blue chip chocolate chip cookies

Het recept (alsmede de title voor deze post) heb ik schaamteloos ‘geleend’ van Smitten Kitchen. Smitten Kitchen is één van de interessantere foodsites op het internet, het soort sites waarvan ik eigenlijk had gewild dat ik er zo zelf ook één had. De recepten worden altijd gekaderd in een verhaaltje –wat het meteen ook een persoonlijke site maakt– en ze worden duidelijk uitgelegd, met vaak heel mooie foto’s bij. Zo ook hun recept voor blue chip chocolate chip cookies. (Dat oorspronkelijk van David Lebovitz komt.)

Benodigdheden

  • 100 g ruwe suiker (ik gebruikte rietsuiker)
  • 120 g blonde suiker (cassonade Graeffe)
  • 115 g koude, ongezouten boter, in stukjes van 1 cm
  • 1 groot ei
  • een theelepel vanille-extract
  • een halve theelepel bakpoeder
  • 175 g witte bloem
  • een snuifje zeezout
  • 200 g chocoladepastilles
  • 130 g walnoten

Zo gemaakt

Zet een pan op het vuur, met een weinig olijfolie. Rooster de walnoten tot ze donker van kleur zijn –let goed op dat ze niet verbranden: blijf voortdurend roeren. Doe vervolgens de walnoten in een foodprocessor en maal ze goed fijn.

Verwarm de oven voor op 150°C.

Meng de suikers met de boter in een kom –of in de deegmixer (nee, ik heb er zelf geen). Het vraagt flink wat werk als je de koude boter manueel met de suiker mengt; zorg dat alles goed gemengd is. Voeg nadien het ei toe, het vanille-extract en het bakpoeder.

Meng eerst het zout onder de bloem, voeg dat aan het mengsel toe, en vervolgens ook de gemalen walnoten en de chocolade.

blue chip chocolate chip cookies

Maak met twee soeplepels hoopjes deeg, en plaats die op een met bakpapier beklede bakplaat of een equivalent (bij mij lag het bakpapier gewoon op zo’n rond ovenrooster –zie foto). Plaats de bakplaat in de oven gedurende een 18-tal minuten. Die hoopjes zullen vanzelf ‘uitlopen’ tot platte koekjes.

Laat afkoelen, en bewaar –indien er overschot is– in een luchtdichte doos.

zaterdag, stressdag

Die zaterdag in de binnenstad. Begonnen bij Bloch voor een laat ontbijt, naar de speelgoedwinkel, het Paard van Troje (ik krijg binnenkort een schoon cadeau van Tessa), de Slegte, AVA, en dan Standaard Boekhandel aan de Kouter. Daar splisten onze wegen even: Henri en ikzelf gingen naar Vooruit voor een drankje en wat rust, Tessa ging nog naar tig andere winkels om ons pas een dik uur later te vervoegen voor de lunch. Ten slotte naar De Poort, en dan met de tram naar huis.

Een grmpf-gevoel aan het Sint-Pietersstation: hoewel wij ijverig naar de bestuurder van de 21 zwaaiden, wou hij ons niet meer meenemen. Hij heeft zelfs nog even geting-ting-tingd omdat we het waagden voor zijn neus over te steken. Oh, en aan de thuishalte zijn we Huug nog tegen het lijf gelopen.

De tocht resulteerde in een pak strips, schriftjes, borsten, en dvd’s (Euro Cinema II van De Morgen). Maar met hoeveel interessante zaken ge ook naar huis moogt komen, ik blijf zo’n zaterdag een stressdag vinden.

(Daarna even rustig ontstrest door koekjes te bakken –recept volgt.)

Pas op, ’t zijn de jaren 70

glossy

(Hasselblad 500c/m, Zeiss Distagon CF 50mm f/4 T*, Kodak 160VC, 160ASA)

Dit was echt fantastisch licht. Eigenlijk had ik niet echt tijd om deze foto te maken, want ik had vijf minuten later een afspraak, maar ik kon gewoon aan dit licht niet weerstaan. Het licht op de grond komt van de reflectie in de glasbouw achter mij. Alleen jammer dat deze Kodak VC de scène tot die van een in de jaren 70 glossy magazine heeft geschapen.

Binnenkort (als er minder wolken aan de hemel staan) ga ik er nog eens terug, om het met Fuji te proberen.

Nog eentje uit de reeks, toen ik een dik uur later wat verder het park in trok (foto van de dag bij Het Project):

holiday feeling

Jazz Middelheim kleurt blauw

(breaking news)

Er is een principieel akkoord tussen de VRT en de organisatoren van het Blue Note Records Festival in Gent om vanaf 2008 Jazz Middelheim aan BNRF uit te besteden. Het BNRF zou zowel de organisatie als de programmatie van het festival op zich nemen, dat vanaf dit jaar opnieuw jaarlijks zou plaatsvinden. Tot nog toe vond het Jazz Middelheim festival tweejaarlijks plaats in het Antwerpse Park Den Brandt.

Jazz Middelheim blijft evenwel een VRT omroepfestival, zo benadrukken beide partijen, dat met respect voor het verleden zal worden georganiseerd en herkenbaar zal blijven voor de trouwe bezoekers. De sfeer en setting van het festival zijn uniek en dat moet behouden blijven.

wij onderbreken uw televisieavond

Jef Neve doet van radio, elke vrijdag van 19u tot 21u op Klara. Samen met Lies Steppe (in Pietelspeak: “wie denkt dat de babes bij de popradio’s zitten, moet maar eens naar Klara moet kijken”).

De centrale gast vanavond is Tuur Florizoone, maar ook die andere Tuur zal er te beluisteren zijn. Geen zin om 50 first dates te missen? Dan programmeert u toch gewoon de digicorder? (Of u herbeluistert “Neve” via het internet!)

Om uw geheugen op te frissen: Tuur Florizoone is de man van Tricycle, en van Florizoone-Horbaczewski-Massot. U hebt mij al meerdermaals over hem bezig gehoord. Zijn foto staat overigens bij de aankondiging op Klara, mijn credits proper uit zijn knieën weggesneden. (Mijn foto op flickrde klara homepage. Naamsvermelding? Moet dat dan?)

Edoch, luisteren! Beide Tuurkes zijn zeer sympathieke én interessante mensen!

dia- vs negatieffilm

Wat is het verschil tussen een diafilm en een negatieffilm? Behalve the obvious dan wel. Anders gezegd, wat is het voordeel van het een tegenover het ander?

Kodachrome (diafilm) zou veel langer meegaan dan negatieffilm: tot 200 jaar. Zoals onderstaande foto (Shaftesbury Avenue from Piccadilly Circus, in the West End of London), gemaakt door Chalmers Butterfield in 1949. Negentien negenenveertig, jawel. En ik die dacht dat het leven zich toen in zwart/wit afspeelde.

Photo by Chalmers Butterfield

Kodachrome wordt echter niet meer gebruikt (er is nog één locatie die kodachromes ontwikkelt), en de alternatieven zoals ektachrome en fujichrome gaan blijkbaar minder lang mee dan hun negatieffilm-tegenhangers (30-50 jaar vs 50-70 jaar).

Maar dus wat is het verschil? De manier waarop ze met kleur (en saturatie) omgaan? Dat er minder exposure latitude is en de belichting dus correcter moet zijn?

Misschien is de vraag wel dit: zijn er nadelen aan diafilm? Of kan ik ze gewoon beschouwen als een manier om licht vast te leggen zoals negatieffilm? Waarbij elke film zijn eigen specifieke kenmerken heeft?

Daarover gesproken, bij de films die ik woensdag ging afhalen zat naast de dia ook een Kodak 160VC, en ik kan al meteen zeggen dat ik van die film alvast niks meer moet hebben. Verschrikkelijk tegenvallende kleuren en saturatie –geef mij maar Fuji.

eucalyptus

Gisteren ben ik bij Vits-Staelens langs gegaan om er wat broodnodige kruiden en specerijen in te slaan, zoals gemalen kokos, gedroogde mango (zit al in de broodpudding), rietsuiker, peperkorrels, en… een zak eucalyptusbladeren. Voor slechts 1,27 euro: het was sterker dan mezelf.

Meteen daarna heb ik een lamsschouder gekocht bij buurman El Hallal, en ik was half van plan om die in de eucalyptusbladeren te wikkelen, maar zo zonder referentie betrouwde ik dat toch niet. De lamsschouder is ondertussen geheel op (eigenlijk was er genoeg om twee dagen van te eten –Henri is er zot van), na eerst een gezonde drie uur in de oven te hebben doorgebracht.

Edoch, die eucalyptusbladeren, wat kan ik daar allemaal mee doen? (Kookkunstgewijs dan liefst, en bij voorkeur iets anders dan ’thee van trekken’.) Iemand?

duo of trio?

Dat is de vraag die ik stelde op Het Project naar aanleiding van het schitterende concert in Vooruit, gisterenavond. Slecht licht, dus (?) slechte foto’s.

Fiorini - Rzewski Duo Erik Vermeulen Trio

(Canon EOS 5D, EF 70-200mm f/2.8L IS USM, f/2.8, 1/60s, 1000 ASA)

Het is verdomd saai, altijd die superlatieven te moeten gebruiken. Ik had het mezelf nochtans moeilijk gemaakt, gisteren. Bonkende koppijn had ik namelijk, toen ik naar dit concert vertrok. En koppijn is wel degelijk de enig mogelijke omschrijving voor de neanderthaler die met een puntige knots zichzelf genoodzaakt zag uit de binnenkant van mijn hoofd te breken. Eerder die dag nog liep het traanvocht zelfs oeverloos uit mijn ogen, toen ik enkele vermetele stappen buitenshuis had gewaagd. Nee, ik zag het verloop van dit concert eerder somber in.

[…]

Het concert werd opgenomen, zo kondigde muziekprogrammator Wim Wabbes aan, en dat wordt alvast een cd die in mijn collectie zal prijken. Ondertussen kan ik u alleen maar aanraden om het concert alsnog mee te pikken. Nieuwjaar is nog niet zo lang geleden, maar als het allemaal zo goed zal zijn, wordt 2008 een topjaar!

Waar er tussen de openingsparagraaf en het slot staat, leest u bij Het Project: Duo of trio?

het goede knopje

Hij huilde, toen hij na de vierde keer eindelijk de telefoon beantwoordde.

“Papaaa? Papaaa?! Ik vind het goede knopje niet! Papaaa?”

Hij was er zich niet eens van bewust dat ik hem deze keer kon horen. Ik trachtte hem te kalmeren.

“Rustig jongen, dat is toch niet erg. Zolang we blijven proberen, komen we er wel, zoals je ziet. Je hoort mij nu toch?”

“Maar. Ik. Wist. Niet. Wat. Het. Goede. Knopje. Was.”

Tussen elke woord zat een lange schokschouderende snik.

Tessa is deze week van wacht, en dat betekent o.a. dat ’s avonds weggaan geen evidentie is. Het is anders al moeilijk genoeg voor haar om te zorgen dat ze om 19u thuis kan zijn als ik weg moet, tijdens een wachtweek is dat helemaal een ramp. Er moet overgedragen worden, er zijn resultaten waar op moet worden gewacht, etc.

Om 19u15 kon ik niet langer wachten. Het concert begon om 20u, eer ik aan de halte was en er een tram langskwam, zou het goed 19u30 zijn, en als het meezat was ik dan tegen 19u45 aan Vooruit. Dus liet ik Henri eventjes alleen.

Niet dat het de eerste keer was. Ik ga soms een kleine boodschap doen, en hij is tenslotte toch al acht jaar. Achtenhalf zelfs. Tessa zou hooguit nog een kwartiertje wegblijven (we hadden telefonisch overlegd), en die korte periode leek niet echt onoverbrugbaar.

“Neem de huistelefoon, en binnen vijf minuutjes bel ik je op”, troostte ik hem.

Vier keer heb ik moeten proberen voor hij het juiste knopje had gevonden. Nochtans heeft hij het elke keer goed gehad, maar de knoppen van onze telefoon staan dermate dicht bijeen, dat hij er waarschijnlijk twee tegelijk had ingedrukt. Telkens werd ik ‘on hold‘ gezet. Ik wist niet eens dat dat kon.

een fotoblog, mja

“Goh, ik ben nog maar goed twee weken bezig, en ik ben al geheel de mist in aan ’t gaan met dat fotoblog.”

“Nee toch”, antwoordde Tessa niet geheel vrij van sarcasme toen ik haar gisterenochtend over mijn twijfels vertelde.

“Ik bedoel maar…”, begon ik mijzelf uit te leggen.

“…dat alleen al de mogelijkheid van enige druk om er elke dag iets te posten nu al op uw zenuwen begint te werken? Hoewel ik weet dat ge al voor minstens veertien dagen foto’s liggen hebt? Is het dat wat ge bedoelt?”

“Euh…”

“Zeventien, bijna achttien jaar zijn we samen, schat. Ik begin u een beetje te kennen, denk ik.”

Reversal Innocence

(Hasselblad 500c/m, Zeiss Sonnar CF 150mm f/4 T*, Kodak Tmax 100TMX, 100ASA)

Het is niet echt waar ik naar op zoek was –integendeel, ik speel er mijn vrijheid een beetje mee kwijt. Misschien ga ik foto12 wel ombouwen naar een portfolio. Ik heb mij goed geamuseerd met nog eens een site te (ver)bouwen, maar ik heb eigenlijk geen zin om er twee weblogs op na te houden. Al mijn foto’s komen toch op één van mijn flickr accounts, en soms postte ik daar wel eens iets uit op deze plek.

Want het is meer dan die dwang –ik schrijf tenslotte dagelijks op dit weblog, en heb mij daartoe nog niet echt verplicht gevoeld. Maar ik vertel liever verhaaltjes, ook met mijn beelden, dus dat statisch gepost van één foto per dag is simpelweg niet mijn ding. Voor die portretten, die ik een tijdje geleden hier had gepost, heb ik me al serieus moeten beheersen om er maar één per dag te posten. En ook de manier om een aantal foto’s tot reeksen te verwerken, zie ik nog niet meteen eleganter gebeuren op een fotoblog dan op een gewoon weblog.

Daarbij, dit blog is –willens nillens– een deel van mij. En die ‘mij’ dat staat voor én tekst én foto’s én lopen én eten (én alles waar ik goesting in heb). ’t Is alsof ik in eenzelfde adem ook zou afsplitsen naar een kookblog. Ik kan (wil!) mijzelf niet splitsen, dus ook dit blog niet. (Tot zover mijn portie drama voor vandaag.)

Er komen dus opnieuw meer photoblogachtige postjes alhier. (Sorry Mike, de categorie photoblog wordt weer geactiveerd, vrees ik. Maar die heeft –zoals elke categorie– ook een eigen feed!)

Edoch! Tegen het einde van de week (*gasp* –is het al woensdag?!) heb ik het over een ander fotoblog. (Just a little more) patience, young grasshopper. (Schone foto’s op uw fotoblog overigens.)

En ik heb mijn dia’s terug. Binnenkort meer daarover.