Het gisteren terloops vermelde Streets of Fire is één van die films die mij als tiener zin heeft doen krijgen in méér films. Het is ook een van de weinige films die ik meer dan één keer in de cinema heb bekeken, al heb ik sinds die jaren 80 de film niet meer gezien. Mogelijks is dat een goede zaak, daar de prent zo’n mythische jeugdherinneringen opwekt, dat hij nu waarschijnlijk alleen maar kan ontgoochelen.
Een fantastische soundtrack was daar ook bij, met o.a. Nowhere Fast en Tonight Is What It Means To Be Young door Fire Inc. (het heeft jaren geduurd eer ik ben te weten gekomen dat die groep maar twee liedjes heeft gereleased).
Met de delectable Diane Lane, toen amper 19-20 jaar oud, vers uit de Coppola pre-brat pack movies Rumble Fish en The Outsiders. Rowrrr!
Daarna heb ik haar enkel nog in The Cotton Club, Murder at 1600, The Perfect Storm en The Glass House gezien —Chaplin heb ik gemist. Al liep het vrouwelijk publiek destijds storm voor Michael Paré. En eternal bad guy William Dafoe natuurlijk.