Het 42e kunstwerk

Wie Gent zegt, kan al een tijdje niet meer om de TRACK hype heen. Gisteren kreeg ik een mailtje van de Antwerpse Prophets, die in opdracht van Toerisme Vlaanderen/Gent en SMAK het gedoe nog wat meer gaan promoten in het buitenland. De reclamecampagne die ze daarvoor hadden opgezet, viel bij de opdrachtgevers blijkbaar zo in de smaak, dat het is toegevoegd als 42e kunstwerk van TRACK.

Het concept heet crowd track, en wie op die pagina zijn naam ingeeft, kan die beluisteren als beiaardmuziek (vanaf nu mag u mij aldus aanspreken). Elke letter wordt omgezet in een beiaardklank. Wie dat wenst kan zijn naam vervolgens ook toevoegen aan crowd track om “deel uit te maken van een crowdsourced muziekstuk. Met deze namen gaat stadscomponiste An Pierlé deze zomer aan de slag. Ze componeert een muziekstuk en speelt het live op de beiaard, tijdens het slotweekend van Track in september. We maken er ook een visuele partituur van.”

Dat klinkt allemaal zeer intrigerend, en eigenlijk had ik wel wat meer willen weten over de methodologie erachter: heeft men het alfabet gewoon getransponeerd naar een chromatische toonladder? Of gebruikt men enkel stamtonen, met de alteraties voor de diacritische tekens? Of werden de tonen willekeurig uitgekozen?

Het blijft natuurlijk gewoon leuk om te doen, en het is een uitstekende kans om deel uit te maken van een kunstwerk. Al moet u nog even (tot 15 september) wachten op het resultaat.

Crowd Track Gent: an interactive musical artwork.

Parsonage-Turner Syndrome

De (voorlopige) diagnose is binnen. Geen bursitis, maar Parsonage-Turner Syndrome ofte idiopathische neuralgische amyotrofie. Volgens een brochure (Neuralgische amyotrofie erfelijke en niet-erfelijke vorm) van UMC St Raboud uit Nijmegen, staat dat Latijn voor ‘een met zenuwpijn gepaard gaande, niet meer groeien van de spieren’.

De voorlopige diagnose werd gesteld door een arts in het UZ (voorlopige, want er volgen nog een paar onderzoeken — een MR en een EMG– om andere opties uit te sluiten), maar wat ik erover in die brochure lees (en over Parsonage-Turner Syndrome op Healthline), lijkt overeen te komen met mijn symptomen.

Sinds woensdagnacht heb ik gemiddeld een uurtje per nacht geslapen, en pijnstillers helpen niet echt. Naast de pijn treedt ook krachtverlies op (van atrofie tot verlammingsachtige toestanden). “Zowel het verlies van de kracht als de moeite met bewegingen volhouden belemmeren NA-patiënten vaak fors in hun dagelijkse werk, sport, of activiteiten thuis.” In mijn geval dus concertfotografie (houd maar eens die 5D met een 70-200 in de lucht) en cello (ik slaag er momenteel niet in om op de snaren te strijken). Om te lopen heb ik gelukkig mijn arm niet nodig, en om saxofoon te spelen (tenor toch), mag mijn rechterarm gewoon hangen.

Maar hey, er is heletegans geen reden voor negativiteit. De meeste NA-patiënten, zo stelt de brochure, herstellen in de loop van één à twee jaar tot gemiddeld zo’n 70-90% van het niveau van voor de aanval. In veel gevallen duurt een aanval zelfs hooguit een paar weken. Binnenkort versla ik u wel weer met armworstelen.

Ham Sessions & Côté Jardin

Grmbl. Ik ging voor Gentblogt iets schrijven over de Ham Sessions, en over Côté Jardin, en over hoe ge dat desgewenst kunt combineren met Citadelic, en dat het allemaal een beetje in elkaar overloopt en dat het goed weer is en ge dus geen excuus hebt om daar niet naar toe te gaan…

Edoch. Ik zit met bursitis in de rechterschouder (voorlopig geen cello dus, ik ben benieuwd wat orkestrepetitie met de sax gaat geven vanavond), en elke aanslag op het toetsenbord doet mij te veel pijn om een lang artikel te kunnen/willen schrijven. Dus ik ga gewoon van de zon genieten, met een boek (in de linkerhand), en ik raad iedereen ten sterkste aan om minstens één van die evenementen te bezoeken.

  • Ham Sessions: zo 27 & ma 28 mei vanaf 15.30 u bij Michel Mast, Ham 12
  • Côté Jardin: zo 27 mei vanaf 11.30 u in de tuinen van De Bijloke
  • Citadelic: nog tot en met zo 27 mei vanaf 12 u. rond de kiosk van het Citadelpark

Jazz Sur l’Herbe is dood, leve Citadelic

Maandagavond dook ik, lang na zonsondergang, in de kelders van de Resistenza. De klok liep toen al tegen half elf aan, maar zelfs voor een concert dat aangekondigd was om tegen half tien te beginnen, was ik nog ruimschoots op tijd. Ik was er voor een muzikale begrafenis, want na één seizoen jazz op het scherp van de snede, houdt de Resistenza min of meer op met de concerten. Wat meteen ook het einde betekent voor de maandagavondconcerten van de Gents-Italiaanse drummer Giovanni Barcella.

Gedurende vijf jaar heeft Barcella telkens op maandag een muzikant uitgenodigd om — veelal samen — de avond te vullen. Die concerten vonden eerst plaats in El Negocito, en verhuisden nadien naar de Resistenza, de club die hij mee naam heeft gegeven (Barcella omschreef El Negocito in de sms’jes die hij ter uitnodiging rondstuurde als ‘Il centro della resistenza jazz’). Legendarisch zijn de duosessies met tenorsaxofonist Jeroen Van Herzeele, waaruit het allereerste album dat op het El Negocito Records label verscheen, werd gepuurd.

Il centro della resistenza jazz door Bruno Bollaert

Van Herzeele kon er helaas niet bij zijn, maandag, maar wij ontwaarden in de gretig opgekomen massa van een dozijn, een keure aan Gentse muzikanten. Simon Segers en Bart Vervaeck zaten in het publiek, Giovanni Barcella zat achter zijn drumstel, Bart Maris speelde trompet, en Fulco Ottervanger en Christian Mendoza deelden joviaal de piano. Het publiek mocht kiezen uit vier dvd’s, en een drie uur durende Visconti moest het uiteindelijk afleggen tegen Diabolik (waarvan ik eerst dacht dat het om de film van Clouzot met Simone Signoret ging of om de remake uit 1996 met Sharon Stone en Isabelle Adjani) waarschijnlijk ook een beetje om het guitige vintage naakt dat ons bij de film werd beloofd.

Met de wetenschap dat mijn zoon mij op dinsdag om 6 uur uit mijn bed haalt om te gaan lopen, heb ik het einde van Danger: Diabolik niet meer meegemaakt, maar ik heb de film alvast op mijn wishlist geplaatst. Het impromptu viertal muzikanten zorgde voor een incidentele soundtrack, die ik ongetwijfeld hard ga missen als ik de dvd thuisbesteld krijg. Iets voor zes de volgende ochtend zat er trouwens een mailing van de Negocito in mijn inbox, dus het is niet onmogelijk dat de Visconti nadien toch ook nog werd vertoond.

Dat de Resistenza ophoudt met de jazzconcerten slaat een gat in het Gentse aanbod. In amper één seizoen speelden daar muzikanten zoals The Thing (met o.a. Mats Gustafsson en Paal Nilssen-Love), John Hollenbeck, Nate Wooley, Fred Van Hove, Trio Grande, Narcissus (met Robin Verheyen), Lize*Accoe, en Jim Black. We verwachten evenwel niet meteen dat Rogé Verstraete, de man achter El Negocito en de Resistenza, op zijn gat gaat zitten.

In 2008 kwam er een nieuw festival in Gent. Drie jaar na de oprichting van Chopstick Records, kreeg Mathias Van de Wiele goesting “om zelf eens een festivalletje te organiseren.” Jazz Sur l’Herbe werd een gratis openluchtgebeuren dat plaatsvond in en rond de kiosk in het Citadelpark, en er gedurende vier edities het (zomer-) festivalseizoen zou inluiden. Voor de eerste editie gaf telkens een andere groep uit de Chopstickstal, elke dinsdag van mei een middagconcert. Het concept kende zoveel bijval dat er voor de tweede editie moest worden uitgebreid van vier naar acht dagen, en er ook vijf avondconcerten werden voorzien. Voor de derde en de vierde editie werden, om organisatorische redenen, de concerten gegroepeerd op vier opeenvolgende dagen, met telkens een (na)middagvullend programma.

Dat het festival er nu mee ophoudt, schrijft Van de Wiele dan ook toe aan een artistieke heroriëntatie (de organisatie van Jazz Sur l’Herbe vergde verschrikkelijk veel tijd en energie) en het gebrek aan middelen. De nadruk van het festival lag telkens op hedendaagse jazz en vrije improvisatiemuziek, en aangezien dat in het verlengde ligt van smaak en visie van de Negocito/Resistenza, besloot Rogé Verstraete het concept voort te zetten. Een nieuwe start vraagt evenwel om een nieuwe naam, en zo wordt Jazz Sur l’Herbe herboren als Citadelic.

Citadelic

Een overname is geen evidentie, en al zeker niet voor een festival dat behoorlijk uit de voegen barst. Verstraete schakelt ook niet meteen een versnelling lager, zo blijkt het als we het programma bekijken. Waar Jazz Sur l’Herbe vorig jaar nog 9 concerten telde (waarvan eentje een tien uur durende improvisatiemarathon), tellen we nu 22 optredens gespreid over vier dagen, te beginnen op donderdag 24 mei om 12 uur (’s middags). De groepen variëren van een kinderfanfare met impro en het Gent Youth Orchestra o.l.v. Filip Verneert, over Paul Van Gysegem en de Beren Gieren, tot Nate Wooley en Alexander von Schlippenbach, en een (champagne)brunch in het gezelschap van het Tutu Puoane Quartet.

Dit festival biedt u dé kans bij uitstek om nieuwe muziek of muzikanten te ontdekken, geheel gratis bovendien. Ligt de muziek u niet, dan kan u terecht in één van de musea vlakbij, zoals MSK en S.M.A.K. (pardon: T.R.A.C.K.), maar ook STAM en Kunsthal Sint-Pietersabdij liggen binnen wandelafstand. Of u leest gewoon een boek of luiert wat op het gras in de zon. Want donderdag begint de lente in Gent. Zeg dat Gentblogt het gezegd heeft.

Citadelic, gratis lentefestival aan de kiosk in het Citadelpark, van donderdag 24 mei tot en met zondag 27 mei. Er is catering voorzien.
Ontwerp affiche: An Verstraete

Dit artikel verscheen eerder al op Gentblogt, maar ik dacht: what the hell, een beetje extra reclame kan geen kwaad.)

Albums 2012 (IX) – jazz en pop

Hoog tijd om nog eens wat jazzplaten op te lijsten. Ik bied weinig commentaar deze keer; mijlpalen of echt boven gemiddelde albums staan in vet (maar zijn daarom geen spek voor ieders bek).

  1. All Our Reasons / Billy Heart / 2012
  2. At The Crossroads / James Carter Organ Trio / 2011
  3. Ballads / Eric Legnini Trio / 2012
  4. Black Radio / Robert Glasper Experiment / 2012
  5. Blue Moon / Ahmad Jamal / 2012
  6. Calma / Omar Sosa / 2011
  7. Continents: Concerto for Jazz Quintet & Chamber Orchestra / Chick Corea / 2012
  8. Frame / Ben Wendel / 2012
  9. Further Explorations / Chick Corea, Eddie Gomez, Paul Motian / 2011
  10. The Gnostic Preludes / John Zorn / 2012
  11. The Good Feeling / Christian McBride Bid Band / 2011
  12. Here’s To You / Terez Montcalm / 2011
  13. Institute Of Higher Learning / Kenny Werner with Brussels Jazz Orchestra / 2011
  14. Liberetto / Lars Danielsson / 2012
  15. Love, Peace, And Soul / Don Byron / 2012
  16. Mobile / Sara Serpa / 2011
  17. The Music of America: Wynton Marsalis / Wynton Marsalis / 2012
  18. Portico Quartet / Portico Quartet / 2012
  19. Radio Music Society / Esperanza Spalding / 2012
  20. Rio / Keith Jarrett / 2011
  21. Silences / Guillaume de Chassy / 2012
  22. Snakeoil / Tim Berne / 2012
  23. Songs / Bugge Wesseltoft / 2012
  24. Sound Travels / Jack DeJohnette / 2012
  25. Streets / Charles Gayle Trio / 2012
  26. Tribe / Enrico Rava Quintet / 2012
  27. True / Yuri Honing Acoustic Quartet / 2012
  28. Walking Dark / Phronesis / 2012
  29. The Well / Tord Gustavsen Quartet / 2012

En er is nog een bescheiden oogst popalbums (t.t.z. niet te rangschikken onder klassiek of jazz):

  1. Area 52 / Rodrigo Y Gabriela and C.U.B.A / 2012
  2. Duets II / Tony Bennett / 2011
  3. The Goat Rodeo Sessions / Chris Thile, Edgar Meyer, Yo-Yo Ma & Stuart Duncan / 2011
  4. Kisses On The Bottom / Paul McCartney / 2012
  5. Love Like Birds’ EP / Love Like Birds / 2011
  6. Passenger / Lisa Hannigan / 2011
  7. Secret Symphony / Katie Melua / 2011
  8. Wrecking Ball / Bruce Springsteen / 2012

(vorige lijst)

PDM 472

Peugeot 407 sw PDM-472 door Bruno Bollaert

Elke week komt de eigenaar van dit voertuig, een gepensioneerde meneer vergezeld van een exotische liefde, zijn dochter die hier een paar huizen verder op kot zit, afzetten. Niet dat het mijn zaken zijn, van dat exotisme of van die dochter. Helaas insisteert hij telkenmale om zijn voertuig voor onze poort achter te laten –zonder knipperlichten, zonder iemand in of bij de wagen achter te laten, zonder eens aan te bellen om te informeren of het stoort. Ook als er elders plaats is –wat meestal het geval is– staat hij erop om zijn wagen voor onze poort te plaatsen. Hem erover aanspreken helpt niet. “Ik sta hier graag,” stelt hij. “Ge kunt straks ook nog wegrijden, als ik weg ben. ’t Zal op dat kwartierke niet steken.”

Jargar

Jargar door Bruno Bollaert

Dat het misschien geen kwaad zou kunnen om er eens nieuwe snaren op te leggen, suggereerde Thomas mij. Spijtig dat er geen kadootjes worden gegeven voor Hemelvaart, voegde hij er nog aan toe.

Maar kijk, ’t is maar een woord. De Jargars die hij aanraadde, blijken gelukkig tot de betaalbare cellosnaren te horen. We gaan eens zien wat dat geeft. (Of liever: horen.)

Dietrich Fischer-Dieskau (1925 – 2012)

Dietrich Fischer-Dieskau is gestorven, lees ik zopas bij bij Alex Ross.

Er is geen lied dat zo’n grote indruk op mij heeft gemaakt als Der Erlkönig. Ergens op de middelbare schoolbanken had een leraar een cassette mee naar de les gebracht, met daarop de versie –één van de versies– zoals gezongen door Dietrich Fischer-Dieskau.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=5XP5RP6OEJI&w=500&h=369]

Het zal één van de eerste klassieke albums zijn die ik me nadien zelf heb aangeschaft. Ik ben nooit overdreven tuk geweest op klassieke zang (behalve opera dan), maar Dietrich Fischer-Dieskau kon (en kan) mij steeds aan de muziek gekluisterd houden. En ik kan niet naar Der Erlkönig zonder rillingen te krijgen –meer dan bij om het even welke horrorfilm.

Dietrich Fischer-Dieskau is net geen 87 geworden.

The Avengers

Of ik niet geïnteresseerd zou zijn om naar The Avengers te gaan kijken, vroeg mijn inbox mij, een tweetal weken geleden. Ik ben fan van Batman (zowel de strips als de recente verfilmingen, en een beetje van Superman (Smalltown bijvoorbeeld), en uit de Marvelstal heb ik een hoop Spider-man boeken in huis. De zoon en ik hebben beiden genoten van de Iron Man films (de tweede is hij mee gaan bekijken in Seattle, de eerste heeft hij op televisie gezien), maar ik ben niet echt mee met Thor of Captain America, en ben nooit tot (de stripversies van) The Avengers geraakt. Ik ben ooit eens aan The Ultimates begonnen, maar ben daarin wat verdwaald geraakt.

Edoch, geen nood: voorkennis is niet echt vereist.

De zoon was –ahem– entousiast, en een weinig later zat er een goodiebag in de bus. Een zak, een pet, een t-shirt (een Amerikaanse medium, dus groot genoeg als slaapkleed voor Tessa), een USB stick van een gigabyte, en een duoticket.

Avengers door Bruno Bollaert Avengers door Bruno Bollaert

“Papa, dat kan niet,” beweerde de zoon, “de film is nog niet eens uit in Amerika, volgens IMDB.” Mjah, in België dus wel, en wij profiteerden van de brug(maan)dag voor de 1e mei, om de film mee te pikken. (Het duo-ticket was niet geldig op zaterdag, zondag of feestdagen, maar dus wel op een brugdag!)

De zoon verkoos de 3D versie, en had beloofd om de bespreking te schrijven als ik zou toegeven voor de duur van de film zo’n 3D-bril op mijn neus te torsen. U mag raden hoe dat uitdraaide. 3D biedt niet echt een meerwaarde voor deze film; slechts zelden treedt de film ‘uit’ het scherm, en daarvoor heb ik eigenlijk geen zin om met zo’n onding op mijn neus te zitten. De film zelf is wél de moeite waard, en u kan altijd opteren voor de ‘normale’ 2D versie.

The Avengers is de zesde film in het Marvel Cinematic Universe. Achtereenvolgens werden op ons losgelaten: Iron Man, The Incredible Hulk, Iron Man 2, Thor, Captain America: The First Avenger, en nu dus The Avengers. Ik had enkel de Iron Man films gezien en (helaas) ook The Incredible Hulk, maar deze film is bijzonder genietbaar zonder enige voorkennis.

Het verhaal kan eenvoudig worden samengevat tot een plot van good vs bad, met als voordeel voor de goeden dat ze een batterij superheroes ter beschikking hebben. U herkent al gauw Iron Man, The Hulk, Captain America, Thor, de Black Widow, en Hawkeye. Kruid dat alles met de diefstal van een bijzonder krachtig wapen, voeg er een snuifje wantrouwen aan toe, zorg voor wat verdeeldheid tussen machthebbers en helden, en u krijgt niet alleen een daverende, maar ook een geïnspireerde actiefilm. En er zit veel aangename –want vaak wat subtielere– humor in (Tony Stark ofte Iron Man is daar een meester in). De regisseur is Joss Whedon, de man achter Buffy the Vampire Slayer, en die heeft de verwachtingen mooi ingelost.

De film duurt een dikke twee uur (143 minuten), maar die vliegen voorbij. Net lang genoeg om even uit de verschroeiende hitte van deze lente weg te vluchten. Geniet ervan!