Een doos Kellogg’s Shredded Cinnamon Apple Wheat Squares was wat Tessa mij meebracht, eeuwen geleden, toen ze met haar ouders ergens in Amerika op reis was geweest. Dat reizen naar buitenlandse congressen kreeg ze al van kindsbeen mee, want haar vader ging zijn Fuzzy Logic gospel ook al overal ter wereld zoeken en verspreiden.
Anyway, sindsdien zoek ik op elke Amerika-reis in elke winkel naar die Wheat Squares, maar die zijn nergens meer te vinden. Gewone Shredded Wheat Squares wel, en dat is wat wij nu als ontbijt nuttigen. De eerste doos is reeds op, en toen ik vanochtend de tweede doos aanbrak, die ik van bij de QFC had meegebracht, mocht ik ontdekken dat die dingen in twee maten bestaan: bite sized (ofte mini-wheats) en normal. De tweede doos die ik had meegebracht bevatte de normal sized versie. Waaronder u mag verstaan dat zo’n Wheat Square bijna een vuist groot is, vergelijkbaar met een kleine loempia. Tessa en Henri barstten in luid gelach uit toen ze eerst mijn verrast gezicht, en dan de ene Wheat Square zagen die ik in mijn ontbijtkom gelegd had.
Everything’s bigger in Texas Seattle.
(“Papa, ge zijt nu juist een paard in een stal, dat hooi eet.”)
Dat ziet er meer iets uit om onderweg naar het werk op te knabbelen met een flesje melk/fruitsap bij. Ik keek altijd uit naar het bezoek van mijn Amerikaanse groottante om de lifesavers, snoepjes waarvan ze mij vertelde dat Amerikanen die altijd bij zich hadden voor het geval ze zonder eten zouden vallen, dan hadden ze toch iets om te overleven. Als ik de foto’s van de uitgestrekte weides en de sneeuw in de winter zag, kon ik me dat levendig inbeelden.
Hehe, grappig.
Maar de bite-size varianten zijn wel lekker.
@ Henri: ’t Zijn wel kleintjes hé 🙂