keuken – volume12

De nieuwe keuken

Ergens in het vorige decennium, werd mijn keuken met veel zin voor begrip en met een gezonde portie medelij, als bonsaikeuken omschreven. Destijds beschikte ik zelfs nog over een oven, die ondertussen zo’n vier jaar geleden de geest heeft gegeven. Eerder dit jaar hebben we eindelijk de knoop doorgehakt om een nieuwe keuken te installeren. De ruimte is er niet groter op geworden, wel mooier en efficiënter ingedeeld, en voorzien van alle machinerieën voor de moderne keuken.

De werken zijn begonnen ergens midden mei, en terwijl de ruimte dan wel klein mag zijn, is zo’n klus niet op een weekje geklaard. Kijkt u even mee?

Tot 19 mei zag de keuken er ongeveer zo uit:

Voor de aanvang van de werken moest alles uit de keuken verwijderd worden. Ik ben in de Ikea een paar bakken gaan kopen, waarin ik alles naar de benedenverdieping heb verhuisd. Dat zelf ineengeprutst mdf-kastje staat daar nu nog, met daarin allerlei borden etc. dat we eigenlijk toch niet gebruiken.

In een nis waar de koelkast staat, zat vroeger een kleine dienstlift (zo’n ding waarmee borden en dienbladen van het gelijkvloers naar boven werden gebracht). Onze vorige koelkast paste daar perfect in, maar de nieuwe is hoger. Geen nood, er is nog ruimte, dacht ik. Gewoon een hol klinkende wand verplaatsen, hoe moeilijk kan dat zijn.

Behalve dan, dat er achter die wand nog een gietijzeren vliegwiel (zie foto hiernaast), waarlangs vroeger de kabels van dat liftje liepen, in de muur zat verankerd. Ik heb het er alleen uitgekregen, met een halve bus WD40 en een hoeveelheid spierkracht waarvan ik niet vermoedde dat ik ze had. (Ik heb daarna wel een paar dagen schouderpijn gehad, maar dat is naast de kwestie.)

Dit was het resultaat:

Op 22 mei zou er een wand geplaatst worden, om de insprong in het aanrecht weg te werken (vóór die OSB werd nog waterbestendige MDF gemonteerd). De elektriciteit werd aangepast, en de aansluitingen voor het water. De elektriciteit was modern, maar niet modern genoeg om het vermogen te leveren voor mijn kookplaat.

Voor de keuken geplaatst werd, kregen de muren een fris laagje verf.

We hebben ongeveer een maand zonder keuken gezeten –goed om een paar Gentse restaurants en take-aways te proberen– en een weekje zonder koelkast. Het is onvoorstelbaar hoezeer een mens dat mist, zo’n koelkast.

Maar ziet, dit is het resultaat:

Aanschouw mijn goed georganiseerde keuken, met alles binnen handbereik. Ik ben voorzien van een inductievuur van 90 cm, een dampkap van 120 cm, twee ovens (een convectie-oven en een combi-oven convectie en stoom), een nieuwe koelkast, en een vaatwasmachine (welk een wonderlijk ding)! Ik ben gigantisch content.

Pre-war

Ik voelde mij voorwaar een beetje kok, vanochtend in onze bonsaïkeuken. De ingrediënten werden van voorgerecht tot dessert overlopen, de laatste inkopen gepland. Dan kan ik mij straks stressloos in mijn vier vierkante meter terugtrekken om te kookdingensen.

solden!

“Liefje,” vermeldde ik langs mijn neus weg en in allerbeminnelijkste stem, “ik ga vandaag eens naar de solden, denk ik. Ik heb een winterpull nodig.” Mijn nieuwste winterpull dateert van twee-drie jaar geleden, ondanks (minstens) jaarlijks aanhoudend aandringen van datzelfde liefje.

Iederéén was blij, dit weekend, toen ik beslist had om niet naar de solden mee te gaan, maar mijn zaterdagochtend lopend te spenderen. De tram zat vol, de straten liepen vol, de winkels zaten vol, en één keer dat woordje vol is voor mij al —pardon the pun— voldoende om het stressniveau de hoogte in te jagen.

Gisteren ben ik om een aantal redenen niet naar het centrum getrokken, niet in het minst omdat ik vreesde dat vele koopjesjagers een verlengd weekend hadden genomen om –zo hoopten zij dan– een rustige soldendag tegemoet te gaan. Mij zouden ze niet liggen hebben.

Dus trok ik vandaag het centrum in, na eerst mijn andere boodschappen hier in de buurt te hebben afgewerkt. Daarna Vooruit in voor een snelle lunch, en toen was het plots 14 uur, en moesten de winkels wel leeg zijn. Het was tenslotte een werkdag.

Eerste halte was: Bilbo. Drie cds voor minder dan 9 euro (per stuk). Tweede halte was: Katherine Bouckaert. Twee handdoeken en één pan. Derde halte was: de tramhalte. Ofte: ik ga naar de solden, en keer terug met een pan. Die dingen komen zelden in afslag (20%), en zeker de vijf sterren braadpannen van Demeyere. Content dat ik ben!

Pulls? Welke pulls?

ingrediënten

Een zeer terechte opmerking van Martijn: passie voor de ingrediënten. Hoe lyrisch ik ook kan worden over de juiste tools, liever een bot mes en vers vlees, dan een damasten lemmet en bedorven rund. Het kan niet genoeg worden benadrukt: het belangrijkste voor een geslaagde maaltijd, zijn goede ingrediënten.

Ga bij uw visverkoper, en vraag hem een stuk zalm. Vermeld er en passant bij dat het is om rauw te eten. (Als uw visverkoper een goede is, en hij heeft geen stuk zalm dat aan uw eisen voldoet, dan zal hij u zeggen dat hij zonder zit.) Ga huiswaarts met uw buit, versnij de zalm in reepjes tot een tartaar, sprenkel er wat versgemalen peper en wat zeetzout over, en eet. Een ware weldaad voor uw verhemelte.

meer messen en voedseldinges

Het dessert is klaar. Enfin, zo goed als. Ik heb er nog tien minuten presenteerwerk aan, en dan kan het op tafel gebracht worden. Voorlopig wil ik er nog niets over kwijt, behalve dan dat het iets met chocolade is. Minstens één van onze gasten morgen is daar nogal verlekkerd op. (Om van Henri nog maar te zwijgen.)

Vanochtend heb ik eindelijk de zester gevonden waar ik al een tijdje naar op zoek was. Ik beschik vanzelfsprekend al langer over het vierogig ding waarmee men eerst moeizaam de schil van een citrusvrucht in lange slierten omtovert, die dan vervolgens verder moeten worden fijngehakt. Niet zo lang geleden had ik mij laten verleiden tot een ‘vernieuwing’ (veel te duur uiteraard), die zo’n tussenstap zou overslaan, maar wat voor mij echter niet werkte zoals ik verwachtte (eerder mousse i.p.v. zeste). Vanochtend stootte ik –o, de gelukzaligheid– op de microplane zester waar ik naar op zoek was. Victorie! Ik heb van puur plezier wat zeste aan mijn dessert toegevoegd –hoewel zulks vanzelfsprekend niet door het recept gevraagd werd. Maar wie houdt zich nu aan een recept.

In diezelfde winkel waar ik de zester heb gevonden (Walters’ Gourmet Store), ontdekte ik overigens een opvallende set messen. Vroeger had ik daar enkel Global messen gezien –degelijke messen, maar weinig ergonomisch, zo vind ik. Ik heb er twee, de GS-1, een paring knife (het klassieke ‘keukenmesje’) van 11 cm, en de G-2, een koksmes van 20 cm. Ze hebben een goede algemene grip, maar de houding voor de vingers is vervelend, mede door de positie en de hoek van het blad achteraan. Ik heb er me al meermaals aan gekwetst. Een jaar (of twee) geleden ben ik dan ook overgestapt op de Chroma Type 301 (design door F.A. Porsche), met een P09 (paring knife), P05 (carving knife), en P02 (Santoku knife, de japanse versie van het koksmes). Die grote messen liggen fantastisch in de hand, dat kleine wat minder. Op de scheiding tussen het heft en het lemmet, zitten links en rechts twee bolletjes, wat bij de grote messen praktisch is omdat uw hand dan niet naar het lemmet glijdt, maar beide het kleine keukenmesje in de weg zit bij het schillen. Als keukenmesje gebruik ik een kleine Sabatier, en die is perfect voor schilwerk.

In die winkel ontdekte ik een nieuwe set messen, van KAI. KAI, is de producent van de SHUN reeks, en het is in die reeks dat Bob Kramer een set voor Sur La Table heeft ontwikkeld. U weet wel, diezelfde Bob Kramer van de artikel uit de New Yorker, waarover ik het recent nog had.

Erm ja, dat zijn dus dingen waar ik warm voor loop.

attenzione!

Het was niet meer te doen. De enige verslaving die ik nog heb –behalve lopen dan– is koffie. Alcohol heb ik nu al geruime tijd afgezworen, in chocolade kan ik mij beheersen (door er zo weinig mogelijk te kopen, edoch ook dat is een vorm van beheersing), maar koffie is mijn grootste zonde. Een volautomatische machine ligt mij niet zo, controlefreak als ik ben, beslis ik liever zelf –het geknoei om alles goed te krijgen neem ik er graag bij. “Dan moet ge maar een echt espressomachien kopen”, suggereerde het licht in mijn leven. Veel meer aanmoediging had ik niet nodig. Een beetje rondspeuren op internet, de goede prijs/kwaliteit verhouding gevonden, de goedkoopste verkoper (in Italië), en meteen besteld.

Maandag belde FedEx aan. Het toestel werd geleverd op een houten pallet –volgens internet verscheept men breekbare goederen wel meer zo, omdat met dan niet met de doos kan ‘gooien’. Het gewicht van de machine alleen al laat nochtans vermoeden dat men met die doos niet zou smijten, maar bon, blijkbaar zitten er heuse bodybuilders bij die pakjesbezorgers en komt het meer voor dan gedacht. Niet met mijn machine dus, want die stond op een pallet, met nog eens een soortement plastic wrap rond.

In de doos zat de machine, met rondomrond piepschuim om verdere schokken op te vangen. De blinkend roestvrij stalen machine was op haar beurt nog eens overtrokken met laser-film, om haar van krassen te vrijwaren.

De Izzo Alex Duetto beschikt over twee boilers: eentje van 1,8 liter voor de stoom, en eentje van 0,8 liter voor de koffie. De stoomboiler kan afzonderlijk uitgeschakeld worden. Ik heb er eerst 250 gram koffie doorgejaagd op zoek naar de goede maling en de juiste dosering, maar de crema en de smaak die ik nu reeds uit de machine krijg, laat zowat alles wat ik eerder al heb geprobeerd een paar lichtjaren achter zich.

Momenteel gebruik ik de mokabonen van de Mokabon als koffie –mijn geliefde mysore bleek niet zo geschikt als espresso. Nu nog de melk deftig leren stomen, en dan kunnen we aan latte art beginnen denken. Ondertussen geniet ik reeds volop van espresso die mijn hart sneller laat slaan.

keukenhulp

Vorig jaar was onze Grote EindejaarsAankoop™ een espressomachine; dit jaar gingen we voor een keukenhulp. We overwogen het al heel lang, en hebben het al net zo lang uitgesteld, maar momenteel was er een interessante promo én vond Tessa dat het mijn vele broodwerk en vooral cakewerk toch wel danig zou verlichten. Staat aldus te blinken in onze keuken: de KitchenAid Artisan keukenrobot (ofte Stand Mixer). In caviar (sprankelend zwart in ’t proper Vlaemsch).

Zijn –sinds zaterdag– ondertussen al de revue gepasseerd: briochedeeg, brooddeeg, en –vanmiddag– muffindeeg (volgens dit recept). Het gaat nu nog sneller; de eiwitten zijn nog stijver (en terwijl die geklopt worden kan ik iets anders doen); de boter-suikermix is gladder; en ik maak minder vuil (wat resulteert in —happy-happy-happy, joy-joy-joy— minder afwas).

(De muffins zien er wat donker uit, maar dat is omdat mijn gewone suiker op was, en ik bruine suiker heb moeten gebruiken.)

wordt verwacht

(Rolleiflex FX 80mm f/2.8, Heidosmat-Rolleinar 1, Fuji Reala, 100ASA)

I’m sorry. I know, this isn’t right. Not fair. Totally cruel. We’re just weeks from bathing suit season and this here is no friend to lycra.

Binnenkort van de oven in onze maag: martha’s macaroni-and-cheese. Want wij dragen geen lycra, mevrouw/meneer. Euh, wacht, toch wel, als ik ga lopen. Damn.

Maar wacht, volgende week komen de schoonouders op bezoek. Serves 12. Purrrfect!

goodies

Gisterenochtend stond de bel hier niet stil. ’t Is te zeggen, er werden wel zeker twee pakjes afgeleverd.

Eerst kwam de post langs, met een langverwachte bestelling van amazon.fr (langverwacht, omdat ik er al twee maanden over aan ’t twijfelen was). De Préludes van Chopin, door Alaxandre Tharaud (ik ben fan van Tharaud); Seventh Tree van Goldfrapp; het debuutalbum van Au Revoir Simone; en Angle Mort, het enige boek uit de collectie KSTR (van Casterman) dat nog in mijn verzameling ontbrak. Al had ik amper de tijd om mijn nieuwe aanwinsten te bepotelen en in mijn pedia’s in te geven, want daar werd opnieuw aangebeld.

Een verjaardagcadeautje. En niet eens voor mijn eigen verjaardag. Op 4 maart werd eigenwys twee jaar oud, en ik denk dat ik Julie en Frederik al heel die tijd volg (langer zelfs). Wie verjaardagswensen achterliet, zou een mooi geschenkje toegestuurd krijgen. Het mijne werd gisteren door Frederik persoonlijk bezorgd. (En met een paaskuikentje erbij voor de gelegenheid.)

K-do nummer 1 is een geheel zelfgemaakte en gepersonaliseerde pannenlap. Het ziet er niet alleen goed uit, het zit ook degelijk in elkaar, kan ik u verzekeren. Het plooit in twee, met twee gleufjes aan de buitenzijde om eventueel uw vingers in te steken –misschien zal ik ze nu niet meer verbranden aan mijn broodvorm. Wreed bedankt!

(Binnenkort een eigen winkel op etsy, Julie?)