vervoer – Pagina 3

Suggestie

Daarnet reed ik naar Antwerpen voor een concert in deSingel. Ik vertrok een kleine twee uur voor de aanvang van het concert, want ik geraak traditioneel slechts net op tijd in Antwerpen (Middelheim, andere concerten). Gezien de recente sneeuwval, het weekend, en de notoire files rond Antwerpen, dacht ik maar even tegen mijn gewoontes in te gaan.

Om 18u heb ik thuis aangezet; om 19u parkeerde ik de wagen voor deSingel. (Waarom ze daar in godsnaam geen parking onder gezet hebben toen ze het gebouw recent uitbreidden, het zal mij een raadsel wezen.) Het verkeer was vlot, met de nodige vertragingen vanaf Kruibeke, waar de maximumsnelheid eerst tot 90 en vervolgens, vlak voor de tunnel, tot 70 werd herleid. Al moet u niet trachten die snelheid te eerbiedigen. Enfin, toch niet tot vlak voor de tunnel, en valk voorbij de tunnel, want daar staan flitsers opgesteld. Voor de rest dient u door te vliegen, want als u zich, zoals ik daarnet, toch aan de regels houdt, dan wordt u getrakteerd op zulk een geflikker van de grootlichten van de wagens achter u, dat u zich in Close Encounters of the Third Kind waant. Nadien krijgt u eenzelfde lichtconcert van diezelfde voertuigen die eerst achter u zaten, maar dan woest op de rem gaan staan om de flitsers aan de tunnel de loef af te steken.

Het is kenmerkend voor onze samenleving, vrees ik, zo’n gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel. Het is ook amechtig hypocriet van de overheid, die dergelijke regels oplegt, ze niet hard maakt en daardoor elke interpretatie toelaat. Het is geen regel, denkt men, maar een leidraad. De overheid suggereert dat u hier maar 90 rijdt. Pas op, het is geen verplichting. En hindert u vooral het snellere verkeer niet. In Gent bedankte –in de eerste acht maanden van 2010– meer dan de helft van de automobilisten voor de suggestie van een zone 30. Beboet worden ze toch niet.

De Post, De Lijn, De Burgemeester: it’s the people, stupid

Op vier september bestelde ik een paar spullen bij Amazon FR: twee platen, een telefoon en een boek over Miles Davis. Ik volg half via Amazon en de Taxipost tracker wanneer het gaat geleverd worden, merk op dat de status plots komt op “Pakket onderweg voor distributie” en vervolgens op “Pakket uitgereikt op ronde”. Zonder dat dit pakket aan mij werd uitgereikt. Een dag later krijg ik van Amazon bericht dat mijn pakket aan hen geretourneerd is, en dat mijn betaling wordt teruggestort.

Vanochtend vond ik op de site van Taxipost een status “05:47 Pakket onderweg voor distributie” en vervolgens “11:37 Pakket uitgereikt op ronde”. Ik heb vandaag evenwel geen Amazon pakket ontvangen. *zucht*

Ik deel Michels mening voor een groot deel. De postmeneer die hier de pakjes komt uitreiken is de vriendelijkheid zelve; de gewone facteur die af en toe moet aanbellen ook. Die mensen doen hun job meer dan behoorlijk, en met de glimlach. Boven hun hoofden zitten daar echter een paar charlatans te mekkeren, die nog nooit zelf een brievenronde hebben afgelegd –zelfs niet met de wagen, durf ik veronderstellen– en die dan met georoutes gaan schuiven en tijdsbestekken alsof ze weten waarover ze het hebben. Geld, dat is het enige wat in hun gedachten opkomt.

En hoort, De Lijn kampt in Gent een beetje met een imagoprobleem –ze kampen eigenlijk met een echt probleem, zo schreef ik gisteren al. Maar ziet, dat imagoprobleem smelt dra als sneeuw voor de zon. De eindejaarsperiode komt eraan en De Lijn roept iedereen op om de nieuwjaarswensen en goede voornemens in te sturen. Met die wensen worden dan de trams bekleed, en, zo zegt de persmededeling De Lijn wil op deze manier iedereen een gelukkig 2011 wensen en bedanken voor het begrip en geduld in 2010 met de vele wijzigingen en werkzaamheden.

Ha! Wat had ik gezegd: opgelost, dat imagoprobleem. Iedereen content over De Lijn. De trams rijden plots wel weer tot na 23u, er zijn geen opengebroken straten meer, de chauffeurs worden niet meer onderbetaald en moeten niet meer overwerken, enzovoort. Allez hopla: allen naar www.delijn.be/gent/.

Pas op, in Gent moet ge niet te veel kritiek meer hebben, tegenwoordig. Burgemeester Termont zou gelijk al die bloggers maar wat graag de mond snoeren.

Gent aan 3,5 km per uur

Vanochtend moest ik bij de BTW zijn, afdeling Gent 1, en volgens Google Maps ligt de Gaston Crommenlaan op welgeteld 3,5 km afstand van mijn voordeur. Het was vroeg, het was nog spitsuurachtig (ik vertrok om 8u30, nadat ik eerst de politie had moeten bellen om een wagen van voor mijn poort te laten verwijderen), maar het verkeer stond al stil van aan de lichten aan het Sint-Pietersinstituut –evenwel enkel in de richting van De Bijloke.

Om een lang verhaal kort te maken: ik heb er twee uur over gedaan om heen en terug naar de BTW te rijden (inclusief de zeven minuten die ik daar maar moest doorbrengen). Google Maps had de voorziene reistijd op twee maal zeven minuten geschat. De oorzaak? De werken in de Charles De Kerckhovelaan, waar men –reeds tijdens vol spitsuur– van twee baanvakken in elke richting, naar één baanvak in elke richting was overgeschakeld. Alles zat moervast.

Terugkeren was ook al geen evidentie. Aan het station kunnen we amper door, van de Leopold II-laan kan een mens niet meer naar links op Charles De Kerckhovelaan: de automobilisten moeten eerst helemaal naar de Overpoort om daar –hopelijk– te kunnen keren, en vervolgens stapvoets richting Bijloke te rijden. Ik ben dan maar alsnog langs het station gereden, langs een halve sluipweg op de Elisabethlaan terecht gekomen, en zo de Albertlaan ingereden. En dan ben ik al content dat ik dat niet elke dag moet doen, mij door dat verkeer begeven.

Twee uur over zeven kilometer, dat is 3,5 km per uur. De gemiddelde stapsnelheid is een kleine 5 km per uur.

Wie coördineert dat eigenlijk, dat verkeer in Gent, zou men zich kunnen afvragen. Is er iemand die in de gaten houdt hoe het zit met de opeenvolgende bouwwerven in Gent, en wat het effect daarvan is op de mobiliteit? Op de site van Stad Gent valt er alvast geen nieuws te rapen. Zoeken op Charles De Kerckhovelaan of R40 in Openbare werken in kaart – overzichtslijst levert niets op; zoeken op de Ijzerlaan wel, maar ik word er niet echt wijzer van. Misschien zijn ze wel één of ander toeristdoseringsysteem aan ’t maken voor De Lijn (die steeds slechter presteert in Gent: ze smijten —met schrijnend nederige toestemming van het stadbestuur— alles open en brengen de stad in totale chaos onder; de trams zijn zelden op tijd en rijden niet meer na 22u30; de bussen rijden te snel en maken zoveel diesellawaai dat de huizen in de binnenstad scheuren). Misschien moeten ze hun ambities maar eens bijstellen, daar op het stadhuis. Gent was sterk omdat het klein was. Welke idioot was alweer met dat megalomaan idee van Oostvlaamse stadstaat afgekomen? En als Gent moet groeien, laat het dan naar buiten groeien, niet naar binnen of in de hoogte.

…dan: rij veerboot op.

Eerst dacht ik dat ze zch weer vergist had, mevrouw gps, maar dan bleek dat wij gewoon nog nooit van de Veerdienst Langerbrugge gebruik hadden gemaakt.

Twee minuten, duurt de overtocht, en het is geheel gratis. Ik had bijna zin om een paar keer over en weer te varen.

Foto’s door Henri, die aan de overkant een verjaardagsfeestje had.

Goedgekeurd

Het blijft altijd spannend, vind ik, zo’n autokeuring. Vooral als uw wagen al een dagje ouder wordt (hij is van eind 2002, onze Y). Boorddocumenten van het voertuig: check; warme motor: check; motordeksel losmaken: check; alle gordels inklikken: check… euh wacht. Ik krijg verdomme de twee gordels links achteraan niet vast. Even overweeg ik om ze gewoon los in het kliksysteem te steken, maar mijn geluk kennende, worden ze net dan uitvoerig getest. Nadenken, niet panikeren. Eens proberen de twee paren te wisselen, en hopsa: vastgeklikt. Blijkbaar zijn die dingen specifiek zender-ontvangersgewijs gepaard –wat daar het nut van is, beats me, maar er zal wel een logica achter zitten?

De vorige keuring was twee jaar geleden; om problemen te vermijden heb ik hem dit jaar aan een grondig onderhoud onderworpen. De wagen moest toch binnen, gezien om één of andere reden de achterruit gewoon had los gelaten. En dan bedoel ik wel degelijk los: de ruit hing enkel nog met de motor van de ruitenwisser vast aan de wagen. Telkens we een deur of de koffer zelf sloten, scheidde de ruit zich –door de tegendruk– een centimeter of vijf van de carrosserie. En ik heb meteen een kapotte wieldop laten vervangen ook. Dat valt niet echt mee, al die kosten. Maar bon, hij is goedgekeurd tot volgend jaar. Juij!

Ondergronds

Ze hebben hier zelfs een soortement ondergrondse, de Downtown Seattle Transit Tunnel. We hebben het ontdekt toen we onderweg waren naar de Mariners, en we op zoeken waren naar een mogelijks transport daarheen. (Uiteindelijk hebben we de zes of zo straten gewoon afgewandeld.)

Oh, f-ck

British Airways staakt vanaf 20 maart (Belga, via DS).

Het cabinepersoneel bij de Britse luchtvaartmaatschappij British Airways gaat eind maart in staking. De vakbond kondigt aan dat het cabinepersoneel zal staken op 20, 21 en 22 maart en opnieuw vanaf 27 maart. Die tweede actie zou vier dagen duren.

Schitterend, heb ik weer wat om mij zenuwachtig in te maken. Wij vertrekken op 31 maart. Met BA, jawel.

Kies uw wagen

Als het op kiezen aan komt, ben ik niet altijd de rapste. Ik maak mijn keuzes obsessief weloverwogen ⁱ, zeker als er andere mensen zijn die gevolgen van mijn keuze moeten (mee)dragen (hoe miniem ook). Als gevolg van mijn onbeslistheid, ben ik ben al bijna twee maanden een auto aan ’t kiezen. Niet dat we ons een nieuwe wagen gaan aanschaffen, maar hebben een huurwagen nodig voor (een deel van) ons verblijf in de USA.

Het zit zo: we beginnen in Houston, dan vliegen we naar Las Vegas, en van daaruit rijden we naar Seattle. Ondertussen doen we een (heel) korte uitstap naar Canada, zodat Tessa opnieuw de USA binnen kan met een ander visum dan datgene waarmee we in het begin aldaar hebben verbleven.

De afstand Las Vegas(-Canada)-Seattle bedraagt goed 1.500 mijl of bijna 2.500 kilometer. Drie personen, drie grote valiezen, drie carry-ons en wat mikmak, moeten er in die wagen kunnen. We rijden door een aantal National Parks, waaronder Death Valley en Yosemite, en langs de kust (Californië & Oregon). In een gewone sedan krijgen we alle bagage niet, dus dacht ik voorzichtig aan een SUV. Midsize is te klein ⁱⁱ; fullsize is mij veel (maar dan ook: véél) te groot (hoe hard Henri ook zaagt), en dus blijft er nog de standaard SUV over.

Ter referentie, midsize zijn speelgoedjes zoals zoals Chevrolet Equinox, Ford Escape, Jeep Liberty, en Toytota RAV4; fullsize zijn monsters zoals GMC Yukon XL, Ford Expedition, Chevrolet Suburban; tot de standaard suv’s behoren Chevrolet Trailblazer, Ford Explorer, Jeep Grand Cherokee, Nissan Xterra.

Bij Hertz staat als voorbeeld standard SUV de Nissan Xterra, bij National staat de Chevrolet Trailblazer, die echter al bijna een jaar niet meer wordt geproduceerd, en dus ook niet meer in het wagenpark zitⁱⁱⁱ. Bij Hertz wordt in plaats van de Trailblazer tegenwoordig de Traverse aangeboden^iv. Edoch, Hertz is 200 euro duurder dan National. Bovendien is er bij National ook Roadside Plus (pechverhelping) inbegrepen.

Is er iemand die ervaring heeft met Hertz of National (of een ander autverhuurbedrijf in de USA)? Iemand die met zo’n standaard SUV rijdt of al gereden heeft? Is dat handelbaar zo’n ding?

—

Weloverwogen, tot het mij beu is, en ik impulsief dat kies waarvan het browservenster open staat. Nuttig.
A midsize SUV is great if you have oddly shaped items that won’t go in a regular trunk, but beyond that there isn’t much more capacity than a mid to fullsize car. [bron]
The Chevy Trailblazer (and GMC Envoy) has been out of production for more than nine months. Any remaining Trailblazers should be departing the fleet rapidly, just as soon as they get about 32K miles? [bron]
Chevy Traverse (80% of them), Ford Explorer, Jeep Commander, no more Trailblazers in the Hertz fleet. [bron]

Prepuberaal

“Wist ge dat ze in Nederland met hun gat naar boven worden begraven?”, begint de jongen achter mij op de tram tegen zijn vriend. Hij zweeft ergens tussen kind en puber, de leeftijd waar Henri binnen veel te korte tijd ook gaat in belanden. Henri zat overigens naast mij op diezelfde tram, met rode oortjes mee te luisteren. We waren op weg naar het UZ, om zijn ogen te laten nakijken. Met zijn oren is niks mis!

“Serieus,” antwoordt de andere gast, “maar waarom.”

De eerste doet alsof hij die vraag niet gehoord heeft. Hij kent de grap enkel in een vaste vorm, dus nu moet hij de vraag eerst stellen: “weet ge waarom ze dat doen, daar in Nederland?”

“Baneen dus.”

“Omdat ze d’er zo hun fiets in kunnen zetten.” ⁱ

Ze schateren het uit, een beetje bang om hun durf.

“Er is nog zoiets,” vervolgt die ene, “weet ge wie de triatlon heeft uitgevonden?”

“Euh. Wat is dat, een triatlon?” ⁱⁱ

—

Die grap moet al minstens vijftig jaar oud zijn, volgens mij.
Het antwoord, voor de volledigheid, was ‘een Turk’. Hij gaat te voet naar het zwembad, zwemt, en keert met een fiets terug naar huis. Ik hoop dat die gastjes de implicaties van die ‘grap’ nog niet inzagen.

Opgelet: zwenkt uit!

Tijd voor een nieuwe lading bibliotheekboeken, verkondigde ik aan Henri, vanochtend. Na een lui ontbijt en bijhorende douche trokken wij dan ook gezwind met de tram richting Zuid.

“Sorry, maar dit is momenteel de eindhalte”, liep de chauffeur het gangpad af van de hermelijntram. We hielden halt aan de Zonnestraat –waar nu eigenlijk geen halte meer is.

Een gans cordon Lijnvoertuigen wachtte ons op over de lengte van de Kouter. Staking?

Aan de Blauwe Kiosk stond een vrachtwagen dwars over de Vogelmarkt. Geen doorkomen aan.

Bij nadere inspectie zat er nog iets tussen die vrachtwagen en de Blauwe Kiosk! Een Porsche. Carrera. Met een mevrouw erin! En een scheve spiegel. Dat valt nog mee.

Oeps. Dat valt niet echt meer mee.

Gelukkig had het er alles van weg dat het ongeval zich tot materiële schade beperkte. Dure schade, weliswaar, waar mogelijks nog een gepeperde rekening van De Lijn aan valt toe te voegen.