huis – volume12

Warmteverlies

In onze vensters zit nog steeds enkel glas. Met uitzondering van de badkamer, dat werd vervangen net omdat het daar in de winter makkelijk warm moest kunnen worden. Of omdat het hout verrot was, dat kan ook. Of beide.

Enkel glas, dat is niet meer van deze tijd. Als we geld aan energie audit van ons huis zouden hangen, zouden we meteen brandende (infra-)rode vlekken aan elk raam zien. Zelfs al heb ik, een jaar of twee drie geleden, alle ramen netjes opgespoten met silicone. Ze konden dan wel niet meer geopend worden (op een paar na), maar het zal toch een beetje geholpen hebben. Maar nu worden ze vervangen. Met dank aan mijn moeder, waardoor we nu onze lening niet moeten verlengen.

We hebben voor aluminium gekozen, met hoge energiewaarde en geluidswerend, zodat het geroezemoes van de straat ook meer zal onderdukt worden. Alle ramen worden vervangen, behalve dat één in de badkamer, en de twee veluxen op Henri zijn kamer, die reeds voldoende energie-efficiënt zijn. En het leutige van de zaak is: ze worden vervangen terwijl wij in de USA zitten. Met dank aan mijn schoonvader, die de werfleiding op zich zal nemen.

Wat een ongelooflijke luxe allemaal.

(En dan kijk ik uit naar de spectaculaire daling van onze energiefactuur.)

ingehouden

“Onder de 250 gaat de familie het niet laten gaan, mevrouw”, antwoordde de meneer vanochtend nog aan mijn moeder.

250, dat staat voor tweehonderd vijftig duizend euro, ofte de prijs waaraan het huis naast het onze van de hand kon worden gedaan. Niet dat we niet geïnteresseerd waren –integendeel– maar dat bedrag leek ons nogal hoog gegrepen. Niettemin haalde ik Henri voor zijn studie van school af, en gingen wij, geflankeerd door twee parentes naar de Notarisstraat, zaal A.

Een hele resem lezingen ging aan de verkoop vooraf, inclusief kostprijzen en percentages daarvan, onbestaande bodemattesten, erfpachtrechtzaken (onze aalput zit bij de buren), en dies meer. Nadien werd daar nog eens een samenvatting van gegeven, en dan kon men bieden.

Of niet.

Er zaten –onszelf meegerekend– drie potentiële bieders in de zaal: een meneer, een koppeltje, en onze ‘clan’. En het ging verschrikkelijk traag.

“180.000”, opende de meneer.

En na ettelijke minuten getreuzel, en een dreigende twee klop van de hamer, volgde “182.000” van het koppeltje.

En na nog meer minuten en meer gesmeek van de notaris en dreigend hamergeklop, volgde uiteindelijk nog “190.000”… van één van de zoons van de eigenaar! Niemand bood meer, de verkopers trokken zich terug, en de kaarten werden op tafel gelegd.

“De familie wenst niet toe te wijzen aan een bod onder de 225.000”, legde de notaris uit. “Maar dan wel met recht van hoger bod.”

Wat betekent dat er een extra procent aan de kosten mag worden toegevoegd, waardoor –inclusief kwijtingskosten– dat percentage op 15 wordt gebracht. Wat van de effectieve verkoopsprijs 258.750 euro zou maken.

Niemand bood meer –er zijn ook redelijk wat kosten aan het eigenlijk niet zo grote huis (o.a. het dak moet worden vernieuwd, het terras is in bedenkelijke staat, en er is een barst die over zowat de gehele achtergevel loopt)– dus werd het huis ingehouden. Ik ben benieuwd naar het vervolg.

verschillen

Nog zoiets dat bigger is in Amerika: ik eet heel graag ajuin, maar zelfs ik opteer ervoor zo’n Amerikaanse ui over twee dagen gespreid te eten/in ons voedsel te verwerken. Op de foto, zo zonder context, ziet het er gewoon uit als een normale ajuin, maar ik kan u verzekeren dat hij net zo groot is als de appels alhier, en die zijn twee keer zo groot als de appels bij ons. Amerikanen en size, het blijft iets bijzonders.

“Er zijn drie dingen die ik nodig heb in huis, om mij op mijn gemak te voelen”, vertelde ik onlangs aan Tessa naar aanleiding van onze tijdelijke woonst hier in Seattle. “Een goed toilet, een ruime badkamer, en een grote keuken. Dus op dat vlak heb ik hier alvast mijn goesting.” Een bed mag ook niet ontbreken natuurlijk, maar dat was ik even uit het oog verloren.

Voor u over die andere puntjes uitroept “maar dat is toch evident”, wil ik even opmerken dat we wat keuken en badkamer betreffen, hier eigenlijk beter zitten dan bij ons thuis. Die douche is gewoon subliem. Hier tegenover thuis geeft dat: een walk in regendouche, die bij iedereen in de smaak valt, vs een bad-slash-douche waaruit het water op de vloer spettert; een keuken met veel bewegingsruimte vs de vier vierkante meter waarop alles bijeen gekramd staat. Niet dat ik daarover klaag (ik zou wel zot zijn, met ons huis in Gent), maar het is gewoon iets gerieflijker hier.

Ons bed thuis valt dan weer veel meer in de smaak, zelfs al is het hier wel heel erg romantisch ingericht. De slaapkamer is een fractie van de oppervlakte van onze slaapkamer thuis, maar ze wordt hier dan ook alleen maar gebruikt om in te slapen –thuis staat er ook nog een halve bibliotheek in en een tv-toestel. Nochtans is het hier relatief ruim, maar dat komt omdat elke vierkante centimeter erm… inch functioneel –maar mooi– werd benut.

De zon schijnt, ik heb wireless internet, dus ik verhuis even naar ons terras voor het einde van deze post, terwijl Henri zijn huistaak maakt. De voordelen van home schooling. Vandaag hadden we het overigens over lengte- en breedtegraden en tijdzones voor de les WO (dat staat voor Wereld Opvoeding –of iets dergelijks). Niet dat het in het lespakket stond, maar hij vroeg ernaar, dus ik kan het hem net zo goed uitleggen.

Aaah! De lente is hier duidelijk aangebroken. Tot later!