(Canon EOS 5D, EF 16-35mm f/2.8 L II USM @16mm, f/2.8, 1/320s, 400 ASA)
De Week van de Soep, georganiseerd door Knorr i.s.m. de Voedselbanken en vijf Belgische Hotelscholen, is volop aan de gang. Maandag ging ik voorproeven in de Hotel- & Bakkerijschool van Gent (Lange Violettestraat), en het resultaat kan u zien en lezen op Het Project: Week van de soep (editie 2008)
Het is raar, somtijds: ik ben nog vaak bang van analoog. Bang dat de foto’s niet gaan gelukt zijn, onderbelicht vooral, hoewel ik eigenlijk nog maar zeer zelden een onderbelichte foto heb gemaakt. Vaak betrap ik mij erop dat ik denk in termen van “goh, toch maar digitaal, want ik kan altijd nog aan de belichting prutsen achteraf”. In sommige gevallen is dat terecht (concerten zie ik mij nog steeds liever niet met film verslaan), in de meeste gevallen is dat totaal quatsch.
(Het is ook handig natuurlijk als de foto’s onmiddellijk beschikbaar moeten zijn, voor Het Project bijvoorbeeld –maar daar gaat het eigenlijk niet om.)
Daarnet ben ik snel eens mijn flickr account doorlopen. Ik heb gisteren foto’s gemaakt voor het project, en ik wou er hier ook een paar plaatsen, maar zet ik ze nu op flickr of niet? En wat blijkt? De meeste foto’s op mijn flickr account werden met film gemaakt. Er zitten een paar digitale tussen, maar pakweg 90% is analoog.
Gisteren had ik zelfs een analoge camera bij me, en ik heb er even aan gedacht om chef-kok Peter Aesaert te vragen of ik hem daarmee mocht portretteren, maar ik heb het niet gedurfd. Slechts een heel kleine fractie daarvan was schroom (Aesaert is een heel vriendelijk manspersoon); een deel daarvan was tijd (kan ik die man om zoveel minuten vragen); maar het grootste deel was bang om de belichting verkeerd te hebben.
Waar komt die angst vandaan?
De laatste tijd ben ik in de koekskes geslagen. Rond de jaarwisseling heb ik een speculaasachtig iets gemaakt (twee varianten zelfs), en zaterdag had ik bij de groenteman gemalen amandels gekocht. Tijd voor amandelkoekjes of, in de termen van Les classiques de Camille: Macarons de Nancy.
Benodigdheden
Zo gemaakt
Veel is het niet, dus dat kan niet mislukken. Meng alle ingrediënten goed samen, en laat het drie uur rusten op een koele plaats.
Verwarm de oven voor op 120°C, maak rondjes uit het deeg, en schik ze op bakpapier. Rondjes maken kan op veel manieren. Het gemakkelijkst vind ik door plakkerig deeg zoals dit in vershoudfolie te wikkelen, en dan plat te drukken tot 0,5 – 1 cm dikte. De rondjes kan je er uit halen met een dresseerring, maar je kan ook andere vormpjes gebruiken (dat kost twee keer niks, zo’n vormpje).
Zet het 20 minuten in de oven, laat afkoelen, en ziezo: klaar. De moeilijkheid bij koekjes vind ik momenteel om te geloven dat ze klaar zijn. Vaak zijn ze nog een beetje slapjes als ze uit de oven komen, maar eenmaal afgekoeld, zal u zien dat ze stevig zijn geworden.
Bewaar de koekjes in een luchtdichte doos zodat ze niet uitdrogen.
—
Niet mijn favoriete koekjes. Ze smaken te sterk naar de honing (hangt ervan af welke honing je gebruikt waarschijnlijk), en ik ben niet meteen een honing-fan. Tessa en Henri des te meer, en toen ik vanochtend in de keuken kwam, merkte ik dat Tessa de halve voorraad naar het werk had meegesmokkeld.
Binnenkort maak ik chocolate chip cookies, maar ik zal maar al beter een goede (ver)bergplaats zoeken.
Michiel heeft gelijk natuurlijk: wanneer het voltooid deelwoord als adjectief wordt gebruikt, dan wordt het niet werkwoordelijk vervoegd, maar verbogen. Het beantwoordt m.a.w. aan dezelfde regels als als het adjectief wat betreft de buigings- e. Een pracht van een regel.
Gisteren belichtte ik aldus de slechtst belichte film uit Dirks carrière. (Ik heb hem overigens gevraagd niet te veel correcties op de scans uit te voeren –ik ben benieuwd.)
Goed dat u waakzaam blijft, beste lezers.
“Dirk,” ga ik straks zeggen, “op deze rol dia’s staan waarschijnlijk de slechtst belichttebelichte foto’s uit uw carrière.” We zullen er eens goed om lachen, en als ik de scans heb afgehaald zal ik er hopelijk nog om kunnen lachen.
Gisterenavond, na een uitgelopen concert bij Opatuur, ben ik nog gauw wat foto’s gaan nemen van het MSK. Op dia. Weinig foutmarge dus, maar meteen ook weinig exact tewerk gegaan. Hoe is het licht daar, en daar, en wat denk ik uit dat duister nog te willen halen? Ik heb zelfs één probeersel met de 5D genomen.
(Canon EOS 5D, EF 16-35mm f/2.8 L II USM @23mm, f/11, 10s, 100 ASA)
(Zo’n tilt-shift lens zo in dergelijke omstandigheden wel handig zijn natuurlijk, dan moet ik zoveel straat niet in mijn beeld opnemen om de lijnen recht te houden.) In elk geval, ik ben benieuwd, al vrees ik dat een groot deel overbelicht zal zijn.
’t Is bijna vier jaar geleden, dus dan mag een mens al eens in herhaling vallen. Don’t fence me in, van Cole Porter and Robert Fletcher uit 1934, hier gezongen door de Andrew Sisters.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=M5B0oyJ5tHA&rel=1]
Naar aanleiding van deze flickr post. Schitterend lied (ook in de versie van David Byrne), al was Cole Porter zelf er naar verluidt niet tevreden over (mogelijks omdat hij Fletcher credits voor de tekst moest geven). Ik vind er me eigenlijk wel in terug.
Voor Het Project woon ik elke vrijdag de persconferentie van het Gentse stadsbestuur bij. Dat duurt maximaal een uurtje, en ge krijgt er toelichting bij wat er gebeurt in uw stad. Wreed interessant, vind ik dat. Soms zijn er ook persconferenties-op-locatie, en een aantal daarvan probeer ik ook mee te pikken (zoals die van Buth, in november).
Gisteren werd er aan de pers een perslunch aangeboden. Er moest voor ingetekend worden, maar blijkbaar was er in die communicatie iets misgelopen, waardoor men mij in de eerste week van het jaar opbelde met de vraag of ik mijn komst wou bevestigen. De lunch ging door in de Hotelschool, die een uitstekende reputatie heeft, dus ik moest wel zot zijn om daar niet op in te gaan.
Het schepencollege gaf bijna voltallig present (op een paar zieken na), dus het was de perfecte gelegenheid om een beetje aan networking te doen (wie mij kent weet dat het niet mijn fort is, maar gelukkig zijn de politiekers daarin wél enorm bedreven). Er was een speech van onze sympathieke burgemeester, gevolgd door een ’tegen’speech van de journalisten (door de al even sympathieke Karel Van Keymeulen) –de twee moesten voor elkaar niet onderdoen.
Het begon met een aperitief in de ontvangstruimte van het Lieven Bauwens Restaurant, gevolgd door een Walking dinner. Enfin, eerder standing dan walking, want de gangen werden aan de tafeltjes geserveerd, maar men werd geacht zich nu en dan naar een andere tafel te verplaatsen (networking dus). Zeer gemoedelijk en ontspannen allemaal.
We begonnen met een gesmaakte bouillabaisse –ik moet dat toch ook eens maken– en dan volgden drie voorgerechtjes.
Spiesje van ratatouillequiche en mozzarella kroket op een bedje van courgette tagliatelle: lekker, mooie variatie, en de quiche was net goed van consistentie. De courgette tagliatelle was een beetje moeilijk om op het vork te krijgen.
Rolletjes gemarineerde zalm: zalm en kruiden en kaas in een flensje gerold. Ondertussen klassiek, maar fris. Opnieuw een beetje onhandig om enkel met een vork op te eten.
Croque met truffel tapenade gerookte ham en kruidentuiltje: het beste voorgerecht, wat mij betreft. De croque was een soort rollade (met die tapenade erin gedraaid) die dan in schijfjes was gesneden en gebakken/geroosterd. Daar bovenop lag een ruime portie gerookte-hamsnippers.
Het hoofdgerecht was een croustillant van forel, spinazie en ricotta op een aardappel mousseline met lamskoteletjes op een Griekse groententaart. Het lamsvlees was goed rosé, en ging gemakkelijk van het been –waarrond een stukje zilverpapier zat voor handgebruik.
Ter afsluiting was er koffie, vergezeld van een assortiment patisserie (bijna allemaal met chocolade –hmmm).
—
Op de site van de Hotel- & Bakkerijschool Gent, merk ik dat men er ook terecht kan voor een businesslunch (in het restaurant ‘Keizer Karel’) of een gastronomisch 4-gangenmenu (in het didactisch restaurant ‘Lieven Bauwens’). De menu’s zien er alvast lekker (en betaalbaar) uit, misschien moet ik dat maar eens proberen in het kader van een reportage voor Het Project.
Antwerpenaar Pieter Dirkx heeft een Flickr set met Filming Locations, waarin hij scènes recreëert uit films, gaande van C’est arrivé près de chez vous over Any Way the Wind Blows tot Hostel en The Illusionist.
Fascinerend!
Vergeet ook niet zijn schilderijen te bekijken, met o.a. deze Allghoi Khorkhoi ofte Mongolian Death Worm
(Ontdekt via mijn flickr contacts –Pieter voegde mij gisteren toe.)
Ik word al een paar dagen geplaagd door een anonieme beller. Telkens ik opneem, en mijn vriendelijke vast-lijngroet uitspreek, hoor ik iemand aan de andere kant de adem inhouden, en toeleggen. Dat ze haar minnaars beter moet opvoeden, had ik gekscherend tegen Tessa gezegd, eergisteren.
Gisteren had ik evenwel prijs.
“Bonjour, est-ce que je pourrais parler avec le docteur Tessa Kerre?”
Oeps. Frans. Een schitterende taal, ik versta ze naar behoren en u kan mij zelfs met het occasionele geheel in het Frans opgestelde boek betrappen, maar ik kan het niet spreken. Sla mij gerust in het Nederlands (du-uh!) of het Engels om de oren, en ik zal u zonder enige aarzeling te woord staan, maar laat het Frans waar het hoort: in de boeken.
“Oui. Euh. Non. Euh. Le docteur n’est pas là. Elle. Euh. Elle est à l’hospitâl. Euh. Où elle travaille. Euh.”
Het blijft even stil. Hij hangt terug op, denk ik, wanneer hij plots alsnog een redelijk eloquent Frans over mij uitstort. Iets over Bourgogne en een bezoek aan België en dat wij toch ook Bourgondiërs zijn, en dat we dus wel goede wijn drinken toch, en of ik of –bij voorkeur– le docteur Kerre die meneer niet wil ontmoeten. In haar wijnkelder?
“Ah bon,” daagt het mij, “vous vendez du vin?” Ik ben er mij zeer van bewust dat ik die mens moet vousvoyeren.
Het blijft weer even stil. Ik hoop maar dat ik hem niet beledigd heb. Maar neen, daar steekt hij opnieuw van wal. Dat wijn niet verkocht wordt, maar gesavoureerd, gesmaakt, gekoesterd. Ik moet hem onderbreken.
“Désolé, monsieur, mais on ne boit pas de vin.”
Nu blijft het niet zomaar stil. De verbazing is hoorbaar, en sijpelt bijna uit de hoorn van de telefoon. Hij onderdrukt een kreet.
“Vous, vous, vous ne buvez pas de vin?”, slaagt hij er uiteindelijk in uit te brengen. “C’est donc vrai? Des gens comme vous, ils existent vraiment?”
Hij blijft beleefd, en we nemen vriendelijk afscheid. Later op de dag word ik opnieuw opgebeld, en daarnet ook. Maar na mijn begroeting blijft het stil, en wordt de verbinding verbroken. Zou dat opnieuw mijn Franse wijnhandelaar zijn die hoopt le docteur Kerre zelf aan de lijn te krijgen om zich er van te vergewissen dat ook zij echt geen wijn drinkt?
—
(Verbeter gerust ook mijn geschreven Frans in de commentaar.)
…dat is waar ik naar op zoek ben.
Een mens zou denken, in deze tijden van internet en zo, dat zo’n taak poepsimpel is. Want kijk, ondertussen begin ik Seattle al een beetje te kennen. Zo weet ik dat Public transit voor een gedeelte van downtown Seattle gratis is (Ride Free Zone), dat er een heleboel parken en musea zijn, en dat de Central Library werd ontworpen door Rem Koolhaas (de man wiens ontwerp voor het Forum in Gent werd gediskwalificeerd).
Genoeg trivia. Tessa zal zich bewegen tussen het University of Washington Medical Center (Google map) en het Fred Hutchinson Cancer Research Center (Google map), resp. in de Cascade neighborhood en aan de onderkant van het University District. Gezien we liever geen auto huren (duur!) zouden we in de buurt willen wonen, wat wil zeggen ofwel dus die Cascade neighborhood, ofwel in Capitol Hill. Op Google maps, is het ongeveer dit gebied.
Ettelijke google searches geprobeerd, e-mails verzonden, en locale mediatoestanden (worden) in de gaten gehouden (zoals craigslist en VRBO). Sommige dingen zijn waanzinnig duur: voor meer geld dan wat wij voor ons ganse huis maandelijks afbetalen, hebben we dan amper de oppervlakte van onze bureau waarin ik nu zit te tikken (aan het extreme uiteinde zelfs aan weekly rate!). Maar ik vind het wel. (Nog goed dat de dollar zo goedkoop staat.)
Tips zijn welkom.