Jazz & Sounds in De Bijloke

Het grootste deel van de concerten vandaag staan in het teken van Lisa Cay Miller. Zopas speelde ze haar eerste van drie concerten in het pas geopende Kraakhuis. Om 20u speelt Robin Verheyen in de Concertzaal. Allen daarheen voor de derde dag van Jazz & Sounds.

Lisa Cay Miller @ Jazz & Sounds door Bruno Bollaert

Lisa Cay Miller speelde solo, op extended piano. Het verschil met prepared piano, zo maakte programmator Kristof Roseeuw ons Diets, is dat er voor extended piano geen harde maar wel zachte materialen worden gebruikt om de piano aan te pakken. Al vind ik niet meteen iets zachts aan een pot jam, een pot met spijkers erin, of dichtingsringen van een confituurpot (de rode draad blijkt confituur). Volgens mij is extended piano gewoon een term om gelijk welke uitbreiding van de piano mee te duiden (inclusief prepared piano). Semantics, hoor ik u schreeuwen.

Het stuk was gebaseerd op de kortverhalen van Doris Lessing, en Miller (of nmoet dat zijn Cay Miller?) had aan mensen in het publiek gevraagd om voor elk stuk (er waren er tien) een paar regels voor te lezen. Haar extended piano klonk vaak wat als een clavecimbel, of –met die pot spijkers op de snaren– als een soortement analoge synthesizer. Ik was er met de minste verwachtingen heen getrokken, maar op één of andere manier kon ik mij in dit concert wel vinden. De extendedness kwam niet te gemanieerd over, en onder de toevoegingen school een bijwijlen interessante partituur, waarin vaak zelfs enige uitbundigheid naar boven kwam. Misschien was het omdat ik met de soundtrack van The Pirates of the Caribbean (het thema van The Black Pearl) in mijn kop zat, die ik luttele minuten eerder zelf nog thuis op sopraansax had zitten vermangelen. Wat Miller bracht was niettemin doordacht, van de snerpende plombatiemeetrillende pianosnaarpijnigingen tot de zachte balladestukjes zonder extensions. Het maakt mij in elk geval benieuwd naar de rest van de avond.

Kom het vooral zelf ontdekken tijdens deze laatste Jazz & Sounds avond, in De Bijloke. Ik kan u verzekeren dat er nog plaatsen beschikbaar zijn.

Excuses voor eventuele fouten, ik heb geen tijd om na te lezen, ik moet terug voor het volgende concert.

Jazz & Sounds 2011, dag 1 (Vooruit)

Ach, ik ben moeten weglopen, gisteren, na het tweede concert van Jazz & Sounds. Niet zozeer door de muziek (al was het allemaal een beetje ontgoochelend), maar omdat het niet meer te harden was van de koppijn.

Esa Pietilä @ Jazz & Sounds door Bruno Bollaert

Het was niet vanzelfsprekend voor Esa Pietilä om de schoenen van Colin Stetson te vullen, maar behalve misschien het laatste nummer ging het vooral om techniek en veel minder om de inhoud. Zou Joachim Badenhorst geen fantastisch manspersoon zijn om daar solo te zetten? Hoe we die hebben zien improviseren tijdens de Belgian Jazz Meeting in De Werf aan het begin van het seizoen…

Henry Threadgill @ Jazz & Sounds door Bruno Bollaert

Bij Henry Threadgill was het niet veel beter. Als de affiche zegt “Henry Threadgill – Zooid”, dan verwacht een mens voornamelijk Henry Threadgill. Edoch, Threadgill komt op, zegt niks, en begint. Of liever: hij laat zijn muzikanten beginnen. Hij speelt met moeite zelf, en dirigeert ook niet echt –meer dan een vaak nauwelijks merkbaar knikje naar de muzikanten zat er niet in. Ondertussen glijdt de aandacht van de muziek weg, en wacht het publiek angstvallig tot de inleiding voorbij is, en Threadgill in actie gaat schieten. Niet dus.

Hopelijk waren Hermeto Pascoal en Electric Barbarian wél de moeite. Of hebt u kunnen genieten van Satoko Fujii.

Vanavond strijkt Jazz & Sounds neer in de Miry zaal van het conservatorium (ik kan er helaas niet bij zijn), morgen kunt u terecht in De Bijloke voor o.a. Robin Verheyen. Tot dan!

Jazz & Sounds

Vorig jaar in januari, ondertussen bijna twee jaar geleden, werd een nieuw festival boven de doopvont gehouden. Op een persconferentie in de Miryzaal van het conservatorium werd toen het Jazz & Sounds Festival voorgesteld. Maar liefst vier Gentse instituten zaten aan de perstafel: Conservatorium Gent, Gent Jazz Festival, Kunstencentrum Vooruit, en Muziekcentrum De Bijloke; in de rand verleenden o.a. ook El Negocito, IPEM en Logos Foundation hun medewerking. Het festival was niet onverdeeld goed, maar wel meer dan goed genoeg om op de kaart te worden gezet. Onder andere The Wire, één van de meest invloedrijke magazines voor avant-garde en geïmproviseerde muziek, besteedde aandacht aan het festival.

Edoch. Niet alleen werd het festival door omstandigheden verplaatst van het voorjaar naar het najaar (wat zorgt voor een bijna naadloze aansluiting met de Antwerpse tegenpool Follow The Sound), maar een persconferentie zat er deze keer niet in. Bovendien werd pas sinds deze maand — mondjesmaat — wat ruchtbaarheid gegeven aan de tweede editie. Al heeft dit alles gelukkig geen weerslag op de inhoud. In een recente nieuwsbrief omschreef Kunstencentrum Vooruit de komende driedaagse als ‘de hoogmis van jazz en creatieve muziek’, en dat heeft alles te maken met de muzikale gasten die op het festival werden uitgenodigd.

Lees meer bij Gentblogt: Jazz & Sounds, tweede editie. Hopelijk tot straks (ik voorzie mij van oordoppen en koppijnstillende middelen).

MuziekklassieK

Het is niet omdat ik met mijn kop in de jazz zit, dat ik de andere genres verwaarloos. De laatste tijd heb ik ook nog wat klassiek in huis gehaald.

Meer muziek door Bruno Bollaert

  1. Georg Friederich Haendel: Agrippina / René Jacobs, Akademie Für Alte Musik Berlin / 2010
  2. Charles Ives: Four Sonatas / Hilary Hahn & Valentina Lisitsa / 2011
  3. Jean-Baptiste Lully: Bellérophon / Les Talens Lyriques / 2011
  4. Melancolía – Spanish Arias and Songs / Patricia Petibon / 2011
  5. Alessandro Striggio: Mass in 40 Parts / I Fagiolini – Robert Hollingworth / 2011
  6. Johann Christian Bach: Missa Da Requiem / Rias Kammerchor / 2011
  7. Maurice Ravel: Complete Music For Violin & Piano / Alina Ibragimova, Cédric Tiberghien / 2010

En omdat klassiek meestal nogal duur is, koop ik dat ook wel eens digitaal. Qobuz, een Franse instelling, heeft een erg ruim aanbod van een veelvoud aan genres, waaronder klassiek. De albums worden er aangeboden in verschillende bestandskwaliteiten, van mp3 over (lossless) cd-kwaliteit tot studio masters (24 bits 96 khz) en in verschillende formaten (wma, aiff, flac, alac). Ze hebben ook een streaming abonnement. En ze hebben een goede service. In het album van Emmanuelle Bertrand zat in track 13 een foutje (na zes minuten hield het –te vroeg– op), en toen ik het –in gebrekkig Frans– meldde, kreeg ik spontaan een album naar keuze gratis aangeboden (ik heb die Grimaud gekozen).

  1. Franz Schubert: Winterreise / Christine Schäfer & Eric Schneider / 2006
  2. Bach: Sonates & Partitas BWV 1001-1006 – Pisendel: Solo / Amandine Beyer / 2011
  3. Le violoncelle parle / Emmanuelle Bertrand / 2011
  4. Higdon & Tchaikovsky Violin Concertos / Hilary Hahn / 2010
  5. Johann Sebastian Bach: Concertos pour piano BWV 1052, 1054, 1056, 1058, 1065 / Alexandre Tharaud / 2011
  6. Mozart: Concertos n° 19 & n° 23 – Chopin: Etude in F minor / Hélène Grimaud / 2011

(vorige lijst)

Why so serious? (La Resistenza)

De migraine had lang genoeg geduurd, besloot ik gisterenavond, en na een korte test in de vooravond (Henri opwachten in de OR), besloot ik het er toch maar op te wagen en in La Resistenza voorzichtig een concert te gaan bijwonen. En meteen ook eens van het eten te proeven.

Er is een vegetarische schotel voorhanden, voor net geen tien euro. De maaltijd werd aan mijn tafel opgebouwd als was het een gezellige stop motion film. Eerst bracht men een suikervat en een (leeg) theeglas, een halve minuut later gevolgd door een (volle) theekan. De vruchtenthee is er heel lekker, in La Resistenza. Even later kwam een bordje met twee sneden brood en een kleiner bordje met twee sneden boter. Net toen ik mijn thee uitschonk volgde een bord met mijn vegetarische bolti. Bolti is een vis zegt Google mij, maar dat lag gelukkig niet op mijn bord. Er was wel balti (cfr de reacties –dank u, Rogé), en dat kwam met couscous, tomaat, courgette, en asperge-aren. Lekker, in een adequate portie. Edoch: muziek.

Nate Wooley / Marc Ducret / Teun Verbruggen + guest: Andrew D'Angelo @ La Resistenza door Bruno Bollaert Nate Wooley / Marc Ducret / Teun Verbruggen + guest: Andrew D'Angelo @ La Resistenza door Bruno Bollaert Nate Wooley / Marc Ducret / Teun Verbruggen + guest: Andrew D'Angelo @ La Resistenza door Bruno Bollaert

Het was de derde keer op evenveel dagen dat Nate Wooley in België optrad; ik ben blij dat ik er toch minstens één optreden van heb kunnen meemaken. Geen Teun Verbruggen op de foto’s, verontschuldig ik mij even; Wooley bleek iets te breed om ook nog onze Belgische drummer te kunnen vastleggen –of ik zat gewoon net op de verkeerde stoel.

“So, do you tune to 440 or…”, vroeg Andrew D’Angelo aan Marc Ducret toen hij hem aan zijn gitaar zag frutselen.

En als Ducret hem tot antwoord expressieloos aanstaart, vult hij zelf aan: “…right.”

“I’m just pretending man”, beweert Ducret, al zien we hem toch zijn oor tegen de snaren van zijn –nog even onversterkte– gitaar leggen om te checken of de toon wel goed zit.

Teun Verbruggen heeft zijn drumparafernalia mee in een stevige zak van Delhaize; Andrew D’Angelo heeft een gele plastic zak om het mondstuk van zijn altsax gewikkeld. Mogelijks zit dat rietje er al op van tijdens de soundcheck (of nog langer), heeft het de toon die hij wilt, en houdt hij het zo vochtig, zodat hij straks meteen kan beginnen spelen. Al kan het net zo goed een andere reden zijn.

Het begint chaotisch, het is wat zoeken naar structuur, maar uiteindelijk leidt Verbruggen vaak de rest in een stevig ritme. Het is luid (zelfs met oordopjes), maar genuanceerd, al is het zeker niet naar ieders smaak. Hoewel het naar tevredenheid gevuld was, in de kelder, glipte er na elk stuk steeds wel iemand weg.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=YEFgH1kOgy4?hd=1&w=500&h=284]

Zoals we dat in België gewoon zijn, applaudiseerde het publiek automatisch tussen de stukken. “This is some serious audience”, verklaarde Andrew D’Angelo, die duidelijk meer animo verwachtte. Hij flirtte met de camera’s die het concert vastlegden, stripte uit zijn roze hemd tot hij in een (te) kort zwart t-shirt stond, en ging tegen het einde van het concert op de grond zitten omdat hij wat moe was, en het van daar gemakkelijker speelde. De extraverte D’Angelo stond in schril contrast met de bijna mystieke verschijning van Nate Wooley, die geheel in de muziek verdwenen was. Hij was totaal mee met alles wat er muzikaal rond hem aan het gebeuren was, maar speelde slechts spaarzaam en to the point mee. De verscheidenheid aan karakters tekende het concert, en maakte het ook boeiend –al moest u er bij dit soort muziek ook vaak zelf wel wat moeite voor doen.

Zaterdag (19/11) komen De Beren Gieren naar La Resistenza, en maandavond (21/11) speelt Giovanni Barcella in duo met Bart Maris. De bescheiden bijdrage voor het concert is onmiddellijk omzetbaar in spijs en drank.

Sterker dan mijzelf

Bass door Bruno Bollaert

Het was sterker dan mijzelf. Nu Tessa die contrabas in huis heeft gehaald, kon ik niet anders dan een paar boeken daarover kopen. Trouwens, anders ligt dat mooi instrument hier overdag toch maar te liggen.

Peren Tatin

Peren Tatin door Bruno Bollaert

Ik lig nog steeds gevloerd door migraine, maar het verschil met gisteren is dag en nacht. Dus besloot ik nog eens een taart te bakken. Onlangs stond de sympathieke moeder van mijn sympathieke buurvrouw opnieuw aan de deur, deze keer met een volle emmer peren. Ze zijn niet zo geschikt om gewoon te eten, waarschuwde ze, maar ze zijn perfect voor een compote of voor in een taart. Ik kon er natuurlijk niet aan weerstaan, en heb er toch eentje rauw geproefd, en dit zijn zeker peren zoals ik ze graag eet: een beetje hard, met een wat speciale smaak, en een textuur die wat naar meloen neigt. Overheerlijk met wat citroen erop geperst.

Eerder had ik al twee recepten voor Tarte Tatin gepost, deze werd gemaakt op de wijze van Bloch –ik post het recept nog wel eens. Ze was overheerlijk trouwens –mede dank zij de schitterende peren van de (moeder van de) buurvrouw, die perfect zijn voor zo’n tatin (ze worden zacht maar blijven hun vorm houden).