(Canon EOS 5D, EF 70-200mm f/2.8L IS USM @70mm, f/6.3, 1/200s, 800 ASA)
(2 x Elinchrom: links- en rechtsboven)
Het haar. Mijn madam. De combinatie. Ik ben content. Van beide.
(Nu nog volzinnen leren schrijven.)
Normaal moest Opatuur op 31 december om middernacht de deuren sluiten, maar Gents bekendste jazzkroeg blijft nog enkele maanden langer bestaan.
Omdat het pand waarin het café is gevestigd, nog niet verkocht is, mag Opatuur nog tot eind juni de deuren openhouden. Een nieuwe reeks concerten is al gepland.
Er is ook een vzw gesticht die na de onvermijdelijke sluiting de ideeën van Opatuur levend wil houden. Uitbater Opatuur (wie kent er zijn echte naam?): ‘In de statuten staat geschreven dat we kwetsbare akoestische muziek zoals jazz, improvisatie, hedendaags klassiek willen helpen met het organiseren van clubconcerten. Diverse etablissementen hebben me al gevraagd om een concert te organiseren. Misschien komt er zelfs een nieuw clubhuis. Want nu was het maar een keer per week club. De andere vzw-leden zijn Brecht Ranschaert, Bruno Bollaert en mijn webmaster Walter Stevens.’
Opatuur is het oudste echte jazzcafé van Gent.
Lees verder bij De Gentenaar: Leven jazzcafé Opatuur nog even verlengd.
“Allez, papa,” zegt Henri als hij even opkijkt van de computer waarachter hij had plaatsgenomen, “ziet ge nu wel dat ik toch wel veel bezig ben met die Lego Star Wars?” Hij spreekt het nog steeds een beetje uit als [sta: wa:sj]. Hij heeft altijd al de voorkeur gegeven aan Lego boven Playmobil, geheel in tegenstelling tot zijn vader, net zoals bij liever Jommeke leest dan de Suske & Wiskes waar ik zo tuk op was.
Hij is zijn collectie begonnen met Lego City, en bleek nadien aandacht te vertonen voor zowel Mars Mission als Star Wars. We hebben hem dan tussen die twee laten kiezen, en uiteindelijk vond hij Star Wars iets beter aansluiten bij zijn City.
Zijn opmerking liet me evenwel schaterlachen.
“Ge zijt geen haar verschillend van uw vader hé”, proestte ik het uit. “Ge fladdert van de ene interesse naar de andere.”
“Ge moogt niet stilstaan hé papa,” antwoordde hij. “Ge moet uw kennis uitbreiden.”
> zucht <
Wat kan een mens zich eigenlijk meer wensen?
Vanochtend vroeg mijn computer me om te rebooten zodat hij (zij?) een software update kon uitvoeren. Ik had eerst nog iets te doen in Lightroom, maar net op dat moment kreeg ik te lezen dat er een fout in een van mijn Lightroom catalogs zat, en dat programma wou niet sluiten. Rebooten ging ook niet, dus moest ik een hard reset doen, en toen de computer was herstart, kwam ik in Setup Assistant terecht. Maar toen ik de setup procedure doorliep, kwam ik opnieuw in Setup Assistant terecht. En opnieuw.
Ik kon er evenwel ook voor opteren om mijn systeem van een Time Machine Backup terug te plaatsen, maar dat weigerde om een of andere reden dienst. Gelukkig kon ik via Tessa’s computer nog aan het internet, en daar vond ik al gauw dit:
All account settings lost – can’t get past Setup Assistant
1) Force reboot the machine. (soft reboots wouldn’t work once I was in the Setup Assistant)
2) Hold down Shift during chime to boot system into safe mode. FYI, my startup then took much longer than normal, not sure why.
3) I got to a login screen which said Safe Mode, which I normally don’t see. (The login screen, that is). Hit Back to cancel login.
4) There should be an option to soft-reboot. Click that.Once I did that, it reinstalled the latest update package and rebooted successfully. Good luck!
En weet u wat? Het werkte nog ook. (En ook de Lightroom catalogs vertoonden precies geen problemen meer.)
—
Maar nu ga ik dringend mijn migraine uitslapen. De photoshoot van Tessa’s kapsel zal voor morgen zijn. Zalig Kerstdinges.
Na veel gepruts ben ik eindelijk tot een broodrecept gekomen waar ik (voorlopig) content mee ben. Want brood maken is eigenlijk niet zo moeilijk. Eenmaal het basisrecept een beetje onder de knie (mengen-kneden-rijzen-bakken), is het vooral een kwestie van experimenteren. Ik had ergens gelezen dat het goed is om yoghurt bij uw brood te voegen (vooral voor brood van het zwaardere type), omdat zulks het rijzen zou verbeteren. Ik heb dat in geen enkel recept teruggevonden, maar heb het toch geprobeerd, en nu voeg ik het steeds toe in mijn meergranenbrood. En zie, het brood rijst inderdaad beter, het brokkelt minder, en smaakt –zo bevestigen de huisgenoten– zeer goed.
Benodigdheden
Mijn bloem komt van bij Goethals, het kleine winkeltje vlak voor de Zuivelbrug in de Meerseniersstraat (waar ook Fin du Monde gevestigd is). Het slechte nieuws is dat ik die winkel veel te laat heb ontdekt, en wel in die mate, dat ze er in 2008 mee ophouden. Wanneer juist weet ik niet, maar het zou kunnen dat ze in januari zelfs niet meer open gaan. Dat risico was ik niet bereid te nemen, dus vorige donderdag heb ik 10 kg tien granenbloem en 10 kg tarwe trio ingeslaan (in zakken van 5 kg). Dat zou moeten volstaan voor een maand of drie, en als we dan uit Seattle terugkomen, zien we wel weer.
Ook de verse gist komt van daar, maar u kan net zo goed een brokje Bruggeman kopen in uw supermarkt. Bewaar gist in een potje-met-deksel, dat u regelmatig droogdept. De yoghurt die ik gebruik is magere bio uit de Delhaize (worden verkocht in potjes van 4), de melk is halfvolle melk van Campina met calcium. De suiker is kristalsuiker van Tienen, het zout is Fleur de Sel de Camargue.
(Disclaimer: ik vermeld de merken etc. louter ter info, het belangrijkste ingrediënt is volgens mij de bloem die u gebruikt.)
Stap 1: deeg maken
Weeg uw bloem af. Vroeger gebruikte ik een maatbeker, en stelde ik 250ml gelijk aan 250g. Tot ik voor mijn verjaardag (een week geleden) een keukenweegschaal kreeg en duidelijk werd dat mijn veronderstelling geheel verkeerd was. Het is ook pas sinds ik afweeg dat ik echt tevreden ben over mijn brood.
In een grote, roestvrij stalen mengkom, giet ik eerst 250g tien granen, en vervolgens 300g witte bloem. Zo’n 50g van die witte bloem hou ik bij de hand. Ik voeg een snuifje zout toe (ongeveer een afgestreken koffielepel), en een weinig suiker (wat ik tussen duim en wijsvinger kan vastnemen) –suiker helpt bij de gisting. Meng dat alles goed ondereen.
Vervolgens giet ik 250ml melk in een maatbeker, en warm ik die op in de microgolf tot handwarm (30s op 900W). De melk komt immers uit de koelkast, en dat is te koud om de gist te starten. Voeg daarbij de gist, roer alles goed onder, tot het een beetje begint te schuimen.
Voeg de yoghurt toe aan de bloem, en roer dat al eens door met een vork. Giet er de melk bij, en meng goed. Het resultaat is zoiets als op de foto hier linksboven.
En dan is het tijd voor het betere handwerk: haal het deeg uit de kom, en kneed het een vijftal minuten op het aanrecht. Als het te vochtig is, voeg dan wat bloem bij. Let wel, het deeg mag niet droog zijn! Met te vochtig bedoel ik dat het blijft kleven aan het werkoppervlak. Het deeg zal bij het kneden wat minder klef worden.
Het eindresultaat van stap 1 is een deegbal zoals op de foto.
Stap 2: rijzen
Leg de deegbal terug in de mengkom. Overdek de mengkom met een vochtige handdoek.
—
Die vochtige handdoek is lang een mysterie geweest voor mij. Hoe vochtig is immers zo’n vochtige doek? Ik doe het als volgt: leg de deegbal in de mengkom; was uw handen, laat ze goed nat, en droog ze vervolgens af aan een afwashanddoek. En voilà: een vochtige handdoek.
—
Plaats de kom-met-handoek in de buurt van een warmtebron (in de buurt, niet: ernaast, en al zeker niet: erop!), en laat het deeg daar een tweetal uur rijzen.
Stap 3: nóg rijzen
Haal het gerezen deeg uit de mengkom. Het deeg zal wat aan de zijkant kleven, dat is normaal. Sla het deeg neer, door het met een voldoening gevende en frustratie verwijderende smak op uw aanrecht neer te keilen. Kneed het in twee, maximum drie keer tot een ovaalachtig iets, en plaats het in een broodvorm. Die broodvorm is geen absolute noodzaak, je kan het net zo goed ‘los’ op een ovenplaat of een ovenvaste schotel (bij voorkeur met anti-aanbaklaag) leggen.
Plaats dit in een grote (doorzichtige) plastic zak, opnieuw in de buurt van een warmtebron. Laat ongeveer anderhalf uur rijzen, tot het in volume verdubbeld is.
Stap 4: bakken
Verwarm de oven voor op 220°C, en bak uw brood in 35 minuten. De bovenkant van het brood kan (heel) donker worden, dat hoort erbij. Laat na het bakken uw brood minstens een half uur (tot zelfs een uur) afkoelen, voor u er ook maar aan denkt het te snijden
Als u van plan bent vaak brood te bakken (ik bak twee keer per week), is het stillaan tijd de aankoop van een (brood-)snijmachine te overwegen. Een groot gemak, en minder verspilling.
Smakelijk!
(Suggesties, tips, verbeteringen zijn steeds welkom.)
Het is blijkbaar een aanvaard maatschappelijk fenomeen, net zoals klaaskoeken in oktober en kerstvitrines in november. Maar waarom is iedereen zo gebrand op de publicatie van een eindejaarsoverzicht in december? Hoe zit het met de rest van het jaar? Of gaat u in langverdiende hibernatie?
Ah! Levensvragen!
(Canon EOS 5D, EF 16-35mm f/2.8 L II USM @16mm, f/2.8, 1/80s, 800 ASA)
Terwijl Tessa gekapt wordt, trekt Henri smoelen naar zichzelf.
Na de Site– en het Woord van het jaar, is het ook tijd voor de Stem van het jaar. U kan nog uw stem nog uitbrengen voor de Radiovisie Awards 2007 tot (en met) 30 december.
Niet meteen mijn ding, kon ik u beamen, ware het niet dat ik minstens één reden heb om toch te stemmen. Onder de hoofding Beste sportcommentator, vindt u namelijk Peter Decroubele voor Sporza terug. Peter, in de blogosfeer beter bekend als Het Radiofonisch Instituut, is ten andere de enige reden waarom wij op zondagochtend de radio opzetten. (Ik had nog wel wat superlatieven in petto, maar hij bloost zo makkelijk die jongen.)
Wel eerst nog zorgvuldig het internet afschuimen op zoek naar studiemateriaal voor de Radio babe, zodat ook ik het formulier op goed onderbouwde wijze kan invullen.
(Oh, nog een laatste suggestie, chauvinistisch als we zijn: in de categorie Beste lokale radio van… Oost-Vlaanderen vindt u Urgent.fm terug. Nietwaar, nudge, nudge?)
“The most important thing a woman can have – next to talent, of course – is her hairdresser.” was het Leitmotiv deze week. Dingske met het verse kapsel startte de zelfverklaarde kleine hetze met een korte coupe, Tessa boekte in Wakko, maar Sandra ging eerst en verliet als herboren de kapperstafel.
Zo lang was Tessa’s haar tot ergens 16u30 vandaag, toen de sympathieke kapper met weidse gebaren aan de snit begon.
Ik mocht het zaakje fotografisch vastleggen –de enige voorwaarde die ik had gesteld– terwijl Henri de kindvriendelijkheid van Wakko op de proef stelde. Ik kreeg een zeer professionele indruk van de zaak –de meneer wist duidelijk waar hij het over had, en Tessa had dan ook al gauw voldoende vertrouwen om hem zijn gang te laten gaan.
Nog even een snelle voor en na –ik doe morgen nog wel eens een korte photoshoot met film.
Michel Bisceglia heb ik pas vorig seizoen leren kennen, toen zijn tournee met de Jazzlab Series halt hield in de theaterzaal van Vooruit (voor een intiem concert sur scène nog wel). De cd Inner You had ik mogen voorbeluisteren via een demo, en bevatte degelijke mainstream jazz, heel harmonisch en heel beluisterbaar. Met de naam Jef Neve erop geplakt, had het album ondertussen al dubbel platina gehaald.
Bisceglia is minder bekend, ook al heeft hij een zeer indrukwekkend palmares op zijn naam. In de popwereld is hij bekend als arrangeur en componist, en ook in het jazzwereldje komt zijn reputatie stevig op. Onder Bisceglia Music richtte hij het onafhankelijke label Prova Records op, waarop onlangs drie albums verschenen: Nature Boy voor Rony Verbiest; Profondo Blue voor Alano Gruarin; en Diary voor Cattleya (Bisceglia’s eigen groep). Elk van deze cds draagt onmiskenbaar de stempel van de Biscegliastal.
Nature Boy heb ik onlangs nog voor Het Project besproken, en zelfs nu het concert al een tijdje achter ons ligt, blijf ik bij mijn oorspronkelijke impressie: ik heb het wel voor Verbiest op sax. Op de cd komt veel minder goed over wat voor warme klanken de man uit zijn instrument kan halen. Bij de title song merk je daar nog het meeste van, maar zelfs dat verdwijnt eigenlijk in het niets bij de live perfomance. Het is iets té veel studio-opname geworden en er klinkt een beetje te weinig van de rauwe en doorleefde klank door. Vergeleken met de warmbeheerste versie van Nature Boy op Gruarins Profondo Blu, mist de albumversie van Verbiest dan wel wat gevoel. Niettemin een geslaagd album, sober, solide, en veilig.
Speelser wordt het al op Diary, het derde album van Cattleya, een trio met Michel Bisceglia (piano), Volker Heinze (bass), en Harald Ingenhag (drums). Cattleya, voor wie het zich mocht afvragen, is een Amerikaanse orchidee, vernoemd naar de Engelsman William Cattley, en tevens een metafoor uit Prousts À la recherche du temps perdu. Het trio laat zich al langer door Proust inspireren, getuige daarvan de titels van de vorige albums: Le Temps Perdu (2000) en Madeleine (2003). De noten tuimelen al eens over elkaar, er is een zekere mate van variatie, aantrekken en afstoten, maar eerlijk gezegd had ik eerder dit jaar net iets meer plezier met Inner You. Al ligt de cd hier herhaaldelijk en met veel plezier op repeat.
Helemaal goed wordt het pas met Alano Gruarins Profondo Blu. De cd is warm en omarmend, en hoewel bepaalde thema’s op Diary lijken terug te keren, worden ze bij Gruarin beter uitgewerkt. Voor dit debuutalbum werden dan ook een heleboel registers opengetrokken. Onder andere het Kryptos Quartet en (vooral) Bert Joris gooien er hoge ogen, maar het is vooral het talent van Gruarin zelf dat dit album op stevige hoogte tilt.
Mag ik u een tip geven? Elk van deze albums (maar met stip dat van Gruarin) kan u met gerust hart aan een jazzliefhebber (in wording?) cadeau doen. Het is misschien niet meteen de meest avontuurlijke jazz, maar er is geen beetje muziekliefhebber die dit niet op prijs zal stellen. De albums zijn te koop via Digiland Records of iTunes (Profondo Blu, Diary, Nature Boy).