Eerst dacht ik dat ze zch weer vergist had, mevrouw gps, maar dan bleek dat wij gewoon nog nooit van de Veerdienst Langerbrugge gebruik hadden gemaakt.
Twee minuten, duurt de overtocht, en het is geheel gratis. Ik had bijna zin om een paar keer over en weer te varen.
Foto’s door Henri, die aan de overkant een verjaardagsfeestje had.
“Neen sorry, maar ik ga u niet kunnen, meneer. Het kleinste wat ik heb is een T6.”
Mijn fonkelnagelspiksplinternieuwe Garmin Nüvi 755T (die gps, weet u nog) is dood. Bricked, zoals ze dat zo heel adequaat omschrijven in het Engels. Het woord bricked heeft –in die context– overigens een interessante etymologie. Volgens wikipedia verwijst het naar de fraude van MiniScribe, die in december 1989 i.p.v. hard disks, bakstenen in de verpakking stak om op die manier aan de financiële tekorten van he bedrijf te verhelpen. Het idee was om de verpakte bakstenen te verschepen, de betaling te innen, en nadien de erm… ‘foutieve hard disks’ terug te roepen. Op 2 january 1990 vroeg het bedrijf het bankroet aan.
Mijn 755T was geen baksteen, maar beschikte gpsgewijs over dezelfde functionaliteit. “Wat heeft hij nu weer uitgestoken”, hoor ik u al denken. Een bedenking die ik u overigens vergeef, want ze sloop ook onmiddellijk mijn gedachten binnen, toen het ding niet meer aan wou –en ook niet meer wou opladen. Maar ik had er helemaal niets anders mee gedaan, dan gebruikt waar het voor diende.
Het internet, meer bepaald google, bracht zoals steeds weer soelaas. Garmin 7×5 series devices bricked by firmware update? vroeg Engadget zich op 23 juni af. En jawel: de fout lag bij Garmin zelf. De gps kon naar de fabriek teruggestuurd worden, en dan was u hem voor minstens twee weken –maar naar hoge waarschijnlijkheid langer– kwijt. Op 24 juni postte Garmin zelf Free, mandatory GPS software available now, dat het probleem zou verhelpen. Tenzij uw toestel al om zeep was natuurlijk, zoals het mijne.
Ook daarvoor was er echter een oplossing: deconnecteer de batterij van het toestel, schakel ze weer aan, en voer de update uit. Het enige wat u nodig hebt is een Torx T5 schroevendraaier, om de twee vijzen uit het toestel te draaien en zo de achterkant voorzichtig los te maken, om de interne batterij te kunnen loskoppelen. So if you don’t wanna wait 2 weeks for a warranty replacement (they’re gonna do EXACTLY the same thing after shipping it to them), just try the method above
, berichtte een zekere Donald Rull.
Die Torxdingen, die zijn zeer courant, tot maat T6 tenminste. Alles kleiner is ’te gespecialiseerd’. Ik bleef het maar uitstellen, tot we gisteren op twee trouwfeesten moesten zijn, en we ook vandaag ergens heen moeten waar we nog nooit geweest zijn. En dan is zo’n gps wel handig natuurlijk. Dus heb ik half Gent rondgebeld en uiteindelijk bij een groothandel zo’n T5 gevonden. “Da’s wel héél klein hé”, zei de meneer verbaasd aan telefoon toen ik hem erom vroeg. “Oei, en niet echt goedkoop ook”, vulde hij zichzelf aan, toen ik het industriële Hazet gereedschap kwam afhalen (10 euro). Heel vriendelijke mensen aldaar overigens.
De gps werkt opnieuw fout- en probleemloos. En ze herberekent nog steeds –bereidwillig, maar met lichte verzuchting– de nieuwe route, als ik halsstarrig aan mijn eigen sluipweggetjes vasthoud.
Wij waren 72 uur weg. Naar Nederlands (titulaire) hoofdstad: Amsterdam. Met de wagen. Iets langer dan twee uur, zo voorspelde de gps eerst, maar dat was natuurlijk lang voor we tegen Antwerpen zaten. De tunnel zat vol, dus ook de autostrade zat vol. Maar dan is er gelukkig die gps, die ons feilloos langs binnenbaantjes de Waaslandtunnel in leidde, en met ocharme een dik uur vertraging waren we ook daar doorheen. Vier uur hebben we erover gedaan i.p.v. twee, en ik kon de ganse tijd eigenlijk alleen maar blij zijn dat ik zulks niet elke werkdag hoef te doen.
We zijn recht naar onze bestemming gereden, zonder omwegen –behalve die opzettelijke in Antwerpen dus– zonder ook maar één afslag te missen. “Goed gekozen dus,” beloonde Tessa mijn feilloze navigatiekunsten. Geheel in tegenstelling tot het hotel, dat vlak bij het Centraal Station lag, en dus ook pal aan De Wallen: gegrepen tussen de grachtengordel en het IJ en het Noordzeekanaal. De wagen werd vakkundig ondergronds geplaatst via een liftsysteem dat de voertuigen op metalen dienbladen computergestuurd onder het baanoppervlak opbergt.
Met uitzondering van een daguitstap naar Artis, zijn Henri en ik binnen de grachtengordel gebleven, en Tessa zelfs binnen het hotel, waar haar congres in de Sint-Olofskapel plaatsvond. Het hotel, het NH Barbizon Palace, dat dus tot dezelfde keten behoort als het hotel hier wat verder in de straat, biedt een vriendelijke service, maar is totaal overpriced. Ik heb er geen oog dichtgedaan, en dat had niets te maken met eventueel lawaai buiten, maar het voortdurende geroezemoes in de lobby en wisselend geping van de lift, dat tot op de kamer te horen was. Een erbarmelijk kleine kamer –en al zeker voor wat ze kostte– die niet meteen van de properste was (in de badkamer had iemand op de bedampte spiegel blighty beschreven, een woord dat steeds opnieuw opdook als we een douche namen).
In Amsterdam spreken ze overigens alleen maar Engels. Waar we ook binnen kwamen, wij werden eerst in het Engels aangesproken, en pas wanneer wij zelf in het Nederlands volhardden, schakelde men over naar de moedertaal.
Ontbijten doen ze blijkbaar niet, in Amsterdam. Er was het ontbijt in het hotel, dat maar liefst 25 euro per persoon kostte –daar laat ge u ook maar één keer aan vangen– en verder was er een croissant of euh een croissant. Goede koffie mocht ik al helemaal op mijn buik schrijven –ik ben met Henri minstens twintig verschillende zaken binnengestapt, om er koffie te proberen.
Wat hebben we allemaal gedaan?
We hebben de Richard Avedon tentoonstelling bezocht in het Foam (Fotografiemuseum Amsterdam). Interessant, er zitten héél mooie dingen bij, maar ik ben niet zo enthousiast over de foto’s van Avedon die gemaakt zijn op een helwitte achtergrond. Vooral op de erg grote foto’s die op de tentoonstelling hingen, gaf dat een beetje ontgoochelende resultaten. Terwijl (de meeste van) zijn foto’s haarscherp en loepzuiver zijn. (9 + 1,5 euro)
We hebben Nemo bezocht. Normaal gezien 12,50 euro per persoon, dit weekend was het allemaal gratis! Ook een bezoek aan het VOC schip, dat normaal gezien 5 euro per persoon kost. Nemo is vergelijkbaar met Technopolis, wist Henri te vertellen, alleen is het (Nemo ds) groter). Het science center heeft de vorm van een schip, inclusief bovendek (het dakplein) waar zelfs concerten worden gegeven.
Op weg naar Nemo kwamen we De Bunker tegen, een multimediale en gratis toegankelijke expositie over dilemma’s in de Tweede Wereldoorlog
. Interessant voor Henri, en interessant hoe men in Nederland toch anders met die wereldoorlog worstelt.
Zondag spendeerden we eerst een voormiddag op zoek naar een brunchadresje (niets deftigs gevonden), en nadien flink wat uren in Artis (18,50 + 15 euro). Zeer de moeite, heel wat volk, maar toch rustig, een verademing tegenover de vunzigheid in de grachtengordel. Henri at er overigens een kindermenu dat bestond uit een krokét, met frites (spreek uit als frittes), fritessaus, en appelkompot. Nou moe.
We hebben gedineerd bij Aneka Rasa (Authentic Indonesian Restaurant); de Haven Texel en Het Melkmeisje. De beste maaltijd was evenwel de lunch bij Frenzi, waar Henri en ik werden bediend door een juffrouw die Merel heet (ik heb dat altijd een mooie naam gevonden).
Opvallend waren: het Engels als voertaal; de gedisciplineerdheid van de gemiddelde Nederlander achter het stuur; de fiets is baas in Amsterdam (als u dacht dat Gent een fietsstad was, dan moet u maar eens daarheen); en fruitsap kan appelsap, perensap, kersensap of suderance zijn. Maar vooral: (het binnenste van) de grachtengordel rond Amsterdam is een poel des verderfs. Het lijkt een pretpark voor mensen die voortdurend op Spring break zijn, en ik voelde me er eigenlijk geheel niet op mijn gemak. Al zaten we waarschijnlijk gewoon ik het verkeerde deel van de stad.
“Ga eens zo’n GPS halen”, zegt ze als ze terug thuis is. “Ik zit er al een tijdje over na te denken, en ik ben het beu van altijd te moeten twijfelen of mij langs de kant van de weg te moeten zetten als ik ergens naar toe rij voor een vergadering of een congres.”
En dan mogen sommige mannen misschien we te beroerd zijn om de weg te vragen, als de wegwijzer zich in een bewegende gadget bevindt, is het geen betweter meer, maar een speeltje. Een paar reviewsites verder blijft het toch de prijs die doorslaggevend is. En ziet, hoewel ik best weet waar we wonen, heb ik mij helemaal door dat nieuwe ding van de winkel naar huis laten leiden. En het klopte nog allemaal ook: de flitspalen, de snelheidswijzigingen, de snelste weg… dat ik mij nog zo kan laten verbazen in de deze vanzelfsprekende tijden.