seattle – Pagina 11

erger dan thuis

Miljaar ik ben moe. We hebben (opnieuw) de ganse dag (grotendeels) downtown doorgebracht. We zijn vanochtend (rond 9u) begonnen met ontbijt in Café Presse, three blocks down, waar ze Frans aandoende gerechten serveren. Twee weken geleden hadden we er ook gegeten, en het is er echt lekker. De croissants au chocolat (wij zouden zeggen: pains au chocolat), zijn die naam waardig: ze zijn gemaakt van lekker croissantdeeg (vandaar dat ze die naam ook gebruiken, waarschijnlijk) en rijkelijk voorzien van chocoladevulling; een brioche erbij, en een omelette aux herbes die heel lekker werd bereid.

Daarna bezochten we de REI (Recreational Equipment Inc.), een co-op waarvan we ons lid hebben laten maken. Vergelijkbaar met, maar wel vier-vijf keer zo groot als, de A.S. Adventure (vergeleken met die op de Kortrijksesteenweg), en veel goedkoper. Ik heb er een broek gekocht, en een gerecylceerde (!) tas van AG (zie foto).

Alchemy Goods is een bedrijf uit Seattle dat tassen (type messenger bags) e.d. maakt van binnenbanden van fietsen, ventielen, en autogordels. Het ziet er niet alleen erg cool uit, het is heel stevig, waterdicht, en geen twee designs zijn geheel dezelfde. Absoluut waar ik naar op zoek was, en al zeker in dit regenachtige Seattle weer, waar ik liever niet mijn schone leren tas aan blootstel. (Ze zijn ook online te bestellen.)

’s Middag gegeten bij Cafe Bengodi op 1st Ave, recht in het shopping district, vlakbij alle touristy dingen, maar dat wonderlijk lekker en budgetvriendelijk bleek: 40 USD voor drie heerlijke maaltijden (inclusief tip), waarvan de porties zo ruim bleken dat we ze eigenlijk niet op kregen, maar toch zo lekker waren dat we alles tot de laatste hap naar binnen hebben gewurmd. En ik heb twee keer goede koffie (espresso) gedronken vandaag. Een eerste keer ’s ochtends om de hoek van Broadway (East Denny Way), in Espresso Vivace (They helped to pioneer latte art with their famous rossetta design. [bron]); en de tweede keer in dat Italiaans restaurant, waar ik voorwaar een geïmporteerde Lavazza in mijn kopje kreeg.

Even de Magic Mouse binnen, een zeldzame en (dus?) dure speelgoedwinkel, en dan de Seattle Public Library (foto links). We gingen er op zoek naar Nederlandstalige kinderboeken (helaas: enkel Frans, Spaans, en een heleboel Aziatische talen), en hebben nadien het hele gebouw van boven tot onder doorgewandeld. Man, man, man. Gent weet niet wat het mist.

Uit de Library Store kreeg ik van Tessa het Seattle Moleskine City Notebook (yeah!), en op de terugweg heb ik in Barnes & Noble nog snel dat boek van Chabon gekocht. Nu zijn we thuis. Eindelijk. (Meer dan tien uur op weg.) De zaterdagen zijn hier nog erger dan in Gent.

5D from hell

Gisteren heb ik mijn 5D binnen gegeven bij ~~Optechs Camera~~ Photo-tronics. Ik was eerst bij Glazers Camera Supply binnengestapt, omdat mij dat werd aangeraden, maar die spraken van opsturen en een termijn van vier weken, en dat zag ik niet meteen zitten. Zij raadden mij Optechs aan, die offical Canon repairdinges zijn. Optechs was amper een blokje verder, dus zijn we nog even tot daar gestapt. (“Blokje? Zeg maar nen blok“, verbetert Henri mij.)

Vermoedelijk ligt het niet aan de lens –bij Glazer’s hebben ze er een andere lens op gestoken, en de fout bleef gelijk– maar aan de body. Leuk. Dat is dan al de tweede keer dat die body mij in de steek laat.

Daarnet belde Photo-tronics mij op, met hun price estimate voor de herstelling. “It’s a big camera, and we need to disassemble it completely to get to the circuit board”, meldde de man mij. Hij schatte de kostprijs op ergens iets van een 355 USD, “plus taxes, unfortunately.” Een kleine 400 USD dus. “We figure it shouldn’t take us longer than two weeks, probably less, but I’d rather say two than one, just in case. And next week is already pretty busy so…” Als ze hem niet kunnen herstellen, dan kost het mijn niks, verzekerde hij, en als het meer zou kosten dan voorzien, dan bellen ze mij eerst op. Wil ik niet doorgaan tegen de meerprijs, dan is dat geen enkel probleem. “Thanks for your trust in us”, zei de man nog. Fantastische customer service tot hiertoe in elk geval. Zelden meegemaakt.

De 5D is een fantastisch toestel, maar na alles wat ik er al mee heb meegemaakt, weet ik niet of ik het mij opnieuw zou open, mocht ik herbeginnen. Al is er niet echt een full frame alternatief.

iPhone GoPhone

Um, ja, het was hier niet betaalbaar, telefoneren via onze Belgische gsm provider. Misschien wel voor mensen wiens gsmrekening door de baas word opgepikt, of die hun eigen baas zijn (hey, die bazen kunnen dat toch inbrengen, dus waarom niet), maar wij vonden dat een beetje onzinnig. Vooral omdat we hier voornamelijk naar elkaar bellen met die gsm, of gebeld worden (ook dát kost geld als het via de Belgische provider moet), en dat wij voor onze telefoontjes naar de Heimat gretig gebruik maken van een excellent functionerende Skype.

Een van de eerste zaken die we in orde hebben gebracht, toen we tijdens ons eerste weekend University Village –de shopping mall aan de universiteit– bezochten, was ons het equivalent van een pay & go kaart aanschaffen. We gingen er langs bij at&t, omdat die hier goed vertegenwoordigd lijkt. GoPhone, zo heet dat plan, en het heeft twee opties, eentje waarbij u 1 dollar betaalt per dag dat u belt (en verder belt aan 10 cent per minuut, of gratis naar een ander mobieltje), of eentje waarbij u gewoon 25 cent per minuut betaalt. De eerste optie was goedkoper zodra we on any given day 8 minuten naar elkaar bellen, en als u mijn doktertje een beetje kent…

Daarnet vond ik dit in mijn newsreader: reclame voor GoPhone, door niemand minder dan Meat Loaf [via].

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=o5YMVO7-8ns&hl=en]

Op en top Amerikaans.

—

Euh ja, dat van die iPhone uit de titel. In de Apple Store van de University Village hadden ze er geen meer op voorraad. Ik was van plan eventueel nog eens terug te keren, maar de afstand was mij iets te groot. Edoch, hier op Capitol Hill en in downtown hebben ze hopen at&t shops, en daar kan je hem net zo goed kopen, zonder dat ze er u een phone plan bij verkopen. Dat gaat allemaal via iTunes. Allez, zou allemaal via iTunes moeten verlopen, ware het niet dat dit in dertig seconden geklaard was. En die iPhone, dat was van moeten. Mijn iPod was al een tijdje kapot, en er komt een Nike+ voor de Touch en de iPhone. Maar vooral: mijn Belgische gsm wou niet werken op het Amerikaans netwerk. Niet gelogen! Serieus! Echt waar!

(Wie mij wilt bereiken stuurt mij een mailtje, en ik stuur u per kerende mijn gsmnr.)

migraine

Allez, mijn eerste migraine in Het Buitenland. Vanochtend in bed gebleven, vanmiddag toch om boodschappen gegaan, nu weer onder zeil. Henri heeft vandaag wat minder les (enkel een beetje rekenen vanuit mijn bed vanochtend), dat hij dan maar als een voorschot op woensdag moet beschouwen.

Nu mag het toch echt wel lente worden, want de zomertemperaturen van zaterdag en zondag bleken voorlopig geheel uitzonderlijk.

eten in de braadpan

Sinds we hier in Seattle verblijven, heb ik mij geabonneerd op Slog (Seattle Blog), waarvan ik misschien wel graag zou schrijven dat het een beetje is zoals Het Project, maar dat klopt niet echt. Slog is immers het weblog van the Stranger, an alternative weekly newspaper in Seattle, Washington. Vandaag (we zijn hier nog steeds maandag) bevatte het artikels zoals Candy Should Not Be Mean (over snoepjes zoals die waarover u in Harry Potter hebt gelezen); The Little Pleasures of Puppeteering (the hand up the skirt of the Mona Lisa was een goede byline geweest, klikt u vooral op This is for the adults to see); Bird Brains (dat doet me denken aan dat kalf uit Oostakker dat zich vorig jaar bezig hield eenden met een kruisboog te beschieten); en deze Flickr Photo of the Day.

Maar een beetje voor lunchtijd trof ik ook dit in mijn nieuwslezer:

For Your Stomach’s Consideration, Capitol Hill Right Now Edition

Today is Skillet’s first day on Capitol Hill. Lunch is from 11ish to 2, in the Photographic Center Northwest parking lot at the corner of 12th and Marion. It may be mobbed. If you want to eat, you should probably be there already.

Skillet Street Food bouwt een oude Airtstream om tot een restaurantkeuken, en gaat ermee langs op evenementen, markten, en local office parkings, waar ze ontbijt en lunch aanbieden. Vandaag kwamen ze voor de eerste keer langs op Capitol Hill, in een locatie op amper drie blocks van waar wij wonen.

Henri was meteen voor het concept gewonnen. Ik heb hem eerst zijn maaltijd online laten kiezen (hij doet nog langer over kiezen dan zijn moeder), en wij kwamen terug met the burger (grilled kobe “style” beef, cambazola, bacon jam, arugula, brioche, handcut fries) en een portie poutine (herby gravy, white cheddar, herbs). Poutine, leert Wikipedia, is een van oorsprong Canadees gerecht dat bestaat uit frieten met saus en stukjes wrongel (onverwerkte kaas): lekker!

De frieten die we hier al hebben gegeten, zijn hier overigens heel lekker. Dunne handgesneden frieten, met de schil nog aan (zoals ik ze zelf ook maak) en helemaal niet vet. Ze worden rijkelijk besprenkeld met grof zeezout en een mengeling van kruiden. De hamburger was een echte verse burger, gegrild, en aan de smaak te oordelen zelfs op hout(skool). 7 USD voor de burger, 5 USD voor de poutine; voor dat geld kan ik hier zelf niet koken.

Summer in Seattle

24 graden (Celsius jawel), dat was de temperatuur die we hier officieel mochten noteren. In de zomer moet het hier verzengend heet zijn –hoewel Seattle omgeven ligt door meren, en vlakbij de Pacific Ocean, was er geen zuchtje wind te bespeuren.

Tessa had vandaag vrij –voor u gaat steigeren, binnenkort draait ze ook weekendwachten– dus besloten we af te dalen naar downtown. De shopping area bevindt zich tussen 6th en 1st, en strekt zich dan grofweg uit van Pine Street tot Main Street: een dikke kilometer, maar dan maal zes (voor alles tussen 1st en 6th).

Reken er wel eerst nog de kleine drie kilometer stappen bij, om te komen van waar wij wonen, aan Union & 15th, tot Pike & 1st (Pike Place Market). Leutig wandelen op een zonnige dag als vandaag, minder leuk om (uphill) terug naar huis te trekken, de armen vol zakken groenten, fruit, of ander erm… shopping materiaal.

De Interstate 5 (ofte I-5 –foto hierboven) ligt op ongeveer twee derde van ons huis. Een paar kilometer verder, in dezelfde richting waarnaar u op de foto kijkt, ligt het Fred Hutchinson Cancer Research Center (het FHCRC ofte the Hutch), waar Tessa de namiddagen slijt. De voormiddag brengt ze door in het University of Washington Medical Center, nog wat kilometers verder. Ze begin om 7u30 aan haar rondes, we staan hier rond 6u op.

We zijn begonnen al die straten af te wandelen –we waren downtown nog nooit zuidelijker gestapt dan Union (wat niet echt dezelfde Union is als die waar wij wonen), maar we hebben het al gauw opgegeven, om snel helemaal af te zakken naar 1st. Maar niet zonder eerst de comic book store Zanadu op 3rd te bezoeken. We hebben er voor Henri wat Disney strips gekocht, een goede manier om hem aan te zetten wat Engels te leren.

En op Rainier Square aan 5th vonden we bovenstaand gebouw, dat wel op zijn kop lijkt gezet, en onderdeel is van een chique shopping mall (waar we niet zijn binnen gestapt).

Over gebouwen gesproken, dit troffen we nog een eind verder aan op 5th, en ik had geen idee wat het was, tot ik daarnet het adres op Google ingaf. Dit, beste lezers, is de Seattle Central Library, ontworpen door Rem Koolhaas (de architect die niet goed genoeg was voor Gent). Binnenkort gaan we er ook eens binnen.

(Ook mijn fototoestel was er behoorlijk ondersteboven van, want na deze foto besliste hij (zij?) geen k(l)ik meer te geven. Jawel, mijn 5D heeft het opnieuw laten afweten –of liever, waarschijnlijk de lens, want ik krijg een Err 01 en diafragma 00. Dat is een communicatieprobleem tussen de lens en de body, maar alle lapmiddeltjes die worden aangeraden, helpen mij niet vooruit. Ik zal weer eens een fotowinkel moeten binnenstappen. “Die Canon en Amerika, dat gaat precies niet goed samen”, merkte Tessa terecht op.)

Niettemin een geslaagde dag, met tropische warmte, relaxed shopping (zelfs voor mij, en dat is al veel), en heerlijk uitpuffen in het buurtparkje. Maar daarover leest u ook bij mijn doktertje.

verschillen

Nog zoiets dat bigger is in Amerika: ik eet heel graag ajuin, maar zelfs ik opteer ervoor zo’n Amerikaanse ui over twee dagen gespreid te eten/in ons voedsel te verwerken. Op de foto, zo zonder context, ziet het er gewoon uit als een normale ajuin, maar ik kan u verzekeren dat hij net zo groot is als de appels alhier, en die zijn twee keer zo groot als de appels bij ons. Amerikanen en size, het blijft iets bijzonders.

“Er zijn drie dingen die ik nodig heb in huis, om mij op mijn gemak te voelen”, vertelde ik onlangs aan Tessa naar aanleiding van onze tijdelijke woonst hier in Seattle. “Een goed toilet, een ruime badkamer, en een grote keuken. Dus op dat vlak heb ik hier alvast mijn goesting.” Een bed mag ook niet ontbreken natuurlijk, maar dat was ik even uit het oog verloren.

Voor u over die andere puntjes uitroept “maar dat is toch evident”, wil ik even opmerken dat we wat keuken en badkamer betreffen, hier eigenlijk beter zitten dan bij ons thuis. Die douche is gewoon subliem. Hier tegenover thuis geeft dat: een walk in regendouche, die bij iedereen in de smaak valt, vs een bad-slash-douche waaruit het water op de vloer spettert; een keuken met veel bewegingsruimte vs de vier vierkante meter waarop alles bijeen gekramd staat. Niet dat ik daarover klaag (ik zou wel zot zijn, met ons huis in Gent), maar het is gewoon iets gerieflijker hier.

Ons bed thuis valt dan weer veel meer in de smaak, zelfs al is het hier wel heel erg romantisch ingericht. De slaapkamer is een fractie van de oppervlakte van onze slaapkamer thuis, maar ze wordt hier dan ook alleen maar gebruikt om in te slapen –thuis staat er ook nog een halve bibliotheek in en een tv-toestel. Nochtans is het hier relatief ruim, maar dat komt omdat elke vierkante centimeter erm… inch functioneel –maar mooi– werd benut.

De zon schijnt, ik heb wireless internet, dus ik verhuis even naar ons terras voor het einde van deze post, terwijl Henri zijn huistaak maakt. De voordelen van home schooling. Vandaag hadden we het overigens over lengte- en breedtegraden en tijdzones voor de les WO (dat staat voor Wereld Opvoeding –of iets dergelijks). Niet dat het in het lespakket stond, maar hij vroeg ernaar, dus ik kan het hem net zo goed uitleggen.

Aaah! De lente is hier duidelijk aangebroken. Tot later!

bigger aka size matters

Een doos Kellogg’s Shredded Cinnamon Apple Wheat Squares was wat Tessa mij meebracht, eeuwen geleden, toen ze met haar ouders ergens in Amerika op reis was geweest. Dat reizen naar buitenlandse congressen kreeg ze al van kindsbeen mee, want haar vader ging zijn Fuzzy Logic gospel ook al overal ter wereld zoeken en verspreiden.

Anyway, sindsdien zoek ik op elke Amerika-reis in elke winkel naar die Wheat Squares, maar die zijn nergens meer te vinden. Gewone Shredded Wheat Squares wel, en dat is wat wij nu als ontbijt nuttigen. De eerste doos is reeds op, en toen ik vanochtend de tweede doos aanbrak, die ik van bij de QFC had meegebracht, mocht ik ontdekken dat die dingen in twee maten bestaan: bite sized (ofte mini-wheats) en normal. De tweede doos die ik had meegebracht bevatte de normal sized versie. Waaronder u mag verstaan dat zo’n Wheat Square bijna een vuist groot is, vergelijkbaar met een kleine loempia. Tessa en Henri barstten in luid gelach uit toen ze eerst mijn verrast gezicht, en dan de ene Wheat Square zagen die ik in mijn ontbijtkom gelegd had.

Everything’s bigger in ~~Texas~~ Seattle.

(“Papa, ge zijt nu juist een paard in een stal, dat hooi eet.”)

amerikaans brood

Brood is hier vreselijk: zowel duur als slecht. Voor een industrieel voorgesneden (klein) brood betaalt ge maar liefst 5 tot 6 USD (not kidding –helaas), en vanaf er iets of wat artisinaals (lees: handbewerkt) aan te pas komt, gaat die prijs de hoogte in. Voor drie –weliswaar lekkere– koffiekoeken, één met poppy seeds, één met noten en één met cinnamon apple, betaalde ik eergisteren maar liefst 11,44 USD. En dan vond u Bloch aan de dure kant?!

Laat ik toch maar zelf brood bakken zoals thuis, dacht ik toen. Gist is hier momenteel echter onvindbaar, en een winkeljuffrouw aan wie ik de vraag stelde –erop lettende dat ik vroeg do you sell yeast, i.p.v. do you have yeast om elke mogelijke verwarring te vermijden– hield mij voor dat gist een seasonal product is. Euh?

Dus ben ik maar naar huis gegaan met droge gist (yuk) en iets wat voor bloem moest doorgaan. Ik heb mij rotgezocht naar zonnebloemolie, maar dat heb ik moeten opgeven. Canola verkopen ze hier bij de gallon, dus heb ik het daarmee gedaan. En grote eieren zijn hier kleiner dan de verse eieren die ik thuis van mijn schoonvader krijg (hoe zit dat daar nu met die dioxine?).

De weegschaal kan overweg met zowel het metrisch als het Amerikaanse stelsel (dat nog verschillend is van het oude Britse imperiaal systeem), en het enige waar ik nog wat naar moest zoeken, was hoe die gasoven werkt. 220°C is zo’n 428°F hielp google mij verder, en dan was het nog juist raden naar hoe lang zo’n gasoven moest voorverwarmen (ik heb op een kwartier gegokt).

Zeer handig overigens is dat er tussen de twee branders aan de linkerkant en die aan de rechterkant, een soort warmhoudplaat is, die constant een 25 of zo graden (celcius) heeft. Eergisteren had ik dat nog niet ingezien, maar dat lijkt mij perfect voor het rijsproces. De volgende keer zet ik daar de kom brooddeeg op.

Ik heb mijn challe/briocherecept gebruikt, en wat eruit kwam was wel degelijk brood, maar een beetje cakeriger (lees: dense) dan zou moeten. Vandaag probeer ik het zonder canola.

—

Update: vandaag zijn we naar QFC gestapt, en daar hebben we voorwaar echte, verse gist gevonden! (En marmite, maar dat heb ik niet gekocht.) En terwijl ik dit schrijf, staat mijn deeg op die middenplaat mooi te rijzen. Juich!

wisselvallig

De zon schijnt vanochtend! Niet dat het zal blijven duren, want het weer is hier nogal ‘wisselvallig’. Dat laatste woord is een eufemisme, zelfs voor de mensen die het Belgische ‘klimaat’ gewoon zijn. (Let op het subtiele en totaal overbodige gebruik van de ironietekens-vermomd-als-aanhalingstekens.)

Maar bon, het is hier dus ochtend, terwijl julie stilletjesaan de werkdag afsluiten. Handige truc, die niet geheel klopt, maar haar doel dient: als jullie opstaan, gaan wij slapen, als jullie gaan slapen, zijn wij opgestaan. Berichten in de (jullie) namddag werden hier ’s ochtends gepost, etc. Bel ons dus ook niet voor 17u aub –dan is het hier 8u, heeft iedereen ontbeten, is Tessa gaan werken, en ben ik al terug van het lopen– en dan zijn we bereikbaar tot ge daar gaat slapen. Onze Belgische nummers worden overigens niet beantwoord; we hebben hier een at&t GoPhone chip gekocht.

Maar ’t is hier wisselvallig. En dat, gecombineerd met de jetlag –die er stilletjes aan denkt uit mijn systeem te verdwijnen– is niet meteen positief voor mijn aften. Gans mijn smoelwerk doet weer pijn. Maar geen nood, ik ga er niet over beginnen zagen.

Het weer zag er al goed uit, toen we vanochtend opstonden. Een beetje donker (het was 5u45), maar de wolken waren dunner bezaaid dan gisteren. Wel koud, want toen ik vertrok om te lopen, zijn mijn duimen er zowat afgevroren. Natuurlijk had ik geen handschoenen mee, het is lente! In tegenstelling tot zondag ben ik niet meteen drie kilometer lang een berg afgedaald, maar heb ik mij ertoe gehouden een genummerde straat af te lopen. De hoogteverschillen bevinden zich –zo heb ik ontdekt– voornamelijk in de genaamde straten. Dat zal ons leren redelijk op de top van Capitol Hill een huis te gaan betrekken.

En lap, de zon is alweer weg. Maar kijk, niet dat ik jullie jaloers wil maken, maar de weersvoorspelling gaat hier van zon naar zonniger vanaf vrijdag, met (voorspelde) tempertaturen van gemiddeld 16 tot 18 graden (celcius, ja), terwijl ik bij dezelfde weersvoorspeller voor Gent vanaf vandaag bewolkt zonnig krijg met gemiddelden van 12-13 graden en zo’n wolkje met een bliksemschichtje in vanaf zaterdag. Hey, en daar is onze zon terug!

En terwijl ik dit schrijf zegt de man op de locale radio: “It looks like about 50 right now, it’s gonna climb to 60 aaaaand it looks like 68 on Saturday. Rejoyce! And find your shorts.“