Jennifer Jason Leigh is een van mijn favoriete actrices. Of het gaat om The Anniversary Party, eXistenZ, Flesh & Blood, of zelfs Single White Female, ze komt er altijd uit als een sterke, zij het beetje aanhankelijke, vrouw. En het is net die dualiteit die me aanspreekt. (Bij minder goede (favoriete?) acteurs zou ik het al gauw over typecasting hebben.)
Maar het gaat niet over Jennifer Jason Leigh; de ster van The Machinist is Christian Bale, u bekend van zijn vertolking uit American Psycho, naar het gelijknamige boek van Bret Easton Ellis, die dan misschien ook weer bekend kan zijn van Less then Zero met de acteurs van The Brat Pack. Um, ik wijk af.
Niet echt herkenbaar overigens, die Christian Bale, want naar verluidt is hij 1/3 van zijn lichaamsgewicht afgevallen voor deze film (eens wat anders dan bepaalde acteurs die het dubbele bijkomen). Dat lijkt misschien niet veel in deze tijd van obesitas, maar in Bales geval blijft er van zijn lichaam niet veel meer over dan een skelet, dat niet uit de toon zou vallen in een concentratiekamp –of op de catwalk, for that matter.
De film is goed. Wat zeg ik, de film is zeer goed. Een goed plot, daarom niet nieuw of vernieuwend, maar boeiend. Als het moet, valt de film te omschrijven als een mix van Hitchcock en De Palma (alweer twee van mijn favorieten), ondersteund door een zeer geslaagde score (van de mij verder onbekende Roque Baños).
Zullen niet in mijn CD- en DVDcollectie ontbreken.
Plot summary:
Trevor Reznik, a machinist, has lost the ability to sleep. But this is no ordinary insomnia. Trevor has not slept in a year. Fatigue has led to a shocking deterioration of his physical and mental health. Suspicious of his appearance, Trevor�s co-workers first shy away from him, then turn against him after he�s involved in a shop accident that costs a man his arm. [bron]
Reznik betrekt een collega, Ivan, bij het ongeval, en wanneer blijkt dat die collega eigenlijk niet bestaat lijkt de waarheid steeds verder af te zijn. (Kwestie van toch iets meer informatie te geven.)