Tag: ouderdomsverschijnsel

Brat Pack

De Brat Pack films hebben waarschijnlijk sterk bijgedragen tot mijn filmische ontwikkeling. Iedereen zal er waarschijnlijk een lichtjes ander gevoel bij hebben, maar de lijst met BPfilms, zoals die op wikipedia staat, komt in elk geval niet overeen met hoe ik de Brat Packs heb ervaren.

Ze zijn eigenlijk in drie fasen onder te verdelen. Rumble Fish en The Outsiders, beide Francis Ford Coppola films, zijn daar eigenlijk nog eens een buitenbeentje bij. Vanaf Wargames begint het pas echt de ‘goede’ richting uit te gaan.

Voorlopers
Rumble Fish (1983)
The Outsiders (1983)
WarGames (1983)
Class (1983)
Risky Business (1983)
Footloose (1984)
Sixteen Candles (1984)
Weird Science (1985)

De echte Brat Pack films zijn evenwel de films van voornamelijk John Hughes met o.a. Rob Lowe, Andrew McCarthy, Ally Sheedy, Molly Ringwald. En ik had een serieuze crush op Ally Sheedy in bijvoorbeeld The Breakfast Club (en ze speelde ook al in War Games mee).

Kernfilms
The Breakfast Club (1985)
St. Elmo’s Fire (1985)
Pretty in Pink (1986)
About Last Night (1986)

Ook de uitlopers mogen we niet vergeten. Ferris Bueller was al veel volwassener, Less Than Zero nog veel meer, en She’s Having a Baby ging door het onderwerp wel het verste. Die laatste film was met Elizabeth McGovern (die ook al in serieuzere films meespeelde zoals The Bedroom Window (1987)), en waar ik zo mogelijk een nog veel grotere crush op had.

Uitlopers
Ferris Bueller’s Day Off (1986)
Less Than Zero (1987)
Some Kind of Wonderful (1987)
She’s Having a Baby (1988)

De Brat Packs leken wel mee te groeien met hun publiek (de Coppola voorlopers buiten beschouwing gelaten) –niet dat ik klaar was voor een kind op 18-jarige leeftijd.

Natuurlijk hebben die films in mijn herinnering buitenaardse proporties van goedheid gekregen, net zoals de waarschijnlijk enige film die de Brat Pack ‘standaard’ benaderde: The Rachel Papers. (Dat boek wil ik eigenlijk al lang eens herlezen.) Vandaar dat ik er in geen tijden meer naar heb gekeken. Veel liever houd ik vast aan mijn goede herinneringen.

En u? Bent u bekend met de Brat Pack films?

Streets of Fire

Het gisteren terloops vermelde Streets of Fire is één van die films die mij als tiener zin heeft doen krijgen in méér films. Het is ook een van de weinige films die ik meer dan één keer in de cinema heb bekeken, al heb ik sinds die jaren 80 de film niet meer gezien. Mogelijks is dat een goede zaak, daar de prent zo’n mythische jeugdherinneringen opwekt, dat hij nu waarschijnlijk alleen maar kan ontgoochelen.

Een fantastische soundtrack was daar ook bij, met o.a. Nowhere Fast en Tonight Is What It Means To Be Young door Fire Inc. (het heeft jaren geduurd eer ik ben te weten gekomen dat die groep maar twee liedjes heeft gereleased).

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=ZTXJfOd3qv4]

Met de delectable Diane Lane, toen amper 19-20 jaar oud, vers uit de Coppola pre-brat pack movies Rumble Fish en The Outsiders. Rowrrr!

Daarna heb ik haar enkel nog in The Cotton Club, Murder at 1600, The Perfect Storm en The Glass House gezien —Chaplin heb ik gemist. Al liep het vrouwelijk publiek destijds storm voor Michael Paré. En eternal bad guy William Dafoe natuurlijk.

euri! euri?

Het zijn vanzelfsprekend euro’s, of het collectief enkelvoud euro, of de afkorting EUR, of het symbool €. Keuze te over. Maar in godsnaam, onder welk voorwendsel dan ook, geen euri.

Tenzij u insisteert uw kennis van Noordnederlandse turbotaal te etaleren. Het zal wel Italiaans zijn, zo redeneren de hippe pubers die hun interesse in, en gevoel voor, taal reeds lang hebben ingeruild voor een GSMduim. En is niet het meervoud van bambino in datzelfde Italiaans bambini? Dan moet het meervoud van euro toch ook wel euri zijn. Well, guess again.

(Let wel, het betreft hier geen spelfout, want daar is niemand vrij van. Geloof mij, ik kan het weten.)

ontbijt

“Hoe laat gaat de eerste?” vroeg ik aan de vijf goths die in de Veldstraat aan de paal van Lijn 1 zaten te wachten.

“5u23, nog een kwartierke.”

Dan kan ik beter te voet gaan, dacht ik bij mezelf. We wisselden nog gauw goedemorgens uit, en in minder dan de wachttijd stond ik aan de voordeur. Te vroeg, want mijn Grote Plan was om net op tijd thuis te komen om maar meteen de ontbijtkoeken te kunnen halen. Ach, dan leg ik me gewoon even op bed, en binnen een uurtje of zo ga ik er wel om.

“Gij zijt met uw kleren in bed gekropen of wat?” vroeg Tessa verbaasd toen ze een uur later opstond (ze moest naar Brugge) en ik wakker schrok van haar wekker. Ik murmelde nog iets over ontbijt en koeken en viel opnieuw als een blok in slaap.

(En binnen vijf minuten wordt Henri thuis gebracht, maar ik slaap nog steeds, denk ik. Misschien sla ik dat ontbijt maar beter over.)

het kot

Het ging over koterijen, vandaag op de interne mailing list van Het Project. Dat de koten tegenwoordig toch snel 250 EUR per maand kosten, en dat daarbij een 400 EUR mocht gerekend worden voor vertrier en eten. En 50-100 EUR voor een gsm. En dat er nog een laptop bijhoorde ook. En al gauw, zo beweerde men, kost zo’n kotstudent tegen de 900 EUR per maand, door elkaar gerekend.

En dan dacht ik terug aan mijn tijd in Antwerpen, academiejaar 1989-1990. In mijn kot dat kleiner was dan onze huidige badkamer, en waarvan de badkamer gemeenschappelijk was, maar ik had wel een kitchenette. De afstand tussen het bed, de deur, de kast, en de kitchenette was net geen meter. Leuk als er madammen kwamen, dat wel. En dat kostte iets van een 6.500 BEF (160 EUR) per maand. Voor al de rest –eten, uitgaan, telefooncelbellen, boeken– kreeg ik een 1.000 BEF (25 EUR) per week. (Niet dat ik daarover te klagen had.)

Internet was er nog niet, dat kreeg ik pas als ik een jaar of zo later terug in Gent stond, om er Germaanse te volgen. Honderden brieven heb ik (hand)geschreven, gedurende dat jaar in Antwerpen, dat wel. In Gent was het ARC (nu DICT) mij te ver, maar op de Blandijn was een computerlokaal, en de home achter ’t studentenresto aan de Overpoort –waar een vijftal computers stonden– was dag en nacht open, en daar heb ik menige nachten gesleten in aangenaam gezelschap.

Ach, waar is de tijd. Ik zou het zo opnieuw doen.

Midlife crisis

“Pfff”, verzuchtte ik zonet bij het avondmaal. “Hoe dichter ik bij die veertig kom, hoe meer ik ervan overtuigd ben dat ik een zware midlife crisis tegemoet ga.”

“Gôh, liefje,” was het gevatte antwoord, “gans uw leven is gewoon al één grote midlife crisis geweest tot nog toe.”

toeval

In Studio Zes, één van de boeken uit de crime reeks van DM vorig jaar, luistert het hoofdpersonnage, Annika, naar Jim Steinman. Hij wordt beschreven als de man verantwoordelijk voor de belangrijkste hits van Meat Loaf, een gegeven waarbij ik verder niet bleef stilstaan.

Gisteren was ik evenwel op zoek naar meer informatie over Wagner, en meer bepaald Das Rheingold, voor een mogelijke bespreking van de opvoering in de Vlaamse Opera, dinsdag. En wie staat er bovenaan het lijstje see also? Juist, de uitvinder van de Wagnerian Rock, Jim Steinman. En wat zie ik onderaan Steinmans pagina bij see also? Fire Inc.

Fire Inc. was a Wagnerian rock band that released two songs for the rock & roll film Streets of Fire in 1984. The two songs never had any real commercial success. In 1989 Jim Steinman put together another group called Pandora’s Box in which he included many of the members from Fire Inc. Below follow the two only songs by this band:

Laat mij u vertellen, in 1984 (of waarschijnlijk was het reeds ’85 wanneer het hier in de cinema te zien was) had ik veel gehad aan dat internet. Heelder platenwinkels heb ik afgelopen op zoek naar meer informatie over die rare groep, Fire Inc. En niemand die mij kon helpen. En nu blijkt dat ik toen zelf alle nummers van die groep reeds op plaat had (de soundtrack van Streets of Fire; ik heb de film sindsdien niet meer gezien). Ongehoord.

M(orriss)e(y) too

Eergisterenavond stond Live At Earls Court hier op repeat, en de twee verzamelalbums van The Smiths liggen klaar voor straks. Ik zat toen al half met het gedacht er een entry over te schrijven dan wel de helft van de lyrics in mijn weblog te dumpen. Is het een ouderdomsverschijnsel als je plots (weer) veel naar Morrissey begint te luisteren?

Ook Sandra blijkt een fan, en stelde zich indirect dezelfde vraag als ik. Want als zelfs Morrissey er plots oud uitziet…