nagel (aan mijn doodskist)

Soms doet ge wel eens een miskoop. Het is onze eerste niet, en het zal helaas ook onze laatste niet zijn. En had het zoveel geld niet gekost, ik had het al lang met het grof vuil meegegeven. Ik heb het, dames en heren bereidwillige luisteraars, over de Saeco Primea Cappuccino Touch Plus. Een hoogtepunt van design en technologie, met touchscreen, vergt quasi geen onderhoud, en heeft koffiemaker en cappuccinatore in één toestel. Gedaan met het geklungel met melkschuimers, geen grote afwas nadat u een cappuccino hebt gemaakt.

*zucht*

Alles loopt mis, met dit toestel. Onmiddellijk na aankoop moesten we het al twee keer terug sturen omdat er geen koffie uit de machine kwam. Alle vijf voeten moet het waterreservoir worden bijgevuld. Een espresso maken is zo goed als onmogelijk. Het schuim dat op de cappuccino komt is wel zeker één millimeter hoog! Geen afwas na een cappuccino? Vergeet het: de melkweg moet telkens worden gespoeld, het melkreservoir gewassen. Het wateropvangbakje moet met grote regelmaat worden geleegd, net zoals de koffiediklade. De machine moet bijna maandelijks worden ontkalkt; de melkweg nog vaker.

En dan heb ik het nog maar over de directe ongemakken van het toestel.

Dit ding trekt ongeluk aan. Tassen vallen op de grond in haar nabijheid, planten verwelken, kommen gaan stuk. Daarnet nog, stond mijn mooi gevulde ontbijtkom –met appel, muesli, veenbessen en yoghurt– even naast haar een koffie te wachten. En wat dacht u? Jawel: alles op de grond, de inhoud van de kom mooi over de vloer uitgesmeerd. En, laat mij u even vertellen, het is geen grapje om zoiets op te kuisen.

Ondertussen weigert het ding om nog koffie te schenken. De bonen worden gemaald en dan meteen in de koffiediklade uitgestort, zonder eerst koffie in mijn tas te schenken. En wat zegt het ding dan? “Gelieve de koffiebonen bij te vullen.”

Edvard

Skrik

(Rolleiflex FX 80mm f/2.8, Fuji Reala, 100ASA)

Edvard, dat was de naam die bij mij opkwam. Erm. Gesteld dat ik de objecten in ons huis een naam zou geven, natuurlijk. Enig idee vanwaar die associatie? (Bonuspunten als u het raadde zonder eerst door te klikken op de foto.)

Perfect Roast Chicken

Pass it on“, schrijft Jamie Oliver in zijn inleiding bij Jamie’s Ministry of Food. Het gaat slecht met de eetgewoonten van de Britten, zo vindt de Bekende Kok al een hele tijd, en hij besloot een Ministry of Food op te richten. Dat ‘ministerie’ is een verwijzing naar het echte Ministry of Food dat tijdens de eerste wereldoorlog in Groot-Brittannië in het leven werd geroepen. De voedselvoorraden waren schaars, en de regering zond een heleboel vrouwen op pad die kooklessen gaven. Oliver wil iets gelijkaardigs doen, maar dan om (kwaliteitsvolle) home cooking een nieuwe boost te geven. Het recent verschenen kookboek, Jamie’s Ministry of Food, is één van de stappen in dat proces.

Op het einde van zijn inleiding legt hij het pass it on systeem uit. Wie het boek koopt kan een belofte afleggen om de recepten uit het boek te delen. “I pledge to learn a recipe from each chapter of this book. I will then personally teach these recipes to two or more of my friends or family, on the condition that they pledge to do the same.” Er zijn 14 hoofdstukken, en vandaag krijgt u er eentje uit “Family roasts“.

Wij eten toch ongeveer een keer per week of per twee weken kip. Dat beestje wordt vaak bereid in de oven, maar past ook perfect in een braadpan. Een kip bereiden is mij dus niet meteen vreemd –ik heb, wat de gewone kip betreft, een lichte voorkeur voor de maïskip van mijn lokale slager, maar ben makkelijk te verleiden tot een poulet noir of bressekip.

Perfect Roast ChickenBenodigdheden

Het belangrijkste bij het bereiden van uw maaltijd, is te vertrekken kwaliteitsvolle grondstoffen. Goed voor 4-6 personen, geeft Jamie Oliver aan. Wij eten zo’n kip meestal met ons drieën.

  • 1 kip
  • 2 ajuinen
  • 2 wortels
  • 2 stengels selder
  • 1 bol look
  • olijfolie
  • grof zeezout
  • versgemalen zwarte peper
  • 1 citroen
  • verse kruiden (bijvoorbeeld tijm, rosemarijn, …)

En een goede braadslee natuurlijk. Eentje die er tegen kan op nadien op het vuur te worden geplaatst. Niet evident, ten huize Bollaert, gezien onze oven aan de kleine kant is, én een ronddraaiende schijf bevat, waardoor ik er dus niet aan moet denken om een ovenbrede bakplaat of braadslee te gebruiken.

Zo gemaakt

Jamie Olivier geeft duidelijke, heldere aanwijzingen. Ik tik even over uit het boek, en vertaal.

Haal de kip 30 minuten voor ze in de oven moet, uit de koelkast. * Verwarm de oven voor op 240°C * De groenten hoeven niet geschild te worden, gewoon afspoelen in in grove stukken snijden. * Breek de tenen los van de lookbol, maar pel ze niet. * Leg alle groenten en de look in het midden van de braadslee, en besprenkel met olijfolie. * Besprenkel de kip met olijfolie en wrijf ze rijkelijk in met het zout en de peper. * Prik met een mespunt rond in de citroen. * Steek de citroen samen met de kruiden in de kip.

Voila. Totdaar de voorbereiding. Steek vervolgens de kip in de oven, en verlaag de temperatuur naar 200°C. Ga gerust een uur en twintig minuten iets anders doen. Tenzij u er nog iets anders bij serveert (ik maakte gestampte saffraanaardappelen), dan keert u best na een uurtje reeds terug.

Haal de kip uit de oven, leg ze op een vleesplenk, dek ze af met aluminiumfolie en daarbovenop een handdoek. Laat een kwartiertje rusten. Net genoeg tijd om uw saus te maken.

Perfect Roast ChickenDe saus. Zet uw braadslee (zonder de kip maar met de groenten dus) op een hoog vuur, maar verwijder ongeveer 90% van het braadvet. Strooi een flinke lepel bloem over de groenten en roer. Hou uw braadslee stevig vast met een ovenwant, en plet de groenten –die mogen grof blijven. Voeg een glas wijn toe, en laat de alcohol uitkoken. Voeg dan (warm) water toe, tot het water een kleine centimeter hoog staat in de braadslee. Laat alles flink doorkoken, en schraap met een houten lepel over de bodem van de braadslee om zo de smaken los te krijgen. Giet de saus door een zeef, en serveer, samen met de kip die nu lang genoeg heeft kunnen rusten.

Smakelijk.

Dit recept kan niet verkeerd lopen, en de kip smaakte overheerlijk. Henri heeft zijn bord zo rap of tellen leeggegeten, en hij was gek op de saus.

keukenhulp

Vorig jaar was onze Grote EindejaarsAankoop™ een espressomachine; dit jaar gingen we voor een keukenhulp. We overwogen het al heel lang, en hebben het al net zo lang uitgesteld, maar momenteel was er een interessante promo én vond Tessa dat het mijn vele broodwerk en vooral cakewerk toch wel danig zou verlichten. Staat aldus te blinken in onze keuken: de KitchenAid Artisan keukenrobot (ofte Stand Mixer). In caviar (sprankelend zwart in ’t proper Vlaemsch).

KitchenAid KitchenAid

Zijn –sinds zaterdag– ondertussen al de revue gepasseerd: briochedeeg, brooddeeg, en –vanmiddag– muffindeeg (volgens dit recept). Het gaat nu nog sneller; de eiwitten zijn nog stijver (en terwijl die geklopt worden kan ik iets anders doen); de boter-suikermix is gladder; en ik maak minder vuil (wat resulteert in —happy-happy-happy, joy-joy-joy— minder afwas).

KitchenAid

(De muffins zien er wat donker uit, maar dat is omdat mijn gewone suiker op was, en ik bruine suiker heb moeten gebruiken.)

keukendinges

De Kraan. Van een Designer.

(Rolleiflex FX 80mm f/2.8, Fuji Reala, 100ASA)

We hebben een groot deel van de dag in de keuken doorgebracht. Niet zozeer om te koken, maar vooral om af te wassen (brioche maken staat gelijk met veel vuil maken), en om een beetje te herorganiseren. Bovenstaande –totaal onpraktische– kraan is er (helaas) nog steeds, maar de kastdeuren zijn verdwenen, en een redelijk deel van mijn volgepropte werkblad werd vrijgemaakt. (Ik denk dat ik eens mijn MDF-skills ga opfrissen en plannetjes ga tekenen.)

Week van de Smaak 2008

De week van de smaak (WvdS) is eigenlijk al een paar dagen geleden begonnen. En hoewel onze Gentse burgemeester reeds vorige week tijdens de wekelijkse persconferentie had vermeld dat hij in het kader daarvan vandaag Coq au Vin ging (blind !) koken in De Centrale, was ik het ondertussen reeds opnieuw vergeten. Niettegenstaande die beperktheden van mijn geheugen ben ik vandaag reeds goed bezig mijn schade in te halen. Eigenlijk gisteren reeds, toen ik begonnen was aan de brioche die vanochtend aan mijn huisgenoten werd geserveerd. Of eigenlijk woensdag, toen ik de varkenspoten en -staart voor de hutsepot bij Bernard, mijn slager, heb besteld. Of toen ik het had over Jamie Oliver ook. Enfin, eten (maken) is nooit echt ver uit mijn gedachten.

De komende week krijgt u waarschijnlijk een iets intensievere verslaggeving van mijn experimenten. Ik zal het niet hebben over de hutsepot, maar wel over brioches (volgens twee recepten gemaakt; de tweede manier is voor volgende week, dus u moet tot dan wachten op een verslag); over kip (op de manier van Jamie Oliver); over Jamie’s Ministry of Food; over chocolademousse (volgens Homarus); en waarschijnlijk komt er nog wel lam in de oven terecht ook. Maar nu ga ik eerst van die hutsepot eten.

de grap van Desmet

Het ganse land was in rep en roer toen de VRT onder druk van de Joodse Gemeenschap de uitzending van Jeroen Meus over Hitlers vermeende plat préferé afvoerde. Yves Desmet, hoofdredacteur van De Morgen, was één van de mensen die het niet eens was met de knieval van de VRT (cfr het gaat om fatsoen).

Wat las Adolf Hitler?“, titelde De Morgen op de achterkant van haar gazet, woensdag in het onderdeel Uitgelezen. Wie de krant openvouwde, kon er niet naast kijken –de laatste pagina is bijna zo belangrijk als de eerste. Joseph Pearce bespreekt er Hitlers privébibliotheek van Timothy W. Rybak. Niet weinig relevant, Pearce is een Vlaams schrijver en ontdekte op zijn veertiende dat zijn vader geen Brit was maar een Duitser van joodse afkomst, die een jaar voor het uitbreken van de oorlog naar Engeland vluchtte en een andere naam en identiteit aannam. [bron: Meulenhoff auteurspagina] Zijn bespreking eindigt uitzonderlijk positief: Hitlers privébibliotheek is een van de boeiendste boeken die ooit over Adolf Hitler zijn verschenen.

Maar hola! Geen Joodse hysterie deze keer. Geen consternatie in de media. Want, begod, ’t is een boek! Over andere boeken dan nog!! Dat moet wel maatschappelijk relevant zijn!!!

Maar bon, of het zo door Yves Desmet bedoeld was, ik weet het niet. Ik heb er in elk geval hartelijk om gelachen. (Al heb ik er mij achteraf om verbaasd dat er nergens met een woord over gerept werd.)

overvol

Dokter Immuno / Hemato

Een goed gevulde Aula (in de Volderstraat in Gent), dat ziet eruit zoals op de bovenstaande foto. En dat figuurke aan diene pupiter, dat is mijn doktertje. Al die mensen waren voor haar naar de Aula afgezakt, om haar een twee uur durende lezing te horen geven over Transplantatie- en tumorimmunologie (in het kader van de Wetenschappelijke Nascholing van de Universiteit Gent). Allez ik lieg een beetje, want ze staan er niet allemaal op. Er waren zo’n zeshonderd mensen ingeschreven, en de capaciteit van de aula is begrensd tot 400, waardoor haar presentatie live werd gestreamd naar een aanpalende kamer waar nog eens 200 mensen binnen konden. Uh-huh. Mijn doktertje!

Ze werd ingeleid door em. prof. dr. R. Van Eenoo, de voorzitter van het organisatiecomité, en ik onderging met gepaste trots de lofzang die niet eens over mij werd uitgesproken. Het was een verschrikkelijk grote hoeveelheid stof die werd gebracht, maar ik heb die materie nog nooit zo helder en duidelijk weten gebracht worden. Zelfs ik kon volgen.

grote verwachtingen

De postbode was er vanochtend –vlak voor ik ging lopen– met een pakje. Het was een tijdje geleden dat ik nog eens iets bij amazon had besteld, maar ik had nood aan meer jazz, en gezien de Fnac nog steeds persona non grata is zijn mijn opties redelijk gelimiteerd. Een beetje rondkijken bij de verschillende amazon winkels (.uk .fr .de) spaart overigens behoorlijk wat centen uit. (Deze keer bleek de Engelse tak de goedkoopste.)

Over die jazz heb ik het bij mijn maandelijks overzicht nog wel (bijna allemaal ECM jazz), maar naast de cds had ik ook drie boeken besteld. Van de Witches of Eastwick (ik had vorige week de hardcover van de Widows of Eastwick uit de Limerick meegebracht, de opvolger daarvan) tot een schitterende Quantum of Solace hardcover uitgave (Bond, nietwaar), was ik vooral zeer benieuwd naar een kookboek.

Jamie’s Ministry of Food, van –u raadt het– Bekende Chef Jamie Oliver, heeft als onderschrift Anyone can learn to cook in 24 hours. Ik had in één of ander tijdschrift –tijdens een ontbijt in Brasserie Nero– een voorpublicatie van een aantal recepten gezien, en dat zag er verschrikkelijk veelbelovend uit. Ziet ge, iedereen heeft er steeds de mond vol van dat we zelf moeten koken, en gezonder, en hoe eenvoudig dat wel is, maar –alle kookprogramma’s ten spijt– er is eigenlijk geen eenvoudige, aantrekkelijke gids om u door deze opdracht te leiden. Jazeker, er is de Homarus trilogie, maar dat is meer een handig referentieboek voor kookwijzen en voor basiskennis.

Dat boek van Jamie Oliver, dat ziet er dus veelbelovend uit op het vlak van begeleiding, en vanaf volgende week ga ik daar een paar zaak uit proberen. Ik houd u vanzelfsprekend op de hoogte. Of toch op tijd voor uw kerstinkopen. (Hoewel ik de Engelse versie gekocht heb –hardcover, 10 pond vs de vertaling, Jamie’s kookrevolutie, 35 euro– staan alle maten in metrisch systeem: kilo’s en liters dus.)