Bovenstaande foto is gemaakt voor ik naar de kapper ging.
Niet dat ik zo rondliep, gelijk een overjarige Justin Bieber met een Liza Minnelli krul (Andy Warhol, 1977)… in ’t echt zie ik er nog veel erger uit.
Bovenstaande foto is gemaakt nadat ik naar de kapper ging.
Hij begon er een beetje uit te zien gelijk John Denver of –godbetert– Elio di Rupo, en dus vonden wij het hoogtijd om hem eens bij de kapper te laten langsgaan. Wachten tot we terug thuis waren, was geen optie. Achteraan zag zijn haar er nog erger uit, zo erg zelfs, dat ik van Tessa geeneens een foto van zijn weelderige haardos op het internet mocht smijten.
Dus ging Tessa –terwijl ik een zeldzaam moment voor mijzelf had– met Henri naar the barber shop three blocks down the road. Hij ziet er weer presentabel uit, en braaf zelfs. Al legt hij gretig zijn gezicht in passende plooien om dat laatste tegen te spreken.
“Gaat ge niet mee”, vroeg Tessa, tien minuten voor ze naar de kapper vertrok. Henri zat in Brussel om de jeugdboekenweek te openen in het Vlaams Parlement; hij was die jongen met de kanariegele trui die u misschien op het nieuws in het halfrond hebt zien zitten. Dus ging ik mee.
Ook van mijn haar verdween een goede centimeter, en de mens die eraan heeft geprutst heeft goed werk geleverd. Hoewel ik het zelf toch liever iets langer had –het groeit zo meteen wel terug– is Tessa van mijn haar wreed content. Het hare werd een (klein) beetje bijgeknipt en vervolgens geföhnd, en het zag er –langs achter en opzij toch– wervelend uit. Vooraan zag het eruit alsof de föhn was ontploft, en meteen ook haar haar (ik spaar u –en vooral eigenlijk Tessa– de foto). Och, geen erg: morgenochtend wordt het er gewoon uitgewassen.
“Wat mag het zijn, meneer?”
“Wel, ’t is feitelijk om te laten groeien…”
“Ach, wij kunnen er alleen maar iets afknippen hé meneer”, knipoogt hij.
Edoch, hij heeft mijn haar een beetje ‘opgekuist’, voor twaalf euro en dertig cent. Kapsalon Rasschaert, in de Lammerstraat. Ik heb daar altijd al eens willen binnenstappen, en ben zeer tevreden dat ik het eindelijk heb gedaan.
“Enne, geen nood meneer, ’t is op de groei berekend”, knipoogde hij alweer toen ik afrekende.
“Zeg”, beweerde Tessa toen ze gisterenavond thuis kwam, “ik heb wel de ganse dag uw site en mijn inbox zitten checken om te zien of er geen foto was hé.”
Het was ergens begin de jaren 90 dat ik de tondeuse in mijn schouderlange haren heb gezet. Sindsdien loop ik met een gemillimetreerde kop rond, wat lekker verfrissend is in de zomer, maar vreselijk koud in de winter. Zodra de temperatuur zakt in de herfst, loop ik dan ook met een muts op mijn kop rond.
In januari besloot ik echter om het onkruid eens terug wat langer te laten worden. Eerst was ik van plan om een soort ‘jaar zonder schaar’ documentaire te maken, maar gisteren ben ik dan toch maar eens bij de kapper langs gegaan.
“We zullen het een beetje opkuisen”, zei de anders sympathieke herenkapper. En daar mocht ik achteraf 18 euro voor neertellen. Ge kunt u denken hoeveel geld ik al die jaren niet heb uitgespaard.
Edoch, het was mijn eerste knipbeurt in 15 jaar of zo. En het zal van 1985 geleden zijn dat er nog eens zoveel gel in mijn haar heeft gezeten. Ik was al bang dat ik er mijn hoofdkussen mee ging openrijten, vannacht.
(Canon EOS 5D, EF 70-200mm f/2.8L IS USM @70mm, f/6.3, 1/200s, 800 ASA)
(2 x Elinchrom: links- en rechtsboven)
Het haar. Mijn madam. De combinatie. Ik ben content. Van beide.
(Nu nog volzinnen leren schrijven.)
“The most important thing a woman can have – next to talent, of course – is her hairdresser.” was het Leitmotiv deze week. Dingske met het verse kapsel startte de zelfverklaarde kleine hetze met een korte coupe, Tessa boekte in Wakko, maar Sandra ging eerst en verliet als herboren de kapperstafel.
Zo lang was Tessa’s haar tot ergens 16u30 vandaag, toen de sympathieke kapper met weidse gebaren aan de snit begon.
Ik mocht het zaakje fotografisch vastleggen –de enige voorwaarde die ik had gesteld– terwijl Henri de kindvriendelijkheid van Wakko op de proef stelde. Ik kreeg een zeer professionele indruk van de zaak –de meneer wist duidelijk waar hij het over had, en Tessa had dan ook al gauw voldoende vertrouwen om hem zijn gang te laten gaan.
Nog even een snelle voor en na –ik doe morgen nog wel eens een korte photoshoot met film.
Vrouwen hebben niet veel nodig om samen te spannen, en al zeker niet als het over haar gaat. “The most important thing a woman can have – next to talent, of course – is her hairdresser“, zo besloot Patricia haar artikel, Kort met een split rechts (bij Het Project). Veel meer dan dat had de helft van het Gentblogt vrouwenkransje niet nodig.
Haar! schreef mijn madam, alsof ze gans haar leven al met niks anders worstelt. En dan mocht ze mijn nog episch met de omschrijving mijn lief op mijn gevoel trachten te werken, tegelijkertijd droomt ze nu niet alleen hardop van een vertrouwenskapper, ze heeft het bovendien ook op haar blog aangekondigd. Ik zou het, net als Patricia, fantastisch vinden om een kapper binnen te kunnen stappen en te kunnen zeggen: ‘Doe uw goesting. Verras mij. Maak er iets schoons van. Ik vertrouw op u.’
Lap. Geen weg terug.
Waarop bovendien deze mevrouw haar via e-mail gretig bijsprong: “ik ga mee!” En ook deze juffrouw laat zich van haar meest vrouwelijke kant zien: Ik ga precies identiek hetzelfde doen als Patricia, iets dat ik trouwens nog wel al gedaan heb: “beste meneer de kapper, gelieve mijn haar te doen. er mag een heel stuk af.”
*zucht*
En wie ben ik dan om tussen een vrouw en haar haar te staan. Zolang ik achteraf tenminste de foto’s mag vrijgeven…