Categorie: samenleving

opruikunsten

Ook restaurants lijden onder rookverbod laat Belga optekenen bij De Morgen.

De nieuwe regeling inzake roken in horecazaken gaat gepaard met omzetverlies. Negenenveertig procent van de restaurants en eetgelegenheden met een omzet van meer dan een derde uit voeding, beweren omzetverlies te lijden of vrezen dit. […] Bij cafés is dat 21 pct.

Let vooral op beweren omzetverlies te lijden of vrezen dit. Dus mogelijks is het mogelijk dat eventueel 49 procent van de restaurants en eetgelegenheden (etc) verlies lijden. En 21 procent van de cafés, verschoning. Bewijs bestaat daar nog niet voor, maar het is wel mogelijk.

Pas op, het is ook mogelijk dat het water aan de Kuiperskaai in bier is veranderd.

(Laat ons misschien wachten tot er aantoonbaar cijfermateriaal is, nee?)

gemiddeld

Mijn geliefde Nationaal Instituut voor de Statistiek (NIS) stelt vandaag een aantal statistieken beschikbaar omtrent:

Maar, o ramp: die bestanden zijn enkel in het Engels en het Frans opgesteld QD6 Combien pesez-vous (en kg) sans vos chaussures et vos vêtements ? – QD6 How much do you weigh (in kg) without shoes and clothes? en ook QD5 Combien mesurez-vous (en cm), sans vos chaussures ? – QD5 How tall are you (in cm) without shoes? Dat moet wel indruisen tegen één of andere taalwetgeving. Snel! Voor het Vlaams Blok er een parlementaire vraag over stelt.

Edoch! Zo weet u nu met mij dat de gemiddelde Belg 1m70 groot is (ofte 1m76 voor een man en 1m64 voor een verder ongediscrimineerde vrouw); dat zelfstandigen (1m73) en kaderleden (1m75) groter zijn dan werklozen (1m70) en gepensioneerden (1m67), maar de huisvrouwen (m/v) onder u (Femmes- hommes au foyer – House persons) zijn het kleinste van allemaal, met amper 1m63 gemiddelde lichaamslengte. (Niet mee inzitten, beste huisman, ‘k heb een kleintje maar ‘k schiet verre zong Arno in putain putain voor TC-Matic!)

En hoewel Nederlands geen onderdeel is van het document, zijn Vlamingen vanzelfsprekend groter (1m71) dan Walen of Brusselaars (1m69). Cijfers liegen niet, beste landgenoten. Dan zou ik het nog kunnen hebben over het verband tussen het gewicht en de lengte, maar wacht, ik heb nog een andere tabellenreeks.

De gemiddelde Belg weegt zo’n 72 (komma zeven) kg; dat is te zeggen: 79,1 voor uwen vent of 66,7 voor uw madam. Zelfstandigen (77,6 kg) en kaderleden (80,4) kg wegen veel meer dan al de rest. Al liggen de huisvrouwen (m/v) deze keer niet aan de staart (68,3 kg); die plaats is voorbehouden voor de studenten (64,2 kg). En in Brussel (68,8 kg) is het eten beduidend slechter dan in Vlaanderen en Wallonië (73 kg).

Boeiend!

(Michel zou er ongetwijfeld een sparkline bij plaatsen, edoch, ik heb geen tijd. Ik moet mij met te veel andere nutteloze dingen bezig houden.)

klimatologisch

Het Nationaal Instituut voor de Statistiek publiceerde vandaag een tabel met het Klimatologisch jaaroverzicht (1998-2006). Daarbij is het al even schrikken wat betreft het verschil van de ‘normale waarden’ met de opgetekende gegevens voor bijvoorbeeld 2006, al valt op dat die verhoogde waarden sinds 1998 geen uitzondering zijn. De temperaturen zijn allemaal hoger, terwijl het aantal uren zonneschijn eigenlijk mooi binnen die normale waarden blijft (1.559 in 2006 vs 1.555 normaal).

Veel opvallender zijn de afwijkingen (van het normale gemiddelde) voor

  • Aantal winterse dagen (max < 0°C) – normaal: 9,9; in 2006: 2
  • Aantal zomerse dagen (max >= 25°C) – normaal: 21,3; in 2006: 45
  • Aantal tropische dagen (max >= 30°C) – normaal: 3,3; in 2006: 11

(Bron: Koninklijk Meteorologisch Instituut van België.)

Global warming?

eruit ofte binnen

We zijn er uit. Alle onze financiële problemen zijn opgelost. Vandaag werden immers de jaarlijkse interesten op onze zichtrekening gestort: +0,27 EUR. Meteen kregen we ook de maandbijdrage te verwerken: -2,30 EUR voor het Fortis Easy Pack.

Pas op, bij de concurrentie is het niet onmiddellijk beter. Mijn zichtrekening bij KBC bracht mij tot dusver erm… niks op (creditrente van 0,25% vanaf 1 500 euro –op een zichtrekening, juist, ja), al heb ik wel meteen een jaarafrekening gekregen voor de diensten in 2007 ten belope van 22 EUR + 3,22 EUR rekeningverzekering. Goed voor ongeveer 2,10 EUR per maand, net iets goedkoper dus dan Fortis. En ik ben daar al 35 jaar klant.

Interessant(er) lijkt mij de spaarrekening bij Ethias Bank. Jaarlijkse kost: 10 EUR (voor de bankkaart); al de rest is gratis, er is een basisrente van 2,40% (vs 1,50% bij KBC en Fortis), en er hoort een gratis zichtrekening bij. Zonder (credit)rente evenwel, zelfs niet de 0,25% vanaf 1.500 EUR van de KBC, maar evenzeer zonder beheerskosten. Ze rekenen wel 0,80 (+ BTW) aan vanaf de 25ste geldafhaling aan een automaat (electronische betalingen blijven gratis). Of kan het nog beter?

vier kilo

Vier kilo moeten eraf. Ik doe dus mee aan de jaarlijkse psychose van tijdelijke post-feestelijke vermagerzucht. ’t Is van moeten –van mezelf dan wel, en niet om medische reden. Het is dat de grafiek een verkeerde trend aanwijst, die vorig jaar werd ingezet, en dit jaar werd bevestigd. Na de feesten vorig jaar zijn er twee kilo bijgekomen, die er het ganse jaar door niet meer af wouden.

Dit jaar zijn er opnieuw twee kilo bijgekomen, en dat strookt niet langer met mijn zelfbeeld [*]. Dus moeten ze er terug af, en terwijl we bezig zijn, die twee kilo van vorig jaar ook. Het ontbijt bestaat dus uit clementijnen, het middagmaal uit een verse sla, en het avondmaal zoveel mogelijk uit groenten.

Erm, wacht eens, dat was al grotendeels het geval. Allez, op dat clementijnenonbijt na, dat eigenlijk bestond uit drie koffiekoeken. En die (belegde) baguette die ik ’s middags vaak nog bij mijn verse sla nam. En de dikke lap vlees die ik ’s avonds op mijn bord neervleide. En de aperitief-olijven. De droge worst! De pralines die Tessa meebracht.

*kuch*

—

[*] Vanochtend in de krant las ik dat mannen die bij het ouder worden een lichte obesitas vertonen (dus boven de 25 van het gezonde BMI), langer leven dan hun soortgenoten met een goed BMI (Licht overgewicht is dik in orde bij mannen, DM 09/01/2007). Bij zwaardere obesitas (>27) of te magere mannen (<20) gaat het overigens weer (sterk) achteruit met de gezondheid. Zonder twijfel een studie gesponsord door een fastfood-keten. Niet dat ik pro-ana ben –naast bovenvermeld artikel stond er een over een Spaans verbod op ana-sites– maar ik dacht dat de BMI-gezonde gewichten al redelijk ruim lagen.

de boeken neer

In december had ik het reeds vernomen van een van de werknemers (nu ex-werknemers waarschijnlijk), en een paar dagen later werd het mij ook uit andere bron bevestigd. Vandaag staat het in de krant: Uitgeverij-drukkerij Imschoot legt de boeken neer (DM 05/01/2007). Driewerf helaas.

Griffo, de prepress afdeling, was mijn eerste werkgever na mijn universitaire studies, waar ik ook –samen met Michel overigens– mijn eerste commerciële stappen op het internet heb gezet. Geert Joris (nu directeur boek.be) heeft Griffo indertijd opgericht (ze zaten toen in de kantoren boven de Backstage), en het bedrijf is later bij de Imschoot groep gekomen.

Schitterende tijden hebben wij daar beleefd, met Dirk (Imschoot) en Geert (Joris), en Pascal en Dooreman en Kris en de Wimmen en… En ik bedoel dat (zeker) niet financieel, maar al die interessante mensen die daar binnenwandelden: kunstenaars, schrijvers, fotografen, mode-ontwerpers, muzikanten, noem het maar op. De kantoren in de Burggravenlaan waren één en al creativiteit.

Spijtige zaak. Zeer spijtig.

uw neus bloedt

Doe nu niet alsof u het niet wist, maar het doet extra pijn als het zo eens zwart op wit valt te lezen, zo bij de start van een nieuw jaar. De Belg werkt drie dagen per week voor fiscus, bloklettert Belga in een persbericht.

Twee –maximaal drie– van uw werkdagen brengen u volgens het persbericht nog winst op –als die trend zich blijft doorzetten maakt u straks meer kans op de lottopot. Zelfstandigen hebben weer geluk, want die mogen nog net een beetje meer betalen dan de gewone loonslaven.

De fiscale druk is in België zowat de grootste van alle landen van de OECD (OESO), samen met pakweg Denemarken. 46 procent van het BNP gaat richting overheid. Ze zouden beter de belastingen aftrekbaar maken.

perspectief

Toen ik gisteren naar huis keerde, zat er –een plaats of drie van mij verwijderd– een juffrouw die met een dik Hollands accent in haar GSM zat te praten. Ik had mijn normale trein gemist, gezien één van mijn chefs er niets beters op had gevonden dan mij om 15u59 bij hem te ontbieden. Terwijl hij, net zoals mijn directe chef die daar ook aanwezig was, maar al te goed weet dat ik maandag, dinsdag en donderdag de trein van 16u14 moet halen. Op die dagen haal ik immers Henri op van school. Als ik op voorhand weet dat het later zal worden, kan ik de nodige schikkingen treffen om het werk ter wille te zijn –we moeten allemaal een beetje flexibel blijven– maar 15u59 is slechts bezwaarlijk ‘op voorhand’ te noemen.

Gelukkig beschikken we over een zeer degelijk sociaal vangnet, en kon ik met één telefoontje Tessa’s vader mobiliseren, die niet allen de zoon zou afhalen, maar meteen ook met hem naar de trompetles mocht vertrekken. En dat vond ik erg jammer. Niet dat Henri’s opa dat allemaal voor ons wil doen, maar wel dat ik nog maar eens een muziekles zou missen. Protesteren zou evenwel geen zoden aan de dijk brengen, zo heb ik al herhaaldelijke keren kunnen ondervinden. (Toen mijn ex-chef dat probeerde met een “I’m really sorry, but I’ve got to go, since I have to catch my train“, staarde diezelfde überchef waarbij ik nu was ontboden, hem even aan en vroeg droog “so what?” Mijn ex-chef heeft toen maar zonder verder protest een volgende trein of twee laten passeren.)

De juffrouw met het Hollandse accent werkte ondertussen danig op mijn zenuwen. Ik heb ooit eens gelezen dat we ons voornamelijk opwinden over dergelijke telefoonconversaties omdat we zelf niet kunnen horen wat er andere kant van de lijn wordt gezegd. Dat zou volgens datzelfde artikel meteen ook de verklaring zijn waarom ‘normale’ conversaties veel minder storen.

“Nou ja, u kunt dat natuurlijk ook aldus op zich nemen, maar ik denk dat als u even naar die documenten kijkt die ik bij u heb achtergelaten, dat wij dan stellig tot een vergelijk kunnen komen.”

Tot drie maal toe werd haar conversatie afgebroken wegens gebrekkige ontvangst. Maar telkens we opnieuw over voldoende bereik beschikten, zette ze haar conversatie weer verder alsof er niks was gebeurd. Niet alleen haar tongval, maar ook haar onderdanige toon wekte wrevel op (en niet alleen bij mij). Tegen alle verwachtingen in –afgaande op de rest van haar helft van de dialoog– bleek haar belrelatie niet louter professioneel te zijn.

“Ja natuurlijk mag u dat,” vertelde ze roodaanlopend, “natuurlijk mag u voor mij zo’n lingeriesetje meebrengen. Ja ik ben ook benieuwd hoe dat voelt.” Ondertussen zat de halve wagon haar aan te staren. “Natuurlijk mag u dat ook eens voelen”, voegde ze er nog half fluisterend aan toe voor ze een eindelijk toch zelf de verbinding verbrak.

Ongelofelijk, dacht ik al de hele tijd dat de juffrouw zichzelf en plein public in het stof zat te wentelen. Waar een mens al niet toe bereid is voor het werk. En dan herinnerde ik mij plots waarom ik op deze trein zat.

communicatie

Wat is dit nu weer? Karel De Weerdt, van de fotoredactie van de VUM, wijst er An Nelissen vriendelijk op dat ze eigenlijk niet zomaar foto’s van anderen op haar weblog mag gebruiken. Onmiddellijk wordt er geprotesteerd:

Ten eerste wil ik gerust mijn excuses aanbieden aan die arme Marc en AFP, en ik neem me voor enkel nog beelden te gebruiken van fotografen die niet als een kip op hun ei zitten. […]

Natuurlijk is het niet zo zwartwit: ik ben zelf ook fotograaf, en ik vind het niet leuk als mensen mijn beelden stelen. Computerleeks kunnen mijn beelden dan ook niet gemakkelijk downloaden.

Met een beetje slechte wil kan ik dat interpreten als is het de schuld van de fotograaf. Die moet zijn foto’s maar niet downloadbaar maken. Waarschijnlijk is dat zoiets als de appels die ik zonder te betalen meegrijp van mijn groentenboer. Hij moet ze maar niet in die bakken aan de straatkant leggen, waar eenieder ze maar voor het rapen heeft. Overigens zou die middenstander ze beter allemaal gratis uitdelen ipv als een kip op zijn ei te zitten.

Wettelijk heb ik natuurlijk geen verhaal. Toch weiger ik de voorbije posts te wissen. Ik verdien geen geld noch roem met deze blog. De foto’s staan hier zo klein dat mijn lezers ze nadien ook niet kunnen misbruiken. Bovendien is het een vorm van reclame.

Voila! Dat ik er zelf niet opgekomen ben. Als ik zijn appels eet, verdien ik er geen geld mee. En bovendien zeg ik tegen iedereen dat ze verschrikkelijk lekker zijn, en dan komt iedereen ze daar pikken. Appels van excellente kwaliteit! Komt dat zien, komt dat proeven! Gratis en voor niet dames en heren. Zolang ge er maar geen geld aan verdient.

Misschien ben ik te ijdel; zoveel lezers/kijkers heb ik niet. Daarmee bewijs ik nogmaals dat de fotografen die hier dus wel een verhaal van maken gewoon bekrompen bloedzuigers zijn. Gelukkig zitten 90 % van de mensen goed in elkaar, en stelt het probleem zich dus niet.

Wow! Wat een redenering. Wie niet have en goed afgeeft is een bekrompen bloedzuiger. Geld verdienen, dames en heren, is slecht!

—

*zucht*

—

Weet ge, op een bepaalde manier kan ik mij best vinden in Ans standpunt. Het is absoluut het einde van de wereld niet als je eens een beeld van iemand gebruikt op een persoonlijk weblog. Zolang je maar duidelijk uw bron vermeld en/of de auteur de nodige credits geeft. (Al probeer ik dat gebruik zelf te vermijden.)

Want het komt gewoon neer op respect voor andermans werk. Een goede reactie ware geweest: “tiens, eigenlijk is dat waar; in het vervolg vraag ik het gewoon.” Wat er totaal over was, is de manier waarop An de fotografen, wiens werk ze gebruikt, zomaar door het slijk haalt, enkel omdat ze erop gewezen wordt dat wat ze doet, niet correct is. Dat hebben die fotografen nergens aan verdiend.

Als Nelissen overigens een mailtje had gestuurd naar de fotograaf, dan denk ik dat er geen enkel probleem zou geweest zijn betreffende het gebruik van die foto. Met Het Project doen wij dat ook. Het budget voor wat dan ook is bij ons nul komma nul (wij verdienen geen geld met Het Project, integendeel). Maar als we om een foto verlegen zitten, en we ontdekken bijvoorbeeld een relevante foto op flickr, dan sturen we die fotograaf gewoon een mailtje. Ook al mogen we de foto gewoon overnemen volgens de zelf ingestelde creative commons licentie. Want weet ge wat? Dat hoort gewoon zo. Communiceren, noemen ze dat. En ook: beleefdheid. Daar hoeven verder geen overdreven en belachelijke copyright regels aan te pas komen.

dagboekonderzoek

Sinds donderdag (of was het woensdag) doe ik mee aan een dagboekonderzoek van Insites, een Gents e-research & consulting bedrijf. Hun website is geheel in het Engels opgesteld, waarschijnlijk vanuit de gedachte dat ze globaal werken, ofwel louter omdat het marketeers zijn, en dat hun lingo nu eenmaal Engels is. Stel u voor dat ze hun holle frasen in het Nederlands zouden neerpennen, want dan werden ze te gemakkelijk doorprikt.

Maar dat doet hier niet echt ter zake. Want ik probeer wel degelijk mee te doen met die dingen, deels ook omdat ik een van de eersten ben die bij marktonderzoeken luidkeels verkondingen: “Een enquête? Mij hebben ze niets gevraagd hoor!”

Het dagboekonderzoek stelt vragen rond de mobiliteitsbehoeften van de Vlaming, meer bepaald de winkelverplaatsingen in een tijdspanne van een week. Waarbij ik het zelf ook interessant vind om eens bij te houden hoe het nu met mijn koopgedrag zit in een typische week.

Alleen vind ik het tijdstip nogal ongelukkig gekozen. Van de 52 weken die een jaar telt, is Insites er in geslaagd één van de meest a-typische weken te selecteren voor hun dagboekonderzoek. Vandaag mag dan wel een zaterdag zijn, het is tevens een feestdag, waardoor alle winkels gesloten zijn (zo vermoed ik toch, en ik heb alvast geen zin om mijn huis uit te komen met grote kans voor gesloten winkeldeuren te staan). En laat het nu net de zaterdag zijn waarop wij –en ik vermoed een verschrikkelijk groot deel van de bevolking– de meeste winkelverplaatsingen doen.

Wat weer maar eens aantoont hoe representatief dergelijke onderzoeken kunnen zijn.