijd zo hoogdravend / academisch / doorwrongen (maar zelden doorwrocht) doen? (Ik hoop op beterschap, want het volgende boek op mijn stapel is De heining van Van Loy, en diens vorige vond ik best te pruimen.)
Geef mij dan liever de beter pulp, zoals Ian Flemings James Bond: Moonraker. En meestal ook Karin Slaughter, maar Kisscut kon mij niet bekoren. Voor het genre te complex en met veel te veel verhaallijnen door elkaar, al worden die –want ik heb de boeken niet in volgorde gelezen– netjes opgevangen in haar derde boek.
“Hoezo ge gaat hem niet lezen?”, vroeg Walter licht verontwaardigd toen ik hem vertelde dat ik Philip Roth wat beu was. Als hij er zo sterk over denkt, kan ik dat boek toch maar moeilijk links laten liggen, dacht ik, en een halve week later had ik Indignation al gekocht én gelezen. Met plezier gelezen! Geen superboek, maar wel een zeer aangenaam boek waaruit toch maar weer eens de technische superioriteit van Roth blijkt. Klassiek, jawel, maar liever degelijk klassiek, dan slecht experimenteel.
- James Bond: Moonraker / Ian Fleming / 1955 / **
- Nemen wij dan samen afscheid van de liefde / Paul Baeten Gronda / 2008 / *
- Vochtige streken / Charlotte Roche / 2008 / (*)
- Indignation / Philip Roth / 2008 / ***
- Kisscut / Karin Slaughter / 2003 / *(*)
- Een vorm van vermoeidheid / Jeroen Theunissen / 2008 / *(*)
0 te vermijden / * slecht, maar leesbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)
(boeken vorige maand)
