ouderdomsverschijnsel

data

“Weet ge wat dit is”, vraag ik hem terwijl ik één van de zaken omhoog houd die ik in mijn oude dossiers heb teruggevonden?

Vroeger, moet u weten, tot vlak voor de dotcom-bubble, ben ik nog een paar jaar kleine zelfstandige geweest. Toen ik gisteren de piano een stukje verder ontmantelde, besloot ik meteen nog maar wat verder op te ruimen ook. De dossierkast boven leek mij een geschikt slachtoffer. Gans mij oude portfolio aan klanten ging op de oud-papierstapel. De dossiers bevatten echter vaak ook andere zaken dan papier, en die gingen zonder al te veel omhaal de vuilbak in. Van EIBA tot SYSTEM, en alles daartussen, -onder, en -boven.

“Ik heb dat al ergens gezien”, antwoordde de zoon, en ik merkte hem alle kronkels in zijn hersentjes bewandelen.

Destijds printte ik alle belangrijke communicatie uit. Een beetje overkill, gezien ik toch al mijn e-mails bewaar (allemaal, jawel). Heelder dossiers vol had ik zo, doorspekt met een paar brieven (er werden toen nog brieven geschreven), en wat cd-roms.

“Zijn dat geen dia’s of zo,” probeerde hij, “mama heeft daar een doos vol van, geloof ik.”

Ik hield een diskette in mijn hand. Een zwarte, met daarop het logo van een bekend ontwerper geplakt. Ik had er ook nog blauwe en rode, met nog andere logo’s en stickers. Elk goed voor 1,44 MB –ja, dat is een komma tussen de 1 en de 44, en dat was dan nog een HD (High Density), zodat er dubbel zoveel data opkon als op de gewone. Nog goed dat er geen 5 inch (zachte) floppy’s tussen zaten.

“En waarvoor diende dat?”

Juist ja. Er zat nog een zip disk tussen ook (click of death, iemand?). Misschien moet ik maar een exemplaar bewaren als museumstuk.

met de trein naar westende

Allez, ’t was met de auto, want er waren net iets te veel tassen en zakken te verhuizen. Rechtstreeks aansluitend op haar Romereis diende dokter doctor in Oostende te zijn voor een congres van de BHS. Alwaar zij trouwens vlotweg –in het laatste jaar waarin dat voor haar nog mogelijk was– nog een poster award wegkaapte. Dus zakten Henri en ikzelf gisteren al naar Westende/Middelkerke af (vlak bij de Rotonde), om er in verdiende rust van een woelige zee te genieten.

En dan ga ik naar zee, en neem ik mee: een statief, een cable release, een hasselblad, twee 120 filmmagazijnen, een 50mm lens, een 150mm lens, een lichtmeter, en …amper één filmrolletje (z/w).

Terwijl mijn zwart-witfilms boven bij mijn fotogerief liggen, bevinden mijn kleurenfilms zich netjes beneden in de ijskast –alwaar ik ze vanzelfsprekend ben vergeten. Nog goed dat ik nog een halve (z/w) film op één van de twee magazijnen zitten had, en nog vier onbelichte vakjes mocht vullen op de (kleuren-)film die mijn Leica herbergde.

De beste film is de film die ge mee hebt!

bruno

Net terwijl ik het lamsvlees voor mijn ragout aan het dichtschroeien ben, trilt mijn achterzak. Ik zou durven stellen dat er betere momenten zijn om mij op te bellen, ware het niet dat (1) ik sowieso al een gloedhekel aan telefoneren heb en (2) de persoon die mij belt natuurlijk niet weet of het al dan niet een goed moment is. En ik hoef ook niet te antwoorden.

“Hallo met Bruno Bollaert”, groet ik de beller –zeer tegen mijn gewoonte aan de GSM– met mijn volledige naam.

“Dag Bruno”, steekt een jongedame meteen van wal. “Dit is X. Y. van Consultingbureau Z. Ik stoor toch niet, hé Bruno?”

“Nee hoor”, lieg ik dat mijn tong zwart geblakerd uit mijn mond valt. “Zegt u maar.”

“Wel Bruno, ik heb je profiel gevonden via de VDAB databank, en wij hebben momenteel een vacature open staan voor Webmaster. Ben je nog steeds op zoek naar werk, Bruno?”

“Euh…” Ik heb een milliseconde om het goede antwoord te vinden. “Ja hoor,” herpak ik mij vrolijk, “waarover gaat het juist?”

“Het gaat over een job van drie maanden met mogelijke extensie bij een bank, Bruno”, legt X. uit. “Het is wel in Brussel, maar vlak aan het Noordstation. Heel gemakkelijk bereikbaar dus, Bruno.”

“En wat houdt de jobomschrijving juist in”, vraag ik verder, mij helemaal in mijn rol inlevend.

“Wel Bruno, ik zal het u voorlezen.”

Maar voor ze daarmee kan beginnen, onderbreek ik haar beleefd. “Och, weet u wat, hebt u die informatie soms elektronisch? Zou u mij dat per e-mail kunnen opsturen?”

“Ik ging het u net voorstellen, Bruno”, repliceert ze kokket. In mijn gedachten heeft ze kastanjebruin haar gekregen met dito ogen, en lacht ze verleidelijk in de telefoon. Ze bevestigt mijn e-mailadres, en we hangen op. Het voelt een beetje als een date.

Ik schroei mijn lam verder dicht, giet een fles Orval over de bereiding en zet het vuur lager. Boven wacht mij een e-mail van X., maar in plaats van het verwachte afspraakje of een lankmoedige liefdesbrief, vind ik er enkel een vacature.

“Ondertussen Bruno, teken ik met de meeste hoogachting,” zo sluit ze af. Jongens ik word oud.

time capsule

Hm. Opruimen brengt zo zijn verrassingen met zich mee. De twee Billy’s die ik gisteren heb gemonteerd, noopten mij tot een lichte herorganisatie van mijn documenten. Dat wil zeggen, ik hoop dat het snel papierophaling is, want ik denk dat ik een paar dozen oud papier heb om aan de voordeur te zetten. Sommige dingen gaan evenwel niet weg, zoals Knack nr. 39 van 27 september – 3 oktober 1995. Alwaar ik op pagina 123 lees:

KUIFJE IN CYBERSPACE
De Hergé-page: een uitstekend IDEA

De Gentse student Bruno Bollaert bouwde een schitterende web-site voor Kuifje. Het is zonder meer de mooiste web-pagina over de bekende stripheld. Er waren er al tientallen (waaronder een Finse en een hele mooie van Sony), maar die van Bollaert valt op door zijn eenvoud en vooruitstrevendheid. De Hergé-page is volkomen in HTML 3.

HyperText Markup Language (HTML) is de gecodeerde taal achter de web-pagina’s. De nieuwste standaard in evolutie is versie 3. Op zich niet erg moeilijk, de grootste computeranalfabeet kan web-pagina’s schrijven. Het alfabet telt echter ook maar 26 letters en de notenbalk slechts 8 noten. Toch kent elke generatie jammer genoeg weinig grote komponisten of schrijvers. De Hergé-page verhuisde al drie keer van adres. Een typisch fenomeen waardoor de meeste gebruikers bij een tweede bezoek verloren lopen. Het leven van de meeste web-sites is overigens kort. Het nieuwst adres is gehuisvest bij Netpoint. Een joint-venture van twee grafische bedrijven en IDEA. Bollaert en een vriend uit Gent zijn de mannen achter IDEA. Van studeren zal allicht niet veel meer in huis komen…

[door Lode Goukens]

Muhahaha. Twaalf jaar geleden, dames en heren, twaalf jaar. IDEA stond voor Internet Design and Authoring, en ge moogt drie keer raden wie die vriend uit Gent was (zonder te spieken).

weet ge nog wat de vraag was?

“Papa, wat is eigenlijk een single”, vroeg Henri daarnet aan tafel.

“Dank u, jongen,” antwoordde ik in gedachten, “want ik had nog niks om op mijn weblog te zetten vandaag.” En dan luidop: “wel, een single, dat komt van het Engels, en dat betekent ‘alleen’ of ‘enkel’. Vroeger, …”

“Jaha!” onderbrak Tessa mij met gespeelde bibberstem, “vroeger hé, in onzen jongen tijd hé…”

“…vroeger dus, dan hadden we platen…”

“Ge bedoelt een cd dus, papa”, probeerde Henri.

“Neenee, een plaat. Iets groter dan uw bord, geen cd maar een plaat. En dat was een L.P. En weet ge wat dat wil zeggen?”

“El-pee? Nee papa.”

“Dat is weeral Engels, en dat staat voor Long Playing ofte ‘lang spelen’. Vandaar de langspeelplaat. Dat hebt ge toch al gehoord?”

“Nee papa.”

Ik zucht even. “Een L.P. –of langspeelplaat– is gemaakt uit vinyl, en daar zitten groeven in, en dat speelt ge af op een platenspeler of pick up. Kent ge dat, een pick up? Dat komt ook uit het Engels, en dat wil zeggen opnemen. In die L.P. zaten namelijk groeven, en daarop stond de muziek en dan was er een kopelement met een naald dat in die groeven bewoog, en door de vibraties het geluid opnam. Vandaar dus die pick up.” En hier pauzeerde ik even voor het dramatisch effect.

“Weet ge nog wat de vraag was?”, zag Tessa haar kans schoon.

“Uh ja,” trok ik mijzelf uit mijn betoog, “hij wou weten wat een single is. Op zo’n LP staan dus veel liedjes, gelijk op een cd, maar dan wel over twee helften verdeeld, en ge moest uw plaat dan omkeren. Ewel, een single is dan één van die liedjes dat ze alleen op zo’n kleine versie van zo’n plaat zetten, en dat veel op de radio wordt gespeeld.”

“Ah, gelijk die single van Thor die ik boven op cd heb?”, vroeg hij.

“Erm, juist ja, gelijk die single van Thor ja. Op cd.”

Zucht. Ik mis dat eigenlijk wel, die L.P.’s.

scheerapparatenhospitaal

(Onthou die titel maar voor Scrabble.)

Zij mocht dit weekend in Gent vertoeven voor de verjaardag van haar vriending. Elk excuus om in Gent te zijn is goed wat mij betreft, en Peter zal instemmend knikken/jaloers zijn dat ze naar de chocoladebar zijn afgezakt ook.

In de Walpoortstraat, rechtover de Marimain stootten ze op het scheerapparatenhospitaal (foto gepikt van Kathleen).

Vroeger was dat een zeer pittoreske winkel (Volta Shop), een echte oude en ambachtelijke zaak, van boven tot onder volgestouwd met dozen, en bemand (m/v) door Mensen Met Kennis Van Zaken™. Men heeft er lange tijd verbouwd –hoewel de winkel altijd geopend bleef, zelfs toen er op een moment amper nog een vloer lag (kijk, de kelder!). Ondertussen is het een trendier zaak geworden, met postkaarten, en die zo uit de jaren 80 lijkt weggelopen. Schijn kan bedriegen, maar ik ben er sindsdien niet meer binnen gegaan.

(Bovenstaande foto komt vanop fifteen.be, meer bepaald hun Shop abc.)

In diezelfde jaren 80 –toen het dus nog een Authentieke Winkel™ was– heb ik er mijn eerste scheerapparaat gekocht (een Philishave met drie meebewegende koppen), en een paar jaar later –toen zaten we al in de jaren 90– een trimmer (van Braun), die ik nog wekelijks bezig om mijn gemillimetreerde haren kort te houden.

De naam scheerapparatenhospitaal (toen: hospitaal voor scheerapparaten) stond er niet zomaar. Je kon er met om ’t even wel machien gaan, steeds hadden de eigenaars een oplossing voor uw probleem ermee. Bovendien stond er prominent in de vitrine een sculptuur, voorstellende twee mannen met tussen hen in een brancard, met daarop een kapot scheerapparaat. En die twee mannen waren gemaakt van onderdelen van scheerapparaten. (Heeft daar toevallig iemand een foto van?)

Daddefok!

negentien negentig

The Lord begon vandaag en gisteren zijn agenda-items op De Lijst van Het Project met push it! (kwestie dat er gauw iemand op de ‘publiceer’-knop zou duwen). Wat mij op YouTube terecht bracht bij videoclips uit de tijd van toen.

We houden ons bij 1990. Rap is hot, met playbackers zoals Vanilla Ice…

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=Vp-is6S_b_g]

…hoewel het al gauw Hammertime! is.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=EMzoBkaFxh4]

Maar in 1990 wordt ook Mariah Carey op de mensheid losgelaten…

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=iEvRI_CcpcI]

…terwijl Madonna reeds haar eerste ‘Best of’ album uitbrengt (The Immaculate Collection). Net zoals Madness en Gloria Estefan, wiens tour bus crasht, waarna ze titanium in haar rug krijgt, compleet herstelt en opnieuw op tournee vertrekt. Over tournee gesproken, in 1990 geeft Jean Michel Jarre een concert in Paris La Défense in Parijs voor 2,5 miljoen mensen, wat hem meteen in het Guiness Book of Records brengt.

Kylie Minogue brengt haar derde LP uit, de Pet Shop Boys hun vijfde, en kijk, daar is Phil Collins, samen met Eric Clapton…

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=YYWKamfJrN8]

…en Michael Bolton (How Am I Supposed to Live Without You) en het fenomeen Wilson Phillips (Hold On), Roxette (It Must Have Been Love), en Whitney Houston (I’m Your Baby Tonight).

Zeventien jaar geleden. Zeventien. Toen kaalhoofdige vrouwen Sinéad O’Connor heetten, en niet Britney Spears.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=hyiuMhgUmeI]

tout se transforme

Maandag stond ik toevallig met Collega D. in de Delhaize, hier om de hoek van het gebouw waarin we beiden werken. Samen met haar met man was ze tijdens het weekend naar een optreden van Collega Martini getrokken. Er stonden een aantal groepen op de affiche, en ze merkte droogjes op dat de muziek helemaal van dezelfde soort was als waar ze tien jaar geleden ook al (graag) naar luisterden.

—

Diezelfde namiddag had ik een discussie met Collega E. (van de tweeling) en nieuwbakken stagiaire B. over vintage.

“Polka dots are so vintage,” merkte stagiaire B. op, “and they’re from the late 80s early 90s.”

“But polka dots are from the 50s”, bracht Collega E. uit, terwijl ze haar ene wenkbrauw wat hoger optrok.

—

“Rien ne se perd, rien ne se crée, tout se transforme”, schreef Antoine-Laurent de Lavoisier al –mensen die een minimum aan wetenschappelijke opleiding hebben genoten, zou deze naam bekend in de oren moeten klinken.

—

Gisteren heb ik –eindelijk– naar Ki-duk Kims Spring, Summer, Fall, Winter… and Spring gekeken, en ik moet zeggen, ik was er perfect voor in de mood. De film gaat over de continuïteit van het leven of –vanuit een ander perspectief– de nutteloosheid om daartegen in opstand te komen. Sluit perfect aan bij het voorafgaande.

—

(Eigenlijk wou ik iets schrijven over profileringsdrang, en hoe ik vaak niet begrijp waarom mensen dat altijd zo belangrijk vinden. Maar het zal voor een andere keer zijn.)

club dorothée

Speciaal voor de voorzitter, stond er als titel gisteren, dus dat mocht ik niet zomaar laten passeren. Het ging over een verwijzing naar Hélène et les garçons in een postje over de podcast van Bang Bang (Pure FM), waarop ik repliceerde met Straks hebt ge het nog over Croque-Vacances en de Club Dorothée!.

Ik vrees dat ik nog een generatie ouder ben dan No Butterfly, en dat ik Hélène et les garçons net ontgroeid was. Net zoals Club Dorothée eigenlijk. Dorothée zelf was destijds een beetje een hippe Franstalige versie van Tante Terry (en Nonkel Bob), en zoals No Butterfly aangaf: wij waren aangewezen op de Franstalige zenders voor de jeugdprogramma’s.

De voorloper van Club Dorothée, ook met Dorothée, heette Récré A2, en was dé bron voor allerhande tekenfilms en animereeksen. Ik herinner mij reeksen zoals Goldorak, Les Maîtres de l’univers, Les Mondes engloutis, Les Mystérieuses Cités d’or, Vicky le Viking, Inspecteur Gadget, Ulysse 31; en ik was vooral aangetrokken tot reeksen zoals Signé Cat’s Eyes, Capitaine Flam, en Il était une fois… l’Homme. Dat laatste is overigens van de hand van Albert Barillé, de man die de televisie ook Colargol heeft gegeven:

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=xhGnbqC-JjU]

Maar bon, al die schitterende reeksen zeggen u waarschijnlijk niet veel. Of bent u daar toch ook (een beetje) mee opgegroeid?

mes nuits

…sont plus belles que vos jours.

Dat is een film van Zulawski, een Pools regisseur (leerling van Wajda) die een aantal moeilijke Franse films heeft gemaakt. Niet dat ik ooit ook maar één van die films bewust heb gezien, laat staan dat ze zijn blijven hangen, behalve die titel dan. Dat, en hij had in Sophie Marceau zijn muse gevonden, waar ik als adolescent niet geheel onverschillig tegenover stond. Ik kende Marceau van La Boum (1 én 2), en nadien van haar photoshoot in Photo (het magazine). Daarna heb ik nog wel wat van haar gezien, maar veel verschrikkelijk interessante dingen heeft ze eigenlijk niet gemaakt, dacht ik.

Enfin, dit enkel omdat ik wat inkleding zocht om te kunnen verwijzen naar Michels post waar hij mij op een zwak moment heeft vastgelegd. Als een oude mens zou ik mijzelf niet onmiddellijk omschrijven (naar middeleeuwse maatstaf misschien wel), maar het is waar dat al dat slaaptekort niet deugdelijk is voor de gezondheid of de helderheid van geest. Terwijl dan weer wordt beweerd dat oudere mensen minder slaap nodig hebben. Maar och, ik weet met mijn energie geen blijf somtijds.

Tiens, ik heb daar nog iets over te vertellen, geloof ik. Maar we gaan eerst wat buiten spelen. ’t Is Pasen (en dat moet nog steeds met hoofdletter geschreven worden –geheel in tegenstelling tot middeleeuwen).