Hij was weer verschrikkelijk enthousiast. Zo enthousiast dat ik hem maar met moeite wist bij te benen, vanochtend, op weg naar het station. Drankjes uit de automaat gehaald (een fristi voor hem, cola light voor mij), en dan ruimschoots op tijd tien minuten de trein afgewacht, en in de eerste wagon op de bovenste verdieping plaatsgenomen.
Uit de rugzak werden daar ‘Lammie’ (een knuffel die hij eerder dit jaar had gekregen, een lam dat volgens hem enkel luistert naar de naam Ben) en een discman met daarin CD 7 van ‘Harry Potter en de Vuurbeker‘ gehaald. In Noord kochten we ontbijtkoeken, op het werk kreeg hij daarbij een groot glas melk, en sindsdien heeft hij op de computer van collega Ian Martini (nog steeds met vakantie) zoet gehouden met de eerste CD-Rom van Vos en Haas.
“Papa,” fluisterde hij eerst. “Papaaaaaaa,” klonk het daarna luider en dringender. “Gedaan! De eerste CD is gedaan. Ik heb alles gedaan, naar alles geluisterd en alle spelletjes gespeeld!”
Nee, hij wou niet tekenen. Nee, hij wou niet verder luisteren naar Harry Potter. “De tweede CD van Vos en Haas, alstublieft, papa.”