Dimitri Simoen en Mathias Van de Wiele van Brick Quartet, vrijdag tijdens het (gratis!) lunchconcert in het Citadelpark te Gent. Jazz Sur l’Herbe, het –we vermelden het nog maar eens– gratis mini-jazzfestival, gaat nog de hele maand door op donderdag en vrijdag in het Citadelpark.
Oeps. Ik heb mij een beetje laten gaan, vorige maand, zie ik. Hoe zat dat nu weer? Juist ja, ik was in Media Markt geraakt omdat Tessa mij opgedragen had ons een gps aan te schaffen. En de cds waren daar spotgoedkoop. Resistance is futile.
0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)
(cds vorige maand)
Tom Boonen opnieuw betrapt op cocaïne. Het is breaking voorpaginanieuws voor al onze Vlaemsche gazetten. Het zal ergens wel maatschappelijk relevant zijn, het interesseert mij matig, maar dat is een persoonlijke voorkeur, vermoed ik. Wat mij wel interesseert, zijn de verkiezingen die –toegegeven– het land deze keer niet echt in een stevige houdgreep vastzetten. De grote partijen zijn dan ook allemaal centrum, met een klein beetje linkse of rechtse neigingen, maar veel variatie is er niet meer in ons politieke landschap. Maar wanneer zijn het alweer verkiezingen? Het is ergens in juni, dacht ik.
Geen nood: elke krant heeft een special over de verkiezingen, en ik vind het daar wel in een oogopslag. Voor de aardigheid neem ik ook even een kijkje bij deredactie.be. Hoewel dat strikt genomen geen krantensite is natuurlijk, is deredactie.be één van de sites die het meest overkoepelend en ‘media-integrerend’ tewerk gaat.
7 JUNI 2009 VERKIEZINGEN; het kan moeilijk duidelijker.
Slechts twee krantensites vermelden de datum waarop de komende verkiezingen plaatsvinden. Slechts één van die twee sites, die van De Gentenaar / Het Nieuwsblad, vermeldt die datum echt duidelijk.
Weinig kranten geven ook degelijke achtergrondinformatie –andere dan de nieuwsartikels. De site van deredactie.be scoort op dat vlak het hoogste, op de voet gevolgd door die van De Standaard. Geen enkele andere krantensite kan daaraan tillen; De Tijd waagt een halfslachtige poging; bij De Gentenaar / Het Nieuwsblad vinden we voornamelijk de oppervlakkige stemtest terug; en bij De Morgen, de krant waarop wij zijn geabonneerd, vinden we al helemaal geen achtergrondinformatie. Niets, noppes, nougabollen –Yves Desmet mag meteen wat eigenhandig gestoken pluimen uit zijn gat halen.
Gaat het echt zo slecht met de krant, is een vraag die veel werd geopperd naar aanleiding van dat press for more gedoe. Misschien ben ik te veeleisend, maar als een krant nog geen basisinformatie (zoals de datum van de verkiezingen die minder dan een maand weg zijn) en bijkomende neutrale achtergrondinformatie kan voorzien…
0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)
(concerten vorige maand)
Ik had amper tijd voor een triootje, gisteren. Jazz Sur l’Herbe ging van start, en dus pikte ik ’s middags het optreden van de Christian Mendoza Group mee; ’s avonds snel een stukje van het Jeroen Van Herzeele Quartet; en om af te sluiten nog gauw Eleni Mandell in Vooruit.
Heel weinig volk, op dat optreden van Mandell. Het kondigde zich aan als een singles club, want ik kreeg een beetje het gevoel alsof Club Midi stond voor midlife crisis, af te gaan op de gemiddelde leeftijd, en op het dominante geslacht in de schaars bezette zaal. De twee jonge meiskes konden er van meespreken, en mochten meteen op de nodige aandacht rekenen. “Morgen hebben we vroeg les,” hoorde ik hen verontschuldigend uitleggen aan de grijze geïnteresseerde meneer.
Allemaal heel geslaagde concerten overigens –ik ga dat Club Midi gedoe wat beter in de gaten houden (zei hij, op het einde van het seizoen).
Maar ik moet alweer weg, want straks (om 12u) speelt het Brick Quartet in het Citadelpark (gratis ende voor niets), en ik moet eerst rap nog een (stuk) persconferentie meepikken. En koffie gaan drinken in de Coffee Lounge.
Nemo is het Amsterdamse Science Center –het equivalent van Technopolis— dat gehuistvest is in een gebouw dat de vorm heeft van een schip. Het ligt dan ook heel toepasselijk in de Amsterdamse havenbuurt.
Ik heb mij ingehouden, vorige maand. Onthoud vooral Je mourrai pas gibier, en terwijl u toch bezig bent: haal hem maar in huis. We hebben het tenslotte over de betere strip en al.
0 te vermijden / * slecht, maar leesbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)
(strips vorige maand)
“Bourgeois?”, was de reactie op mijn facebook status update vanuit de Theaterzaal van Vooruit, gisteren. Ik zat er voor Press we can, waar de mogelijke toekomst voor kritische cultuurberichtgeving werd bediscussieerd. Het evenement kaderde in de context van press for more, dat zichzelf als doel heeft gesteld de kritische cultuurjournalistiek te redden. De verwachtingen waren hoog.
Bourgeois was ten andere een excellente omschrijving omschrijving van het gebeuren. Het is helemaal geen flauwe toespeling op de aanwezigheid van de ex-mediaminister, maar typeert ten voeten uit, niet alleen het gebeuren van gisteren, maar ook de ruimer op te vatten geestesstemming van het links intellectualisme. Gisteren perfect belichaamd door Yves Desmet overigens, maar daar kom ik nog wel op terug.
Caroline Pauwels, een academica van de VUB, sneltreinde ons door een te groot aantal powerpoints, waaruit wel een aantal goede standpunten naar voren kwamen, maar waarvoor vanzelfsprekend geen tijd was om ze verder toe te lichten. Zoals Werner Trio, de presentator die het niet nodig vond zichzelf aan het publiek voor te stellen, het achteraf mooi samenvatte: “u hebt ons allemaal een beetje bouche bée achtergelaten.” Dorian van der Brempt was een interessant man om naar te luisteren, maar de meest geslaagde interventies kwamen van de ludiek voorgestelde rustpunten. Jan de Smet legde de vinger op de wonde: “we hebben net zoveel maanden gespendeerd om een theater tournee in elkaar te steken, maar het is bijna onmogelijk om een recensent in de zaal te krijgen. En dan word ik opgebeld door een journalist, die mij niet vraagt hoe het zit met dat stuk, en hoe we daartoe zijn gekomen, maar mij wel vraagt welk bier ik het liefste drink, en waar, en wie mijn favoriete onenightstand is.” Ik parafraseer, maar het kwam wel degelijk daarop neer. Hij werd nadien –vlak voor de pauze– overigens bijgetreden door Nigel Williams.
Na een pauze van (meer dan) 20 minuten bleken er nog een dertigtal minuten voor het geplande ‘debat’, waaraan Geert Bourgeois (ex-mediaminister, Vlaams volksvertegenwoordiger N-VA), Stephan Moens (freelance cultuurjournalist), Yves Desmet (politiek hoofdredacteur De Morgen), Geert Buelens (publicist, hoogleraar Universiteit Utrecht) en Kristof Michiels (onderzoeker IBBT – SMIT Cultuurlab) mochten deelnemen. Yves Desmet heeft geen enkele inhoudelijk releveante –of zelfs maar interessante– bijdrage geleverd. Hij dramde maar door in een zelfverheerlijkende sofisterij, waarin het hem vooral te doen was om zijn gelijk te behalen. Het typeert de hedendaagse traditionele media, waar het verkoopscijfers primeren op inhoud.
De angst was bijwijlen tastbaar. Han Soete, van Indymedia, haalde in zijn discours voor de pauze nog vlijtig uit tegen de traditionele media. Niet meteen de goede aanpak, in een schraal medialandschap waar het tot een synergie moet komen, en niet tot een oorlog. Maar goed, men zag Yves Desmet zichtbaar kleiner worden toen Kristof Michiels het had over de mogelijkheid van “free content”. Het idee werd met grote overtuiging afgebroken, en ook de vaststelling van Geert Bourgeois dat hij zich niet langer richt tot de krant voor nieuwsitems, maar enkel voor analyses en diepere achtergronden, leek bij Desmet geen ingang te vinden.
Let wel, de traditionele media zijn overtuigd van het betalende model –voor zichzelf dan wel. Wat betreft de journalist, die krijgt steeds minder voor die inhoud. Persberichten worden met copy-paste tot een artikel getransformeerd, foto’s worden van het net gehaald (daar is het dan weer wel goed voor), en wat wordt omschreven als al té niche, vindt geen plaats meer in de krant.
Volksverheffing werd gisteren nog voorgesteld als een vies woord, maar ik denk dat het tijd wordt om het volk opnieuw te verheffen. In (niet zoveel) vroegere tijden was dat overigens nog een nobele doelstelling van het socialisme, getuige daarvan het gebouw waar het discours gisterenavond plaatsvond. Het socialisme is verworden tot een gezapig links intellectualisme –al hebben ze de naam (om marketingredenen) behouden– dat ondertussen zo bourgeois is geworden als de mensen waar de beweging destijds tegen in opstand was gekomen.
Het zijn nochtans boeiende tijden, vol opportuniteiten. Het medialandschap wordt geheel hertekend, en de controle op de informatiestroom wordt steeds meer uit handen genomen van de usual suspects. Het wordt tijd om de mensen daarover op te voeden en te begeleiden, zodat ze hun weg vinden in die stroom. En was dat niet ook wat de taak van een goede journalist?
Maar kijk eens hoe content ik ben. Al die schone boeken (zoveel sterren dat ze krijgen maat) die ik vorige maand heb mogen lezen. Waar ik plots die tijd van haalde, ik weet het niet, al zat de driedaagse (tv- en computerloze) uitstap naar Amsterdam er waarschijnlijk wel voor iets tussen.
0 te vermijden / * slecht, maar leesbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)
(boeken vorige maand)
Een galette is een fantastische taart, ook voor wie pas met bakken begonnen is. Ge hebt er eigenlijk geen bakvorm voor nodig, het deeg voor de korst is redelijk eenvoudig te maken, vraagt niet al te veel tijd, en de vulling kan vanalles zijn. Meest populair is een vulling met appels, die ik voor dit recept met wat stevige peren aanvulde. De ‘gewone’ appelvariant heb ik al meerdere keren gemaakt, voor deze galette heb ik een variant op het deeg en de vulling, en heb ik geen vorm gebruikt. Freestyle galette dus, zoals het hoort volgens sommigen.
De recepten voor de korst en de vulling komen uit The Pie and Pastry Bible van Rose Levy Beranbaum (resp. p. 30 & pp. 278-298).
Benodigdheden
Voor het deeg
Voor de vulling
Zo gemaakt
Plaats een mengkom in de diepvries.
Doe de bloem, het zout en het bakpoeder in een (andere) mengvorm, samen met de roomkaas. Meng met de toppen van de vingers tot een kruimelig deeg ontstaat. Doe dit deeg, tesamen met de boterblokjes in een (hersluitbare) diepvrieszak. Zorg ervoor dat (zo goed als) alle lucht uit de zak is voor u die sluit. Ga dan met een deegrol over de zak, om de boter it te rollen. Leg de zak een tiental minuten in de diepvries.
Doe de inhoud van de zak in de gekoelde mengkom, sprenkel er het water en de azijn over, en meng voorzichtig met een lepel. Doe dit mengsel terug in de diepvrieszak, en kneed voorzichtig tot een samenhangend geheel. Hoe minder de boter vermengd wordt met de bloem, hoe beter de korst achteraf.
Duw het deeg plat, en plaats gedurende minstens 45 minuten in de koelkast.
Verwarm de oven voor op 205°C.
Haal het deeg uit de koelkast, en rol het uit op een goed bebloemd oppervlak. De beste manier is om twee vellen vershoudfolie te bebloemen, het deeg erop te leggen, even te bebloemen, en dan opnieuw twee vellen vershoudfolie over het deeg te leggen. Bon. Rol het deeg uit tot een oppervlakte die één tot twee derde groter is dan de met vulling belegde oppervlakte. (Zie de foto hierboven voor een voorbeeld.)
Plaats het deeg in de koelkast, terwijl u de appels en peren schilt, en van hun klokhuizen ontdoet. Snij de vruchten in partjes, haal het deeg uit de koelkast, en schik de vruchten op het deeg. Verdeel de boter, het citroensap en het grootste deel van de suiker over de vruchten. Vouw het deeg naar binnen, over het fruit, maar zorg ervoor dat er zeker nog een ruime cirkel vrij blijft in het midden. Strooi de rest van de suiker over het deeg.
Bak gedurende 40 minuten. Verlaag de temperatuur naar 190°C na dertig minuten. Laat even afkoelen, en serveer warm.
Smakelijk!