We gaan eens internetbestellen. Een beetje rondspeuren naar de goedkoopste vluchten, en uiteindelijk net zoals de vorige keer bij British Airways uitkomen. Hopla, boeken van Brussel naar Houston via Heathrow.
Voor de zeer betaalbare prijs haal ik mijn VISA boven, geef alles in, driedubbel beveiligd, en dan plots, boem, plets, bij het aller-aller-allerlaatste scherm: een foutmelding. Dat de boeking niet is doorgegaan, probeert u het alstublieft nog maar eens opnieuw. We halen diep adem, zetten koffie, en proberen opnieuw. Van hetzelfde laken een broek.
Citibank belt, om te zeggen dat er twee keer hetzelfde bedrag geautoriseerd staat. Nee, zij kunnen dat niet annuleren, dat moet British Airways doen. Nee, zegt British Airways aan de telefoon, dat kunnen wij niet, maar dat wordt wel binnen de 24 (ten hoogste 48) uur opnieuw vrijgegeven. Toch niet, zegt Citibank, tenzij British Airways een fax stuurt, duurt dat twee weken eer dat bedrag wordt desautoriseerd.
Van het kastje naar de muur, of van British Airways naar Citibank naar British Airways. Heen en terug. En terug. En terug. En terug. Een ganse voormiddag lang.
Uiteindelijk heeft British Airways de vlucht tegen internettarief geboekt, zonder bijkomende kosten, en donderdag contacteren ze mij opnieuw, om te horen of het geld is vrijgegeven. In het slechtste geval is de limiet op mijn visa gewoon een pak kleiner gedurende twee weken.
En ik die dacht dat het mijn geld was.