Gentenaar Frederik Leroux bevindt zich duidelijk op een muzikaal kruispunt. Het concert van zondag (Opatuur @ De Centrale) had veel weg van een try-out, en we kregen dan ook een gitarist te horen die nog volop groeit. En dat op zich is een goede zaak, zo vinden wij.
De meeste van de eigen composities die hij bracht, hadden nog geen naam, “en zullen dat bij een volgende concert waarschijnlijk ook nog niet hebben”, voegde hij daar schalks aan toe. Onderwijl stemde hij zijn gitaar, een oefening die nog menig keer zou herhaald worden, die avond. Het –titelloos– openingsnummer bevond zich wat in de stijl van Bill Frisell (zoals op de plaat The Sound of Summer Running met Marc Johnston), en voor de rest van de avond kregen we een heleboel variatie van invloeden, gaande van country, (rock)ballads en blues tot –waarom ook niet: jazz.
Wij waren zeer te spreken over de ontdekkingstocht: de muziek zat dan technisch misschien niet perfect in elkaar, op creatief vlak was dit een avond om van te snoepen. Neem nu het derde nummer (ook al titelloos, dacht ik), dat vol loops zat. Leroux nam zichzelf op een digitale recorder op, en liet dat stukje dan in een lus (of loop) opnieuw afspelen. Hij speelde opbouwend steeds complexere stukjes in, waarbij helemaal niet werd getracht het kunstmatige aspect van de oefening voor het publiek te verbergen. Een beetje tot mijn verbazing ontwikkelde dit wonderwel tot een werkend geheel, al bleef duidelijk dat de compositie nog mocht worden verfijnd.
Het experimentele werk werd proper afgewisseld met conventionelere interpretaties zoals Monk’s Mood en het akoestische (lees: onversterkte) In Christ there is no East or West, een tradtionele hymne, bekend in de versie van John Fahey. Veel fingerpickin’, en daar hoort eigenlijk die banjo bij, vonden wij, die we daar achter de gitarist hadden zien staan. De tweede set verliep volgens een gelijkaardig stramien, en wij onthouden daaruit vooral ook de compositie Robot Falling in Love (Slowly but Surely). “Dit gaat heel effekens duren”, verontschuldigde Leroux zich, terwijl hij een aantal klemmetjes tussen de snaren van de gitaar stak. De moeite van het (korte) wachten waard. En als toegift kwam dan toch die banjo nog boven water, met inderdaad opnieuw die hymne.
Leroux groeit, en als gevolg daarvan is misschien een duidelijke muzikale richting even zoek. Wij gingen echter tevreden naar huis van een uiterst muzikale avond. Zo mogen er veel meer zijn.
Van Frederik Leroux bracht met zijn kwartet ook het album Angular uit (te koop op de site).
Opatuur vzw organiseert (bijna) elke zondag om 20u een jazz concert in De Centrale, Kraankindersstraat 2. Toegang 10 euro (8 euro voor leden).
—
Deze bespreking verscheen eerder bij Het Project: Guitaarjazz (+ vrijkaarten), alwaar u ook vrijkaarten kunt winnen voor het volgende optreden van Opatuur in De Centrale.