We gaan nog eens de cello suites kopen (ik had er nog maar zeven); en ook nog eens de Goldberg variaties (ik had er nog maar vijf, waaronder één transcriptie voor viool), moet ik gedacht hebben. Maar Bach blijft zo wonderbaarlijk. Er is ondertussen ook een album verschenen met de cello suites voor contrabas (door François Rabbath –cfr deze youtube playlist), en ik moet die nog ergens weten te vinden voor Tessa, die dat ook ooit graag zou kunnen op haar contrabas (een levenswerk, zegt ze zelf).
- Sons of the New World / Jef Neve / 2012
Een andere bassist in zijn trio (Sean Fasciani) en een uitbreiding van de groep voor deze plaat. Het resultaat mag er absoluut zijn. Geef hem met een gerust hart cadeau met eindejaar. - Pour une âme souveraine, A Dedication to Nina Simone / Meshell Ndegeocello / 2012
Beter dan verwacht, en anders ook. Ik heb er een aantal keer naar moeten luisteren voor mijn oordeel van ‘bof’ naar ‘hmm’ wijzigde. En ik ga er nog een paar keer naar luisteren en ik zou het eigenlijk wel eens live willen zien. - Nothing For Granted / Sandra Nkaké / 2012
Bon. Ze noemen dat ook al jazz. Very retro.
- Duo (Schumann, Brahms, Debussy & Shostakovich) / Hélène Grimaud, Piano; Sol Gabetta, Cello / 2012
Nieuwe albums hebben tegenwoordig vaak een trailer ook! - Bach : Goldberg Variations BWV 988 / Simone Dinnerstein / 2007
Dinnersteins Goldberg werd bewierrookt en gelauwerd, en dus moest ik daar toch ook eens naar luisteren. Wie Gould gewoon is, weze gewaarschuwd: deze interpretatie is geheel anders. - Something Almost Being Said (Music of Bach and Schubert) / Simone Dinnerstein / 2012
Een verschrikkelijk kleffe video begeleidt deze release, maar dit is wel degelijk een uitmuntend album –als u voor de meer romantische interpretatie gaat tenminste. Dit album stond al eens in deze lijsten, toen ik de digitale versie had gekocht, maar ik heb hem nu ook op cd. - Bach : Cello Suites BWV 1007-1012 / Pieter Wispelwey / 2012
Het is de derde keer dat Wispelwey de cello suites heeft opgenomen, dacht ik. Ik heb de fantastische versie van 1998, maar deze werd ook meteen –en terecht– de hemel ingeprezen. Wispelwey tunede zijn cello’s van 440 naar 392 Hz (de Cöthen Pitch, schrijft hij zelf, hoewel die lager is dan de 415 die elders wordt aangehaald), en speelt op een barokcello uit 1710. Bij de suites zit een 52 minuten durende dvd, en ook dit album heeft een trailer. Ik heb ze nog niet voldoende gehoord om te weten aan welke van beide versies ik de voorkeur geeft, maar ze zijn allebei zeer de moeite waard.