Godverdomme. Fien Troch heeft met Een ander zijn geluk een pracht van een langspeeldebuut afgeleverd. Wat zeg ik? Fien Troch heeft een pracht van een film afgeleverd. Zowel cinematografie als verhaalstructuur halen deze film uit de Vlaamse klei. Het verhaal is complex, maar blijft voor de kijker gemakkelijk te volgen, omdat slechts laag na laag aan die complexiteit wordt gebouwd.
Het verhaal begint als Christine (Ina Geerts) tijdens een stortbui een kinderlijkje in een beek ontdekt Wanneer de politie echter op de plaats van het gebeuren aankomt, is het lijkje reeds met de stroom meegesleurd. De politie heeft het moeilijk Christine te geloven, zodat Christine uiteindelijk ook aan zichzelf begint te twijfelen. Als later blijkt dat er die nacht een kindje werd overreden, wordt ze overmand door schuldgevoelens. De situatie wordt bovendien steeds ingewikkelder wanneer steeds meer mensen uit haar omgeving bij het ongeval worden betrokken.
In de film worden een aantal verhalen met elkaar in verband gebracht. De teneur is in die verhalen veeleer pessimistisch; alle pogingen om goed te doen zijn gedoemd om te mislukken. Elk huisje draagt bij Troch haar kruisje, en het lijkt wel alsof elk gezin haar eigen tegenslag moet tegemoet gaan. De rode lijn door die verhalen is de zoektocht naar de dader van het vluchtmisdrijf, maar het eigenlijke verband is de centrale figuur van Christine.
Christine is net gescheiden van haar man, en probeert haar leven opnieuw op te pakken. In de rand daarvan krijgen we haar ontdekking van het lijkje, de problemen met haar moeder en haar zus, het verhaal van de buren, haar onverwachte betrokkenheid bij de familie van het slachtoffertje, de voortdurende argumenten met haar ex-man, en de manier waarop die haar jongste zoontje terroriseert.
Opmerkelijk is dat Troch ook voor haar bijrollen een aantal topacteurs heeft aangesproken. Zo krijgen we Jan Decleir als Johnny De Flow, en Josse De Pauw als de Inspecteur die op zoek gaat naar de dader. Beide rollen zijn absoluut bijrollen; zowel Decleir als De Pauw hebben nauwelijks iets te zeggen in de film, maar hun deel in het verhaal is van essentieel belang. Elke rol, vindt Troch, moet op de best mogelijke manier worden opgevuld. Veel films worden vaak ‘slordig’ gecast wanneer het niet om de hoofdrollen gaat. Met haar invulling bewijst ze alvast haar gelijk.
Niks dan goeds dus. Tot we aan het einde van de film komen, en Fien Troch plots met een deus ex machina op de proppen komt. Ze breit een einde aan de film door een oplossing uit haar mouw te toveren, die de ganse film in de laatste drie minuten onverbiddellijk terug diep in die Vlaamse klei stampt. En dat is zo verschrikkelijk jammer, want zonder dat einde (of met een alternatief einde) is dit een knaller van een film.
Godverdomme toch Fien. Godverdomme.
Een ander zijn geluk van Fien Troch. Officiële Selectie – In Competitie; te zien op 17 oktober om 19:30 in de Capitole, en op 20 oktober om 17:00 in Kinepolis. Wordt in de Belgische zalen verwacht vanaf 7 december. Officiële website: eenanderzijngeluk.be
(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt)