smaakbepalend

Gisteren zat ik de ganse dag met de Star Wars Suites in mijn hoofd. Of toch met het thema daaruit, en ik neem maar aan dat het suites zijn. Hm.

Anyway. Got me thinking. Ik vermoed dat er drie muziekstukken zijn die mijn muzikale ‘smaak’ of interesse voor klassiek hebben beïnvloed. De Star Wars soundtrack is er daar een van.

  1. De Star Wars IV (née I) Soundtrack
    Bij uitbreiding filmmuziek in het algemeen, als is dat waarschijnlijk iets te ruim genomen. Maar behoren er ook zeker bij: Ennio Morricone, met o.a. de muziek voor Il buono, il brutto, il cattivo en zeer zeker The Mission; Also sprach Zarathustra van Strauss en An der schönen blauen Donau van een andere Strauss (via 2001: A Space Odyssey); Gershwin met An American In Paris (Wim Mertens en Michael Nyman kwamen later)
  2. Mussorgsky’s Pictures at an exhibition wat ons met handen en voeten en zeer aanschouwelijk werd uitgelegd door meester Claeys die wekelijks slechts een uur muziek werd toebedeeld in het middelbaar. (Ik heb er evenwel in geen jaren meer naar geluisterd.)
  3. Jean Broussolles Piccolo & Saxo (op een of andere manier verbind ik dat altijd met Paula Semer), en natuurlijk Prokofievs Peter en de Wolf (nu moet ik plots aan Beertje Colargol denken).

Herinnert u zich dergelijke ‘smaakbepalende’ muziekstukken?

2 gedachtes over “smaakbepalend”

  1. Toccata en Fuga van Bach werd ons in het college door een inspiratieloze leraar drie jaar lang door de strot geramd, maar daardoor heb ik wel ander werk van Bach ontdekt en daardoor dan weer de Barok en daardoor de Renaissance en de pre-Klassiek en ga zo maar door. Die leraar zal nooit gedacht hebben dat zijn repititieve stijl van lesgeven zo veel invloed zal gehad hebben.

    Beelden uit een tentoonstelling was mijn eerste klassieke plaat (ik moet een jaar of veertien geweest zijn) maar ik kan mij niet herinneren wat de juiste aanleiding geweest is voor de aankoop.

    Via de films met Fred Astair en Ginder Rogers en onder invloed van mijn grootvader (gedreven amateur saxofonist) heb ik de swing en de Big Bands leren kennen om dan bij alle mogelijke vormen van jazz te belanden (uitgezonderd free jazz).

    Ook van grote invloed was Barry Lyndon van Stanley Kubrick en niet alleen voor de muziek maar ook op het vlak van de fotografie. Ik zou die nu nog eens terug willen zien. Idem dito voor Dood in Venetië van Visconti (die ik onlangs op DVD gekocht heb.

    Ik ben van de generatie die het begin van Rock Werchter heeft meegemaakt (toen ze daar zeer blij waren met 500 bezoekers) wat dan weer zijn invloed had voor de kennis van de popmuziek (alhoewel ik Philippe Catherine daar zien spelen heb).

    En ten slotte (ik kan nog uren doorgaan) ben ik gedurende een vijftal jaren om de twee weken naar de bibliotheek CD’s gaan ontlenen: nooit iets nemen dat gekend is maar altijd onbekende dingen; enkel afgaan op bezetting en leefperiode van de componist. Daar valt iets mee te leren.

Reacties zijn gesloten.