Auteur: bruno

party all the time

…want om 6u40 stond Henri reeds aan ons bed. “Papa, moet je nu eens wat weten? Mijn wekker stond nog aan van tijdens de week.” Waardoor papa én mama klaar wakker de spruit opnieuw naar boven hebben gestuurd, en nog net iets meer dan één uurtje hebben getracht de slaap te hervatten. Om 8 uur stond Henri er opnieuw, “want, ja, nu mocht ik toch opstaan hé?!”

Gevolgd door een langzaam maar zeker aankleedmoment, de tram naar ’t stad, een plundering in de fnac (DVDs aan 7,5 EUR, bovendien 3+1 gratis voor leden), de aanschaf van alweer een lego bouwdoos, en een koffie bij Bloch (die uitgelopen is in een lichte lunch).

De mannen terug naar huis, een uurtje geslapen terwijl Henri de nieuwe lego in elkaar knutselde, de wagen in, en naar Zele voor wat ernaar uitziet als het laatste (grote) nieuwjaarsfeest voor 2006 (met de schoonfamilie). Alwaar Henri zich alweer als grote entertainer ontpopte (dat heeft hij van de Bollaerts gaf zelfs zijn moeder toe), en vanwaar wij net terug zijn thuisgekomen.

Dus als u het mij vergeeft zoek ik eerst mijn bed op, zodat ik morgen naar de nieuwjaarsreceptie van ’t stad (Gent) kan, in de namiddag kan gaan nieuwjaren bij mijn groottante, en des avonds eindelijk eens kan genieten van de Jazz bij Opatuur.

En dan, dan misschien kan ik eraan beginnen denken eindelijk mijn foto’s nog eens te verwerken.

blogribben aftermath

Voor een non-industry bijeenkomst kan het tellen, die blogribben. Verschrikkelijk interessante dingen gehoord, mensen ontmoet (of tenminste gezien), en de hardcore fuift nog even na in de Bal Infernal.

(Minder interessant is dat ik ontdekt heb dat ik echt wel niet (meer) tegen rook kan. Mijn stem is zo goed als weg, mijn ogen zijn rood, gezwollen en geïrriteerd, maar na een haze(n)slaapje zal dat euvel hopelijk wel weggewerkt zijn.)

De wereld blijft klein, zo hebben we ontdekt.

interludium

De (blogosfeer) week in één paragraaf.

Nog een paar uur en de ribbenfretterij begint in Gent. Ik mag vooral niet vergeten mijn grootste lens mee te pakken om Schuppe nog nerveuzer (of banger) te maken dan hij al is. Waarna ik mijzelf ongetwijfeld in de A-list schop door alle reacties in de blogosfeer achteraf. Van Michael hoef ik alvast geen concurrentie te duchten, en Wannes, zo heb ik mij laten vertellen, is een hoer. En dan is er nog die domme blondjes lol.

Voilà, u bent ook weer mee.

van kaf en koren: muziek

Muziek. Hm. Kuch. Geritsel van bladeren. (Waar zijn mijn f-cking notities nu weer.)

In 2005 heb ik mijn muziekervaring niet echt bijgehouden; net zo min als de stripverhalen. Vanaf dit jaar komt daar mogelijks verandering in. Eventueel. Soit. Toch een kleine poging misschien?

Veel popmuziek moet u hier niet verwachten. Niet dat ik daar niet naar luister, of dat te min vind, verre van, maar ik ben er gewoon niet in thuis. Net zoals ik geen zak afweet van voetbal. Jan Ceulemans is toch spits bij Brugge, is de gebruikelijke grap, wanneer mijn schoonvader het met mij over een elftal tracht te hebben. Club hé, niet Cercle, voeg ik er dan nog aan toe om te tonen dat ik best weet waar ik het over heb. (Een gelijkaardige kennis uit zich met Zoetemelk of Merckx wanneer het wielerseizoen aanbreekt. Of Bernard Hinault!) Tot zover de popmuziek dus.

Iets beter gaat het mij af met jazz. Ik heb dit jaar niet voor niets de belangrijkste Vlaamse jazzfestivals bijgewoond (al was er vaak nauwelijks tijd om te luisteren, tussen het fotogeklik door). Niettemin, een ‘schampere’ top vijf, ook al omdat ik vaak heruitgaven koop, en die moeilijk als het betere werk van 2005 te omschrijven vallen.

  1. Flow (Terence Blanchard)
  2. Ruby, My Dear (Richard Galliano)
  3. Orange for tea (Tricycle); ontdekt bij Opatuur.
  4. Day is done (Brad Mehldau)
  5. ’til now (Hendrik Braeckman Group)

Met een speciale vermelding voor Ivey-divey (Don Byron); die eigenlijk van 2004 is (maar ik heb hem pas in 2005 gekocht).

Maar dan is er klassiek. Niet alleen is dat veel gemakkelijker, want veel te breed in omvang, maar daar laat ik mij tevens bijstaan door tijdschriften zoals Diapason (waarbij je bijna blind de Diapason d’or kan kopen), en de luisterposten in de (Brusselse en Gentse) fnac.

  1. Delirio – Italian Cantatas Georg Friedrich Händel (componist), Natalie Dessay (sopraan)
  2. Lamento gecomponeerd door een ganse hoop Bachjes en gezongen door Magdalena Kozena. Vooral het Vergnugte Ruh, Beliebte Seelenlust (BWV170) is verschrikkelijk goed.
  3. Rachmaninov – Chopin door Hélène Grimaud. Nóg minder te missen is haar Credo van 2003
  4. La Strada – Il Gattopardo van Nino Rota (componist)
  5. Mozart: Piano Sonatas, K330, 331 (“Alla Turca”), 332 Wolfgang Amadeus Mozart (componist), Andreas Staier (piano)

Een bijzonder eervolle vermelding voor Nouvelles Suites: Tharaud joue Rameau Jean-Philippe Rameau (componist), Alexandre Tharaud (piano). Een CD van 2001 (de belangrijkste reden waarom hij niet op de eerste plaats staat waar hij hoort), die sinds de aankoop (ongeveer een jaar geleden) niet van mijn iPod gewist is.

Overigens tevens zeer goed bevonden: de Scarlatti Sonates door Hantaï; Zodiac door Capilla Flamenca; Violoncelle Solo door Tatjana Vassilieva; en “Il padre”: Psaume 103 / Motets & madrigaux van Alfonso Ferrabosco (componist) door Paul Van Nevel en het Huelgas Ensemble.

En dan nog twee maal Mozart, CDs die niet in de top vijf staan, enkel en alleen omdat er al eentje van Mozart in staat: Sonatas for piano & violin – K303, K304; K377, K526 door Mitsuko Uchida (viool) en Mark Steinberg (piano) en Complete Sonatas for Keyboard and Violin – Volume 1 door Rachel Podger (viool) en Gary Cooper (piano) (volume 2 is net uit). We zullen nog wel meer schitterende Mozart uitvoeringen krijgen tijdens dit Mozartjaar, neem ik aan, maar hiermee hebt u toch al drie, pardon vier, serieuze tips.

inbox: boekentoren.be

Altijd al een kijkje willen nemen in de Gentse Boekentoren? Gentblogt organiseert rondleidingen via boekentoren.be op 13, 14 en 15 januari, telkens om 11, 13 en 15 uur (en op zondag 15 januari tevens om 14 uur). Voor de democratische som van 5 EUR, die integraal naar de Boekentoren gaat.

boekentoren flyer

Meer info vind je op de flyer, of mail naar info [at] boekentoren [punt] be om je plaats alvast te reserveren.

Saw II

Oh yes, there will be blood. Als u nog niet van Saw II hebt gehoord, wordt het dringend tijd dat u wat meer buitenkomt. De affiches hangen overal in de stad, tot op de flanken van de trams. En weet u wat: die marketing werkt! Tenminste, te oordelen aan de massa mensen die gisteren in een nokvolle zaal 8 van Kinepolis had plaatsgenomen (op tijd komen is geen overbodige luxe, zelfs al begint de film pas om 20u30 en kan u de zaal pas betreden om 20u).

still from the movie

Saw II moet het vooral hebben van het verrassingseffect. Het is daardoor iets beter dan zijn voorganger (Saw) die in de lente van vorig jaar op het publiek werd losgelaten. De Jigsaw Killer, de psychopaat waarmee we in het eerste deel kennis maakten, heeft acht personen in een bouwvallig huis opgesloten. Ze hebben er een gifgas ingeademd waaraan ze zullen sterven indien ze er niet in slagen binnen de twee uur de puzzels op te lossen, die in het huis werden verstopt. Jigsaw zelf wordt al gauw door de politie betrapt, maar het wordt extra spannend wanneer blijkt dat de zoon van een van de detectives óók in het huis zit opgesloten.

In deze film wordt de nadruk minder gelegd op een psychologische onderbouw (gelukkig maar), en veel meer op de valstrikken waar de slachtoffers met open ogen in trappen (vaak wordt het iets té ongeloofwaardig). Er wordt echter op geen enkel moment gerekend op inleving in de situatie of op sympathie voor de personages, want daarvoor gebeurt alles veel te snel en oppervlakkig. De camera gaat vaak nerveus tewerk (veel korte sequenties) waardoor de actie razend snel op het scherm voorbij zoeft. Het voordeel van deze stijl is dat u geen moment tijd hebt om u te vervelen.

Saw II is bezwaarlijk origineel te noemen. De film is veeleer een compilatie van de sadistische en gruwelijke scènes uit het genre, maar dat maakt het daarom geen slechte film, op voorwaarde dat u weet waaraan u zich mag verwachten. Saw (deel 1) is in dat opzicht interessant als introductie, maar niet noodzakelijk om de nieuwe film te kunnen bekijken. En toeval of niet, maar momenteel kan u de DVD op de kop tikken voor een povere 7,5 EUR.

Niet getreurd overigens als u er maar niet genoeg kan van krijgen, want de productie voor Saw III is reeds op gang gekomen. Dat hoeft al helemaal niet te verwonderen, als je weet dat Saw II in de eerste twee weken naar de release reeds 60 miljoen USD heeft opgebracht terwijl het ‘slechts’ 4 miljoen USD kostte om te maken. Goed bekeken van Twisted Pictures (het productiehuis).

Saw II van Darren Lynn Bousman, te zien in Kinepolis (Decascoop, Ter Platen).

(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt)

van kaf en koren: boeken

Gezien ik sedert een jaar met de trein tussen Gent en Brussel spoor, heb ik terug voldoende tijd om boeken te lezen. De weerslag daarvan was reeds te vinden in de maandelijkse overzichtjes, en in 2005 hebben we genoeg stof doorgenomen om een heuse top 10 voor te stellen. En er zijn opvallend veel nederlandstalige boeken bij.

  1. De schaduw van de wind (Carlos Ruiz Zafon)
  2. De Vuurwerkmeester (Chris de Stoop)
  3. The Line of Beauty (Alan Hollinghurst)
  4. De engelenmaker (Stefan Brijs)
  5. Een borrel met Barry (Christophe Vekeman)

Had ik het niet over een top 10? Jawel. Maar 10 is te ruim; bij 5 moet je echt kiezen. Deze hebben het dus (net) niet gehaald, maar blijven meer dan de moeite van het lezen waard: Blanco (Peter Terrin), De hydrograaf (Allard Schröder), J’abandonne (Philippe Claudel), Lucht (Bart Koubaa), The Brooklyn Follies (Paul Auster), The Final Solution (Michael Chabon)

Absolute afraders, versie 2005, zijn: Imprimatur van Rita Monaldi & Francesco P. Sorti (verschrikkelijk slechte taal); Last Witness van Jilliane Hoffman (slechter dan haar debuut); De Zahir van Paulo Coelho (saaiste boek van 2005); maar de kroon wordt gespannen door Johanna Spaey met Dood van een soldaat: een pretentieuze mislukking van de bovenste plank.

Met groot verlangen wordt in 2006 uitgekeken naar: Reus (Annelies Verbeke), Jpod (Douglas Coupland), en in zekere mate ook The Yiddish Policemen’s Union (Michael Chabon) en Eeuwige Roem (Saskia de Coster). Maar mogen er binnenkort reeds aan geloven: Saturday (Ian McEwan), Anansi Boys (Neil Gaiman), The Plot Against America (Philip Roth), Les ames grises (Philippe Claudel), en Zwerm (Peter Verhelst). Niet noodzakelijk in die volgorde.

smaakbepalend

Gisteren zat ik de ganse dag met de Star Wars Suites in mijn hoofd. Of toch met het thema daaruit, en ik neem maar aan dat het suites zijn. Hm.

Anyway. Got me thinking. Ik vermoed dat er drie muziekstukken zijn die mijn muzikale ‘smaak’ of interesse voor klassiek hebben beïnvloed. De Star Wars soundtrack is er daar een van.

  1. De Star Wars IV (née I) Soundtrack
    Bij uitbreiding filmmuziek in het algemeen, als is dat waarschijnlijk iets te ruim genomen. Maar behoren er ook zeker bij: Ennio Morricone, met o.a. de muziek voor Il buono, il brutto, il cattivo en zeer zeker The Mission; Also sprach Zarathustra van Strauss en An der schönen blauen Donau van een andere Strauss (via 2001: A Space Odyssey); Gershwin met An American In Paris (Wim Mertens en Michael Nyman kwamen later)
  2. Mussorgsky’s Pictures at an exhibition wat ons met handen en voeten en zeer aanschouwelijk werd uitgelegd door meester Claeys die wekelijks slechts een uur muziek werd toebedeeld in het middelbaar. (Ik heb er evenwel in geen jaren meer naar geluisterd.)
  3. Jean Broussolles Piccolo & Saxo (op een of andere manier verbind ik dat altijd met Paula Semer), en natuurlijk Prokofievs Peter en de Wolf (nu moet ik plots aan Beertje Colargol denken).

Herinnert u zich dergelijke ‘smaakbepalende’ muziekstukken?

van kaf en koren: films

Amai, het was moeilijker dan ik dacht. Ik heb getracht mij te beperken tot films die gedurende 2005 in Vlaanderen in roulatie waren. De top zes was tamelijk snel vastgelegd, de rest was moeilijker. In elk geval, met volgende films kan je maar moeilijk verkeerd zitten:

  1. Bin-jip (Ki-duk Kim) **** (bespreking)
  2. Le conseguenze dell’amore (Paolo Sorrentino) **** (bespreking)
  3. A history of Violence **** (deze bespreking)
  4. Sin City (Robert Rodriguez) **** (Mogelijks de beste verfilming van een graphic novel/stripverhaal ooit.)
  5. Caché (Michael Haneke) **** (bespreking)
  6. De battre mon coeur s’est arrêté (Jacques Audiard) ***(*) (bespreking)
  7. Corpse Bride ***(*) (bespreking)
  8. Manderlay **** (Film en verhaal tot de essentie gestript.)
  9. The Constant Gardener (Fernando Meirelles) ***(*) (bespreking)
  10. Crash (Gerard Damiano) ***

(Eén criterium voor de top 10 is alvast of ik de betreffende film op DVD zou aankopen. In het geval van The Constant Gardener klopt dat niet helemaal; ik heb namelijk een klein beetje een afkeer van Ralph Fiennes. Hij is enorm getypecast, waarmee ik bedoel dat er weinig variatie zit in zijn personages. De rol in deze film was hem echter op het lijf geschreven, maar hij mag nu stoppen.)

Hebben het net niet gehaald (maar zijn daarom niet noozakelijk minder goed dan de laatste vier): Miss Montigny, My Summer of Love, Samaritan Girl, The Incredibles (maar was dat niet 2004?), The Interpreter, en Wallace & Gromit: The Curse of the Were-Rabbit.

Onderstaande films heb ik gezien op het Filmfestival in 2004, en ik herinner me niet meer of ze in 2005 dan wel in 2004 in de zalen te zien waren. Want deze zijn ook heel goed: La demoiselle d’honeur, The Assassination of Richard Nixon, Eternal Sunshine of the Spotless Mind en The Machinist.

Belofte van het jaar is (u raadde het misschien al): Een ander zijn geluk.

Miskleun van het jaar is (nee, niet King Kong, dat is gewoon ongeïnspireerd): Die Bluthochzeit (De Bloedbruiloft) (meer woorden maak ik daar niet meer aan vuil).

Nog even wat tips voor het komende jaar? Komt binnenkort in de zalen, en zal u ongetwijfeld willen zien: Where the truth lies (net uitgebracht) en Nine Lives. Komt waarschijnlijk niet in de zalen, maar zou u toch willen zien: Hardcore en Oechul (April Snow) (imdb).

En verder? Voor wie van indie houdt is er binnenkort ook nog Me and You and Everyone We Know, een (grotendeels) conceptuele film van Miranda July (de film is mij in elk geval bij gebleven, al weet ik niet goed waarom). Wie liever ontspant bij een het format van de (voorspelbare) Hollywoodfilm kan vanaf volgende week altijd terecht bij Proof (met Gwyneth Paltrow en Anthony Hopkins); en binnenkort is er ook nog de Johnny Cash biopic Walk the Line (beide films werden samen kort besproken).

ssst, hij werkt

Hij was weer verschrikkelijk enthousiast. Zo enthousiast dat ik hem maar met moeite wist bij te benen, vanochtend, op weg naar het station. Drankjes uit de automaat gehaald (een fristi voor hem, cola light voor mij), en dan ruimschoots op tijd tien minuten de trein afgewacht, en in de eerste wagon op de bovenste verdieping plaatsgenomen.

Uit de rugzak werden daar ‘Lammie’ (een knuffel die hij eerder dit jaar had gekregen, een lam dat volgens hem enkel luistert naar de naam Ben) en een discman met daarin CD 7 van ‘Harry Potter en de Vuurbeker‘ gehaald. In Noord kochten we ontbijtkoeken, op het werk kreeg hij daarbij een groot glas melk, en sindsdien heeft hij op de computer van collega Ian Martini (nog steeds met vakantie) zoet gehouden met de eerste CD-Rom van Vos en Haas.

“Papa,” fluisterde hij eerst. “Papaaaaaaa,” klonk het daarna luider en dringender. “Gedaan! De eerste CD is gedaan. Ik heb alles gedaan, naar alles geluisterd en alle spelletjes gespeeld!”

Nee, hij wou niet tekenen. Nee, hij wou niet verder luisteren naar Harry Potter. “De tweede CD van Vos en Haas, alstublieft, papa.”