activiteiten – Pagina 32

draai

Grmbl. Ik vind mijn draai niet. De minuten, uren, dagen vliegen aan mij voorbij, en ik heb er op een of andere manier geen grip meer op. Wat raar is, heel raar, want ik had eigenlijk verwacht meer grip te hebben.

(Wat mij verschrikkelijk destabiliseert is het feit dat ik mjn 5D nog steeds niet terug heb. Ik heb het gevoel dat ik stagneer in mijn fotografische ontwikkeling, en dat gevoel laat mij zo zoetjesaan flippen.)

Vanochtend ben ik –voor de eerste keer na de migrainestop– opnieuw gaan lopen, en hoewel het (heel) vlot ging, voel ik aan mijn spieren dat ik iets te rap ben herbegonnen.

En ik heb twee Billy’s in elkaar gestoken. Eindelijk, want (1) ze lagen al een week op mij beneden te wachten en (2) nu kan ik eindelijk wat strips en boeken van de her en der verspreide stapels een deftige plaats geven. Hm, misschien is de tijd rijp om eens wat orde in mijn strips te steken.

Bon, ik voel mij zo coherent als deze tekst. Maar ik kom er wel. Zoals steeds.

vanalles wat

Er werd eerst half afgesproken tijdens Jazz in ’t Park (dat morgen overigens herbegint), en vanochtend werd het bevestigd: vanmiddag hebben we (Henri en ikzelf) gelunched met Opa T. In de Progrès vanzelfsprekend, en in het verder charmante gezelschap van A. en B. Vier stoverijtjes, en een steak voor de jongeheer.

Een lekkere stoverij-met-frieten, én een heerlijk malse steak voor Henri –ik heb zijn vlees voorgesneden en daarbij vanzelfsprekend ook voorgeproefd! De mayonaise heb ik overgeslaan, maar ik heb wel van de pickles geproefd die onder zachte dwang van Opa T. alsnog op tafel werden gebracht –anders gelooft hij (onderwijl druk naar mij wijzend) weer niet dat er wel degelijk pickles op het menu stonden.

Achteraf ging elk zijn weg, wat wil zeggen dat wij nog gauw even de mokabon binnenstapten voor koffie en een gróót glas melk (en een ijsje en nog een koffie –ssst). En om onze buit te overlopen. Henri heeft gisteren namelijk boek twee van Harry Potter zowat in één ruk uitgelezen Ik heb hem gezegd dat hij eerst vijftig bladzijden in een leesboek moet lezen voor hij aan een Donald Duck of een Jommeke mag beginnen, en sindsdien heeft hij al drie leesboeken verslonden. Gisteren was evenwel overdaad –“ik zou willen stoppen, maar ik kan niet want het is zo spannend”. Hij heeft er dan ook de ganse nacht over gedroomd, en ons twee keer uit bed gehaald (telkens hij er zelf wakker van werd).

Maar goed, vandaag zijn we dus deel drie gaan halen, in de Standaard Boekhandel (ge denkt toch niet dat ik de Fnac nog binnenstap), en daar begint hij dan morgen in te lezen (op Jazz in ’t Park inderdaad). Binnenstappen in die Standaard Boekhandel is een kleine ramp voor mij, want strategisch vlakbij de kassa’s geplaatst, bevinden zich de sportboeken. Wij hebben dus meegebracht: Harry Potter III, Marathonloper (Abdelkader Benali), Beter trainen met de hartslagmeter (Paul Van Den Bosch), en Groot handboek lopen (Herbert Steffny). We gaan weer bijleren.

En dan zou ik nog niet iets over fotografie (en mijn motor) ook willen vertellen, maar ik moet nog een aankondiging schrijven voor Het Project, en straks komt mijn boekhouder. ’t Zal voor een volgende keer zijn.

‘grmbl’ en ‘juij’

Toen ik vanochtend om 7u30 de deur wou uitstuiven, weigerde mijn iPod deel uit te maken van mijn tweedagelijkse looptraining. Verwoede pogingen om het ding –dat even daarvoor nog mooi werkte– leven in te blazen, haalden niets uit. Dus heb ik mijn Suunto GPSpod opgediept, en ben ik dik twintig minuten later dan voorzien vertrokken.

Amper acht minuten later trachtte een fietser mij van de baan te rijden –vraag mij niet waarom, ik heb het mij ook niet afgevraagd– wat mij een adrenalineshot bezorgde waardoor ik onverwacht in een iets hoger tempo terecht kwam. Resultaat: mijn tocht ronde de Watersportbaan en de Blaarmeersen (goed voor 12 kilometer) heb ik in minder dan een uur afgelegd –59’50” om precies te zijn. Een persoonlijk record, want ik had er tot dan toe telkens minstens vijf tot tien minuten langer over gedaan (met een iets lagere hartslag, dat wel).

(De iPod heb ik ondertussen opnieuw aan de praat gekregen, maar de statistieken staan dus niet bij de rest op Nike+)

mijne lochting

Zaterdag zijn wij even in het Caermersklooster binnengesprongen. Eigenlijk alleen omdat we gingen eten in de Karel de Stoute, en we een half uur te vroeg op de afspraak waren, én dringend de erm… faciliteiten dienden te bezoeken. De madam en de zoon waren er eerder al binnen gesprongen –om geheel andere redenen, de tentoonstelling dus– en terwijl zij voornoemde faciliteiten bezochten, ging ik op mijn gemakje grasduinen in de volkstuintjes.

Want nog tot 9 september kan u er naar de dubbeltentoonstelling Het abc van de volkstuin en Down to Earth (een fototentoonstelling van Freya Maes). Een tentoonstelling compleet met levend pluimvee en echte tuintjes (binnen in de expositieruimte), en verder met veel (achtergrond)informatie, filmpkens, en schone foto’s –blijf ook even staan bij de mooie portretreeks van de volkstuinierders.

Beslist de moeite waard. De toegang is gratis, maar let wel: op maandag staat u er voor een gesloten deur. Het Caermersklooster vindt u in het Patershol, Vrouwebroersstraat 6 (open van 10 tot 17 uur).

agenda

Na het ding bijna twee maand zwaar te hebben genegeerd, heb ik vanochtend mijn agenda weer ter hand genomen. Het was dat, of verzuipen in de post-itjes en de gevlagde e-mails waar ik al lang door de bomen het bos niet meer zie.

“Kaas met gaatjes”, was de subject line van de e-mail die mijn madam mij recent stuurde. Met daarin al een ganse waslijst van haar afspraken. Nee, wij houden geen digitale gemeenschappelijke agenda bij. Ik blijf erbij, ik kijk uit naar mijn ideale GSM die op eenvoudige manier telefoon + agenda + eventueel e-mail en wat notities voor mij kan bijhouden en dat synchroniseert met mijn computer. (Hm, sounds familiar.) Anyway, veel gaten zijn er ondertussen niet meer, de komende paar weken, als ik mijn afspraken bij de hare voeg. Allemaal tekenen dat de schoolvakantie bijna gedaan is, geloof ik, en dat het tijd is om weer in actie te schieten.

Aldus: vlaggetjes weg, e-mails gearchiveerd.

In de kijker: 24-26/08 & 31/8-2/09: Jazz in ’t Park; 6-8/09 Openingsfestival De Bijloke; 8/09 Flemish Jazz Meeting in de Vooruit; 15/9 Odegand.

Nu mijn bureau nog opruimen. En plaats vinden voor mijn cds. En mijn boeken. En mijn stripverhalen. En dan dringend een (foto-)portfolio maken. En eens een paar digitale foto’s laten afdrukken. En dus kaders zoeken. (Wanneer komt die Ikea-vestiging nu weer in Gent?)

naar middelheim

Het ziet ernaar uit dat het allemaal goed komt, voor Middelheim. Oh nee, niet dat ik nieuws heb betreffende mijn 5D, laat staan dat ik hem terug heb. Natuurlijk hebben zij mij nog niet teruggebeld, ondanks de herhaaldelijke belofte. (Let wel, ze krijgen het voordeel van de twijfel hoor: op maandag zijn ze gesloten, vandaag is een verlofdag, dus misschien hebben ze gisteren wel de brug gemaakt. Al hadden ze natuurlijk wel beloofd –eerst vrijdag, dan dinsdag– terug te bellen.)

Maar goed, dank zij een aantal ongelooflijk vriendelijke mensen –ik had maar uit te kiezen— kan ik vanaf vandaag foto’s gaan maken op Jazz Middelheim. Gisteren heb ik de laatste instructies gekregen: fotograferen in de tent en tijdens het concert kan alleen de eerste tien minuten van elk concert én zonder flits. Goed nieuws voor het publiek, al heeft dat publiek op Middelheim meestal weinig last van de fotografen, mede dank zij de uitgekiende plaatsing van het podium. Tien minuten moeten bovendien volstaan, tenzij de special guests pas later op het podium komen natuurlijk. En dan heb ik bovendien tijd om te luisteren en misschien ook om een korte bespreking te schrijven voor bij de foto’s.

Tot later!

zoom challenge

Klantenbinding is een belangrijk gegeven in marketing. De samenwerking tussen Nike en Apple is waarschijnlijk redelijk geslaagd te noemen. Via de Nike + iPod combinatie blijf je regelmatig in aanraking komen met Nike via de nikeplus site, waarop de gegevens van je runs worden bijgehouden. Het zijn geen echt professionele gegevens, maar voor een amateur (zoals ikzelf) is het een mooie manier om je evolutie bij te houden.

Er is een overzicht van al je trainingen, die je gewoon chronologisch kan bekijken, of samengevat per week of per maand:

En je kan voor elke training afzonderlijk het verloop van je snelheid volgen. Helaas kan je er (nog) niet de gegevens van je hartslagmeter bij laten opnemen. Hopelijk staan de partners nog open voor een samenwerking met Suunto of Polar bijvoorbeeld (Polar heeft al een dergelijke overeenkomst met adidas: adidas-polar.com).

Een ander deel van die ‘plus’ ervaring, is de community. Bij Nike+ kan je deelnemen aan goals en challenges, waarbij je tegen jezelf in competitie treedt (ik wil meer lopen, sneller lopen, verder lopen), of waarbij je met anderen een uitdaging aangaat.

Voor de aardigheid heb ik me ingeschreven voor de Nike+ Zoom Challenge: who will run the quickest mile (1.6km) in 45 days? Ik heb tijd tot 17 september om mijn tijd erm ‘scherp’ te stellen, en Nike biedt zelfs een trainingsschema aan om je snelheid te verbeteren.

Running far and slow is just a lot of running slow. So mix it up for the next 29 days. Kick ass on the days you work out. Turn your body into a deadly running machine. Work harder. Run quicker. Push yourself until you think you’ll puke. Then kick back. Without resting, your body won’t be able to absorb the benefit of all your hard work. Throw in your earphones and go for an easy run. When day 30 arrives, take the Nike+ Zoom Challenge and run your quickest mile ever. Show the world your ugly face; it’s beautiful.

Het schema is beaseerd op drie pijlers:

long run with strides: loop gedurende 10-20 seconden iets sneller dan anders, en herhaal dat een vijftal keer gedurende je training.
endurance intervals: fartleks. Leg je training iets trager af dan normaal, en ga dan gedurdende 1 tot 4 minuten voluit. herhaal een achttal keer, maar zorg ervoor telkens voldoende te recupereren.
speed intervals: loop telkens 30 seconden hard, en dan opnieuw 30 seconden traag om te recupereren

Andere inspanningen hoef je er niet voor te doen. Nike+ registreert automatisch je beste mijl uit je training, waardoor ik zonet op de 699e plaats ben terecht gekomen (met 8’04”). Op de challenge pagina is er een knop “hunt your rivals” –mijn screen name is volume12, laat gerust weten wat de uwe is.

En avant!

loopnieuws

Natuurlijk heb ik gelopen in de USA. In het begin heb ik mijn schema gewoon gevolgd –tenminste, op tijd en niet op afstand, want ik had afstand- en hartslagmeter thuis gelaten. Net zoals mijn goede schoenen, met half in het achterhoofd dat ik wel eens wou zien wat ze in Niketown te bieden hadden. Nikes –of enig ander merk– heb ik niet gevonden in de woestijn, en toen we in het erm… meer gepopuleerde Vegas kwamen, was het er zodanig warm, dat ik het lopen daar wel heb gelaten.

Mijn eerste run, goed voor een kleine veertig minuten, heb ik afgelegd in Salt Lake City, UT. We verbleven er in Hotel Little America –dat, zoals het cliché kon voospellen, allesbehalve ‘little‘ was. Ik heb er een tiental ‘blokken’ ver gelopen, naar rechts gedraaid, opnieuw naar rechts, en hetzelfde tiental ‘blokken’ teruggekeerd. Verloren lopen in geometrisch Amerika is er niet bij. Ik herinner mij dat ik het toen reeds behoorlijk warm vond, om half zeven ’s ochtends. Bijzonder grappig, vind ik die indruk nu.

De tweede run was de ochtend na onze tweede overnachting, deze keer in het Super 8 Motel in Moab, UT vlakbij het Arches National Park. Iets warmer al, deze keer, en ik herinner mij dat ik Tessa vertelde dat mijn t-shirt enkel droog was gebleven omdat hier lopen een beetje was zoals in de constante luchtstroom van een haardroger lopen. De wegen waren er ook minder geometrisch, dus ben ik na twintig minuten gewoon op mijn stappen teruggekeerd.

De derde –en laatste– run heb ik gelopen in Page, AZ (na een nacht in alweer een Super 8 Motel, tussen een bezoek aan Four Corners Monument en Monument Valley, en Grand Canyon National Park in). Het was het langste (en warmste) parcours, dat mij van ons hotel tot in de woestijn rond Lake Powell bracht, waar ik een schitterende zonsopgang heb gezien.

Ook tijdens ons kort verblijf aan zee heb ik (één keer) een veertigtal minuten gelopen, maar het was pas gisteren dat ik opnieuw mijn vertrouwde parcours kon afleggen (zondag was ik afgemat door een verlate jetlag, en het leek mij niet ideaal mijn training zo te hervatten). Fan-tas-tisch. Ik heb er ongelooflijk van genoten, opnieuw die ronde af te kunnen leggen. En ik kan niet wachten om morgen opnieuw te gaan lopen. Het is bijna een fysisch gemis, mijn lichaam dat smeekt om te worden afgemat.

Nog tot het einde van de maand ga ik op dezelfde manier doordoen (d.w.z. een afstand van zo’n 7 km lopen), en dan ga ik beginnen met een schema voor de 10k (die ik ondertussen eigenlijk al lang met gemak kan lopen). Heerlijk.

koffie

Wat ik het meeste heb gemist, ginder in het verre Amerika –want ja, terwijl u alhier met foto’s werd bestookt, hebben wij de voorbije tien dagen in de woestijn doorgebracht (meer daarover later)– ginder, in het verre Amerika dus, weten ze nog steeds niet wat koffie is.

Starbucks, dat hebben ze wel, al maken ze daar geen koffie, maar baseren ze zich volgens mij op een soort koffieconcentraat vergelijkbaar met coca-colastroop die ze in cafés met sodawater aanlengen om uw glas cola uit de tap te toveren –maar mijn informatie kan verkeerd zijn natuurlijk. Hun koffies zijn bijna allemaal met melk aangelengd, en de espresso die je er krijgt trekt op geen zak. Er zijn ook nog (andere) coffee shops, ik heb een ganse variëteit geprobeerd, maar de koffiesmaak was nergens om over naar huis te schrijven.

De beste koffie heb ik uiteindelijk gevonden in een koffiebar in de Forum Shops at Caesars Palace. Maar goed, dat was Segafredo (die ik thuis ook wel durf te gebruiken), Italiaanse import, en die kostte maar liefst vijf (5!) dollar per kopje espresso. Eerste stop, zodra ik de valies heb geleegd, de was heb ingestoken, en een douche heb genomen, wordt dus de mokabon.

Goed. Daarna krijgt u nog wel meer te horen. Al zie ik dat mijn e-mailteller op 4.243 ongelezen mails staat (het overgrote deel hopelijk afkomstig van de interne Lijst van Het Project), en de newsreader op 2.163. Ik weet weer wat gedaan.

over biep lopen biep

Vrijdag was het zalig om te lopen, ondanks het slechte weer. Vóór het begin van de BNRF-periode was ik een beetje bezorgd of het wel zo lukken om te lopen, met die late uurtjes tijdens het festival. Maar gisteren heb ik gewoon mijn afstand een beetje teruggeschoefd. Waar ik vrijdag bijna acht kilometer heb gelopen, heb ik mij vandaag beperkt tot een rustig toertje rond de watersportbaan (iets meer dan vijf kilometer), en dan werk ik wel weer aan de afstand in augustus.

Al heb ik vandaag opnieuw iets meer dan 7 km gelopen (in 40 min). Mijn hartslag heb ik redelijk onder controle, met een gemiddelde van 150-152 op de langere afstanden. Behalve vandaag, waar de Suunto maar bleef piepen omdat ik boven de 155 ging (er zaten nogal wat heuvels in mijn parcours vandaag), zodat ik het alarm afgezet heb, en –na het eerste kwartier– op 160 bpm heb doorgedaan.

Geheel terzijde, maar mijn doel is om volgend jaar de stadsloop (10 km) in minder dan 50 minuten te kunnen afleggen. Sommigen hadden al beweerd dat te kunnen, maar zijn daar dit jaar niet in geslaagd –ik ga geen namen noemen natuurlijk.

Eigenlijk ben ik nu meer benieuwd ben naar hoe het zal vergaan met het lopen in de USA, waarvan men mij voorspelt dat ik er met temperaturen van 30 tot 40 graden zal moeten afrekenen. En waar ik mijn weg niet zal kennen. Maar misschien hebben ze wel fitnessruimtes in de hotels waar we verblijven. We zien wel.