Categorie: activiteiten

Vrijdag, vliegdag

Die vrijdag is zowat de enige dag van de week die volgens een bepaald stramien wordt ingevuld. Eerst lopen (15 km bijgedragen aan de nike+ challenge –morgen is een rustdag); een koffie bij Ömer in de Coffee Lounge; de wekelijkse persconferentie van het Gentse stadsbestuur; een koffie bij Clémentine in de mokabon; een bezoekje aan Bilbo; en lunch voor een schamele acht euro in Vooruit (met gratis Wifi). De mensen van Vooruit hebben overigens zonet hun vernieuwde website gelanceerd.

Ook de namiddag zit volgeboekt, net zoals morgenvoormiddag, maar daar bericht ik later nog wel over. Ik vlieg weer weg –hopelijk beleeft u evenveel plezier aan uw dag!

Sarah Versprille

Vetiver

Deze juffrouw zat achter de toetsen tijdens het concert van Vetiver maandag in de Balzaal Vooruit. Ik heb een beetje rondgekeken op internet, maar niet meteen gevonden hoe ze heet. Heeft iemand een idee? (Erm ja… op deze foto ziet u ze beter.)

Update 16u: Sarah Versprille zat aan de keyboards tijdens het concert van Vetiver maandag in de Balzaal Vooruit. Met dank aan Walter.

Nike+ vs Suunto (i)

Als onderdeel van een Nike marketing campagne, waarover ik eerder al berichtte, wordt in een eerste fase een Nike+ Challenge georganiseerd. 5 bloggers en 5 blogsters werden geselecteerd om tegen elkaar uit te komen in een wedstrijd, een soort battle of the sexes, waarbij beide kampen zoveel mogelijk kilometers moeten verzamelen. De blogsters gingen van start op 14 februari, de bloggers starten normaal gezien nu zondag. De vrouwen hebben er ondertussen al 260 kilometer op zitten, wij mannen mogen dus een stevig tandje bij steken.

http://nikeplus.nike.com/nikeplus/v1/swf/scrapablewidget/challenge.swf

Nike rustte de deelnemers uit met de nodige gear: schoenen, een sensor, en een iPod nano. Er werd geen enkele voorwaarde gesteld aan de deelnemers, behalve dan om de uitrusting te gebruiken en de vorderingen via Nike+ bij te houden.

Tot een dik jaar geleden maakte ik overigens gretig gebruik van die Nike+ toestand. Toen begaf mijn iPod het, en –gezien mijn loopfrequentie was gestegen– vond ik plots dat ik wel toe was aan ‘hoogwaardiger’ toys. Tijdens een verblijf in Seattle schafte ik mij de Suunto t6c (met hartslagmeter en footpod) aan, en sindsdien houd ik daarmee mijn kilometers en hartslag bij.

De sensor heb ik niet gekalibreerd, noch voor de Suunto, noch voor Nike+. De fabrikanten spreken van kleine foutmarges, en de manier waarop de afstand wordt bijgehouden hangt zeer sterk af van de manier waarop men loopt. In theorie kan de gemeten afstand verschillen door de lengte van uw stap, en zelfs de zwaai van u voet. Over de footpod van Suunto heb ik gelezen dat die zo recht mogelijk op de schoen moet staan, een probleem dat zich bij de Nike+ sensor niet voordoet, omdat die in een holte in de schoen wordt geplaatst.

Vandaag ben ik voor de eerste keer met de Nike+ op pad getrokken.

De Suunto (Suunto t6c Running Pack: 429 € –dat was een pak goedkoper in de VS) vertelt mij dat ik 7,28 km heb afgelegd in 36’21”, met een gemiddelde snelheid van 12 km/h (5’00″/km) en een maximum snelheid van 15,1 km/h (3’58″/km).

Nike+ (iPod Nano + Nike+ Sport kit: 168 € –ook goedkoper in de VS) heeft het over 7,23 km in 36’18”, met een gemiddelde snelheid van 5’00″/km en een maximale snelheid van 4’17″/km.

Dergelijke foutmarges zijn verwaarloosbaar (en bovendien voor een groot deel te wijten aan de vertraging bij het indrukken van de stopknop). Toegegeven, bij die Suunto zit een hartslagmeter, en dat is mijn grootste gemis bij de Nike+ uitrusting. Via de Suunto kan u dan weer niet naar muziek luisteren, en vooral: Suunto heeft geen online community — en dat is toch iets dat ik serieus heb gemist.

En uw voormiddag?

“’t Is bij de flikken in Ekkergem vandaag, meneer”, waarschuwt de mevrouw achter de balie mij als ik het stadhuis binnenstap.

En als ik haar niet begrijpend aankijk, voegt ze daar nog steeds vriendelijk aan toe: “ewel, de persconferentie hé meneer.”

Damn. Het is al de tweede keer dat mij dat overkomt. Ik zal toch mijn e-mails wat grondiger moeten lezen. De vorige keer was de persconferentie zelf een dag vervroegd, zodat ik helemaal voor niets naar het centrum was afgezakt. Gelukkig had ik al een lekkere cappuccino bij Coffee Lounge gedronken. Shoppen? Shoppen!

“Ge moet eens dat bistro boek bekijken,” had Tessa gezegd, “dat is echt iets voor u.” Naar De Standaard dus, waar ze A propos bistro van Stephane Reynaud op voorraad hadden. Reynaud is de man van Van het varken (Cochon et Fils), uw bijbel voor alles at varkensvlees betreft, en van Terrine (Vous prendrez bien un peu d’ terrine?), dat ik in Seattle op de kop het getikt. En hij heeft er blijkbaar nog eentje over Rôtis ook.

Lang getwijfeld, maar uiteindelijk toch niet gekocht. Lang met de Grand Larousse gastronomique in mijn pollen gestaan, maar het was mij toch iets te duur. Bij De Kaft vond ik hem even later ook, maar hij bleef te duur. En wat doet een mens dan, die op zoek is naar een origineel madeleine-recept, en daar geen 70 of meer euro aan wil hangen? Juist, hij neemt slechte foto’s met zijn gsm:

Grand Larousse gastronomique: Madeleines Grand Larousse gastronomique: Madeleines

Excuseer, ik ga even de oven voorverwarmen.

Schoeisels

Wij mogen nog altijd niet meedoen, wij mannen, zodat de vrouwen gezapig kilometers verzamelen. Niet dat ons dat thuis houdt natuurlijk, en ondertussen houden we de vorderingen rustig in het oog.

http://nikeplus.nike.com/nikeplus/v1/swf/scrapablewidget/challenge.swf

Vandaag ging ik mijn schoenen halen. Ergens in oktober was ik al eens bij het Runners Service Lab op de Antwerpse Steenweg langs gegaan, maar dit zou de eerste keer zijn dat ik er schoenen ‘kocht’. Mijn voeten werden er gemeten (een Amerikaanse 9,5), en er werd een voetscan genomen. Aan de hand daarvan werden een aantal schoenen gesuggereerd, waaruit ik dan verder kon selecteren. Een jaar of twee geleden was ik met de Vomero’s begonnen, en dat was een heerlijke zachte schoen, maar bood niet genoeg stabiliteit. Tegenwoordig loop ik op Triax (maar geen nike+ versie).

De volgende schoenen passeerden de revue: Vomero, Pegasus (denk ik), Equalon, Triax, en Elite; allemaal in de plus versie. Ik heb lang getwijfeld tussen Equalon, Triax en Elite, maar uiteindelijk heb ik voor de Elite gekozen. Die dingen wegen niets, zitten rond uw voet gelijk een kous, en bieden toch nog ondersteuning (maar bijna geen demping). “De Equalon is een soort mix van Triax en Vomero; en de Elite is een Triax, die lichter is gemaakt, en eigenlijk bedoeld is voor wedstrijden”, werd mij ingefluisterd. Ik denk dat ik ga afwisselen tussen de Triax voor de lange trainingen en de Elite voor de kortere snelheidstrainingen.

Nu nog even wachten op de sensor (want die was niet op voorraad), en dan de iPod. En wachten op zondag 1 maart natuurlijk, want pas vanaf die dag tellen de kilometers van de mannen mee. Benieuwd hoeveel achterstand we tegen dan zullen weg te werken hebben.

Geïnternetwerkt

Huh. Door al dat genikeplus raak ik weer meer geïnternetwerkt (ik voel mij helemaal retro). Mijn facebook is wat actiever, ik heb twitter geheractiveerd (met Tweetdeck) en meteen per abuis een oude run via Twiike gepost (edoch bedankt voor de suggestie, Ardi XIV).

Mijn boeken staan op Goodreads en bij LibraryThing; mijn links op delicious; en mijn muziek op last.fm. Ik heb een myspace, en een Linkdin profiel, en smijt mijn foto’s op Flickr. Op twee accounts zelfs. En ze komen ook nog eens allemaal op mijn tumblr. (En dan heb ik nog niet eens over de hopen minder actieve of inactieve accounts.)

Och, geef maar toe: het is bij u net zo erg!

plannen (alweer)

Dan mag ik het ontbijt al de avond tevoren hebben gemaakt, een groot deel van de dag werd alsnog in de keuken gespendeerd. Gisteren ben ik aan verse pasta begonnen (geen nood, daar moet ge geen dag op voorhand aan beginnen), en vandaag heb ik lasagne met ragu van kalfsschenkel gemaakt. Recepten volgen in de komende week (die pasta was een verzoekje). En ik heb nog wel wat meer recepten waar ik binnenkort wat tijd in wil steken.

De griep lijkt verdwenen zodat –op een paar vervelende aften na– de gezondheid er goed uitziet. En de buitentemperaturen lijken opnieuw een permanentere plaats boven het vriespunt te hebben gevonden. Zodus: vanaf volgende week beginnen we opnieuw te lopen –na een veel te lange winteronderbreking. Binnenkort gebeurt ook daar iets rond; ‘men’ is trouwens op zoek naar bloggende lopers of lopende bloggers (m/v, maar voornamelijk nog v) om aan een project mee te werken. Wie interesse heeft of meer info wil, mag altijd een mailtje sturen.

Edoch: dit is niet mijn seizoen. Geef mij maar verzuchtende warmte of op zijn minst t-shirtweer. Van al die koude wordt een mens alleen maar moe.

Tessa was ziek

Enfin, de titel van dit stukje was oorspronkelijk “Lemon-Drenched Lemon Cake“, en ik was half van plan om dat vorige week te maken, omdat Tessa toen ziek was, en een beetje comfort food wel kon gebruiken. Ja, iets met citroen is wel degelijk haar idee van comfort food. Ze is een paar dagen thuis gebleven, maar vertrok op een ochtend vastberaden maar een beetje pips naar het werk –enkel om in de vroege namiddag terug aan de deur te staan. En toen wou ik die cake bakken.

Ondertussen ben ik zelf ziek, van migraine naar iets wat nog steeds in mijn hoofd en maag zit, en de gedachte aan voedsel is nog steeds niet heel erm… comforting. Vanavond is er bovendien, wat bezwangerd is met de belofte om een geslaagd concert te worden in Mineral Jazzclub, met Mógil (en achteraf Bang!). Niet te missen volgens mij (5 euro is echt wel een koopje), en ik ga nog zien of ik er mij zelf heen kan slepen.

Hamlet had het mis

…to do or not to do, thát is the question!

Eigenlijk gebruik ik nog steeds RTM om mijn to do lijstjes bij te houden. Het is web based, maar synchronizeert net zo goed met de iPhone, zodat ik er ook offline aan kan. Helaas kom ik er vaak gewoon niet toe om mijn lijst aan te vullen.

Naast die ‘melklijst’ beschik over nog zes i andere manieren om mijn zaken bij te houden: mijn inbox, gmail, de geopende browser windows, iCal, wordpress, en post-its (échte, geen digitale).

  1. Mijn inbox is vaak problematisch. Daarnet stonden er nog 196 berichten in, met allemaal berichten waarvan ik denk dat ik er nog moet op reageren, ofwel dat ze nog van belang zijn voor iets waarmee ik bezig ben. Als een bericht ‘gebruikt’ is, dan verdwijnt het in het archief. Zo’n archief hield ik vroeger heel meticuleus bij, opgesplitst op persoon of casus en datum, maar de laatste tijd is het zoeken in de mailprogramma’s veel efficiënter geworden, zodat ik die onderverdeling veel minder fijn houd.
    De inbox wordt opgekuist als het de spuigaten begint uit te lopen. Zoals nu bijvoorbeeld.
  2. Google mail gebruik ik bijna exlusief ii voor de interne mailing lijst van Het Project. Wat meteen als voordeel heeft dat ik al die informatie op één plek terugvind. Voor de rest gaat het een beetje zoals in mijn mailprogramma: wat ‘gebruikt’ is, gaat in het archief, de rest blijf in de inbox, en krijgt een sterretje.
    Wordt minstens maandelijks, maar bij voorkeur wekelijks ‘gezuiverd’.
  3. 18: zoveel browser windows heb ik momenteel geopend staan. Elk met zijn eigen tabjes nog natuurlijk. Van allemaal dingen waar ik mee bezig ben, en waar ik geen tijd voor heb om verder uit te werken, maar waarvan ik mijzelf wijsmaak dat ze te belangrijk zijn om te sluiten, en niet belangrijk genoeg om te bookmarken. Safari heeft gelukkig zo’n Reopen All Windows From Last Session, voor het geval het ding crasht of ik het abusievelijk laat afsluiten.
    Wordt wekelijks verwerkt.
  4. Ik ben een grote fan van handgeschreven agenda’s. Maar met die iPhone heb ik nu eindelijk het ding waarmee ik alles in één toestel kan bij hebben, dus ben ik opnieuw digitaal geworden. iCal synchroniseert niet alleen met mijn iPhone maar ook met Google Calendar –zodat ook Tessa perfect op de hoogte kan blijven van mijn bezigheden.
    Wordt aangepast à la minute.
  5. Eigenlijk heb ik maar weinig drafts staan in wordpress. De meeste zaken blijven daar slechts kort in staan voor ze gepubliceerd worden; de uitzondering is waarschijnlijk een fiks uit de kluiten gegroeide commentaar, waarvan ik beslist heb dat ik het toch maar ga uitwerken tot een eigen bericht.
    Wordt verwerkt als ik denk tijd te hebben.
  6. Als er echt iets dringend-dringend is, dan plak ik een post-it aan de bovenkant van mijn computerscherm. Zodat ik er niet naast kán kijken. Meestal gebeurt dat ’s avonds, en gaat het over iets dat ik de volgende dag móet doen.
    Verdwijnt in minder dan 12 uur.

Bon. Ik ga eens wat opkuisen, denk ik. Als u nog een antwoord van mij moest krijgen, is de kans groot dat het er vandaag of morgen alsnog aan komt.

(Och, en is het bij u ook zo chaotisch?)

—

  1. Het was eigenlijk best de moeite waard om mij die zin te zien schrijven. Ik ben begonnen met twee, verbeterde mijzelf meteen tot drie, en toen ik aan ‘houden’ zat, had ik achtereenvolgens al vier, vijf en zes ingetikt.
  2. Enkel als iemand mij een heel groot bestand wil e-mailen, vraag ik om het naar daar te sturen.