(Canon EOS 5D, EF 16-35mm f/2.8 L II USM@16mm, f/3.2, 800ASA)
Als hij geen les krijgt, boodschappen doet, eet of slaapt, leest hij. Flinke jongen.
Tag: seattle
thanks for bagging
Het is hier duur, zo hebben wij de indruk. Never mind de goedkope dollar, wij hebben ons hier –na nauwelijks vier dagen– al vaak de bedenking gemaakt wat het zou geweest zijn als de dollar zo sterk zou gestaan hebben als vroeger. Cd’s, boeken, electronica, de meeste luxegoederen zijn hier inderdaad –na omrekening– pakken goedkoper. Basiszaken zoals voedsel, of gereedschap voor manuele arbeid (i.c. koken), kosten gemakkelijk evenveel. De eerste dag stapten we buiten uit Madison Market met een rekening voor 56,92 USD, goed voor een gallon melk (net geen twee liter), anderhalf pond appels, peren en tomaten, een doosje thee, boter en een gallon cranberry juice. Trader Joe’s is gelukkig wat goedkoper, en ik ga binnenkort toch ook eens een Safeway en een QFC binnen stappen.
Pike Place Market –een soort overdekte markt waar veel spel van wordt gemaakt maar eigenlijk weinig variatie aan stalletjes en waren biedt– viel veel beter mee: voor 13 USD had ik een goed gevulde plastic zak die op de terugweg mijn arm een paar centimeters langer heeft gemaakt, en bij de slager aldaar bracht ik een drie rib eyes (today’s special) ofte entrecôtes mee, en een hanging tender ofte onglet die langer was dan het gemiddelde varkenshaasje en minstens twee keer zo dik (anderhalf pond), voor 18 USD in totaal. Ik weet waar ik in het vervolg mijn groeten en fruit (en vlees) ga kopen. Ze hebben er ten andere ook een paar visstalletjes, met vis aan zeer betaalbare prijzen (scallops voor Geen Geld).
Wat ook opvalt is dat er bijzonder weinig voetgangers zijn. Seattle is een grote stad, maar nergens is het druk. Het is dan wel Spring Break, maar ik kan mij niet voorstellen dat gans Amerika dat in Fort Lauderdale doorbrengt. Iedereen doet hier ook alles met de wagen, dat is een cliché dat geheel klopt. Wij zijn de uitzondering die met boodschappen beladen door de straten stapt. Die boodschappen worden overigens voor u netjes gezakt, niet alleen in winkels waar ge dat zoudt verwachten, maar ook in de grootwarenhuizen. Toen ik Madison Market spontaan de boodschappen in een zak begon te laden, beantwoordde de cool dude achter de kassa mijn impuls meteen met een “hey, thanks for bagging”. De verwondering op zijn gezicht voor mijn actie was minstens net zo groot als de mijne voor zijn opmerking.
Pijn
Gisterenochtend (zondag, voor alle duidelijkheid), ben ik voor het eerst gaan lopen sinds we in Seattle aangekomen zijn. Seattle, laat mij u vertellen, is niet vlak, zoals Gent. Jazeker, wij hebben de Kattenberg én de Sint-Kwintensberg, maar geheel in tegenstelling tot de omschrijving in hun naam, zijn beide bergen slechts minuscule molshopjes tegenover de glooiingen van pakweg First en Capitol Hill. Het traject ging van ons huis op 15th Av tot Washingon Park en volgde grotendeels E Madison St. Goed voor 6 miles of 10 kilometer, maar ik heb ze niet allemaal gelopen. Op de heenweg begon het een klein beetje bergop, maar de rest van Madison was grotendeels dalen. Edoch, wie daalt, moet daarna stijgen (in dit specifiek geval toch), en de inclinatie van de heuvel was er net iets te veel aan. Zelfs op stevig staptempo vloog de hartslag de lucht in.
In de namiddag, hebben we nogmaals stevig doorgestapt, naar de plaats(en) waar Tessa zal moeten werken, van ergens in de buurt van downtown tot de universiteit en de shopping mall aldaar. De iPhones waren allemaal uitverkocht, maar ondertussen hebben we wel beiden een prepaid card van AT&T gekocht. Kwestie Mobistar niet al te gelukkig te moeten maken als we naar elkaar bellen. We hebben die afstanden allemaal te voet afgelegd, heuvel op, heuvel af, en dat is toch wel serieus in de benen gekropen. Ik heb beenspieren gebruikt waarvan ik niet eens wist dat ik ze had (zo zegt men dan), maar ze doen vandaag wel allemaal pijn. Het zal goed voor de looptraining zijn, maar ik denk dat ik het toch heel wat kalmer zal moeten aanpakken.
Er wordt veel gelopen, hier in Seattle, en in tegenstelling tot bij ons, groeten de lopers elkaar heel hartelijk als ze elkaar kruisen. Voor de rest is het hier nogal doods. Misschien heeft dat te maken met het slechte weer –al lopen de mensen hier in hemdsmouwen en korte broek rond, en staren ze ons net niet na als we hen met muts en sjaal kruisen. Gekke jongens, die Amerikanen.
Seattle: house with a view
(Canon EOS 5D, EF 16-35mm f/2.8 L II USM)
Het zicht op downtown Seattle vanop ons balkon. Het balkon is breed en diep genoeg om er comfortabel te zitten (als het niet regent), en er staat zelfs een BBQ op. Het huis is heel rustig gelegen, het enige lawaai dat we horen, komt van het occasionele opstijgende vliegtuig in de verte, of een toeterende boot van nog verder. Niks dat stoort.
Dit is het zicht vanop onze slaapkamer.
Het zijn alletwee nachtfoto’s, vandaar de wat rare hoek. In het eerste geval rustte het fototoestel op de balustrade van het balkon, in het tweede geval op de venstertablet.
(Er is veel te vertellen over vandaag, maar ik ben te moe. Binnenkort meer.)
Seattle: nog drie maand
“Hoe laat is het nu eigenlijk”, is de vraag die ons vanochtend bezig hield. Het scheelt tien uur met België, neen twaalf, neen negen, en uiteindelijk heb ik het gewoon via internet opgezocht en de klokken juist gesteld. Negen is het goede antwoord. Het is hier negen uur vroeger. Meer dan genoeg voor een serieuze jetlag.
“We zijn hier nog drie maand”, is wat er ons vandaag van heeft weerhouden om al te veel te doen of (vooral) te kopen. Vanochtend gingen we ontbijten in Café Presse (damn, ik moet hier toch een shortcut vinden voor de accenten op dit qwerty-klavier). Het hoekje om, three blocks down that street, en dat is allemaal veel dichterbij dan de Amerikaanse afstanden zouden laten vermoeden. Tessa had er Oeufs plats, jambon, fromage, wat werd uitgesproken als ‘ofbla‘, en waarbij wij slechts met veel zelfbeheersing onze glimlach niet tot een schaterlach lieten uitgroeien. Maar het was heel lekker.
Via Pike Street zijn we daarna tot Pike Market gestapt, waar ze vis en vlees en groenten en fruit aan redelijke prijzen verkopen, beterkoop dan in de Madison Market op E Madison Street, waar het voedsel wel organic heette, maar de prijzen nogal hoog lagen. Ondertussen hebben we een beetje verder ook Trader Joe’s ontdekt, waar de groenten en het fruit ook organic zijn, maar de prijzen veel menselijker. En ik heb zo het gevoel dat alles hier wel organic is.
Downtown, rond Pike Street en Pine Street, is zowat het retail district, met alles van Macy’s en Nordstrom en GAP en Niketown en Aveda. En een food court, zoals we dat kenden van Las Vegas vorig jaar, waar ze een heleboel verschillende soorten fast food hebben, van hamburger tot chinees met alles daartussen.
Seattle is wel degelijk koffie stad. Op elke hoek van de straat is wel een coffee place, en ondertussen hebben we al ontdekt dat ge die ketens (Seattle’s Best, Starbucks) beter links laat liggen, en bij de ‘kleine’ independents binnenstapt. Ik ga nog plezier beleven om de beste koffie en de beste branderij eruit te halen, denk ik. Maar hey, we zijn hier nog drie maand, dus we hebben nog tijd zat.
Seattle (i)
Bedankt voor alle uitingen van bezorgdheid. Om met de pointe te beginnen: wij zijn er, en onze bagage is er ook. Op hetzelfde moment en met hetzelfde vliegtuig nog wel.
In London is het —zoals gezegd— een uur vroeger, en bovendien had de aansluiting nog vertraging ook. Wij hebben helemaal niks rebooked, maar zijn –bloedneusgewijs– gewoon naar de juiste Gate gewandeld en hebben daar het juiste vliegtuig geboard. Van Terminal 5 (waar onze vlucht uit Brussel landde) naar Terminal 4 (waaruit onze vlucht vertrok), is het overigens achttien minuten met een shuttle.
We waren pas gerust toen het vliegtuig –met ons erin– opsteeg, en helemaal content toen we onze bagage op de carrousel zagen verschijnen. De douane was voor een keer nergens een probleem. In Terminal 4 deden ze zelfs vlak voor onze neus een nieuwe gang open –dus mochten we als eersten door– en in Seattle waren ze verschrikkelijk ontspannen.
Het huis waarin we zijn terecht gekomen, en dat ik al ergens in januari had ‘besteld’ is beter dan verwacht. En de verwachtingen waren al goed. Kirby, de eigenaar/bewoner heeft een prachtige woonst, twee verdiepen, smaakvol ingericht. We hebben net wat inkopen verricht, wat gegeten, en nu gaan we slapen. Het is ondertussen 6u (’s ochtends) Belgische tijd ofte 20u Seattle time. Het is meer dan 24 uur geleden sinds we opgestaan zijn. En het is nog steeds vrijdag.
Oh. Dit is wel degelijk Seattle: het is nog geen moment gestopt met regenen.
Seattle Short Term Furnished Housing
…dat is waar ik naar op zoek ben.
Een mens zou denken, in deze tijden van internet en zo, dat zo’n taak poepsimpel is. Want kijk, ondertussen begin ik Seattle al een beetje te kennen. Zo weet ik dat Public transit voor een gedeelte van downtown Seattle gratis is (Ride Free Zone), dat er een heleboel parken en musea zijn, en dat de Central Library werd ontworpen door Rem Koolhaas (de man wiens ontwerp voor het Forum in Gent werd gediskwalificeerd).
Genoeg trivia. Tessa zal zich bewegen tussen het University of Washington Medical Center (Google map) en het Fred Hutchinson Cancer Research Center (Google map), resp. in de Cascade neighborhood en aan de onderkant van het University District. Gezien we liever geen auto huren (duur!) zouden we in de buurt willen wonen, wat wil zeggen ofwel dus die Cascade neighborhood, ofwel in Capitol Hill. Op Google maps, is het ongeveer dit gebied.
Ettelijke google searches geprobeerd, e-mails verzonden, en locale mediatoestanden (worden) in de gaten gehouden (zoals craigslist en VRBO). Sommige dingen zijn waanzinnig duur: voor meer geld dan wat wij voor ons ganse huis maandelijks afbetalen, hebben we dan amper de oppervlakte van onze bureau waarin ik nu zit te tikken (aan het extreme uiteinde zelfs aan weekly rate!). Maar ik vind het wel. (Nog goed dat de dollar zo goedkoop staat.)
Tips zijn welkom.
Q&A – u vraagt, wij draaien
Hoeveel cd’s passen er (ongeveer) in zo’n billy
, vroeg Darkman (back to cds).
Ewel, zoveel:
Het zijn standaard Billy’s, van 80cm breed (die rechtse is een smallere, maar lijkt groter door de vervorming van de lens), met daarin een speciaal cd-schap, dat blijkbaar niet meer te verkrijgen is (als ze wel nog ergens te verkrijgen zijn, dan hoor ik het graag, ik zoek er namelijk nog). Zo’n plugin deelde een gewoon billy-schap in acht vakjes in, en in één zo’n vakje krijg je 16 cd’s. Zonder onderverdeling krijg je er ongeveer 75 op één plank. (Ik heb iets van een tweeduizend cd’s.)
—
En wat ga je daar doen? MS bezoeken?
, vroeg Unexpected, naar aanleiding van het Seattle-avontuur (300 euro gespaard).
Ewel, niets.
Tessa gaat voor drie maanden als visiting physician naar het Fred Hutchinson Cancer Research Center, en Henri en ik gaan mee.
In elk geval zal ik er Henri drie maand les geven. Hij zit in het derde leerjaar, dus dat moet nog wel net lukken –en ik krijg bovendien het lerarenlessenpakket mee, zodat ik niet alleen kan spieken maar ook de wettelijk bepaalde leerstof kan behandelen.
Voor de rest: veel rondwandelen, lezen, foto’s maken, en weblog postjes schrijven. Denk ik.
300 euro gespaard
Die zucht, die u eerder vanochtend in Gent hebt gehoord, kwam van mij, en was er één van verlichting. Het werd nu wel eens dringend tijd dat ik de tickets voor ons Seattle-avontuur aankocht, vond Tessa (al een tijdje).
Dus gaf ik gisterenavond de magische termen airline tickets online bij Google in, en de eerste link bracht mij bij ebookers.be. Ik heb een aantal sites geprobeerd, maar die ebookers.be kwam met de goedkoopste resultaten, goedkoper zelfs dan de .de en .nl regionale afdelingen van hetzelfde bedrijf. We waren (Tessa was) toch een klein beetje onzeker over de site, dus gingen we ook maar even bij de luchtvaartmaatschappijen zelf kijken. Niet de Amerikaanse (slechte ervaringen mee), niet SN (veel te duur), maar wel Lufthansa en British Airways (BA).
Bij de Duitsers vertrok onze vlucht om 7 uur des ochtends. Gezien het avontuur ons naar de paranoïde Verenigde Amerikaanse Staten brengt, betekende zulks dat we rond 4-5 uur op de luchthaven moeten zijn, dus de facto dat we die nacht niet zullen slapen. Goed voor (tegen) de jetlag, mag u denken, maar nefast voor de gezondheid.
De Britten gaven ons de mogelijheid om pas rond de middag te vertrekken. Het kostte ons –op het totaalbedrag (drie tickets heen en terug)– een (kleine) honderd euro meer, maar goed, dat behoorde nog steeds tot de goedkope(re) opties. Verkocht!
Tot we de datum uitrekenden (vanzelfsprekend pas nadat we de bestelling vervolledigd hadden), en we uitkwamen op meer dan 90 dagen. Dat klinkt zeer triviaal, edoch wanneer men meer dan 90 dagen in de USA verblijft, komt men niet meer in aanmerking voor het Visa Waiver Program. De rompslomp om een visum te verkrijgen is verschrikkelijk, en nogal duur. Zo moet men o.a. eerst een telefonische afspraak maken met de embassade (dat kost 15 euro), en daarna een visum kopen (net geen 100 euro). In ons geval een dikke 300 euro dus.
Gelukkig beschikt BA over een zeer handige website met een Manage My Booking gedeelte. Onze vlucht wijzigen zou evenwel ook 300 euro kosten. Liever dat dan die rompslomp, maar ik dacht: laat ik eens bellen met die mensen.
En kijk, vanochtend had ik een zeer behulpzame Paul aan de lijn, aan wie ik het probleem heb uitgelegd, en die mij nikske van kosten heeft aangerekend. Onze terugvlucht is vervroegd, en we blijven nu 88 dagen in USA (jaja, ik heb meteen een marge ingebouwd).
Dankuwel Paul, om mij een stap dichter bij mijn lens te brengen. Fly BA!