De nieuwe lading vinyl voor de eerste helft van de maand:
We gaan nog eens de cello suites kopen (ik had er nog maar zeven); en ook nog eens de Goldberg variaties (ik had er nog maar vijf, waaronder één transcriptie voor viool), moet ik gedacht hebben. Maar Bach blijft zo wonderbaarlijk. Er is ondertussen ook een album verschenen met de cello suites voor contrabas (door François Rabbath –cfr deze youtube playlist), en ik moet die nog ergens weten te vinden voor Tessa, die dat ook ooit graag zou kunnen op haar contrabas (een levenswerk, zegt ze zelf).
Gisteren zat er een pakketje in mijn brievenbus met drie jazzcd’s (die van het Manuel Hermia Trio had ik al, ontdekte ik achteraf), en vanochtend kreeg ik van amazon twee klassieke cd’s cadeau.
Oeps. Ik ben vergeten mijn concertlijst bij te houden. Ik heb getracht het wat te reconstrueren, maar ik vermoed dat er toch wel een paar tussen de mazen van het net zijn geglipt. Newport en Middelheim zitten er nog niet bij, dat is voor de volgende aflevering. Het wordt onderhand tijd om eens wat meer in detail naar het komende seizoen te kijken. Zag ik daar niet dat Mary Halvorson naar deSingel komt?
(concerten vorige lijst)
Tijd voor een bescheiden bijdrage aan de albumlijst. We beginnen met een lp.
Hoog tijd om nog eens wat jazzplaten op te lijsten. Ik bied weinig commentaar deze keer; mijlpalen of echt boven gemiddelde albums staan in vet (maar zijn daarom geen spek voor ieders bek).
En er is nog een bescheiden oogst popalbums (t.t.z. niet te rangschikken onder klassiek of jazz):
We hebben nog eens wat platen in huis gehaald. Ik neem alleen de nieuwe platen op in mijn lijstje (geen tweedehandse dus). Met het meeste wat hieronder staat kunt ge niet verkeerd doen. Ik ben fan van Rufus Wainwright en M. Ward en E.S.T. (een postume plaat); Patrick Watson en Quantic zijn recente ontdekkingen; af en toe komt er een instant klassieker zoals die van Lee Fields; en dan wil ik graag een lans breken voor het eponieme 3/4 Peace, dat niet alleen erg mooie composities bevat, maar ook nog eens bijzonder erg goed klinkt.
Wanneer ik in een 16-jarig meisje was veranderd (en waarom hij niet op mijn verjaardagsfeestje was uitgenodigd), vroeg een bijdehandse twentysomething op de interne mailing lijst van Gentblogt. Ik had geïnformeerd naar de versheid van de nieuwste Kings of Leon, die ik gisterennamiddag in ontvangst was gaan nemen bij Adhese/Doggybites/Enchanté (waar Michel gaat werken).
Het eerste nummer (The End) bleek evenwel niet representatief voor de nieuwe plaat, maar wel voor het oude oeuvre(vandaar de titel misschien). Niet dat ik vertrouwd ben met de groep, behalve de naam en dat ene liedje dat ze ergens eens in één of ander VT4 of 2BE programma hebben gebruikt en dat gelijk als muzikale template werd gegrift op dat openingsnummer. Al hebben ze dan een ganse waslijst awards op hun wikipedia pagina.
Het is mijn genre niet, maar dat hoeft geen criterium te zijn. De muziek zit vol energie en meeslependheid, al is er duidelijk een formule te ontdekken in de manier waarop de liedjes in elkaar werden gestoken –dat geeft zo’n groep dan weer een identiteit natuurlijk. Live moet dit een heerlijk feest zijn; ik kan de fans op de eerste rij de teksten zo zien meeschreeuwen. En als ik eerlijk ben, zat het zestienjarig meisje in mij af en toe ritmisch mee te tikken op de muziek. “Zo’n popmuziek, dat is gelijk drugs”, zegt mijn muziekleraar mij dan (waarmee hij verder niets insinueert). “Dat zit vol power, met ritme alhier en melodie aldaar en dat stuwt zijn eigen voort.” Ik had het zelf niet beter kunnen zeggen.