De teller is op 26 blijven staan, dit jaar. Ik loop voornamelijk de persvisies af –ik ben hooguit naar een twee-drietal avondvoorstellingen geweest– en in de weekends doe ik het helemaal rustig aan.
De laatste die ik heb gezien is Hunger, van Steve McQueen. Oh neen, mooipraterij over het IRA, dacht ik initieel, maar daarmee sloeg ik de bal helemaal mis. Natuurlijk, de film vertelt over het oorspronkelijk passieve streven om erkenning als politieke gevangenen en niet als misdadigers (waarbij de blanket protest uitmondde in de dirty protest); en over de hongerdood van Bobby Sands. Net als McQueen was ik ongeveer 11 jaar op het moment van de feiten, en Sands’ hongerstaking en dood behoort tot de zaken die tijdens mijn opgroeien een zekere indruk hebben achtergelaten.
Maar deze film vertelt een heel neutraal verhaal, en wint daardoor verschrikkelijk veel aan kracht. Voeg daar de schitterende fotografie aan toe, die de verschrikkingen bijna tastbaar maken, en u wordt in het verhaal binnengezogen. Er zitten heel veel details in, van openklopte handen, tot urine die terug in de cellen wordt geduwd, tot de ligwonden van de hongerstakende Sands. Acteur Michael Fassbender onderging een crash diet (zoas Christian Bale voor de rol van Trevor Reznik in The Machinist) om de uitgemergelde Sands te kunnen spelen. Het is een heel zintuiglijke film geworden, en u bekijkt hem beter met een sterke of een lege maag.
(Bedankt aan iedereen die hem getipt heeft!)
geire gedaan.
Heb je Nacht vor Augen gezien? ook om ondersteboven van te zijn. visueel veel minder sterk, maar verhaaltechnisch werkelijk super. (de laatste 2 overbodige minuten buiten beschouwing gelaten)